Widzisz lublin, niepotrzebnie się na mnie oburzasz bo akurat to kim jesteś z zawodu może mieć istotne znaczenie dla tego, o czym się tu wypowiadasz. I nie tylko o Twoją osobistą rzetelność chodzi.

Psycholog (czy seksuolog jeszcze bardziej w tej kwestii) będzie miał równie skrzywiony obraz społeczeństwa co ksiądz w konfesjonale. Z tej prostej przyczyny, że zarówno do konfesjonału jak i do gabinetu przychodzą ludzie z problemami. Ci bez problemów omijają jedno i drugie szerokim łukiem. Toteż wniosek jest jasny: 100% ludzi z którymi się spotykają grzeszy i/lub ma problemy natury seksualnej. No, powiedzmy 90%. Tylko o ile dla księdza jest jasne, że spośród tej reszty część jest niewierząca lub innego wyznania, o tyle psychologowi łatwiej przychodzi ekstrapolować zachowania swoich pacejntów na resztę społeczeństwa.

I tyle.

Jeśli o masturbację chodzi, jest ona moim zdaniem wynikiem zaburzeń lub skrzywień w relacjach (pomijam okres dojrzewania, tego do końca nie rozumiem - dlaczego Bóg obdarza w tym wieku potrzebami seksualnymi właściwie jeszcze dzieci, które nie są przecież w małżeństwie).

Jeśli mamy dwóch zdrowych ludzi w zdrowym związku (kochają się, szanują, biorą pod uwagę swoej potrzeby), nie mają potrzeby masturbacji. W przypływie podniecenia szukają małżonka. Jeśli akurat nie ma go wtedy, bo siedzi trzeci miesiąc za granicą, to niezdrowa relacja. Jeśli akurat ten nie ma ochoty, trzeba dojść do tego, dlaczego (problemy zdrowotne, kłótnie małżeńskie, nieporozumienia, itd.), bo to pewnie też wynik czegoś niezdrowego. Pozostaje kwestia libido, szczególnie problematycznego u kobiet, ale jeśli ma zadbanego, czułego i dbającego o nią męża, to nawet przy niskim poziomie będzie potrafiła się z nim kochać. Nie zawsze trzeba mieć maksimum przyjemności.

Przedstawiam jakiś ideał, może i niemożliwy do osiągnięcia, ale to nie zmienia faktu, że masturbacja jest objawem, że coś nie gra tak do końca. Niech każdy "masturbator" szczerze sam przed sobą się nad tym zastanowi. I czym dłużej żyję i zastanawiam się nad wszystkim, widzę, że Bóg faktycznie nazywa grzechem te rzeczy, które nam duchowo i fizycznie szkodzą. Nawet, jeśli nie jest to dla mnie tak do końca wygodne. Bóg jest Mądrością, to nie ulega wątpliwości. A właśnie widzę to głównie na bazie małżeństwa, które z Nim jest dużo łatwiejsze i fajniejsze (jeśli obie strony się z Nim liczą).

To nie do końca tak. Onanizm rzeczywiście może przybierać patologiczną formę, ale zazwyczaj nie jest to wynik niezaspokojenia w żaden inny sposób pragnień seksualnych ale po prostu objaw nerwicy.Osoby o podwyższonym poziomie neurotyzmu odczuwają częstą potrzebę onanizowania się. Masturbacji towarzyszą reakcje współczulnego układu nerwowego i rzeczywiście w efekcie następuje zmniejszenie napięcia nerwowego i poczucie odprężenia. W normalnych jednak sytuacjach - a mam na myśli osoby bez zaburzeń emocjonalnych - onanizm jest po prostu naturalnym zaspokojeniem potrzeb seksualnych przez człowieka, który jeszcze nie rozpoczął jeszcze współżycia płciowego lub z różnych przyczyn nie może realizować, np wyjazd partnerki, partnera. W przypadku mężczyzn onanizm spełnia jeszcze jedna rolę : pozwala na pozbycie się nadmiaru nasienia. Nie u wszystkich mężczyzn występują zmazy nocne. Jądra produkują spermę. Gromadzenie się nasienia może prowadzić do bardzo poważnych stanów zapalnych jąder. Dlatego nawet z tego powodu nie można obarczać winą młodego chłopaka, który onanizuje się, a tym bardziej wywoływać u niego wyrzutów sumienia. Jest to przecież forma zaspokojenia potrzeb seksualnych i świadczy o prawidłowym rozwoju psychofizycznym.

Dlatego właśnie nie mam zdania jeśli chodzi o chłopaków przed małżeństwem. Ale później to już sprawa jest dla mnie jasna.
Właśnie dlatego Bóg powołał nas do bycia w dwójkę, kobieta i mężczyzna, dwie uzupełniające się połowy. Plus przestrzeganie jego przykazań i już nie ma potrzeby masturbacji. To takie proste, a takim trudnym bywa... Znalezienie odpowiedniej osoby "na czas", ułożenie zdrowej relacji w dzisiejszych ciężkich czasach...

Jeśli o księży z powołania chodzi, wierzę, że Bóg pomaga im w tej kwestii. Skoro żyją w celibacie dla Niego.

Sprawa jest prosta.Masturbacja jest grzechem, gdy jest uprawiana wyłącznie dla przyjemności.
Jeżeli masturbujemy się dla zdrowia (także psychicznego)grzechem być nie może...
Jak widać najważniejsza jest motywacja np. ja zawsze masturbuję się wyłącznie dla zdrowia !