Bóg jest bardzo niesprawiedliwy.... Jego sprawiedliwość jest nie-ludzka

wg mnie każdy powinien miec tyle, ile mu sie należy... ale o tym, ile sie należy, jak zadecydować? decydujemy bardzo po ludzku - i nadal nie da się wszystkich zadowolić... czy o tym wiecznym niezadowoleniu nie decyduje czasem pazerność człowieka? pazerność na dobra materialne, na zainteresowanie, jakie daje drugi człowiek, pazerność na miłość.... obżarstwo i łakomstwo - wszystkiego i na wszystko ....

a jesli przełożyc to na walkę z tym wiecznym ludzkim "obżeraniem" sie? jeśli podejmę walkę z moimi "głodami" - On mi pomoże i kazde malutkie zwycięstwo bedzie podwojone kolejnym i kolejnym, i każde odejście bedzie podwojone kolejnym odejsciem i kolejnym....

Bóg mówi - kto ma, bedzie miał więcej, kto nie ma - bedzie i tego pozbawiony...
ale jak zabrać komuś coś, czego nie ma? kolejny paradoks Pisma....

Niesprawiedliwe?
Nikt nie ma dla siebie. I nikt nie ma "swojego". Każdy otrzymał. I każdy tylko jako pożyczkę, która ma przynieść zysk.

Kredyt inwestycyjny?
Inwestycją jest Królestwo Boże.
Życie wieczne moje i innych...

Za karę???? To co z tą miłością, jeśli za błąd tak każe????

A może właśnie po to, by jednak rozpoznać? By zadać pytanie: dlaczego? By skruszyć fałszywą siłę, by dać prawdziwą?

Człowiek dąży do niezmienności. Do zachowania status quo. Dopiero w sytuacjach trudnych nabiera ochoty do zmian. Tak twierdzi psychologia.

Cóż - w końcu Bóg o tym wie. Lepiej niż my.

Ileż to razy ja się sprzeczam o pierwszeństwo. Nie tak widocznie dla otoczenia, ale po prostu w sercu. Wtedy też, tak jak Apostołowie, milczę wobec Pana Boga, nie wiem co powiedzieć, bo znowu pycha, bo znowu egoizm... Czasem jest mi źle, gdy muszę się uniżyć, gdy muszę dać wiekszą cząstkę siebie niż zamierzałam, gdy mam poświęcić swój czas dla kogoś, gdy akurat mam inne plany... Czasem musi minąć dłuższa chwila zanim się ugnę, zanim dostosuję swoją wolę do Bożej woli...

Wyznacznikiem prawdziwości mojej służby jest pokój, którego nie utracę nawet wtedy, gdy ktoś z jakichś względów usunie mnie na ostatnie miejsce. Za takie sytuacje trzeba być Bogu wdzięcznym... Czy ja tak potrafię?

Szczęśliwi, szczęśliwi, szczęśliwi...
Kto taki się znajdzie? Jezus Chrystus? Maryja? Czy oni byli szczęśliwi? Ewangelia zachowuje słowa o smutku - o płaczu - pewnie nie raz bywał zmęczony.... A jednak - szczęśliwy. Głębiej - i pomimo bólu...

Każde szczęście dostrzega się je wtedy gdy przemija.
Ale gdzieś jeszcze było: "szczęśliwi, którym Pan nie poczytuje winy".
Szczęśliwi którzy mogą wracać?

ja w to po prostu nie wierzę...
dlatego tyle we mnie lęku, niepewności, strachu, dlatego tyle zła czynię, dlatego grzeszę...

wracać do tych słów, gdy jest mi źle, gdy spotykają mnie niepowodzenia, smutki, tragedie...

pamiętać o nich i trzymać sie ich kurczowo...

W moim życiu ostatnio ciągle coś się dzieje. Prawie każdego dnia poznaję kogoś nowego, nawiązuję nowe kontakty, załatwiam milion różnych spraw. Coraz rzadziej w moim harmonogramie dnia pojawiają się luki na 2-3 godziny, kiedy mogłabym położyć się i nic nie robić. Zazwyczaj kartka w kalendarzu jest zapisana od góry do dołu, a niewielkie wolne przestrzenie miedzy wierszami oznaczają ten czas, gdy muszę się przemieścić z jednego końca miasta na drugi. Przestępując z nogi na nogę, nerwowo wpatruję się w zegarek, gdy kolejny raz spóźnia się tramwaj, bo jest to równoznaczne z moim spóźnieniem.

Czasem nie mam siły, po prostu nie mam ochoty wychodzić z domu. „Panie Boże nie da rady, dziś się nie ruszam z domu!” W takie dni wbrew sobie jednak idę, a potem się okazuje, że to był najlepszy czas, aby jakąś sprawę załatwić.

Dopiero wieczorem sumując miniony dzień dostrzegam pewne sprawy. Mam czas aby zastanowić się, zobaczyć że w tym całym pośpiechu pewnie jest ukryty gdzieś Boży zamiar. Dopiero odwracając się i patrząc w przeszłość widzę ile razy Pan był „mocą dla mnie i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą, moją tarczą...”

i na każdego człowieka, którego stworzyłeś... którego powołałeś do życia...
i na każdego człowieka, którego juz nie ma wśród nas.... któremu zabrałeś życie...

Jak mała to prośba. Wspomnij na mnie... "Jak wrócisz, sprawdź mi proszę ten drobiazg." "Jeśli możesz - zadzwoń tam, to ważne dla mnie." "Zapytaj go - jeśli Ci nie sprawi kłopotu..." Wspomnij - nie: pamiętaj. Dla Ciebie to drobnostka - dla mnie dużo. Bardzo. Wspomnij: raz. W tej jednej sprawie...

W sprawie mojego życia.

Czy potrafię tak pokornie prosić o wspomnienie? Nie domagać się aż pamięci?

Patrzyłam...
Ktoś przy mnie wyjął z kieszeni ostatnie grosze. Przez następny tydzień co najmniej nie mógłby się napić nawet herbaty, będąc cały dzień poza domem. Ostatnie niespełna 2 złote w bilonie. Na dzieci - jakiś dom dziecka...

I tak myślę... Że można oddać wszystko z miłości do innych. Ale można oddać wszystko z braku miłości do siebie... A może z obu?
Wierzę, że i tak liczy się bardziej niż dane "to co zbywa"...

Nie umiem. Za dużo mam?

widzieć więcej - jak On - dostrzec, że za drobnymi pieniążkami, rzuconymi na tace, jest coś więcej, jest "wszystko, co miała na utrzymanie"... a ja oceniam zaniżająco... kazdy daje za mało - Bogu i mnie...

uczyć sie Jego patrzenia na człowieka - ale to wymaga założenia, że inni są hojni, chcą dobrze, dają dużo, że ludzie są dobrzy... gdy tymczasem wygodniej przyjąć, że jest inaczej - że byłoby na świecie lepiej, gdyby ludzie zostali stworzeni lepszymi, niż są...

podnieść oczy - i zobaczyć...

Skąd mamy to wiedzieć? Poznacie ich po owocach. Czas nadejdzie w sposób widoczny - nie da się tego przeoczyć. A przedtem wie tylko Ojciec...

Nie tak dawno rozmawiałam chwilę ze Świadkami Jehowy. Jakoś zawsze tych rozmów unikałam. I dopiero zobaczyłam, jak bardzo bazują na strachu. Na braku nadziei. Nie na niewiedzy, nieznajomości. To dopiero później. Pierwsze zdania to "jak Pani widzi świat? czy czuje się Pani zagrożona, czy pełna nadziei?"

Bóg nie jest tym, który straszy.
Nie chodźcie za nimi...

Dzieła Twoje są wielkie i godne podziwu. A mimo to dbasz o każdy szczegół, o każdego człowieka, o każdą sytuację, o każdą sekundę. Nie poprzestajesz na tym co wielkie - ale jesteś też w tym, co drobne, co codzienne.

Sprawiedliwe i wierne są Twoje drogi. Jak łatwo Cię nie usłyszeć. Jak łatwo stwierdzić, że milczysz. Jak łatwo powiedzieć, że zostawiłeś. Szum wiatru nie zawsze jest burzą. Łagodnego powiewu można nie zauważyć. Zwłaszcza w biegu, w bólu...

Nie daj mi wątpić o Twej miłości, wierności - i pozwól by nie niepokoiło słowo sprawiedliwość, obym miała tę "pełną ufność na dzień sądu"...

Hmm... Pan jest bardzo radykalny. Nie mówi : "poczekaj aż coś się zmieni...", ale od razu poleca zerwać z tym, co prowadzi do grzechu.
Zerwać ! Bezpowrotnie, radykalnie, od razu.
Jak to? Mam wyrzucić TV? Mam zerwać kontakt z człowiekiem, którego przecież tak lubię? Jeśli prowadzą do grzechu, to tak. To mówi przecież Pan.

Co w moim życiu jest powodem do grzechu? Z czego powinnam zrezygnować, by być bliżej Chrystusa?

Nabierzcie ducha i podnieście głowy.
Wobec klęsk żywiołowych, wobec bezradności, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi.
Ponieważ zbliża się wasze odkupienie...

Trwać w klęsce, wobec śmierci, bez lęku. Także w klęsce mojego życia, moich marzeń, moich planów.