Ta księga nie zaprzecza tej zasadzie, tylko inaczej ją tłumaczy.

Czy Abraham, ojciec nasz, nie z powodu uczynków został usprawiedliwiony, kiedy złożył syna Izaaka na ołtarzu ofiarnym?
Widzisz, że wiara współdziała z jego uczynkami i przez uczynki stała się doskonała.
I tak wypełniło się Pismo, które mówi: Uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość, i został nazwany przyjacielem Boga.
(Jk 2:21-23)
Nie ma tu mowy o sprawiedliwym uczynku, ale o całkowitej i szczerej wierze.
Jakub przedstawia tu uczynki jako nie drogę do zbawienia, ale jako to co udoskonala wiarę - weryfikuje ją.
Porównajmy co o TYM SAMYM uczynku mówił Paweł:

Zapytajmy więc, co Abraham, przodek nasz według ciała
Jeżeli bowiem Abraham został usprawiedliwiony z uczynków, ma powód do chlubienia się, ale nie przed Bogiem.
Bo cóż mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość.
Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności.
Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia,
zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków:
Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte.
(...)Albowiem nie od [wypełnienia] Prawa została uzależniona obietnica dana Abrahamowi i jego potomstwu, że będzie dziedzicem świata, ale od usprawiedliwienia z wiary.
(Rzymian 4)
Wiara zatem "zakrywa grzech" - nie mogą tego zrobić uczynki, mimo większej liczebności na "szali" w porównaniu z grzechami.
//nie wierzę, ale przecież w sumie robię więcej dobrego niż złego...
Kto nie uwierzył, tego uczynki spłoną, bo nie były osadzone na fundamencie, a
zostanie potępiony nie za uczynki sprawiedliwości, ale ze względu na grzechy, które
sprowadzają śmierć duszy, a nie były odpuszczone (brak skruchy/żalu).

Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.
(Jk 2:24)
Sama wiara, to w ujęciu Jakuba wyznanie ustami ("przyznanie się" do Boga).
//ja to tak rozumiem, z tego co napisał wcześniej

wiara+uczynki=wiara - jest to przyjęcie w sercu obietnicy Boga o własnym zbawieniu.
Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i
w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie.
(Rz 10:9)
Nie jest to żaden kruczek w Piśmie, że możemy mieć pewność zbawienia ("jeśli uwierzę, to do końca życia mam spokój").
O tym czy wiara była przyjęta sercem świadczą na ziemi uczynki
//świadectwo, to dokument poświadczający pewien fakt
//może ono być sfałszowane, dlatego nie weryfikuje ono danego faktu
(które sprawiedliwie może osądzić tylko Bóg, gdyż ludzi można oszukać - Mt 23:28), a w Dzień Sądu (Dzień Pański) zostanie ona wypróbowana w ogniu.
Jeśli była założona na słomie zamiast na fundamencie wiary, to wtedy spłonie i nic nam nie pozostanie - nawet uczynki.
//wiara jako fundament jest podstawą aby się nie zachwiać (1Kor 3:11-15)
//jest wystarczająca, gdyż niektórzy nie mają możliwości dokonania uczynków z wiary (np. śmierć zaraz po nawróceniu)


To nie protestanci uznali, tylko (niektórzy) katolicy myślą, że protestanci tak właśnie myślą.
Jeśli np. osoba nie mówi, nie widzi, nie może się poruszać,
wtedy pozbawiona byłaby możliwości zbawienia przez dobre uczynki.

Trzeba to przyjąć w swoim życiu.Nie można sobie na zbawienie zapracować ani za siebie, ani tym bardziej za kogoś.
Zbawienie to stan, który jest albo go nie ma. P
rzez (niektóre) uczynki można go utrzymać, bądź stracić, jednak grzech popełnia się poprzezvutratę stałości wiary.
Uczynki zatem nie są czymś odrębnym, ale wyrażają one naszą wiarę.



"Wiara bez uczynków jest martwa"
Uczynki, to tylko uzewnętrznienie swej wiary.
Jeśli ktoś nie spełnia uczynków, ten nie ma wiary, a słownymi deklaracjami tylko sam siebie oszukuje.

[/quote]Jeśli ktoś spełnia uczynki, to tylko na podstawie wiary.
Jeśli ktoś spełnia uczynki nie na podstawie wiary, ten podobny jest do osoby z 1Kor 13.
Uczynki takie są bez wartości, bo nagroda za nie na pewno nie będzie w niebie (por. Mt 6:1-18; 23:5, 23).


No tak. Ale przecież ludzie mają być sądzeni wg uczynków...
A Król im odpowie: Zaprawdę, powiadam wam:
Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili.
Mt25:34-40
Tylko skąd te uczynki się biorą i DLACZEGO są spełniane?

Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, [b]dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody.[/b]
(Mt 10:42)
Są to zatem uczynki wiary, a nie uczynki dobre same w sobie
("bo widzę, że to chyba mogą być dobre... bo żeby pójść do nieba tak wypada czynić" itd.).

Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam:
Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i
nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia.
(Jan 5:24)

Dlatego wystarcza "sama wiara" - uczynki są (tylko) jej owocami.

"Doprawdy, jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa"
a uczynki bez wiary bezwartościowe.

Wiara zbawia, ale wiara przejawia sie w uczynkach. Uczynki są emanacją wiary. Prawdziwa, mocna wiara pobudza do dobrych uczynków. Jesli ktoś 'nie ma uczynków' świadczy to o braku/słabości jego wiary.
Wiara i uczynki nawzajem się dopełniają.
Wiara i uczynki z niej wynikające są ze sobą nierozerwalnie połączone.

Nie ma zbawienia przez wiarę bez uczynków (martwa wiara)
ani przez uczynki bez wiary (bezwartościowe działania)

O BRAKU.
Tak jak z rudą radioaktywną - jeśli zawiera cząstki rozszczepialne, to oczywistym jest że promieniuje.
Jeśli nie promieniuje, to cząstek rozszczepialnych BRAK.


Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary. (Jk 2:24)
Rozróżniasz usprawiedliwienie i zbawienie?
Uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość (Jk 2:23)

Wyobraźmy sobie taką sytuację: 2 ludzi idzie dwiema stronami ulicy.
Obaj są "wierzący" i pragną spełniać uczynki.
Ten po lewej spotyka biedaka i daje mu 5 zł.
Ten po prawej nikogo nie spotyka.
Wybucha samochód pułapka i obaj umierają. Który miał większą wiarę i jak będą osądzeni?

1. To sprawa Boga jak zostanie osądzony.
2. Nie ma co posuwać sprawy do absurdu. Niezwykle rzadkie i teoretyczne są sytuacje by ktoś przez całe swoje życie jako wierzący nie miał okazji czynić dobrze. Jeśli ktoś jest sparaliżowany od szyi w dół i nie może mówić trudno mu spełniac dobre uczynki. Etyka chrześcijanska jest etyką motywacyjną - liczą się chęci i motywacje (pobudki działan - stan serca) bardziej niż "ilość" dobrych uczynków.
3. Bóg nie osądza nas w porównaniu do innych ludzi. Ocenia nas w porównaniu do nas samych - jakie mieliśmy możliwości by czynić dobrze a jak je wykorzystaliśmy. Więc twój przykład jest nieadekwatny do kwestii. Osoba sparaliżowana nie mogła czynic dobrze, więc nie uchybiła swoim własnym możliwością. Bóg nigdy nie wymaga od nas więcej niż to leży w naszych osobistych możliwościach.

Z protestantów najbardziej upiera się Marek MRB. Jeżeli określenie "sama wiara" ma być aluzją do fragmentu owego łacińskiego znanego adagio (sola gratia, sola fide, sola scriptura) to należy je tłumaczyć "jedynie wiarą" czy też "jedynie przez wiarę". To jest łaciński ablativus, którego nie ma jako takiego w języku polskim, najbardziej ogólnie mówiąc wyraża wydzielenie z pewnej całości.
Wiara nie zbawia, zbawia Chrystus, natomiast przebaczenie i życie wieczne są udzielane dzięki łasce przez wiarę w Chrystusa, jak oznajmia Pismo. Centrum jest Chrystus (solus Christus) wszystkie trzy "sola.." (gratia, fide i scriptura) dla Reformatorów odnoszą się właśnie do tego jedynego - solus Christus, jedyne Słowo niepodzielnej Trójcy.

Zbawieni jesteśmy więc nie dzięki naszej wierze czy uczynkom, ale dzięki Chrystusowi. Przez wiarę (która jest łaską, a nie zasługą) możemy zbawienie przyjąć i to zbawienie ma moc przemiany naszego życia. Uczynki są konsekwencją wiary, naśladowanie Chrystusa jest konsekwencją zjednoczenia z Nim.

Jakub pisze o wierze, jako o uznaniu że "jest jeden Bóg". Oczywiście uznawanie takich czy innych twierdzeń na temat Boga ma swoje znaczenie, ale nie w ostatecznej perspektywie zbawienia. W wierze, o jakiej pisali Reformatorzy (sola fide), chodzi o zjednoczenie z Chrystusem, a nie takimi czy innymi twierdzeniami.

Tak, oczywiście. Zły dałem tytuł do tego tematu.

Należy przypomnieć, że Jakub należał do grupy bardziej tradycyjnej - judeochrześcijan, dlatego
jego pojmowanie wiary mogło się nieco różnić od pawłowego.
Nie zmienia to faktu, że mówili o tym samym.

nie chcę w dyskusji z kalwinem pisać o Lutrze ale Luter troszkę to inaczej przedstawił

Esto peccator et pecca fortiter, sed fortius fide et gaude in Christo, qui victor est peccati, mortis et mundi: peccandum, quando vivimus. Sufficit quod agnovimus per divitias gloriae Dei agnum, qui tollit peccata mundi: ab hoc non avellet nos peccatum, etiamsi millies uno die fornicemur aut occidamus
Briefe, Sendschreiben und Bedenken”, De Wette’s ed. II. 37),
pol:
Bądź grzesznikiem, grzesz mocno , ale wierz i raduj się tym bardziej w Chrystusie, zwycięzcy grzechu, śmierci i świata. Podczas tego życia musimy grzeszyć. Właściwe jest, że przez miłosierdzie Boga znamy Baranka, który gładzi grzechy świata. Grzech nie oddzieli nas od Niego, nawet jeślibyśmy popełnili tysiąc morderstw i tysiąc cudzołóstw dziennie

Aby było jasne, wyjaśnienie Sola Fide u Piotra wydaje się bardzo ciekawe i do przyjęcia. Tylko że skoro wiara jest łaską, podobnie jak dobre czyny to po co ją wymieniać? Wiara bez łaski nie istnieje lub nie jest wiarą która przynosi ratunek wieczny zatem jest to swoisty pleonazm.

Pytanie jest czy człowiek może łaskę Boga odrzucić. Prawoslawna teologia uznaje że człowiek ma obowiązek uczestniczyć (synergia) z Bożą łaską ( błagodat). Zatem wiara rodzi się jako Boży dar budowany na ludzkiej woli (chceniu). W polskim języku termin życzyć, życzenie troche straciło sens angielskiego wish czy serbskiego żeliti, żelja czy bułgarskiego żelaja, żelanie ale o take chcenie chodzi - życzenie, pragnienie aby Bóg działał w moim życiu.

Wiara to nie to samo co łaska, bo wtedy byłyby 4 sola.
Piotr chyba użył skrótu myślowego.

no właśnie a ja już myślałem że dojdziemy do porozumienia
Jeśli już odróżnić wiarę trzeba i uczynki.
Nieuchronnie pojawia się problem relacji łaska-wolna wola i tego za nic nie zgłębimy.

To jedno zdanie z listu ks. Lutra do Melanchtona eksploatowane jest niczym kuwejckie złoża ropy naftowej. Zdanie to w kontekście listu ks. Jaskóła - rzymskokatolicki duchowny i teolog, - (nb. doskonały, jeden z chyba najwybitniejszych znawców w Polsce teologii reformowanej, pism Kalwina czy dorobku Bartha) - streszcza w następujący sposób;
Luter był przekonany, że Bogu można się podobać, tylko czyniąc pokutę. Wiara bowiem opiera się nie na dążeniu do własnej doskonałości, lecz na uznaniu wielkości własnej winy. Uznanie swej grzeszności umożliwia człowiekowi nawrócenie i uświęcenie. "Grzesz mocno, ale wierz jeszcze mocniej" - radził Luter w jednym z listów. Zdaniem ks. Jaskóły, duchowość reformatora była biblijna i chrystocentryczna, zaś począwszy od niego wiara nabrała wymiaru wolnościowego i osobisto-duchowego.



Oczywiście, że nie trzeba wymieniać. Wszystkie trzy "sola" odnoszą się do jednego- do solus Christus, są troistą egzemplifikacja tej jednego, naczelnego zawołania Reformacji i pozostają ze sobą w organicznym związku. W tym znaczeniu można z językowego punktu widzieć tu swoisty pleonazm, służący konstrukcji figury retorycznej, jaką są "sola".



Nie chodzi o zgłębianie problemu relacji... czy jak to sobie nazwiemy. To możemy robić na tysiące sposobów, i co z tego? Reformacja wystąpiła własnie przeciwko takiemu sposobowi "zgłębiania problemu relacji". Chodzi o wyznanie wiary, stojąc wobec śmierci, grzechu i niemocy:

"2. Wspólnie wyznajemy: Tylko z łaski i w wierze w zbawcze działanie Chrystusa, a nie na podstawie naszych zasług zostajemy przyjęci przez Boga i otrzymujemy Ducha Świętego, który odnawia nasze serca, uzdalnia nas i wzywa do dobrych uczynków (Wspólna Deklaracja 15)."

Marcin zapewne zauważył to co napisałeś wcześniej:Wiedząc że łaska jest darmowa - dana od Boga można odnieść wrażenie, że
wiara jest także "dana" człowiekowi - również wedle woli Boga.
Jest to więc idea predestynacji łaska->wiara - jeśli ktoś nie wierzy, to nie z własnej winy ("zasługi"), tylko z braku łaski.

Ewangelikanie uznają sola fide bez Biblii Lutra - dlaczego im to pasuje nawet bez słowa "sama"?
Czy oni nie myślą samodzielnie, tylko bazują na dogmatycznej tradycji luterskiej?

tylko ta SAMA WIARA dostaje tyle przymitników że tak naprawdę nie jest sama. A z dodaniem przez Lutra to dobrze wiemy jakiego był temperamentu. Zezłościł się że nie jest jak trzeba i dopisał tam gdzie nie pasowało to usuwał po słomiany list czy księga papistów tosz to nie Boże słowo.

Jeśli coś rozumie się zbyt dosłownie, to nawet trzech bogów (a czasem i więcej) nam wychodzi z lektury PŚ.Ale i tak nie był papieżem, więc nie miało to znaczenia dla głoszonych przez niego nauk.Katolicy w tej kwestii chyba byli/są bardziej aktywni
(więcej napiszę w temacie: Wartość polskich przekładów...).Odrzucał List Jakuba, bo go widocznie nie rozumiał.

Luter w takim stopniu sfałszował ten fragment,
w jakim Brytyjskie Towarzystwo Biblijne "sfałszowało" naukę płynącą z Kolosan 1:19
//por. viewtopic.php?p=514717#p514717


A jeśli tak bardzo niejednoznacznie w interpretacji są nauki Pawła,
to ten fragment powinien być chyba bardziej wymowny:

A jednak przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków,
lecz JEDYNIE przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa,
by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa,
a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków,
jako że przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków nikt nie osiągnie usprawiedliwienia.
(Ga 2:16) BIBLIA TYSIĄCLECIA

Czyżby benedyktyni tynieccy chcieli zafałszować "prawdziwą" naukę płynącą z PŚ?