wedle mojej opinie (nie obrażając nikogo) jest to opis księży

A i pytanie, jak mówisz do swojego taty? Bo rozumiem że ojcze nigdy byś nie powiedział.

Często w dyskusjach świadkowie Jehowy zarzucają katolikom, iż niezgodnie z nakazem Biblii do papieża, księży, czy zakonników zwracają się: „ojcze”, gdyż Jezus wyraźnie powiedział: „Nikogo na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie” (Mt 23,9).
W dyskusjach ze świadkami Jehowy zawsze pytam mego rozmówcę czy uważa, że werset ten należy rozumieć dosłownie. Otrzymuję odpowiedź twierdzącą:
– Skoro Jezus mówi, żeby „nikogo” nie nazywać ojcem tu na ziemi to znaczy, że nikogo.
– Czy w takim razie dziecko, które do swego taty zwraca się „ojcze”, grzeszy? Postępuje wbrew nauce Jezusa? – pytam.
– Nie, w przypadku więzów rodzinnych można mówić „ojcze”, ale przecież papież nie jest fizycznym ojcem milionów ludzi.
– Czy w takim razie Chrystusa możemy nazwać „ojcem”?
– Nie – słyszę zdecydowaną odpowiedź mego rozmówcy.
– Proszę zatem otworzyć Biblię i przeczytać Iz 9,5, gdzie proroctwo o Chrystusie mówi: „Odwieczny Ojciec”, sam Chrystus do uczniów mówi: „dzieci” J 21,5.
– Skoro papieża nie możemy nazywać ojcem, bo nie jest fizycznym ojcem milionów katolików, to czy np. Abrahama możemy nazwać ojcem?
– To zależy w jakim sensie.
– W takim, w jakim katolicy papieża nazywają ojcem. W sensie duchowym.
– To zależy.
– Biblia odpowiada jednoznacznie. Proszę otworzyć Rz 4,11.18 i przeczytać: „I tak [Abraham] stał się ojcem wszystkich tych, którzy nie mając obrzezania, wierzą […]. On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów”. Podobnie Jezus mówi o Abrahamie: „Abraham, ojciec wasz” (J 8,56). Zwrotu tego używał także, św. Jakub: „Czy Abraham, ojciec nasz” (Jk 2,12). Swoje ojcostwo podkreślają św. Paweł względem Onezyma: „proszę cię za moim dzieckiem… Onezymem” (Flm 10), św. Piotr względem św. Marka: „Pozdrawia was ta, która jest w Babilonie oraz Marek, mój syn” (1 P 5,13). Paweł ojcem naszym nazywa Izaaka (Rz 9,10), a Hbr 1,1 ojcami określa naszych poprzedników w wierze. Św. Paweł swoje duchowe ojcostwo odnosi do wszystkich chrześcijan, którym przekazał wiarę i ją umacnia: „Choćbyście mieli dziesiątki tysięcy wychowawców w Chrystusie, nie macie wielu ojców; ja to właśnie przez Ewangelię zrodziłem was w Chrystusie Jezusie” (1 Kor 4,15). Tytuły ojcowskie stosowano także w Starym Testamencie. Tak się zwracał Elizeusz do swego nauczyciela Eliasza: „Elizeusz zaś patrzył i wołał: Ojcze mój! Ojcze mój!”(2 Krl 2,12).

Z tych samych powodów, co np. Apostoł Paweł odnosił do siebie ojcostwo duchowe, katolicy papieża nazywają ojcem. Bo on głosi Ewangelię, rodzi i umacnia wiarę poprzez przemówienie, encykliki, kazania, sakramenty święte itp. Dlatego jest nazywany „ojcem” i jak widać jest to praktyka zgodna i wypływająca z Pisma Św.

Jaki jest jednak zatem sens wypowiedzi Chrystusa z Mt 23,9?

Chrystusowi w tej wypowiedzi nie chodzi o to, żeby nie stosować określenia „ojciec”, lecz aby nie zrównywać w ojcostwie nikogo z Bogiem. Św. Paweł wskazuje na pochodzenie wszelkiego ojcostwa ziemskiego: „Z tej to przyczyny zginam kolana przed Ojcem, od którego bierze swe imię wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi” Ef 3,14n[1].
Prawdziwe ojcostwo to takie, które wyrasta z jedynego Ojcostwa Bożego (por. Ef 3,14). Taki jest sens wypowiedzi Chrystusa, który nie zakazywał nazywać ojcami naszych rodziców i nie zaprzeczał istnieniu ojcostwa duchowego. Chrystus jedynie zabraniał nazywać ojcami duchowymi tych, którzy nimi nie są. Tak ludzie zwracali się do faryzeuszy, którzy w rzeczywistości nimi gardzili: „A ten tłum, który nie zna Prawa jest przeklęty” J 7,49. Zresztą, czytając wersety poprzedzające Mt 23,9 od Mt 23,2 przekonamy się o tym, że Jezus mówił o „uczonych w Piśmie i faryzeuszach”, a nie o duchownych chrześcijańskich, których wówczas jeszcze nie było!
Wracając do dyskusji o nienazywaniu nikogo „ojcem” warto zapytać dlaczego sam Jezus szatana nazwał: „ojcem kłamstwa” (J 8,44)? Może to pozwoli oponentom dostrzec różnorodne znaczenia słowa ojciec.