człowieka żywego nie uważa sięe za zmarłego
więc nie dochodzi do profanacji zwłok

Fajnie się o tym pisze i czyta (dobry temat do forum) ale w praktyce niekiedy trudno odróżnić bierną eutanazję (rezygnację z terapii) od rezygnacji z "uporczywej terapii". Na pewnym etapie każda terapia jest uporczywa. Leczenie nowotworu jest bogate w nieprzyjemne i często bolesne działania uboczne niekiedy bardziej u ludzi młodych niż u starszych. Szczególnie ostatnio przynosi jednak coraz lepsze efekty w zwizku ze stosowaniem agresywnej chemioterapii skojarzonej z leczeniem operacyjnym i radioterapią (niekiedy tak jest). Czy tą terapię uznać za zbyt uporczywą i pozwolić umrzeć 40-letniemu człowiekowi tylko dlatego że cierpi?
Pozwolenie na godną śmierć poprzez rezygnację z "uporczywej terapii" jest dla mnie czystym przykładem biernej eutanazji. Wyżej została udowodniona jedynie poprawność takiego postępowania.


nic konkretnego w tej wypowiedzi nie ma. Co to znaczy: przestały być adekwatne? nie są współmierne do rezultatów? zbyt uciążliwe dla chorego?

Każde leczenie jest uciążliwe. Zabiegi ratujące życie najczęściej są bardzo uciążliwe dla chorego i jego rocdziny, często są nieprzyjemne, bolesne, bardzo kosztowne, angażują wiele środków. Jak ocenić czy są adekwatne?
Czy przyjąć kryterium kosztów leczenia - wtedy argument byłby czysto ekonomiczny i prosty do sprecyzowania.
Może kryterium wieku - np. powyżej 70 lat nie przyjmujemy do szpitala.
A może kryterium bólu? - tylko jak zmierzyć ból, żeby pan doktór się wytłumaczył przed prokuratorem, że tego pana nie leczył dalej bo go za bardzo bolało...
A może ocenić prawdopodobieństwo wyleczenia. Tylko jak? I jak wytłumaczyć temu samemu 40-latkowi, ze w jego przypadku przeżywa tylko 30% i w związku z tym szpital dalej go nie leczy.

Nie jestem za ani przeciw, tylko uważam, że w praktyce decyzja jest bardzo trudna i zapada najczęściej "po cichu" pomiędzy chorym, rodziną i lekarzem, tak aby rzeczywiście śmierć była godna.

Polecam przeczytanie wspomnianej przeze mnie encykliki.
Ja wkleiłem tylko malutki fragment.....sprawa jest tam opisana dosyc szczegółowo.
Wybacz, ale całej encykliki nie będe wklejał na Forum. Prosze o to link
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP ... ium_1.html

Mówimy o okresie przejściowym pomiędzy życiem a śmiercią. W tym okresie doczesne ciało człowieka przekształca się powoli w zwłoki. Tego aspektu cielesności umierającego człowieka dotyczyła moja wypowiedź. Poza tym kluczowym elementem ojej wypowiedzi był zwrot "na pograniczu"
Dusza jest niewidzialna (dla większości żywych ludzi) więc czasami trudno ocenić czy chore bezwładne ciało zamieszkuje dusza - a więc jest to żywy człowiek, czy też dusza opuściła to ciało - a więc to ciało nazywamy już zwłokami. Na szczęście mamy zmysły więc oceniamy pośrednie parametry wykazujące życie (oddech, tętno, odruchy źrenic) - ale to nie są 100% wskaźniki. Oczywiście widząc młodego zdrowego nie mamy wątpliwości. Problem jest właśnie w okresie przejściowym. Oczywiście na użytek definicji prawnych sformułowano kryteria śmierci mózgowej, ale to są kryteria arbitralne, niekoniecznie odzwierciedlające poces odłączenia duszy od ciała.
Uważam, że za bardzo koncentrujemy się na psychofizycznych aspektach umierania związanych z ciałem, zamiast wspierać duszę. Dusza przecież rozpoczyna nowe życie po śmierci. Dobra śmierć polega na tym, że dusza opuszcza ciało wtedy, gdy jest na to gotowa. Nikt z nas, ani nawet sam chory człowiek nie jest w stanie ocenić kiedy nastąpi ta gotowość i dlatego wszelkie pszyspieszanie tego procesu może zaszkodzić.

Ja moze skopiuje mojego posta z innego forum:

Samej idei Eutanazji mówie - TAK
Legalizacji Eutanaji mówie - NIE

Moim zdaniem każdy jest panem swojego losu i może wybierać. Jeśli wie że nie ma dla niego ratunku a ma umierać w cierpieniach przez np tydzień. W tym czasie jest niezdolny do praktycznie niczego nie licząc odczuwania bólu. W takim wypadku jeżeli człowiek nie chce się męczyć, poprostu chce oszczędzić sobie tych cierpień powinien mieć udostępnioną taką ewentualność. Niedopuszczam podejmowania takich decyzji przez biegłych albo rodzine. Wybór tylko i wyłącznie umierającego i cierpiącego.

ad2. Dlaczego nie popieram legalizacji eutanazji? Otoz powod jest prosty. Prawo nie będzie respektowane tak jak powinno. Będzie wykozystywane na różne sposoby szkodząc ludzią. Nie trzeba posiadać dużej wyobraźni aby zobaczyć przed oczami jak człowiek potrafi wykorzystać bezbronne życie dla własnych celów. Moim zdaniem tak byłoby i w tym przypadku.

Dlatego jestem przeciwny legalizacji tego zabiegu. Sama idea jest moim zdaniem sluszna jednak przykra zeczywistość powoduje iż nie może zostać wprowadzona w życie z powodu skutków ubocznych które zapewne wywoła.

Każdy jest panem własnego losu. Każdy ma wolną wolę, ale nie każdy zdaje sobie sprawę jakie skutki może przynieść taka decyzja. Przy analizie tego problemu natrafiamy za każdym razem na pytanie o sens cierpienia. Chrystus swoim cierpieniem zbawił świat. Może więc cierpienie ma jakąś wartość.

Czy śmierć zakończy cierpienie - nie wiemy tego na pewno. przecież nikt nam tego nie powie. Na pewno śmierć zakończy cierpienie fizyczne - cierpienie ciała. Ale czlowiek nie składa się tylko z ciała. Jakie skutki dla duszy ma przedwczesne świadome odebranie sobie życia? - odpowiedź na to pytanie dopiero stanowi podstawę do odpowiedzi na pytanie o dopuszczalność czynnej eutanazji i samobojstwa. Zgodnie z moją wiedzą gwałtowne przerwanie życia skazuje duszę na cierpienie, więc śmierć nie rozwiązuje sprawy.

Z drugą częścią postu (tą o regulacjach prawnych) zgadzam się.

Zakladajac ze tak bylo to jednak Chrystus wiedzial po co cierpi. Czlowiek ktory i tak lada chwila ma umrzec raczej zadnych wznislych czynow juz nie dokona.



Również zakładając, ze Twoja wiedza jest prawdziwa nikt tutaj nie mowi o gwaltownym mozna umrzec powoli ale bez bulu. Nie mysle zeby eutanazji dokonywac np (skrajny przyklad) poprzez strzal w glowe albo cos podobnego.

Napisałem 'gwałtowne' ale chodziło mi tu o spowodowanie śmierci w wyniku ludzkich działań, o spowodowanie śmierci człowieka nie pogodzonego ze sobą, z Bogiem, z innymi ludźmi, z własnym życiem i śmiercią, człowieka nie przygotowanego duchowo do śmierci. Przy śmierci 'naturalnej' dusza odłącza się od ciała wtedy, gdy jest do tego gotowa. Przyspieszając ten moment nie dajemy własnej duszy szansy na przygotowanie się do tego.

Oficjalna nauka Kościoła na pewno to inaczej uzasdnia, ale ja tak to widzę. Myślę, że nie są to zbytnie herezje.

Nie zgadzam sie, że człowiek jest panem swojego losu.Przecież Bóg stwarzając człowieka miał dla niego zaplanowane jakieś konkretne zadania, misję itd. Oczywiście każdy może wybrać, którą ścieżką pójdzie, ale tylko w niewielkim stopniu o tym decyduje...po drodze musi wykonać zadanie jakie Pan Bog mu wcześniej wyznaczył...

Bog daje WOLNĄ wole czyli jednak decyduje o swoim losie w calosci nie w niewielkim stopniu. Skoro wplywa w wielkim stopniu na moje dzialania to takiej wolnej woli znowu nie mamy.



Tylko że Chrystus wiedział po co.

[quteo]Napisałem 'gwałtowne' ale chodziło mi tu o spowodowanie śmierci w wyniku ludzkich działań, o spowodowanie śmierci człowieka nie pogodzonego ze sobą, z Bogiem, z innymi ludźmi, z własnym życiem i śmiercią, człowieka nie przygotowanego duchowo do śmierci. Przy śmierci 'naturalnej' dusza odłącza się od ciała wtedy, gdy jest do tego gotowa. Przyspieszając ten moment nie dajemy własnej duszy szansy na przygotowanie się do tego. [/quote]

Żeby byla jasnosc to ja nie mowie ze takie wyjscie z sytuacji jest najlepsze. Nie wiem czy podjalbym taka decyzje zabicia samego siebie gdybym tak cierpial. Uwazam tylko ze to jest sprawa kazdego czlowieka i nie powinnismy decydowac o czyims zyciu.

Człowiek w swoim rozwoju duchowym poznaje i uświadamia sobie wiele rzeczy, miedzy innymi uświadamia sobie sens cierpienia. Po to właśnie się rozwijamy, doskonalimy, aby wiedzieć jaki sens ma to co robimy, i aby w trudnej chwili nie zrobić jakiejś głupoty (takiej jak np. samobójstwo, czy eutanazja).

Po co cierpimy. Po co człowiekowi cierpienie. Myslę, że cierpienie powoduje przemianę w duszy człowieka. Ta przemiana zależna jest od stosunku człowieka do swojego cierpienia. Jeżeli człowiek przyjmuje cierpienie z pokorą, zaufaniem Bogu, spokojem - taka postawa umacnia duszę, powoduje, ze dusza staje się potężna, wydaje mi się, że wiąże się to z zahamowaniem prymitywnych (samozachowawczych) odruchów, nakazujących za wszelką cenę unikać cierpienia. Natomiast traktowanie cierpienia jako zła bezwzględnego, złorzeczenie w obliczu cierpienia osłabia duszę.
Proszę nie łapać mnie za słowa. Przedstawiłem tylko ogólny zarys mojego poglądu na cierpienie, który krystalizuje się od kilkunastu lat.

Nie twierdzę, że należy akceptować cierpienie, że odrzucenie cierpienia jest złe. Przeciwnie, należy walczyć z bólem ludzi chorych, cierpiących, ale również wspomagać ich duchowo, bo tego naprawdę potrzebują.

Dla mnie w eutanazji nie ma nic złego, byleby osoba którą mają uśmiercić sama wyraziła na to zgodę. Jeśli jednak nie może to z samej ludzkiej solidarności powinno się ich zabić jeśli nie ma już odzrowienia. Wiele osób nie może tego zrozumieć ponieważ oni pamiętają o tym człowieku który żył "kiedyś", albo boją się wziąść na siebie jego śmierć. Boją się że może keidyś okaże się że była dla tego człowieka nadzieja... Śmierć to największa odpowiedzialność i nagroda którą może otrzymać istota ludzka.

To mnie zaciekawiło, nie słyszałem o takim podziale.

Eutanazją miałoby być także wyłączenie aparatury podtrzymującej życie

Tak, mogłoby to być odłączenie aparatury potrzymującej życie.

No tak - ale jak ktoś np. w testamencie zaznaczył - że w razie choroby w której miałoby być sztucznie podtrzymywane jego życie, życzyłby sobie być odłączonym i aby nie był sztucznie podtrzymywany przy życiu