Słyszałem ostatnio pewna historie (prawdziwa). Był sobie pewien wierzący, który się ożenił. Po jakimś tam czasie zostawił swoją żonę. Podobno kiedy ta się dowiedziała, osiwiała praktycznie z dnia na dzień... ten koleś wziął sobie jakąś inną kobietę i żył z nią przez jakiś czas. Kiedy zaczął zbliżać się do Boga, to Bóg wyraźnie dał mu do zrozumienia, że ma zostawić ta kobietę z którą jest i wrócić do żony. On nigdy tego nie zrobił. Jaki miało to dla niego konsekwencje? Był wrakiem człowieka, podczas kazań nie raz płakał takie miał wyrzuty sumienia, ale nigdy nie zdołał się zebrać w sobie ale zerwać z życiem w grzechu. Miało to katastrofalne skutki dla jego życia duchowego i nigdy nie mógł osiagnąć dojrzałości jako wierzący, bo nie był w stanie zerwać z grzechem. Pozostały jedynie żal i wyrzuty sumienia do końca życia. Jaki morał ? Choćby nie wiem, co w pierwszej kolejności najważniejsze są przykazania Boże. Jak je łamiesz nie licz na pomoc Bożą. Jak mawiał Jezus lepiej jest człowiekowi iść do nieba beż ręki, niż do piekła z ręką. Zerwanie z grzechem często będzie boleć, podobnie jak ucięcie sobie ręki jednak jest konieczne. Albo ty zniszczysz swój grzech, albo grzech ciebie.

Mocno napisane...