Jak najbardziej możesz i powinnaś, tylko to wymaga zmiany myślenia. Bez tego, faktycznie nie ma to sensu.

Nie będę tu pisał o sprawach etycznych.

Postawię sprawę jak facet.

Postawiłaś swojego męża w podwójnie niekomfortowej sytuacji. Po pierwsze wymuszasz na nim postępowanie wbrew jego sumieniu, a po drugie przedkładasz potomstwo nad małżeństwo.

Zakładam, że pobierałaś się nie mając na względzie tylko potomstwa. Zakładam, ze kochałaś swego męza i chciałaś z nim być na dobre i złe. Owocem tej miłości mialo być w przyszłości dziecko.

Gdzieś po drodze o tym wszystkim zapomniałaś. Wygląda to tak jakby chęc posiadania dziecka zmieniła się w obsesję niszcząca wszystko inne.
Gdzie tu miejsce na małżeństwo, gdzie na jakiekolwiek partnerstwo?


A co by było dalej gdyby się zgodził?

Czy może miec jakakolwiek nadzieje na to, ze znów będziecie mężem i zoną, a nie tylko matka z dzieckiem w towarzystwie dawcy nasienia? Czy może miec nadzieję, że będzie mógł byc ojcem?

Sama napisałaś: "Mąż wyprowadza się wkrótce...nie zamierzam go zatrzymywać...Zrobię wszystko,aby mieć dziecko"
Skoro ci więc na małzeństwie nie zależy, skoro ci na męzu nie zależy, to ... do kogo masz pretensje?

@magnoliak, oczywiscie, ze do spowiedzi mozesz przystapic i wrecz powinnas. Najlepiej u jakiegos ksiedza ktory ma czas. Moze u jakiego zakonnika? Przy tej okazji mozesz wlasnie wiele kwestii wyjasnic znacznie lepiej niz tu na forum.

Nie ma takich technik in vitro, które nikomu nie przynoszą szkody

Byłam wierząca i uważam,że nadal jestem.Nikt nie ma prawa oceniać mojej wiary...jedynie Bóg.Tylko On wie jaka jest głębia i istota duchowej sfery mojego życia

Ktos ocenia twoja wiare? Napisalas publicznie na forum dyskusyjnym o swoim zyciu. No to jest teraz dyskusja.
Niekoniecznie taka, jak ty bys sobie zyczyla, ale to juz jest wpisane w ryzyko forum.

To nie prawda. Technicznie jest to możliwe i stosowane. Wystarczy aby wszystkie embriony zostały zaaplikowane do macicy, bez "tworzenia" i przechowywania ("mrożenia") "nadliczbowych". Taka procedura jest potencjalnie droższa ale też etycznie akceptowana przez wielu chrześcijan (np. luteran, metodystów, czy w szczególnych przypadkach u prawosławnych).

Pragnienia często są silniejsze od nas samych.
Pragniesz dziecka z całych sił, pomimo wszystko i bez względu na wszystko.
Bóg zna nasze pragnienia , nasze cierpienia i nasze słabości które nam czasem pokazują , że nie jesteśmy w stanie osiągnąć wszystkiego , czego pragnie nasze serce.
Bezsilność jest tym, co chcemy pokonać za wszelką cenę.
Pragnienie które niszczy wszelkie granice - unicestwia nas samych , prowadząc do tego , że gdy osiągniemy swój cel , spostrzegamy ile zniszczyliśmy po drodze.
Nie wątpię w Twoją wiarę - jednak jeżeli chcesz aby Twoje pragnienie było na prawdę czyste - na końcu modlitwy dodaj - BĄDŹ WOLA TWOJA PANIE.
Każde słowo wypowiedz ze świadomością jego wartości.
Prawdziwa Miłość jest nieograniczona i czysta , nie pozostawia po sobie " ofiar"

każdy człowiek uważający się za wierzącego katolika przed ślubem powinien zadać sobie pytanie, czy jedynym powodem zawarcia sakramentu małżeństwa nie jest chęć posiadania dzieci. Jak tak - i jak człowiek nie może być szczęśliwy z drugą osobą bez dzieci własnych nie powinien w ogóle sakramentu zawierać.
Sam jestem w małżeństwie bezdzietnym z powodów obiektywnych i jakoś jest to moje małżeństwo szczęśliwe. Ale miłość do współmałżonka dobrym małżeństwie powinna górować nad instynktem macierzyńskim, który czasem przeradza się w egoizm.

Ale przecież nie jest to jakis wymyślny, nietypowy cel, ale cel zupełnie noramlny, który stawia sobie większosc małzeństw. Często partnera poznaje się głębiej dopiero w czasie trwania związku; mozna na przykład nie spodziewac się, ze okaże się fanatykiem. Takich w gruncie rzeczy jest niewielu a z in vitro korzystają jednak głównie katolicy (z racji większosci w społeczeństwie) i jakos potrafia to pogodzić ze swoja wiarą.

dieta biblijna czyli Dieta Alleluja http://www.youtube.com/watch?v=wbvEpJbCr-E
czyli surowe jedenie i to wyleczy wszystkie choroby w tym niepłodnosc
Kulturyści na surowej diecie http://www.youtube.com/watch?v=a-wBfi8uu0I

Nie myl ze sobą postąpienia wbrew wierze i nauczaniu Kościoła i pogodzenia jakiegoś uczynku z wiarą. To nie jest to samo.

To bardzo wygodne napisać, że oceniać mnie może jedynie Bóg. Istotnie, w ocenianiu człowieka, a może bardziej jego czynów, trzeba ostrożności. Niestety, u Ciebie znacz to tyle że nie umiesz przyjąc krytyki do siebie, że każdemu kto Cię nie pochwala mówisz "odczep się". Niestety dla Ciebie, ta wiara do której się tutaj przyznajesz, zakłada że drugi człowiek ma prawo zwrócić Ci uwagę, gdy robisz coś nie tak, a już napewno gdy sama o to pytasz. To o czym piszesz to potoczne rozumienie pewnych spraw. Pisałem Ci to już, napisała Ci to też Kael - sama tu pytasz, a dziwisz się że ludzie odpowiadają. Zamiast marnować tutaj czas, porozmawiaj z mężem, zamiast go obgadywać za jego plecami i bądz gotowa zrezygnować z czegoś, bo jak narazie Twój upór wszystko zniszczył. Czytujesz może Biblię? Jako wierząca nie powinnaś czynić inaczej, a tam ja wół stoi o wspólnocie, o wzjemnym napominaniu się. Tylko Bóg ma prawo coś powiedzieć? Bóg ma inne zdanie na ten temat. Widzę że rozmawiasz na tym forum podobnie jak z mężem - postawa rozszczeniowa, a jak nie to odejdz. Nie oczekuj innych komentarzy, bo nikt dla Twojego zadowolenia specjalnie kłamał nie będzie.


Nie wiem jak się to ma do mojej wypowiedzi. Możesz wyjaśnić? W tym temacie nie ma mowy o fanatyźmie męża, jest za to fanatyzm żony, która wszystkich dookoła wini, za swoje decyzje i za swoje niezdecydowanie. Jeśli ktoś może się czuć oszukany to myślę że mąż. Wychodził za osobę wierzącą, a teraz dowiaduje się że ta osoba chce od niego złamania zasad jego sumienia, pod groźbą rozstania i jeszcze śmiało pisze że ona nie będzie go powstrzymywać od odejścia. Oczywiście faceci tutaj mają nieco inną perspektywę, ale nie znaczy to że jest to jakaś solidarność płci. Zwyczajnie sytuacja wydaje się być wysoce absurdalna, gdy winna oskarża niewinnego.

Myślę, ze w takich przypadkach jak opisany, mechanizm rozpadu jest nieco inny. Nie ma tu jakiegos jednego krytycznego zdarzenia (jak np. przy zdradzie) ale ujawnia się coraz więcej różnic, stopniowo przybierających na sile, aż wreszcie dochodzi do otwartego konfliktu. Zapewnre zadna ze stron nie stawiała sobie początkowo zadnych niezdrowych celów.
Jeszcze inna sprawa: gdybyśmy obu stronom zarzucili fanatyzm, zawsze warto się zastanowic, która przejawia go w większytm stopniu.

Upraszczasz. Opisała przecież cała historię, widać, że to był proces i do kryzysu doszło po latach zmagań. Widzisz tylko ostatni etap.