Niech pomyślę... Odpowiednie sformułowania w jej trakcie (między innymi wyznanie grzechów) połączone z rozgrzeszeniem lub odmową rozgrzeszenia?

Czyli jak weźmiemy taki stary kawał:



to czy przy założeniu, że była na początku formułka (a potem, jak możemy się domyślać, odmowa rozgrzeszenia) należy uznać, że była to spowiedź?

To już jest zwykłe udawanie greka z Twojej strony.

A to Twój tradycyjny tekst, gdy nie umiesz lub nie chce Ci się udzielić odpowiedzi.

To jest tekst, który umieszczam w chwili, gdy rozmówca ewidentnie udaje greka.

Bynajmniej. W tym momencie jedynym, który udaje Greka jesteś Ty, bo o głupotę i faktyczne niekumanie sensu pytania Cię nie podejrzewam.

Interesuje mnie kwestia, w której udzieliłeś bardzo ogólnikowej odpowiedzi, zapytałem więc o szczegóły, podając przykład osoby, która zdradza, że przyjęcie sakramentu spowiedzi nie jest celem jej pobytu przy konfesjonale.

List wysłany do duchownego nie jest sakramentem pokuty, zatem nie ma zastosowanie tajemnicy spowiedzi.

Zdaję sobie z tego sprawę, dlatego też wskazałem Pana Endjego jako potencjalnego, niewątpliwie błyskotliwego reformatora systemu prawnego. 👹👺



Zdecydowanie nie powiedziałbym by była to "kwestia mocno dyskusyjna" w większości krajów rozwiniętych. 😉



Wyobrazić sobie takoż można Jerzego Urbana przyjmującego świecenia kapłańskie – istotnie jest nie to co "można sobie wyobrazić" ale na ile taki system byłby realny i jakie byłyby jego konsekwencje. 👬👨‍❤️‍💋‍👨👨‍👨‍👦

Gdyby w istocie zaimplementować to o czym pisałeś, doszlibyśmy do sytuacji, w której klient bez wykształcenia prawniczego bałby się zwrócić o głupią poradę prawną – gdyby w istocie okazało się iż materia jego problemu podlega jakimś prawnym restrykcją adwokat, wedle tego co piszesz, musiałby to zgłosić na policje. Równie dobrze przedsiębiorca mógłby prosić o po prostu o kontrole państwowe w razie jakiś wątpliwości, gdyż prawnik musiałby i tak sytuację zgłosić w razie nieprawidłowości. Doprowadziłoby to do sytuacji, w której przeciw zwykłemu, prostemu człowiekowi mamy postawiony cały mechanizm prawny składający się z dobrze wytresowanych specjalistów, podczas gdy on sam nie ma kompletnie żadnego zaufanego stronnika.



Jak chcesz prowadzić rzetelną obronę, podczas gdy klient nie może zaufać swojemu obrońcy? Tajemnica adwokacka jest pryncypium szczerej relacji pomiędzy daną osobą a adwokatem; gwarantem tego, iż nie musi cedzić słów w rozmowie z własnym obrońcą, mając na uwadze to iż nieumyślnie może się sama wrzucić pod pociąg. Mogłoby to doprowadzić do sytuacji, w której klient świadomie zataja pewne fakty prze adwokatem, sądząc, iż to mogłyby go jeszcze bardziej obciążyć, podczas gdy w rzeczywistości fakty te mogłyby zostać użyte przez wykwalifikowanego prawnika na korzyść oskarżonego (na ten przykład tzw. affirmative defense).



Każdy kto ma chociaż elementarne pojęcie o praktyce prawa wie, iż granica między "winą" a brakiem "winy" jest często niezwykle płynna. Sprawa może się rozbić o chwiejną interpretację mglistych przepisów czy "prawa wiążącego precedensu". Usunięcie z tego niedoskonałego i nad wyraz skomplikowanego systemu jedynej osoby, której możemy obecnie praktycznie bezgranicznie zaufać – adwokata – doprowadziłoby do rażącej dysproporcji między materią obrony, a materią oskarżenia.
Notabene system podobny do tego który zarysowałeś miał już miejsce – w czasach średniowiecznego procesu skargowego oraz nowożytnego procesu inkwizycyjnego. 😉

Zawsze spowiednik mógłby kogoś takiego zabić. Wtedy tajemnica spowiedzi zostałaby zachowana...

Nie wiem, czy psychicznie byłbym w stanie, bo nigdy nie doświadczyłem sytuacji jakkolwiek porównywalnej, ale zapewne rozważałbym, czy właśnie tego nie zrobić.

Jednak pomijając takie teoretyzowanie, gdyby księżom zdarzało się łamać tajemnicę spowiedzi, wtedy nikt by im nie mówił o zamiarze popełnienia przestępstwa, więc nie mieliby szansy nawet porozmawiać i spróbować odwieść człowieka od tego zamiaru. Zatem najbardziej prawdopodobne jest, że świat wyszedłby na tym na minus, a nie plus.

@Iago, szykowne emotikony, aż przeczytam posta na tę okoliczność

Ciekawe podejście. 🙃🤔
Zatem mniejszym złem jest pogwałcenie 5️⃣✝️✡️😇 przykazania (🔪😵) niźli złamanie tajemnicy spowiedzi (🙏🏻🤐🙊)❓🤷🏻‍♂️



Z tym się akurat zgadzam. 👬😏😏😏👌🏿👍🏽👏🏻👏🏻👏🏻🤙🏻🤙🏻

Dokładnie ten sam schemat ma zastosowanie względem tajemnicy adwokackiej. 🤐🙊👨🏻‍⚖️👩🏾‍⚖️

Nie pisałem do końca poważnie.

Ważne jest jednak, aby w świat nie poszła informacja o złamaniu tajemnicy spowiedzi.

Na pewno byłby to niezwykle trudny dylemat.

Tajemnica zawodowa duchownego w różnym stopniu chroniona jest w polskim prawie karnym, cywilnym i administracyjnym. Normy prawa karnego mają charakter zakazu dowodowego - w organom wymiary sprawiedliwości nie wolno przesłuchiwać duchownego w zakresie faktów, o których posiadł on wiedzę w trakcie spowiedzi, ani korzystać z takich dowodów (gdyby do przesłuchania jednak doszło). W prawie administracyjnym i karnym duchowny ma prawo odmówić w takiej sytuacji zeznań, ale zakazu dowodowego nie ma. Same terminy "spowiedź" i "duchowny' nie są terminami ustawowymi, dlatego mamy pewną różnorodność interpretacyjną co do zakresu przedmiotowego i podmiotowego odnośnych regulacji prawa, jednak większość (nie wszyscy)nie dopuszcza rozszerzającej możliwości interpretacji. Tajemnicę rozmowy duszpasterskiej czy towarzyszenia duchownego może chronić w procedurze karnej art. 180 § 1 k.p.k., która zezwala osobom obowiązanym do zachowania tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu na odmowę złożenia zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, z tym, że prokurator lub sąd mają prawo z zachowania tego rodzaju tajemnicy zwolnić. Uregulowania te nie mają więc waloru zakazu dowodowego, ani bezwzglęnego charakteru.

Uważasz, że prokurator lub sąd mają prawo zwolnić spowiednika z zachowania tajemnicy spowiedzi?

A ja dalej nie uzyskałem odpowiedzi na pytanie jakie przesłanki rozstrzygają o tym, że rozmowa, która ma miejsce w/przy konfesjonale będzie spowiedzią