Ty natomiast nie zdajesz sobie sprawy, że aby ocenić daną sytuację, potrzebna jest relacja przynajmniej obu stron. No chyba, że w życiu kierujesz się zasadą, że wystarczy wypowiedź prokuratora, abyś wiedział kto jest winny.


Przy czym irracjonalizm nieraz jest dyskusyjny. Bo o ile rozwiązanie może być jak najbardziej racjonalne, o tyle trzeba uwzględnić okoliczności i zachować balans w tym co się chce osiągnąć, a tym jak wyglądają dostępne opcje. Nie bez znaczenia jest również otwartość na poglądy osób, których problem w jakimś stopniu dotyczy. Obsesja na jakimś punkcie dobra nie jest. Nawet jeśli cel jest szczytny.


No cóż, Ty proponujesz, aby na podstawie relacji osoby z forum oceniać fanatyzm osoby trzeciej. Niestety, ale gdy ktoś jest w jakąś sprawę silnie zaangażowany emocjonalnie, będzie skłonny wychwalać siebie(jestem taki dobry, pomagam biednym) i podkreślać wady drugiego człowieka. Często przy tym przesadzając. Co więcej, w sytuacji, gdy się kogoś nie zna, prawdopodobieństwa prawidłowej oceny fanatyzmu osoby trzeciej, maleje. IMHO, Twoja metoda oceny fanatyzmu jest kulawa .

Askadtowiesz
W czym jest widoczny fanatyzm autorki to już wyjaśniłem. Rozumiem że się z tym nie zgadzasz i ok. Natomiast mąż postąpił zgodnie ze swoimi poglądami, tak jak powinien zrobić każdy katolik. Gdzie tu fanatyzm? Być może uważasz że jako wzorowy katolik, powinien zapomnieć o swojej wierze i się podporządkować żonie.

A że to jakiś ostatni etap, to nie zmienia nic, w negatywnym wydźwięku postępowania autorki. Moim zdaniem, być może się mylę, ale w tym temacie widać dobrze jaki ma charakter, tak samo rozmawia z ludźmi tu jak zapewne z mężem. Nie odnosi się do tego co się jej napisało, oczekuje tylko wsparcia, poparcia, potępienia dla męża. Sama pierwsza zaczęła ten temat od zarzucania nauce Kościoła winy. Tu naprawdę nie trzeba być katolikiem, ale widzieć że wiele nie gra.

Nie chcę potępienia męża, oczekiwałam czegoś zupełnie innego-nie pochwalenia.Jak można tak jednoznacznie ocenić drugiego człowieka i jednocześnie być duchownym. Nie kreujmy sytuacji, której nie ma...Może i jestem zła,zły człowiek ze złymi skłonnościami...ale nie dopowiadajcie nieprawdy!!!

To czego chcesz? Napisz prawdę: Czego od nas oczekujesz?

Nie jestem duchownym. Odnoszę się do treści jakie sama podałaś. Bardzo chętnie poczytam co konkretnie jest nieprawdą,proszę wskaż mi błędy.

Nie jestem katolikiem, nie jestem duchownym, mam inny stosunek do in-vitro niz twój mąż.

Nie widzę powodu aby "nie pochwalać" twojego męża za to, ze postępuje zgodnie ze swoim sumieniem, ze nie godzi się na in-vitro.

Spójrz jaka to niesymetryczna sytuacja:
- wymagasz od męża aby postępował całkowicie wbrew sobie i dostosował się do twojego poglądu, a od innych aby go oceniali nieprzychylnie
- od siebie nie wymagasz nic, a inni nie mają ciebie oceniać

Mocno zgrzyta, prawda?

Wróćmy do tematu.

@magnoliak

No to coś się wyjaśnia. Pisałaś wcześniej, że Twój mąż ma azoospermię. Całkowitą czy niecałkowitą? W przypadku całkowitej nie za bardzo rozumiem sens sztucznej inseminacji. Gdyby Twój mąż w ogóle nie miał plemników, to nie doszłoby do zapłodnienia ani w wyniku inseminacji ani stosunku.

A jednak lekarze wykonali inseminację, co oznacza, że Twój mąż jednak ma jakieś plemniki? Czy ma ich obniżoną ilość? Czy badaliście, czy są zdrowe? Jeżeli jest ich mało ale jednak są zdrowe, to wciąż jeszcze jest nadzieja.

Próbowaliście konkretnie leczyć tego gronkowca? Tzn. czy próbowaliście wyleczyć samą chorobę męża, pomijając próby zajścia w ciążę?

@eskimeaux
Myślę, ze lekarze głąbami nie są i możemy założyć, ze choc w stopniu podstawowym na swym fachu się znają.
Załóżmy, ze ich wiedza jest większa niz tak, która mozemy sobie wygooglac, a w dokumentacji medycznej danych mają więcej niż my po bardzo wątpliwym "wywiadzie".
Nie stawiajmy diagnozy za nich.

Trudno sie z tym nie zgodzic ale nie bardzo widzę adekwatnosc do omawianej sytuacji.

Myślę, ze nie wszystkie możliwosci zostały wyczerpane (na co zwracają uwage inni dyskutanci),, wiec nie musi wchodzić w rachube podporządkowanie. Ale warto przy tym zauwazyć i on też wymaga od niej podporzadkowania.
Gdzie jest fanatyzm? W pierwszej kolejnosci w regułach ustalonych przez Kosciół. Sa one dyskusyjne dla większosci zwykłych katolików. Natomiast osoby zaangażowane kieruja się autorytetem hierarchii, czyli ich fanatyzm jest niejako indukowany przez władze koscielne. Obydwoje małżonkowie stali sie ofiarami fanatyzmu stworzonego w zaciszu teologicznych gabinetów.

Naprawdę nauka katolicka dla większości katolików jest dyskusyjna? A proszę o statystyki. Przy czym przez katolików rozumiem ludzi którzy nimi są, a nie mieli chrzest w dzieciństwie, a nauce katolickiej nic nie wiedzą, jedynie umieją j krytykować. Jeśli większość świadomych katolików, będących w temacie ma inne zdanie... to będzie interesująca nowość. Mimo wszystko nie zmieni to samej nauki, bo nie podlega ona głosowaniu i to katolik powinien wiedzieć przede wszystkim. Nadal nie widzę tu grama fanatyzmu. Szkoda że wierność poglądom, wbrew modzie, jest dziś uznawana za chorą. Za zdrowe jest za to dążenie po trupach do posiadania dziecka, metodą niewątpliwie kontrowersyjną, nie w pełni skuteczną i pomijającą metodę pewną czyli adopcję.

Nie za wiele wymagasz? Chcesz aby KRK był ekskluzywny a nie powszechny? Jeżeli duża część katolików ma problemy z podstawami i nie rozumie nauczania KRK to tylko zakasać rękawy i próbować wśród ludzi do ludzi dotrzeć, a nie tworzyc klub "tylko dla swiadomych".

79% Polaków popiera dostęp małżeństw do in vitro, przeciw jest 16%

Wśród osób identyfikujących się z polską prawicą 71% za in-vitro dla małżeństw, tyle samo wśród uczestniczących w praktykach religijnych raz w tygodniu.

CBOS z sierpnia 2013

Nigdy, ale to nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy dla tego by mieć dziecko uciekną się do tak zimnej i klinicznej metody, jak stworzenie go w warunkach laboratoryjnych w próbówce.
To musi wynikać z pewnej pustki w życiu. Bo jasne, fajnie mieć dziecko, ale jeśli człowiek nie radzi sobie bez dziecka, to znaczy że jego życie jest po prostu puste.
Co innego adopcja - do tego rozwiązania ciężko mieć zastrzeżenia.

Uważam, że zachowujesz się arogancko. W stosunku do Boga. Wymagasz, żądasz. Podobnie do ludzi.

Dygresja: ocena zachowania człowieka nie jest tożsama z oceną tegoż człowieka.

Nie oceniam Ciebie, tylko Twoje zachowanie. Radziłbym trochę pokory. I ustawienie hierarchii ważności. Pisałaś, że najpierw dziecko, potem długo, długo nic. Czy na tej liście jest miejsca dla Boga, Kościoła, męża?

Dlaczego odrzucasz naprotechnologię? Wbiłaś sobie do głowy in vitro i idziesz jak koń z klapkami na oczach. Byle do celu. Nie ważne co tratujesz po drodze.

Jesteś wierząca? W dziecko? Jakmożna wierzyć w Boga i wierzyć Bogu jednocześnie odrzucając wartości, które przekazał nam w objawieniach?

Tak sobie myślę, że może taki był zamysł Boga żeby niektórzy nie mogli posiadać własnych dzieci, by porzucone czy sieroty mógł ktoś przygarnąć i pokochać.
Jednak wiele ludzi woli poddać się in vitro (co jest poniekąd zrozumiałe) i móc wychowywać własne dziecko, a dzieci w domach dziecka tym samym dalej pozostają bez rodzin i prawdziwej miłości rodzicielskiej.
A dlaczego nie dać szansy dziecku, które już jest i czeka na miłość? Lepiej wyhodować w probówce niszcząc ileś istnień byle by spełnić swoje potrzeby? Cel nie uświęca środków.
Z drugiej zaś strony ciężko jest się wypowiadać gdy nie jest się w takiej sytuacji. Pragnienie własnego dziecka z pewnością jest przeogromne ale czy warto po trupach......?

Miałam już tu nie pisać ale jakoś tak nie mogłam się powstrzymać