Tylko w jaki sposób rozpoznać, który zakres Pisma Świętego dotyczy właśnie tej prawdy potrzebnej nam do zbawienia?

Czy zdobywanie wiedzy o budowie Układu Słonecznego lub o kulistości Ziemi jest poznawaniem Boga? Nie wydaje mi się.

Po pierwsze Biblia jest słowem Boga wyłącznie co tego, w jakim celu zostało zesłane natchnienie Ducha Świętego na jej autorów. Jest słowem Boga jeśli chodzi o sprawy zbawienia. Co do np. szczegółów budowy Układu Słonecznego jest słowem człowieka. Tak samo jak inne dzieła starożytne lub późniejsze.

Po drugie, kłamstwo oznacza mówienie lub pisanie czegoś, co sam autor uważa za niezgodne z rzeczywistością. To świadome przekazywanie czegoś, co się uznaje za nieprawdziwe. Jednak redaktorzy np. Biblijnej Księgi Rodzaju uważali -- tak samo jak ich współcześni -- że Ziemia jest płaska, nakryta sklepieniem, zaś księżyc świeci samoistnie. Nie pisali kłamstw, tylko brakowało im wiedzy. My także nie mamy pełnej wiedzy (wszechwiedzy) o świecie.

Biblia z konieczności zawiera obraz świata niezgodny z rzeczywistością, ale zrozumiały dla ówczesnych odbiorców, pasujący do ich poglądów i pojęć. Poniżej seria pytań: proszę, żebyś się zastanowiła na odpowiedziami:
1. Czy da się odjąć 2 od 3?
2. Czy da się podzielić 2 przez 3?
3. Czy da się wykonać konstrukcję tzw. kwadratury koła?
4. Czy da się wyciągnąć pierwiastek kwadratowy z -1?
...

W niektórych przypadkach to raczej proste. Czy do zbawienia potrzebna jest np. poprawna wiedza o tym, jaki jest kształt Ziemi? Nie ma absolutnie żadnych przesłanek, żeby tak przypuszczać. Przeróżne biblijne fragmenty wskazują, że do zbawienia potrzebne jest moralne życie (zgodnie z przykazaniami) oraz wiara w Boga (najogólniej rzecz biorąc, żeby się nie rozpisywać). Nie zaś wiara w jakieś konkretne szczegóły budowy lub funkcjonowania świata przyrodniczego. Takiego wskazania nigdzie nie ma.

Weźmy Księgę Koheleta: mędrzec przypatruje się przyrodzie, widzi cykliczność i dochodzi do wniosku że to wszystko jest bez sensu. Nauka współczesna dochodzi że z tą cyklicznością nie jest tak do końca. Że jest entropia, która tylko wzrasta, że Wszechświat się "rozkłada". I co z tego wynika? Że jest jeszcze bardziej bez sensu.
Czyli nie mają znaczenia obserwacje przyrodnicze, ale główna myśl.

Nie zmienia to jednak faktu, że ktoś musi decydować o tym co z Pisma Świętego potrzebne jest do zbawienia, a co nie? Ty przyjąłeś za pewnik, że samemu można to rozpoznać, ale wtedy powstaje problem mnożenia się interpretacji.

Połączenie z Chrystusem ma oczywiście inny wymiar.

Po drugie.

Oczywiście że jedność może mieć różne podłoża i stopnie, natomiast kiedy już dochodzi do czasowego aktu tchnienia pomiędzy Bogiem a człowiekiem, to możemy mówić o nierozerwalnej jedności.Podmiot ludzki otrzymuje informacje bezpośrednio od Boga i swoimi słowami w nieskażonej formie przelewa je na papier.



Oczywiście że tak, ponieważ rozważamy tylko czasowy moment jedności informacyjnej.



Kiedy otrzymuje informacje od Boga, musi być nieomylny, inaczej natchnienie traci sens.Bo jak niby odróżnić wiedzę pochodzącą od Boga, od wiedzy ludzkiej?



Twoją wykładnię Pisma determinuje już nie samo odniesienie do źródeł, jakimi są Bóg i obserwacja, tylko nauka, która w tym wypadku stanowi wiedzę sprzeczną z z teorią PZ , Biblią i obserwacją.Ażeby nie popadać w absurdy niekonsekwencji, nie można po prostu czytać tekstu i traktować w sposób wybiórczy informacji tam zawartych.Takie podejście nie ma sensu.



Tutaj mamy klasyczny redukcjonizm informacyjny.
Nie ma przesłanek które by potwierdzały taki wniosek.Albo wierzymy w natchnienie tekstu z całą zawartością, albo tworzymy sobie jakieś prywatne założenia i tniemy tekst gdzie popadnie.To nie jest konsekwentne podejście.



Ażeby stwierdzić powyższe, należy dokonać rozdzielenia tekstu natchnionego od nie natchnionego, oraz dokonać karkołomnej sztuki uciekania w ogólniki.Ponadto w ramach takiego podejścia należy pominąć merytoryczną i konsekwentną egzegezę tekstu, co finalnie oznacza absurdy i sprzeczności.

Proszę wobec tego o ustosunkowanie się do Prz 30,20

Mylisz natchnienie z jakimś spirytystycznym automatyzmem.



Natchnienie nie może stać w sprzeczności z wolną wolą, a zatem na autora natchnionego należy patrzeć jako na dobrowolnie otwierającego się na przekaz od Boga, który dostarcza treści i narzędzi, ale nie czyni literalnie narzędzia z człowieka. Sedno jest zatem zachowane, ale jego przekazanie wymaga od człowieka wysiłku i podpierania się własną, ograniczoną wiedzą.

Jest napisane:

"W moim utrapieniu wzywam Pana
i wołam do mojego Boga;
usłyszał On mój głos ze swojej świątyni,
a krzyk mój dotarł do Jego uszu.
Zatrzęsła się i zadrżała ziemia,
posady gór się poruszyły,
zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem.
Uniósł się dym z Jego nozdrzy,
a z Jego ust - pochłaniający ogień:
od niego zapaliły się węgle.
Nagiął On niebiosa i zstąpił,
a czarna chmura była pod Jego stopami.
Lecąc cwałował na cherubie,
a skrzydła wiatru Go niosły."
[Ps 18,7-11]

Zgodnie z tym, co sam napisałeś, Bóg ma nozdrza i unosi się z nich dym oraz usta, z których wypływa pochłaniający ogień. Dosiada także cherubów, które cwałują.

Nie do końca. Zgodnie z tym co napisał Paulito – Bóg był w utrapieniu i wzywał Pana.

Tylko nadal pozostaje problem rozróżnienia autorów natchnionych od oszustów.

Owszem, pozostaje.

Nie za bardzo rozumiem co ten werset ma wspólnego z moją wypowiedziom, ale jeśli już pytasz to się ustosunkuję
Patrz Eden- Adam i Ewa

Hmm, a czy możesz pokazać ścieżkę skojarzeń, którymi biegła twoja myśl?

Słyszałeś kiedyś o różnych sposobach na narrację?
Zdajesz sobie sprawę z ilości środków stylistycznych które zawiera Pismo?