Witam!
Chciałbym się odnieść do kilku kwestii poruszonych ostatnio przez Teofila.
Przedewszystkim, ja rownież traktuję ST testament joko opis
rzeczywistych wydarzeń. Jednak kwestię poznania dobra i zła
rozumiem zgoła inaczej. Najpierw sprobuję zanegować twoje podejscie do tego. Otoż ja sobie niewyobrazam aby w środku rajskiego ogrodu znajdowało się cokolwiek co byłoby nośnikiem informacji - kamienne tablice, papirusy, biblioteka z książkami, video lub tp.
Z takich rzeczy trzeba umieć korzystać. Uważam, że to co zjedli z drzewa podziałało na nich jak alkohol, narkotyki czy inne środki ograniczające
zdolności funkcjonalne mózgu. Współcześnie człowiek po takich
"używkach" rownież jest zdolny do irracjonalnych jak i szkodliwych działań. Wątpię aby w owych środkach informacji było pokazane
jak się dokonuje bratobójczej zbrodni (Kain i Abel) bo i po co.
Uważam, że po spożyciu z owego drzewa mozgi pierwszych ludzi zaczęły źle funkcjonować przez co zmieniła się ich świadomość, zmieniła
się jakość relacji między pierwszymi ludzmi, między ludżmi a
otoczeniem oczywiście na gorszą a wcześniej określaną stanem Raju
Pozdrowienia.

Jezus zdecydował się dla mnie na tak wielkie cierpienie, że mogę przed nim (cierpieniem) uklęknąć. Nie potrafię podwarzać jego celowości. Widzę owoce drzewa krzyża.

Drzewo poznania dobra i zła wydaje mi się symbolizować (obrazować) coś, co sprawiło, że pierwsi ludzie nie patrzyli już na świat oczami Miłości, spojrzeniem jakie pochodzi od Boga. To było takie zranienie złem, któremu nie potrafili się przeciwstawić. Mogli widzieć już nie tylko dobro, którego pragnął dla nich Bóg, ale również zło. Dlatego życie stało się trudne. Jednocześnie sięgnięcie w stronę zła, przed którym Bóg Ojciec ostrzegał było buntem przeciwko Niemu i przeciwko swojemu życiu. To zranienie zła potrzebowało uleczenia, zranienia Miłością. Jako zranienie Miłości rozumiem ofiarę Ukrzyżowanego, która jest darem dla każdego człowieka.

Tak to rozumiem. Nie czuję się jednak autorytetem teologicznym.

Witam !
Aku, bardzo mi sie podobała Twoja wypowiedź,
prawie poetycka.
Mam jednak dwie uwagi :
- skąd pewność, że sięgnięcie w stronę zła było wynikiem buntu
przeciw Bogu i dotychczasowemu życiu.
Może to była tylko zwykła ludzka ciekawość.
- człowiek po swym czynie poznał dobro i zło. Otóż dobro napewno już
znał. Zatem dodatkowo poznał zło. Aby poznać zło musi znależć się
ktoś, kto będzie je czynił. Ponieważ byli to pierwsi ludzie więc sami
musieli to zło czynić. Czyli "poznać zło", w Piśmie, jest tożsame z
"czynić zło". Czyli pierwsi ludzie po grzechu p. zaczęli czynić
także zło.

To takie drobne, może nawet nieistotne uwagi.

Pozdrowienia

Ojej... Dzięki za analizę. Z treści pytań wygląda, że była dokładna.

Człowiek zbuntował się przeciwko zakazowi Boga, mogła motywować go do tego głównie ciekawość. Jednak bunt jest buntem.

Bóg wie co jest dla nas dobre i do tego nas zachęca jednocześnie przestrzegając przed złem. Jeżeli robimy coś wbrem Jego woli, jest to złe (istota grzechu).

Mam nadzieję, że te moje wypowiedzi były konkretne.

Witam !
Bunt jest buntem, to jest prawda i nnej być nie może.
Jednak do buntu nie dochodzi z powodu tylko ciekawości,
przynajmnie współcześnie.
Użycie słowa bunt na określenie zaistniałej sytuacji jest chyba
nadużyciem.
Pozwolę sobie zacytować Twoją przedostatnią sentencję -

"Bóg wie co jest dla nas dobre i do tego nas zachęca jednocześnie przestrzegając przed złem. Jeżeli robimy coś wbrew jego woli
jest to złe (istota grzechu)"

Można to odnieść również do pierwszych ludzi -

Bóg wiedział co było dla nich dobre i do tego ich zachęcał jednocześnie przestrzegał przed złem. Jeżeli robili coś wbrew jego woli
było to złe (istota grzechu)

Więc było to złe (grzech) czy był to bunt?

Pozdrowienia

To teraz przydałaby się definicja słowa "bunt".

Witam !
Nie chciałem być aż tak drobiazgowy.
Ale nie trzeba daleko szukać - encyklopedia np. na onet.pl

Pozdrowienia

Dlatego jej tu nie wpisywałam.

Dopiero teraz to zauważyłam. Przecież bunt przeciwko woli Bożej to grzech... Pytanie więc jest zbędne, bo o jedno chodzi.
I właśnie ze skutków tego grzechu zbawiło nas posłuszeństwo Jezusa.

wystarczyła by kropla krwi jezusowej by zbawić nas ale on umarł chaniebnie nie dlatego że ta smierc była do zbawiebnia koniecznie potrzebna ale przeto że nas tak mocno ukochał.Mając świadomość tej miłości powinniśmy jeszcze bardziej go doceniać

A czy w inny sposób pojęlibyśmy Miłość Boga? Tylko w krzyżu widzimy ją w całej pełni, niesamowitą, bezgraniczną.

Jezus obrał takie cierpienie jakie mogło być rozumiane w tamtych czasach czyli ukrzyżowanie, gdyby żył dziś to pewnie wybrałby inną śmierć-ówczesną. W sumie nie ważne co by było, ważne, że nas tak bardzo ukochał

"Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć..." Rz 6,23a

Gdyby Jezus za nas nie umarł - my nigdy nie doświadczylibyśmy życia... Tak że pod tym względem Jego śmierć była konieczna - nie mógł nas odkupić w inny sposób. My zaciągnęliśmy dług, a tylko On był w stanie go za nas spłacić...

Ale z drugiej strony nie musiał tego robić, to wszystko nie było konieczne... mógł nas przecież zostawić w śmierci...
Jednak umarł za nas, bo chciał... Bo nas kocha...


Paradoks miłości...