Skoro wątek odżył to z uporem maniaka przypomnę swoją świętokradczą myśl sprowokowaną tą a i też innymi przypowieściami. Otóż:
a. człowiek jest istotą grzeszną
b. grzech jest stałym komponentem życia w świecie ludzi
c. świat bez grzechu byłby inny niż jest z grzechem
d. ludzie eliminujący grzech wprowadzają zamęt gdyż burzą porządek panujący w świecie
e. świat w którym zlikwiduje się grzech, przestanie istnieć a co zacznie istnieć dokładnie nie wiadomo
d. taka przemiana, nawet gdyby była możliwa, jak każda rewolucja niesie ze sobą ofiary i cierpienia. Czyli zło.
Pytanie: czy jest słusznym wprowadzać tego rodzaju zamęt?

Wprowadzają zamęt bo walczą z porządkiem wprowadzonym przez szatana?
a. człowiek jest istotą grzeszną
TAK
b. grzech jest stałym komponentem życia w świecie ludzi
TAK
c. świat bez grzechu byłby inny niż jest z grzechem
Inny, byłby lepszy
d. ludzie eliminujący grzech wprowadzają zamęt gdyż burzą porządek panujący w świecie
I chwała i m za to!
e. świat w którym zlikwiduje się grzech, przestanie istnieć a co zacznie istnieć dokładnie nie wiadomo
Nie bój, do powtórnego Przyjścia to się nie uda
d. taka przemiana, nawet gdyby była możliwa, jak każda rewolucja niesie ze sobą ofiary i cierpienia. Czyli zło.
Przemiana była by czymś dobrym

Porządek - dobry
Zamęt - zły
Tak czy nie?

To szatan wprowadza zamęt

Owszem, grzesznikom będzie się powodziło na świecie ale potem zostaną wrzuceni w ogień, więc twoja teza że "Logiczna więc i konieczna dla przetrwania świata doczesnego jest obecność grzechu" jest psu na budę.

Tak się nie da, bo byłby to grzech przeciwko Duchowi Świętemu, robić coś z nadzieją wybaczenia.

Tytułem ciekawostki, a także pośrednio odpowiadając na główne pytanie wątku - co mogłoby być dalej... Sutra Lotosu zawiera bardzo podobną do naszej przypowieść, aż dziwne że jeszcze ErgoProxy się tu nie odezwał, bo im bardziej na wschód tym dla niego atrakcyjniej.

Są oczywiście różnice, ale jest też wiele podobieństw. Ścieżki ojca i syna rozchodzą się na wiele lat, syn żyje w ubóstwie, ojciec jest człowiekiem biznesu i powodzi mu się znakomicie. Gdy po latach znów się spotykają, syn nie rozpoznaje ojca, ale ojciec rozpoznaje syna. W buddyjskiej historii ojciec nie ujawnia od razu prawdy o łączącym ich pokrewieństwie. Dwadzieścia lat syn będzie służył u ojca, zanim ten przekaże mu zarządzanie nad majątkiem i minie jeszcze trochę zanim wyjawi kim jest dla niego naprawdę.

http://www.sacred-texts.com/bud/lotus/lot04.htm

Bardzo ciekawa historia, chyba trochę inne przesłanie (a może tylko tak się na pierwszy rzut oka wydaje), no i dla niektórych interesująca dodatkowa kwestia ewentualnych wpływów.

Troche przypomina postawe Jozefa w Egipcie w stosunku do jego braci.

Nowy Testament pokazuje nam, ze Bog jest w stosunku do nas bezgranicznie wspanialomyslny. To my ciagle stawiamy Mu bariery naszej nieufnosci.

Tak sobie myślę - jeszcze 100 lat temu Bóg był przede wszystkim surowy i groźny. Dzisiaj jest przede wszystkim łagodny i miłosierny. Ten sam Bóg. Przypuszczam, że wiek temu nasza dyskusja wyglądałaby zupełnie inaczej. Czy wiemy więcej czy to moda czy myślenie życzeniowe?

Zmieniło się od czasów Jezusa

W czasach, gdy ta przypowieść została opowiedziana nie był był znany grzech przeciwko Duchowi Świętemu (który jest późniejszą refleksją teologiczną w chrześcijaństwie), a dyskusja jest "co było dalej?"

Alez skąd? Przecież to było dopisane w XX w : Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone. (Mt12,31)

Przecież wyraźnie piszę: "jeszcze 100 lat temu". Surowe było zresztą nie tylko wyobrażenie Boga ale całość cywilizacji od kary chłosty w szkołach przez niemiłosierny wyzysk chłopów czy robotników po tortury i karę śmierci w więzieniach. Dzisiejsze traktowanie Breivika traktowano by wtedy jak jakieś szaleństwo. Czy dzisiejsze forsowanie miłosierdzia nie jest jakimś nawiązywaniem do permisywizmu i "tzw. poprawności politycznej" ?
Ale to na marginesie.

Być może, nie wiem, ale to jest na pewno ciekawy temat do rozważenia.
W moim subiektywnym odczuciu jest coś takiego jak ogólna tendencja do wybierania sobie z Pisma św. a także z uznanych przez Kościół objawień prywatnych (oczywiście wśród tych, którzy się do nich odwołują) tylko tego, co pasuje do obrazu takiego Pana Boga co to bez końca i wszystko będzie wybaczał.
W temacie Miłosierdzia nasuwają się automatycznie objawienia siostry Faustyny i jej czemuś wyjątkowo rzadko przywoływane słowa:

"686. + Wrzesień. Pierwszy piątek. Wieczorem ujrzałam Matkę Bożą, z obnażoną piersią i zatkniętym mieczem, rzewnymi łzami płaczącą, i zasłaniała nas przed straszną karą Bożą. Bóg chce nas dotknąć straszną karą, ale nie może, bo nas zasłania Matka Boża. Lęk straszny przeszedł przez moją duszę, modlę się nieustannie za Polskę, drogą mi Polskę, która jest tak mało wdzięczna Matce Bożej. [...]"

Jeśli Faustyna - to Zdrój Miłosierdzia, Wszechmoc Błagająca powstrzymująca karzącą rękę Boga już nie jest tak chętnie przypominana.

edit: Jak właśnie sprawdziłam, powyższy fragment Dzienniczka był w historii tego forum przywoływany tylko cztery razy (w tym przeze mnie teraz), słowa o zdroju miłosierdzia - czterdzieści osiem razy...

Mariel, właśnie o to chodzi. Helenka bombarduje nas cytatami i aktualnymi interpretacjami. A przecież z tej samej Biblii i Tradycji można by cytować zupełnie inne treści. Ile razy w kazaniach i wszelkich wypowiedziach Kościoła pojawiają się te właśnie słowa o "strasznej karze Bożej"?