e jest to ironia, dowiaduje się teraz. A celu jej nie widzę, więc nie zakładam że to ironia. Ja to ja, ale szkoda że tak dokładnie nie zanalizowałeś tego co było istotą mojej wypowiedzi: nie mąć w głowie dziecku - Aga nie musi zrozumieć Twojej ironii. Teraz już wiesz co jest oczywistością? Masz aż dwie.

Myślę, że jeśli jej nie zrozumie, to się zapyta. Myślę też, że nie należy jej z góry traktować jak kretynki, którą każdy, nawet nie za sprytny dorosły rozegra jak chce.


Wybacz. Ale poczekajmy, jak nas Aga podsumuje...

Podsumuje, o ile jej nie wystraszyłeś ;P

Wybaczcie- oto podsumowanie
Jak widać- zdania są podzielone. Tylko kilka osób podało uzasadnienie,czemu tak lub inaczej sądzi. Co do Japończyków- to tak,zgadzam się.
Co do ironii to jej nie widzę

___________________________________________________________________________________

Tak pod kreską- to wiem,że jestem dzieckiem,i że mogę wiele nie rozumieć. Ale z tego co rozumiem,to wynik jest taki jaki na górze

No rzeczywiście.

Ale właściwie w jakim sensie podzielone? Nie jest tak, że jedyną osobą, której postać wydaje się podejrzana był Kapian_Nemo?

Kurczę. Dobiłaś mnie, Aga. ; )

Z tą ironią jest tak.

Japonia jest pogańska i ma własną, pogańską kulturę, której obce są pojęcia dobra i zła (!). Opiera się ona na hańbie, obrazie i czymś na kształt długu honorowego.

Zatem wielu chrześcijan stykając się z produktami japońskiej kultury, nie rozumie ich za bardzo, ale wyczuwa, że są to rzeczy obce. Skoro obce, to nie pochodzące od Boga. A skoro nie od Boga, no to od kogo?

Smaczku dodaje fakt, że dorosłemu Japończykowi obcy jest pogląd, jakoby komiks i film animowany były rozrywką niepoważną, stosowną tylko dla dzieci. I czyta te komiksy i ogląda animce do późnej starości. Artyści japońscy biorą to pod uwagę tworząc swoje dzieła.

Podsumowując, biorą się z tego takie historyjki, jak przytoczona przez Ciebie na wstępie, mające odstraszać nie tyle dzieci, ile rodziców od japońszczyzny. Bo w tym diabeł siedzi! (Nie siedzi.)

Jak dalej nie rozumiesz, to pisz.

Przeczytaj wypowiedzi ErgoProksy.

Ją się da wystraszyć? ; ) Ale widzę, że faktycznie zostałem źle zrozumiany. Przepraszam więc, zamykam się i zmykam...

Nie musisz zmykać

ErgoProxy
Przyznam szczerze że nie znam się na kulturze wschodu. Ale wydaje mi się niewyobrażalne aby jakiejkolwiek kulturze odmawiać zdolności do oddzielania dobra od zła. Moga je inaczej definiować, widzieć dobry, w sensie właściwy czyn, w samobujstwie, a zły w utracie honoru, jako efekt braku samobujstwa. Co nie znaczy że we wszystkim się od nas różnią, że ich definicji nie pokrywają się z naszymi. Zapewne jednak przenoszenie ich treści na nasz grunt, wymaga komentarza. Być może nasz Rkesio u nich, będzie odczytany jako dziwaczna bajka o równości człowieka i psa, też trzeba by im wytłumaczyć w czym rzecz.

Wydaje mi się (bo też przecież nie jestem orientalistą), że w cieniu góry Fuji można co najwyżej powiedzieć: dobrze (mądrze?) jest zrobić A, źle (głupio?) jest zrobić B. Ale Dobro i Zło z wielkich liter (a już szczególnie Szatan, Zło osobowe) tam nie funkcjonuje. Jest egzotyką. O samobójstwie po japońsku wiem niestety tyle co i Ty; może jak zamówię sobie w lutym "Chryzantemę i miecz" Ruth Benedict to zmądrzeję odrobinę.

Reksio, podejrzewam, byłby dla Japończyka o tyle dziwny, że OIDP on pomaga bezinteresownie i ta pomoc jest przyjmowana bez żadnego rewanżu. Tymczasem dla Japończyka nawet poczęstowanie papierosem oznacza zaciągnięcie długu u częstującego, który należy w jakiś sposób spłacić, żeby nie stracić twarzy. A niektóre długi (wobec cesarza, wobec rodziców) są tak wielkie, że nigdy nie da się ich spłacić w całości. Ale spłacać należy i spłaca się.

A. Dobrze - chwalebnie, źle - hańbiąco. Kto się hańbi, winien się wstydzić i okazywać ten wstyd. Jeśli zaś haniebnie postąpi gaijin (cudzoziemiec)...

Pamiętać trzeba że Japonia to konglomerat różnych wierzeń, w tym buddyzmu w miejscowej wersji i rodowitych wierzeń. Dość dawno temu czytałem również że normalne jest stosowanie różnych rytuałów na różne okazje, co odczytywałbym raczej jako efekt decyzji co nam bardziej na daną okazję pasuje i nie wiąże się z przekonaniami. Bajki jak np swojego czasu u nas popularne Czarodziejki z księżyca mają duży ładunek różnych wierzeń w demony i moce. Ale mały grzeczny kotek, to już inna sfera.Pytanie czy taki rodzaj "grzeczności" jest zgodny z naszym podejściem. Ktoś pisał tutaj o bezwzględnym posłuszeństwie. Czy to jest też nasz model (w każdym razie od pewnego wieku)?

Dobro i zło funkcjonują jak najbardziej w każdej kulturze, mogą być jednak różnie nazywane. Zaś w przypadku Dobra i Zła - to może być wszystko.

W przypadku Hello Kity widać właśnie japońskie oczekiwania - dziecko musi być posłuszne, karne, wykonywać polecenia i oczekiwania rodziców. Posłuszeństwo pokazane jest jako dobre (tak Asheganee) oraz przyjemne, jakby twórcy chcieli przekonać widza (dziecko), że bycie grzecznym jest czymś fajnym, dobrym, przyjemnym - zamiast wymuszonym, narzuconym, nieprzyjemnym. Tak więc czy jest coś złego w uczeniu dziecka takich nawyków? [pytanie retoryczne ]