Z logiki symboliki, poznawania życia i mentalności ówczesnych, dyskusji, książek...

Dla mnie to oczywiste. Choć podejrzewam, że jest jakaś zupełnie inna niemierzalna miara, tj. że jest jakaś zmienność, która nie jest mierzalna, bo nie ma takiej potrzeby. Wieczność nie ma miary.
Ale będąc kilkulatkiem czy początkującym nastolatkiem mogłem nie rozumieć abstrakcji. Z wiekiem spokorniałem i wiem, że tajemnic Bożych nie poznanym, bo nigdy Mu nie dorównam. A jest to conditio sine qua non. (Nie złość się, ale wstawiam tylko te maksymy, które sa powszechnie znane i w kółko używane w literaturze. Warto je popularyzować, gdyż często w rozmowach padają.)

Piękne przedstawienie pełni, doskonałości i ciągłości. Liczba dwanaście często występuje i zawsze oznacza jakąś pełnię. Jakąś absolutną całość. Uważam, że odniesiona do roku oznacza wieczność, a w tym kontekście wieczne zaspokojenie potrzeb. Nie ma znaczenia tu cykliczność, ale to, że zawsze będzie pokarm i lekarstwo. Choć uważam, że wcale nie chodzi tu o lekarstwo, ale o profilaktykę. O ciągłe i stałe zapobieganie wszelkim dolegliwościom. I tu zgrzyt. Bo czy uwielbione ciało może chorować?

Gdyby tak bez żadnego znaczenia to było, to po co podawać te liczby?!
Zbawieni nie będą chorowali; słowo "terapia" tam użyte, jest zdaniem biblistów zapowiedzią tego, że zostaną wyrównane wszelkie nierówności różnej natury - swego rodzaju "terapię" przejdziemy, abyśmy byli do nowego miejsca przygotowani... [może to być inaczej, ale takie znam podejście].

Dobra, poddaję się: chcesz nie mieć czasu, to miej...

Aby ludzi rozumiejący symbolikę rozumieli sens.

Przyjmujesz 1000 lat z Apokalipsy jako 1000 lat? Pomimo tego, że zapisano ją w symbolach i znakach? Dlaczego, na jakiej podstawie i w oparciu o co?
Wracając do wersetu z Jana chciałabym dołożyć kolejny z tej samej wypowiedzi Jezusa
"ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. 20 W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was." J.14,19
Dla porównania z Pawłem
"Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia. 11 A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha."Rz.8,10-11
Bóg jest Duchem, żywym Duchem....i moje pytanie :
Co z naszym duchem(po śmierci ciała) który otrzymał życie przez Jezusa(został usprawiedliwiony)? Wszak "mieszka" w nim Życie(Ojciec i Syn)

Do niedawna dosłownie, ale doszukałem się, że w grece jest tam liczba mnoga (nieoddana chyba w żadnym polskim przekładzie poza NPD: Ap 20,2 - "Chwycił on smoka – to nowe wcielenie pradawnego węża, jakim jest diabeł, czyli szatan – i związał go na tysiące lat"), więc teraz się skłaniam ku myśleniu, że chodzi o jakiś czas; raczej nie krótki... prędzej z tych dłuższych, ale czy równo 1000 to nie wiem...

Będę trzymał się tezy, że śmierć jest nieświadomym snem, więc nasze życie duchowe - a jego dotyczy to, o co pytasz - może ulec zatrzymaniu do czasu ostatecznego: dnia paruzji Pana Jezusa.

Tu jest pewna trudność z wieloznacznością słów, bo słowo "duch" nie ma tylko jednego znaczenia! Kohelet 12,7 podaje, że do Boga wraca "duch, którego On nam dał"; ale też tego "ducha" mają zwierzęta - więc ja wierzę, że tenże "duch" to jest ożywiająca ciało (ludzkie, zwierzęce) energia, siła życiowa, która nie jest inteligentną duszą.
Tego ducha Bóg tchnął, gdy Adama stwarzał - wtedy on stał się żywą duszą. Ale taka żywa dusza, czyli człowiek jest śmiertelna, więc dusza może być i jest też martwa, gdy duch z niej wraca do Boga, który go dał...
[widzisz, jak się to ładnie "zapętla" i wzajemnie do siebie pasuje; ja to widzę i dlatego tak wierzę]

Wybacz lecz nie widzę. Dech Boży/tchnienie życia nie odróżnia nas niczym od zwierząt(zresztą jak twierdzi sam Kohelet) To jedynie iskra życia którą nam i wszystkiemu co żyje ofiarował z siebie Bóg, to tymczasowy dar który wraca do dawcy. Duch ludzki to zupełnie inne zagadnienie, więc raczej bym tego nie łączyła. Uważam że warto to rozważyć, przeanalizować, przemyśleć.. gdyż to "on" czyni nas (od czasu Adama) martwymi w oczach Boga (pomimo życia ciała)

Czy dalsze życie się zaczyna? Czy to możliwe, aby się zaczynało, a nie trwało nieprzerwanie? Czy nie jest tak, że przechodząc przez śmierć życie się zmienia. Odpada to co ziemskie, a pozostaje to, co biskie, niematerialne. To właśnie (a stanowi to podstawowy element człowieka) zostaje poddane obiektywnemu osądowi. Zostaje oczyszczone z wszelkich brudów życia, czyli grzechów. I przychodzi świętość, miłość, Bóg.

Napiszę, jak ja to widzę.
Gdy umieramy, to ta "iskra życia", ten duch/to tchnienie życia - które nie jest osobowe, nie jest inteligentne i nie jest duszą nieśmiertelną - wraca do Boga.
Ale nie wraca "puste", lecz jest jak dysk komputerowy, który zawiera dane o nas: nasz cały życiorys - przez co przy zmartwychwstaniu nadal będziemy sobą, bo ten "dysk" znajdzie się w nowym ciele...

Duch ludzki, o jakim piszesz, funkcjonuje tak długo, jak długo żyjemy; gdy iskra życia zgaśnie (ożywcze tchnienie wróci do Boga), to zgasną też nasze wszelkie świadomości, aktywności i życie zamieni się w śmierć! Aż do dnia, gdy Bóg znów nas ożywi...
Tak to pokrótce bym opisał...

Czy czytałeś (całe) moje opracowanie zaczynające ten temat?

Wątpisz w życie naszego ducha? (Jezus mu je dał, ofiarował)
Jak to co piszesz ma się w obliczu cytowanych przeze mnie wersetów?
Co np. z następnym wersetem Pawła(?)
"[b]Mamy jednak nadzieję... i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana[/b]" 2 Kor.5-8(polecam całość tego wersetu)

Nie wątpię, ale czy tenże duch jest nieśmiertelny?

A ja polecam to nagranie, bo ono zastąpi moje pisanie:

https://youtu.be/08b4JLLQ5TY?list=PLvGzkdPN98vtVVc7yynQFZrrw2Q84Jus9

Tak, jest. Jest kwintesencją naszego istnienia. Nieśmiertelny pierwiastek, którym ludzie różnią się od zwierząt, po wypełnieniu dobrymi i złymi czynami wraca do Boga. Pod Sąd.

Zapoznałeś się w moim opracowaniu z argumentami tam użytymi, a z Biblii wziętymi, które nie są zbieżne z Twoim zdaniem (że jest w nas jakiś "nieśmiertelny pierwiastek")?
Słowo "dusza" (hebr.: "nefesz"; gr.: "psyche") jest ok. 1500 razy użyte w Biblii, ale ani razu nie jest to słowo połączone ze słowem: "nieśmiertelna"!

O duchu (hebr.: "ruach"; gr.: "pneuma") też nie przeczytasz w Piśmie, że jest on nieśmiertelny!

Czy czytałeś słowa Jezusa na temat nieśmiertelności? Wybacz, nie chcę Cię ranić, ale słowa Jezusa są dla mnie wyznacznikiem wiary i mają niepomiernie wyższą rangę niż Twoje wywody. Dla mnie wystarczające jest to, czego Jezus nauczał o nieśmiertelności. I na tym się opieram, jak na Opoce.

Przytoczyć je możesz? [sprawdzę, czy je czytałem]

Wydaje mi się, że nie ma to sensu. Kilkakrotnie przywoływałem podając sigla.
Wydaje mi się, że najlepiej poczekać. Już niedługo poznamy odpowiedź z autopsji.

Moje istnienie jest nieprzerwane od momentu stworzenia, do momentu, gdy przestanę istnieć. Początek i koniec z woli Boga. Bez przerw w istnieniu. Zarówno w czasie, jak też w bezczasie. Ale to moje przekonanie, moja wiara. Do czego nie mam zamiaru przekonywać. Całkowicie wystarcza mi to, ze mogę o tym mówić i pisać. Dyskutować. Dyskutować w nadziei, że prowadzi mnie to do Boga.