Też mi się podoba mój nick.

Ciężko jest pomylić moment początkowy miłości z miłością. Wszystko ma swój początek, ale zarazem na początku coś istniejącego jest już jakościowo takie same, co to samo na końcu.

Zauroczenie czy zakochanie ZAWSZE mija.
Bo to jest uczucie.
A uczucia bywaja roźne.
Zakochanie jednak moze powrócić, jesli sie o to zadba.
Tak wiec jest to dobra nowina dla małżeństw.

nie, małżeństwo zbudowane na tak wątłym fundamencie jak zakochanie tylko bez miłości nigdy nie będzie trwało i nigdy nie powróci, tylko miłość ratuje małżeństwa, ta właściwa, głęboka Miłość.

Wobec tego widzę, że się radykalnie nie zgadzamy, i raczej ciężko będzie nam się dogadać.

1Kor z kim się nie zgadzasz i w czym?

Z Tobą, Sylko.
A w czym? Przede wszystkim w braku rozróżnienia między zauroczeniem a zakochaniem. A dalej w tym, że traktujesz zakochanie jako coś odrębnego od miłości.

A ja się trochę zgadzam z każdym z Was, i trochę niezgadzam

Miłość (dojrzała) to rzeczywiście coś innego niż zakochanie. Oczywiście zakochanie się jest pierwszym etapem miłości i szczerze mówiąc wątpię, czy bez zakochania możliwa jest prawdziwa dojrzała miłość.
Oczywiście zdażają się małżeństwa, trwałe małżeństwa, w których partnerzy nigdy nie byli zakochani (ale to nie znaczy, że łączy ich miłość).
W czasie zakochania uczucia są zupełnie inne niż w miłości dojrzałej, dlatego te dwie fazy się różnią. Zakochanie jest gwałtowne, na dłuższą metę wyniszczające organizm, pełne niepewności, strachu, gwałtownych pragnień, uzaleźnienia od drugiej osoby. Jest to też etap bardzo przyjemny, jeżeli trafi się na osobę, która odwzajemnia uczucia.

Miłość dojrzała jest spokojna, ale i szczęśliwa. To jest zupełnie inne uczucie. Partnerzy nie boją się panicznie rozejścia, bo ufają sobie. Wiedzą, że mogą na sobie polegać, rozumieją się bez słów. Nie ma miejsca na gwałtowne uniesienia (takie jak w fazie zakochania), co oczywiście nie wyklucza spontaniczności w związku. Po prostu to już nie jest to samo.

Zauroczenie jest czymś w stylu wstępu do zakohania. Może się przerodzić w zakochanie, ale nie musi. Właśnie w fazie zauroczenia jakaś widoczna wada może szybko nas zniechęcić, jak np te tłuste włosy. W fazie zakochania jesteśmy tak oślepieni, że nie widzimy żadnych wad.

To właśnie zakochani ludzie są zdolni do desperackich czynów, ale po rozstaniu smutek mija dość szybko. Rozstanie w fazie pełnej miłości często kończy się długotrwałą depresją. Co jest cenniejsze chyba łatwo zgadnąć, jednak nie wszyscy potrafią docenić prawdziwą miłość i będąc w związku wybierają intensywne przeżycia związane z zakochaniem...w kimś innym niestety.

Czy można wrócić do stanu zakochania jeżeli się już go przeszło? Nie sądzę. Jeżeli byłby na to jakiś posób, to nie byłoby zdrad.

P.S. Pisałam opierając się głównie na własnym doświadczeniu i obserwacjach, więc pewnie nie stosuje się to do każdego związku.

Widzę, że także z Ritą nie mogę się zgodzić.
Dobrze, że rozróżniasz pomiędzy zauroczeniem a zakochaniem, choć i tutaj nie do końca tak bym to ukazał - to jednak sprawia, że Twoje spojrzenie jest cokolwiek bliższe mojemu, niż Sylki.
Zarazem w moim odczuciu nie należy mówić o tym, że dojrzała miłość jest czymś jakościowo innym od zakochania. Jest to w moim odczuciu tak sama, jedna miłość, która jest wlana z niebios w serce ludzkie. Jest to ten ruch ku człowiekowi wywołany przez ruch z nieba, który zarazem jest poruszeniem ku niebu, ku świętości realizowanej na drodze miłości.
Zresztą, pisałem już o tym. Ale to jest moje odczucie.

Dla mnie miłość i zauroczenie są tym samym (ewentualnie można mówić o rozróżnieniu intensywności) i są uczuciem samym w sobie negatywnym - samolubnym, zaborczym, agresywnym i powiązanym z popędem rozrodczym...
Oczywiście zakochanie nie jest miłością, ale zakochanie otwiera naszą miłość na konkretnego człowieka - i tu jest pozytyw. Zakochanie prędzej czy później przeminie, ale może zostanie ten pomost miłości pomiędzy ludźmi...

Prawdziwa miłość nie ma nic wspólnego z zakochaniem, nieprzypadkowo powinnością dobrego człowieka w większości religii jest dążenie do miłości każdego człowieka. Najczęściej jednak nasza miłość jest zduszona przez negatywne emocje - zniechęcenie, uprzedzenia, wyuczone kanony estetyczne, nienawiść, strach, niechęć do anonimowej masy ludzkiej - po prostu małość ducha. Zakochanie potrafi jednak zrobić dziurę w naszych psychicznych barierach obronnych odpychających nas od innych ludzi (jednego człowieka), ale miłością nie jest - a przez swoje negatywy, dobrze że przemija...

Ja osobiście mam spory kłopot z zakochiwaniem się - nie znoszę tych okresów, gdy mój mózg stwierdza: "czas na rozmnażanie" i zaczyna pompować w krwiobieg mieszankę ogłupiaczy, środków pobudzających i euforycznych - ble... Na szczęście nauczyłem się z tym walczyć, także rozwój miłości bliźniego sprawił, że zakochuję się coraz rzadziej i słabiej.

Ktoś ma spostrzeżenia podobne do moich?

Ja mam spostrzeżenia podobne do tych św. Pawła z 1 Kor 13, a więc raczej u mnie wsparcia nie znajdziesz .

to wszystko nie jest miłością/zakochaniem...to raczej pobudzenie seksualne którego nie możesz zaspokoić .....dlatego jesteś zły...zakochac się to wspaniałe ...eh..uczucie