... to może ja dorzucę małe pytanie o Ducha Świętego jest on wspomniany przy okazji chrztu Chrystusa przez Jana Chrziciela o ile dobrze pamiętam, ile razy był wspominany Duch Święty w ST a ile w NT, i czym się Duch Święty wyróżnia z Trójcy, jaką pełni rolę wzgledem Boga Ojca i Syna, bo relacja Syna do Boga Ojca jest oczywista...

DUCH ŚWIĘTY, Duch Boży, Duch, w chrześcijaństwie imię trzeciej Osoby Boskiej (Trójca Święta). W Starym Testamencie nie jest odrębną osobą, lecz atrybutem Boga, który przez niego działa w świecie i historii: kieruje czynami i słowami wybranych ludzi, przywódców Izraela i proroków, dokonuje moralnej i rel. odnowy człowieka i świata. W Nowym Testamencie Duch Święty występuje obok Ojca i Syna w formułach trynitarnych. Jest przedstawiany jako przebywający w niebie i posyłany do ludzi przez Ojca bądź Chrystusa oraz jako synonim mocy i obecności Bożej. Działał w życiu Jezusa (sprawił jego poczęcie przy zwiastowaniu, zstąpił na niego przy chrzcie, towarzyszył jego czynom i słowom). Wg Ewangelii św. Jana obecność Ducha Świętego w Kościele (Paraklet) zastępuje obecność Jezusa wśród uczniów, świadcząc o nim i ucząc prawdy. Wg chrześc. teologii dogmatycznej Duch Święty działa od początku w Kościele; udzielony uczniom przez Jezusa objawił się charyzmatycznie w dniu Pięćdziesiątnicy (Zesłanie Ducha Świętego). Duch Święty zstępuje na ochrzczonych, inspiruje głoszenie Słowa Bożego i modlitwę, daje charyzmaty, sprawia jedność, uświęca, prowadzi do wiary, wspiera w walce ze złem, uzdalnia do dawania świadectwa. Biblijny pogląd na Ducha Świętego został usystematyzowany wraz z całą teologią Trójcy w IV w. (m.in. św. Bazyli Wielki) i włączony do oficjalnego Credo (sobór w Konstantynopolu 381) mimo opozycji herezji przeciwnych teologii trynitarnej (arianizm) i boskości Ducha Świętego (pneumatomachowie, macedonianie). Od średniowiecza trwa spór katol.-prawosł. na temat pochodzenia Ducha Świętego (Filioque). Teologia Ducha Świętego (pneumatologia) i religijność chrześc. akcentują obecność i działanie Ducha Świętego: w Kościele jako całości (w jego nieomylnym nauczaniu, w sakramentach), w wiernych (światło wiary, tzw. dary Ducha Świętego, charyzmaty) i w całym świecie (w sercach ludzi); podsumowanie katol. nauki o Duchu Świętym stanowi encyklika Jana Pawła II Dominum et Vivificantem (1986). Duch Święty jest wspominany we wszystkich nabożeństwach liturgicznych, a specjalnie czczony w dniu Zesłania Ducha Świętego. W ikonografii przedstawia się Ducha Świętego najczęściej w postaci białej gołębicy (od III w.), co jest inspirowane porównaniem go w Ewangeliach do gołębicy w opisie chrztu Jezusa w Jordanie, następnie w postaci języków ognia (np. scena zesłania Ducha Świętego na apostołów), promieni, nimbów i obłoków; na ikonach występuje wraz z pozostałymi osobami Trójcy w postaci anioła.

http://encyklopedia.pwn.pl/17988_1.html

ATRYBUT [łac.], ikon. określony przedmiot o charakterze symbol., ściśle związany z życiem lub działalnością przedstawianej postaci, dodawany do niej jako znak rozpoznawczy (np. atrybut Neptuna ? trójząb)

Może za płytko zaprezentowałem mój problem więc jeszcze raz, chodzi o to kiedy Atrybut Boga stał się trzecią osobą w Trójcy. Wiadomo, że jak wyżej pisze uznano boskość Ducha Świętego w IV wieku ale jeśli tak to nie jest to pogląd biblijny czy NT, tylko działalność polityczna soboru, więc można uchwycić historyczny proces ubóstwienia atrybutu Boga. Wiadomo też, że judaizm, czy islam nie uznają Jezusa za Boga, a tylko za proroka i to tylko w przypadku islamu, więc za Boga uznają Jezusa tylko chrześcijanie, Jezus bez wątpienia jest człowiekiem synem Miriam?, którego za Boga uznano w I?. II?, wieku.
Jeżeli więc dwie osoby z Trójcy, w dość uchwytnym i sztucznym procesie uznania przez ludzi, raz atrybutu, drugi raz człowieka, zostały uznane za osoby Bogów, to czy sam Bóg nie został kiedyś co jest już mniej uchwytne, sztucznie przez ludzi uznany za Stwórcę, a wyobrażeniem Boga miał być słup ognia, a czy słup ognia zasadniczo różni się od słupa kamiennego, czy słupa drewnianego, ogień na kamiennym słupie symbolizował władców Persji, a jeśli żydzi mieli skłonności do robienia sobie złotych cielców i oddawania im boskiej czci, to czy inni żydzi nie mieli skłonności do oddawania czci słupowi ognia i nazwania go Bogiem, to, że zwyciężyli drudzy tych pierwszych, nie oznacza, że ich Bóg jest Bogiem Prawdziwym.

Jeśli tzw. Duch Boży ze ST jest tożsamy z Duchem więtym, to jest on wspomniany w ST wielokrotnie. Sądząc po sposobie działania jest to ten sam Duch (natycha, inspiruje, zachęca, objawia, ogarnia, napełnia itd.)

W Kościele Duch Święty spełnia zasadnicze zadanie - poprzez Ducha Świętego Bóg jest w nim obecny, również w każdym dziecku Bożym, tak (a nawet bardziej!) jak był obeecny przez osobę Jezusa wśród apostołów.

Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. (Jn 16:7)

''Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.
Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.
Wtedy Bóg rzekł: NIECH STANIE SIĘ ŚWIATŁOŚĆ. I stała się światłość.
Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności.
I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień pierwszy.''

''W wielu fragmentach Duch Boży wyra"nie utożsamiany jest z Jego mocą. Aby stworzyć świat "Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość. I stała się światłość" (Rdz 1:2,3). Duch Boży był mocą, za pomocą której wszystko np. światłość, zostało stworzone. "Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego" (Job 26:13). "Słowem Pańskiem są niebiosa uczynione, a Duchem ust jego wszystko wojsko ich" (Ps 33:6). Duch Boży opisany jest więc jako
Jego tchnienie
Jego słowo
Jego ręka.''
Z powyższego wynika, że Duch Boży tożsamy jest z Bogiem jest raczej Jego ''ciałem''.
Tylko jakby odwrotnie niż u człowieka, którego duch jest niematerialny, a ciało materialne, np. ''ciało'' Duch Boga unoszące się nad wodami jest nazwanne duchem, w innym miejscu ''i poczęła z Ducha Świetego'', jeżeli dosłownie to traktować, to Ojcem Chrystusa jest Duch Święty, a jeśli Duch Boży to ciało i emanacja Boga, to po co pojęcie Trójcy i odrębnego w Trójcy Świętego Ducha, może tylko po to bo to ładana liczba i mająca ugruntowaną wśród pogan tradycję hinduską Trimurti, czy grecki Zeus, Posejdon, Hades, Słowiański Trzygłow itp.
Tylko wtedy czy to jest tradycja katolicka, chrześcijańska, a może pogańska.

Działa z mocą, ale czy jest z nią utożsamiany?

Często występuje nie jako "ciało" Boga, ale właśnie jako "dusza" Boga, gdyż jest bardziej inspiratorem (myśl) a nie zwykłym popychadłem (moc)

Jozue:
Pan odpowiedział Mojżeszowi: Weź Jozuego, syna Nuna, męża, w którym prawdziwie mieszka Duch, i włóż na niego swoje ręce. Lb 27:18

Samson:
Porodziła więc owa kobieta syna i nazwała go imieniem Samson. Chłopiec rósł, a Pan mu błogosławił. Duch Pana zaś począł na niego oddziaływać w Obozie Dana między Sorea a Esztaol. Sdz 13:25-26

Saul:
Ciebie też opanuje duch Pański i będziesz prorokował wraz z nimi, i staniesz się innym człowiekiem.1 Sm 10:6

Gdy tylko [Saul] odwrócił się i miał odejść od Samuela, Bóg zmienił jego serce na inne i w tym dniu spełniły się wszystkie owe znaki. Skoro przybyli stamtąd do Gibea, spotkał się z gromadą proroków i opanował go duch Boży. Prorokował też wśród nich. 1 Sm 10:9-10 - tu mamy Boga i Ducha Bożego działających niemal równolegle.

Duch Boży rozbudza poczucie sprawiedliwości Saula:
Ale właśnie Saul wracał za wołami z pola i pytał się: Co się stało ludziom, że płaczą? Opowiedziano mu sprawy mieszkańców Jabesz. Opanował wtedy Saula Duch Boży, gdy słuchał tych słów, i wpadł w wielki gniew. 1 Sm 11:5-6

Jeszcze wyraźniej jest to podkreślone w przypadku króla Dawida:
Oto ostatnie słowa Dawida. Wyrocznia Dawida, syna Jessego, wyrocznia człowieka wyniesionego wysoko, pomazańca Boga Jakubowego, śpiewaka psalmów Izraela: Duch Pański mówi przez mnie i Jego słowo jest na moim języku. Bóg Jakuba przemówił, mówił do mnie On - Skała Izraela. 2 Sm 23:1-3 - tu wyraźnie widać, że Bóg Jakuba i Duch Pański to w zasadzie to samo - od Niego pochodzi Słowo, a nie Moc.

O roli jaka Duch Boży spełnił wobec Izraelitów mówi Nehemiasz:
I dałeś swego Ducha dobrego, aby ich oświecał. Ne 9:20
("dobrego"! - czyż nie jest On osobowy?)

I wreszcie finale grande - czym Duch Boży JEST:
I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. Iz 11:1-2
A czym NIE JEST:
W odpowiedzi przemówił do mnie: Oto słowo Pańskie do Zorobabela: Nie siła, nie moc, ale Duch mój [dokończy dzieła] - mówi Pan Zastępów. Za 4:6

Moc Boża, to nie to samo, co Duch Boży.

Jest on Osobą:
Lecz oni się zbuntowali i zasmucili Jego Świętego Ducha. Więc zmienił się dla nich w nieprzyjaciela; On zaczął z nimi walczyć Iz 63:10-11

Czyż miałby być przeklęty dom Jakuba? Czyż skory do gniewu jest Duch Pański, czy takie Jego postępowanie? Czyż słowa Jego nie są życzliwe dla ludu swego izraelskiego? Mi 2:7


A może był myśla, która to wszystko "zaprojektowała"?


nonsens!
Po pierwsze: każda liczba w zakresie od "1" do "10" jest magiczna i pogańska, a także "12" i kilka innych. Ile więc by nie było "Osób Boskich", to malkontent zawsze sie przychrzani.
Po drugie: "Trójka" nie jest jakąś nadzwyczajną i niespotykaną liczbą, żeby nie miała się zupełnie niezaleznie pojawić w różnych okolicznościach. Jeśli zapytasz: "czy to psipadek?" - to ja odpowiem: "tak, to całkowity i wielce prawdopodobny przypadek!"