Ja sie z ostatnim twoim akapitem zgadzam. Moja watpliwosc dotyczyla tego, jak poszczegolni ksieza traktuja dokumenty koscielne. Wszystkie tak samo wazne? Czy najpierw KPK, potem Papieska Rada, potem ....

Jesli chodzi o swiadkow, to jak juz pisalam, mi nikt w Niemczech ich nie wyznaczal.

Powtorze cytat z niemieckiej wersji dokumentu Papieskiej Rady




No i ten fragment


Czyli swiadek Sakramentu Malzenstwa jest przedstawicielem chrzescijanskiej wspolnoty. Faktycznie o jego stanie moralnym mowy nie ma. Ale to przeciez nie ja musze rozumiec?

Ano tutaj ja też mam wątpliwość: Obawiam się, że wielu księży podczas swoich studiów nie miało jasnego wykładu na temat rangi dokumentów kościelnych. Zresztą z niektórymi tworami Kurii rzymskiej nawet teologowie mają problemy - jak je zaklasyfikować. Jednak co do podstawowych rozróżnień, to księża powinni mieć rozeznanie. Niestety nie zawsze tak jest
W kwestiach prawnych na pewno KPK jest nadrzędne.



Ja bym to zinterpretował tak: Dobrze by było, gdyby świadkowie ślubu (sakramentu) byli przedstawicielami wspólnoty. Do tego, powinni w niej żywo uczestniczyć (czyli faktyczna communio - przez jedność Eucharystii). Ostatecznie to, że za nowożeńców jest ofiarowana Komunia Święta, to najlepszy prezent jaki można komuś dać.

Niestety nie zawsze sytuacja na to pozwala - i trzeba to mieć na uwadze. Raczej trzeba okazać miłość i życzliwość wobec tych, którzy nie uczestniczą w życiu wspólnoty niż ich jakoś zrazić. Pozytywne świadectwo małżonków może jakoś stać się przyczyną włączenia takiego świadka w życie wspólnoty.

Ok mój przykład z życia. Świadkowa na moim ślubie była niewierząca, ba! Nie miała nawet bierzmowania. Ksiądz powiedział, że to nie ma znaczenia i ślub odbył się normalnie. Ale jak wiadomo, jeden ksiądz powie tak a inny inaczej.

Pozdrawiam

Mnie się wydaje, że problem wziął sie z nieco zbyt kategorycznego twierdzenia Szumiego, że prawo kanoniczne znajduje się tylko w Kodeksie. No bo to nieprawda jest. Gdyby tak było, to by żadne inne teksty prawne w Kościele nie powstawały - a powstają, skoro istnieje nawet Papieska Rada ds. Interpretacji Tekstów Prawnych. Tekstów, nie tekstu )). Sam Kodeks zresztą przecież w wielu miejscach deleguje - i istnieją obowiązujące wiernych normy prawa partykularnego. Natomiast oczywiście jest kwestia hierarchii norm, no i tu by można dyskutowac, czy Papieska Rada ds. Rodziny miała prawo wprowadzic normę, co do której Kodeks nie deleguje, czy też raczej wyraziła swoje, hmmmm, pobożne pastoralne życzenie.

A mogę prosić potwierdzenie tych moich słów?
Bo jakoś nie przypominam sobie, bym coś takiego tu - czy gdziekolwiek indziej - twierdził.

O, przepraszam stokrotnie. Skontaminowałam Cie z braminem. Ty istotnie po prostu żądałeś podstawy kodeksowej (i na Kodeks sie powoływałeś, twierdząc, że jej w odniesieniu do oczekiwania, iżby świadkowie mieli byc wierzący, brak), a bramin Ci finalnie zaakompaniowal, że prawo kanoniczne znajduje sie tylko w Kodeksie.

KPK, Dokumenty i Dykasterie. To wszystko jest ważne. Ale...
Czy nie jest tak, że wdaliśmy się w wir kruczków prawnych; kto może, a kto nie być świadkiem.
Każdy chłopak i dziewczyna chce mieć piękny ślub, z pięknie udekorowaną świątynią, Kwiaty, świece, czerwony dywan, gołębie itp, To najpiękniejszy dzień w naszym życiu. Przygotowujemy się do niego bardzo długo, dbamy o spowiedź, o nauki przedślubne, o przygotowanie siebie-spowiedź z całego życia. Czy nie możemy wymagać też trochę od naszych świadków i poszukać takich w rodzinie czy wśród przyjaciół by byli tymi, którzy są za pan brat z Kościołem. Ja bym chciał właśnie takich świadków i zadałbym sobie trudu by właśnie takich znaleźć. Inni, może i fajnie będą bawić się na weselu przed ludźmi. A jacy są naprawdę. Co mogą dać oprócz dobrej zabawy.
Wybór należy do nas.