Ślub jednostronny. Mnie obowiązuje. Do końca. Raz wypowiedziałem słowa. Choć myślałem coś innego i chiałem uciekać. Potem jednak pomyślałem, zrobiłeś to, więc się staraj. Krótko po urodzeniu dzieci żona całkowicie odmówiła seksu. Pierwsze 25 lat było trudno. Jednak zawsze stawiałem pytanie: Bóg jest ważniejszy czy moje pożądanie? Dobro dzieci ważniejsze czy zaspokojenie moich potrzeb?
Dziwczyno zadaj sobie pytanie: Kto ważniejszy BÓG czy narzeczony? Kto Cię nigdy nie zdradzi: Bóg, czy ktoś, kto już zdradził swą żonę (czy tylko ją?)?
Postaw na wadze. Tu idzie także o Twoje życie.
Dyskutanci, zmówcie "Zdrowaśkę" w intencji dobrego wyboru pytającej.

Zdrowaśki odmawiac nie będę. Nie mam też zamiaru narzucać zainteresowanym swoich wizji, czy życzeń.
Mają w KRK pewne mozliwości i czy z nich skorzystaja, czy nie to ich sprawa. KRK ich nie potępi, gdy narzeczony wystąpi o stwierdzenie nieważności ślubu. To się zawiera w naukach KRK.

Poproszę o wyjaśnienie: czy w wypadku ślubu jednostronnego sakrament udzielany jest jednej stronie?

Jak to nie udzielać: skoro dwoje ludzi zgodnie stwierdza że" dobrowolnie i bez żadnego przymusu" zamierzają zawrzeć związek małżeński, chociaż doskonale zdają sobie sprawę z tego ,że skłamali, bo jest ciąża i przymus ze strony rodziny. My w Polsce zrobimy wszystko dla pozorów. Nakłanianie młodych do ślubu, "bo wstyd rodzinie" wcale nie należy do rzadkości. Czasem kapłanowi uda się ten przymuszony ślub wyperswadować. Znam sytuację gdzie do księdza przyszła matka z 16- letnia córką zgłosić ślub. Na szczęście do tego ślubu nie doszło. Ucieczka w ostatniej chwili sprzed ołtarza zdarza się tylko w filmach

Skoro tyle było o rozwodach kościelnych, to ja o innym głupim nazewnictwie:

Nie ma czegoś takiego jak ślub jednostronny. Chyba, że chodzi może o śluby zakonne. Wtedy owszem. Małżeństwo jednak zawiera się we dwoje, nie tylko w Kościele katolickim, jak dotąd ani żadne wyznanie, ani żadne państwo czegoś takiego jak ślub jednostronny nie wymyśliło. Wprawdzie parę lat temu pani Chen Wei-yih z Tajwanu wzięła ślub sama ze sobą, ale to był tylko taki happening, bez znaczenia cywilnego.

W przypadku ślubu mieszanego, bo chyba o to ci chodzi, sakrament jest udzielany obu stronom, a ponieważ szafarzami sakramentu małżeństwa są sami małżonkowie, jest to taka ciekawa sytuacja, że niewierzący udziela sakramentu.

O ucieczce dosłownie sprzed ołtarza nie słyszałem, ale znam przypadek, gdy narzeczony nie przyszedł na swój ślub, bo mu się odechciało. Wbrew pozorom, scenariusze filmów są tworzone na podstawie rzeczywistości, a nie tylko zboczonej wyobraźni (najczęściej współgrają oba elementy).

Bardzo ciekawa, bo prawo kanoniczne mówi




Zatem taki sakrament w wypadku ślubu mieszanego w szerszym znaczeniu jest chyba nieważny?

Subiektywnie stwierdzam, że każda przysięga jest jednostronna. Obowiązuje bowiem tylko składającego przysięgę. Jeśli Ty przysiągasz, to zaciągasz zobowiązania wobec Boga i człowieka. Jeśli niewierzacy ślubuje w Kościele, to on jedynie wie, do czego się zobowiązuje. Np. do 24-godzinnej miłości.

Uważam, że ten, kto raz złamał przysięgę, z łatwością uczyni to raz kolejny.

Jestem przekonany, że podejmując decyzję o rezygnacji z życia sakramentalnego, uroczyście oświadczasz, że jesteś niewierząca. Jeno szukasz eufemizmów, którymi można by było gładko uzasadnić postępowanie. Odnoszę wrażenie, że dla Ciebie liczy się opinia znajomych i rodziny, a nie przekonania religijne.