To może spróbuj to co pisałem przeczytać raz jeszcze i zobaczyć, że nie jest to sprzeczne z KK. Nic bowiem innego nie miałem na myśli

mam szczerą chęć podyskutowania nad tą wypowiedzią twoją Kamyku. Bo ona nieustannie siedzi mi a zwłaszcza późniejsze twoje rozumowanie ekonomii sakramentalnej. Ja też jestem po części Teologiem(1,5roku mi zostało do obrony mgr i zdania ostatnich egzaminów) i z lekkim zdziwieniem czytam twoje wypowiedzi.
Wczytując się w twe wypowiedzi mogę iść dwoma drogami:
1. stwierdzić że nie dosłownie się wypowiedziałeś bo miałeś na myśli uroczystą władzę w Kościele i tu się zgodzę że Sobór jest tą władzą najbardziej uroczystą i doniosłą.
2. Dajesz myśl że bliższe jest ci rozumowanie Kościoła jakie mają nasi bracia prawosławni a to nie jest do przyjęcia w naszym Kościele.

Nie będę ukrywał, że eklezjologię prawosławną uważam w wielu aspektach za zdrowszą, niż obecną eklezjologię katolicką, polegającą na tak silnym scentralizowaniu. Tak samo ideę Kościołów autokefalicznych uważam za bliższą tradycji wczesnochrześcijańskiej niż tak potężną zależność Kościołów lokalnych od Kościoła w Rzymie.
Uważam również, że jest to całkowicie do przyjęcia w naszym Kościele katolickim. Odejście od centralizmu (które uważam za konieczne i już powoli się dziejące) wcale nie jest jednoznaczne z odejściem od prymatu biskupa Rzymu w Kościele powszechnym. Prymatu, który, jak pisałem już wcześniej, obecny jest w Kościele od niemal samego początku (w różnych formach sprawowania tegoż)

sory ale jeśli uważasz że Kościół jest scentralizowany to żyjesz chyba w epoce średniowiecza. Mimo że jesteś w moim wieku to podziwiam za takie poglądy.
Ja tak nie uważam. Chociażby Konferencje Episkopatów, są przykładem że Kościół przestał być scentralizowany, przecież one mają duży wpływ na kształtowanie społeczeństw w danych krajach. Jeżeli patrzymy się przez pryzmat Kościoła w Polsce to mamy wypaczony obraz. Z drugiej strony potrzeba spojrzeć że oddanie"władzy" świeckim nie jest czymś zdrowym, zobacz co się dzieje na Zachodzie(chociażby diecezja Linz w Austrii), tam nie ma wierzących katolików, a jeśli są to jest ich garstka. Tu była mądrość Prymasa Wyszyńskiego, który kierował Kościół że stopniowo i nie wszystko wprowadził do Kościoła w Polsce po Soborze Watykańskim II.
Zobacz jakie są problemy w Kościele prawosławnym jeśli chodzi o zwołanie Soboru. od ponad 1770 lat nie było tam Soboru ! A problemy jakie są teraz wymagają porozumienia całego Kościoła, chociażby w kwestiach moralnych. Każdy Kościół autokefaliczny sam sobie rzepkę skrobie. Bo taka jest rzeczywistość.

Konferencje Episkopatu to dobre rozwiązanie, ale wciąż za mało. Po ostatnim Soborze nastąpiło kilka poważnych kroków na drodze do decentralizacji i przywróceniu właściwego znaczenia urzędowi biskupa, ale uważam że to dopiero początek tej drogi.
Najbardziej absurdalnym przykładem centralizacji Kościoła katolickiego jest mianowanie biskupów przez biskupa Rzymu. Nie mniej pozbawione jest wydawanie przez Kongregacje pozytywnych opinii zezwalających na nauczanie w imieniu Kościoła np. na wydziałach teologicznych.
Wciąż niedoceniona jest rola synodu lokalnego. Rzym wciąż ma autorytarne zapędy, żeby wtrącać się w każdą dziedzinę życia każdego Kościoła lokalnego.
I nie jest to kwestia średniowiecza, a jeszcze nawet przełomu XIX i XX w. A tymczasem jeśli zobaczymy na mapę Kościoła obecnie to zobaczymy, że Europa, a więc i Rzym, już dawno przestały być centrum chrześcijaństwa. Na dzień dzisiejszy Rzym ewidentnie sobie z tą sytuacją nie radzi, próbując zabetonować się w dotychczasowych formach sprawowania władzy. Moim zdaniem to nie ma szans przetrwania.
I nie chcę przez to negować znaczenia urzędu biskupa Rzymu. Uważam po prostu, że należy zmienić formę sprawowania rządów przez biskupa Rzymu

To pobożne życzenia. Czy nie jest tak, że wgląd do obrad KE ma zawsze nuncjusz danego kraju oraz ma prawo zawetować każde postanowienie KE? To jest właśnie centralizacja - kiedy ostatnie słowo ma zawsze biskup jednego Kościoła.
Jako prawosławny będę polemizował z powyższą opinią, która zresztą krąży w dyskusjach od dawna. Zasadnicze pytanie: po co zwołujemy Sobór. Katolicy i prawosławni odpowiadają na te pytanie inaczej. Wszystkie Sobory powszechne, które uznaje Kościół prawosławny (a jest ich siedem), zostały zwołane tylko i wyłącznie po to by sprostać herezjom. Soborów powszechnych nie zwoływano aż do 325 r., ponieważ nie było takiej potrzeby. Zdaniem katolików, Sobór powszechny można zwołać zawsze, gdy potrzebna jest większa lub mniejsza zmiana doktryny/dyscypliny kościelnej - dodanie nowych dogmatów, reformacja Kościoła.

Na dzień dzisiejszy postanowienia Soborów z I tysiąclecia w pełni rozwiązują problemy teologiczne, które mogą zaistnieć. Dlatego nie ma potrzeby zwoływania nowego. Poza tym, osobiście uważam, że Sobór powszechny bez przedstawiciela ortodoksyjnego Kościoła Rzymu nie mógłby być w pełni soborem. Eklezjologia prawosławia nigdy nie wpadła taką pychę jak Kościół łaciński by wypowiadać się w imieniu wszystkich braci, gdy kogoś brakuje.

Kościołów autokefalicznych nie wymyślono po rozłamie w XI w. Ich zalążki widzimy w Kościołach I wieku - Kościele Pawła, Kościele Piotra, Kościele Andrzeja, Kościele Tymoteusza. Wszyscy byli równi przed Panem, każdy własną "rzepkę skrobał", a jednak była jedność wiary. Tak do dzisiaj wygląda Kościół prawosławny.

życzę owoców duchowych w Wielkim Poście
didymos
orthodox

Wręcz przeciwnie. Episkopaty nie sprawdziły się nigdzie - a gdzie-niegdzie papież musiał "ręcznie" po nich poprawiać (Polska, Niemcy, Holandia).Uważam raczej że kryteria mianowania biskupów są wątpliwe.
Dzięki Bogu że tak jest !
Zresztą jest to logiczne.Nie rozumiem ?
Niestety, to konieczne.
Na jaką ?

Nie może być tak, że Rzym zarządza każdą diecezją na świecie. To nie tylko niewykonalne, ale sprzeczne z chrześcijańską eklezjologią.
Diecezją zarządza biskup. Dawniej organizacyjnie nad biskupem był jeszcze metropolita i ostatecznie patriarcha, i taka organizacja była zdrowa. Dzisiaj w pewnym stopniu rolę metropolitów przejęły Konferencje Episkopatu - zarządzanie diecezjami na danym terytorium. I to jest zdrowe, bo nikt lepiej nie odpowie na polskie potrzeby niż polski episkopat. Rzym, choćby nie wiem jak się spinał, nigdy nie będzie tu na tyle "obeznany" żeby lepiej zarządzać


Nie widzę w tym nic logicznego. Znowu, jak pisałem przed chwilą - Rzym nie jest w stanie znać dokładnie sytuacji każdej diecezji na świecie. Biskupów mianują de facto inni lokalni biskupi. Formalnie do Rzymu musi trafić papierek i Rzym musi to klepnąć, ale materialnie Rzym nie ma zdania przy wyborze biskupa.
Nie widzę też żadnego powodu, dla którego Rzym miałby powoływać biskupów na stolice, taki centralizm jest bardzo niezdrowy i nieskuteczny.
W zasadzie takie same obiekcje mam do mianowania wykładowców teologii. Rzym i tak musi zaczerpnąć opinii lokalnego Kościoła, który zna danego teologa. Po co więc załatwiać to przez Rzym, skoro o wiele szybciej i skuteczniej mógłby zająć się tym biskup lokalny


Na taką, jaka istniała w I tysiącleciu. Kiedy Rzym miał faktyczny prymat pośród innych Kościołów, kiedy był znakiem jedności całego Kościoła, kiedy był ostateczną instancją odwoławczą w przypadku sporów.
To, co mamy dzisiaj, uważam za smutną karykaturę prymatu. A wcale dużo nie trzeba, żeby przywrócić urzędowi biskupa Rzymu tradycyjne znaczenie

Tylko gwoli uzupełnienia i doprecyzowania: każda diecezja (bodajże) raz na trzy lata wystosowuje swoich trzech kandydatów do sakry. I to z nich jeśli zachodzi taka konieczność Biskup Rzymu wybiera jednego (lub więcej). A zatem wybór nie polega na tym, że papież strzela sobie i wybiera jakąś osobę która mu się nawinie, ale wybiera spośród tych, których mu zaproponował dany biskup diecezjalny. A ten doskonale wie, kto się nadaje, a kto nie.

To właśnie miałem na myśli. De facto rozstrzyga się to na poziomie lokalnym - nie ma żadnego sensu, aby to szło przez Rzym

Ma, ponieważ przełożonym biskupa diecezjalnego jest papież. Ogniwa pośrednie są pomocnicze (i, jak powiedziałem, nie sprawdzają się).

Mysle, ze ogniwa posrednie sa bardzo wazne, bo jest fizycznie niemozliwe, zeby papiez znal wszystkich ksiezy na poziomie podstawowym. Tak jak kandydat na ksiedza powinien miec rekomendacje parafii, tak kandydat na biskupa powinien miec "poparcie" diecezji.

Niemniej uwazam, ze zatwierdzac biskupa powinien papiez

O ile prymat biskupa Rzymu jest dla mnie oczywisty, o tyle trudno mi nazwać go "przełożonym" innych biskupów. Ostatecznie wszyscy biskupi z biskupem Rzymu stanowią jedno kolegium.
Co do niesprawdzania się - to chyba kwestia oceny sytuacji, ja uważam, że obecny system kompletnie się nie sprawdza.

Współczesny prymat biskupa Rzymu łamie starożytną zasadę równości wszystkich biskupów. Nie sądzicie? W Kościele I tysiąclecia nie było tak gigantycznego powierzchnią Kościoła lokalnego, jakim jest dzisiaj Rzym. Patriarchat Zachodu był w porównaniu z pozostałymi patriarchatami dużo mniejszy pod względem liczby wiernych - Zachód Europy był wtedy jeszcze w wielu miejscach barbarzyński. Uważam, że coś takiego jest wynaturzeniem starożytnej zasady elastyczności Kościoła w państwie. W I tysiącleciu powstawało państwo - powstawał Kościół (jak Konstantynopol), choć tych nowych państw nie było wiele.

Można różnie oceniać dzisiejszy prymat Rzymu, ja go oceniam z perspektywy prawosławnej. Jednak czy nie porusza was fakt, że prymat w takim rozumieniu (administracyjnym) narodził się dopiero w II tysiącleciu? Co z wcześniejszą eklezjologią Rzymu? Została porzucona, bo była błędna?

Jako katolikowi ciężko mi to powiedzieć, ale zgadzam się z tym, co pisze didymos. Pod wieloma względami na Zachodzie doszło do wypaczenia starożytnych zasad. W wielu miejscach bliższa jest mi eklezjologia Wschodu, którą, jak pisałem, uważam za zdrowszą, a przede wszystkim wierniejszą tradycji starożytnej