(...)W następnym czasie, [b]po dokładnym
zbadaniu rozumienia tajemnicy Eucharystii, jej znaczenia i obecności w niej Chrystusa, z
uwagi na poczucie czci dla Najświętszego Sakramentu i pokorę, której jego przyjmowanie
wymaga, wprowadzono zwyczaj, iż sam szafarz kładzie kawałek konsekrowanego chleba
na języku komunikanta.
Z punktu widzenia całego współczesnego Kościoła, [color=red]należy zachować ten sposób[/color][/b]
rozdawania Komunii świętej, nie tylko dlatego, iż opiera się on na tradycji wielu wieków,
ale szczególnie [b]dlatego, iż jest on oznaką czci wiernych dla Eucharystii. [/b]Praktyka ta w
żaden sposób nie umniejsza godności tych, którzy przystępują do tego wielkiego
sakramentu, a jest to część przygotowania niezbędnego dla najbardziej owocnego
przejęcia Ciała Pana.
Cześć ta jest oznaką Komunii nie we „wspólnym chlebie i piciu"
, ale w Ciele i Krwi
Pana. (...)
Na dodatek, ten sposób komunikowania, który należy teraz rozważać jako
zwyczajowo nakazany, daje lepsze zapewnienie, iż Komunia święta będzie rozdawana z
odpowiednią czcią, oprawą i godnością; że uniknie się jakiegokolwiek niebezpieczeństwa
sprofanowania Eucharystii, w której: „cały i pełen Chrystus, Bóg i człowiek, jest
substancjalnie zawarty i niezmiennie obecny w szczególny sposób"
. A wreszcie, że
szczególna ostrożność, jaką Kościół zawsze nakazywał wobec najmniejszych nawet
kawałków konsekrowanego chleba, będzie zachowana: „Skoro pozwoliłeś, iż cokolwiek się
straciło, pomyśl o tym, jakbyś stracił swoje własne członki.
10
(...) Zmiana
[b]w tak ważnej dziedzinie,[/b] która oparta jest na bardzo starej i czcigodnej tradycji, oprócz
faktu, iż dotyczy ona dyscypliny, [b]może nieść też ze sobą różne niebezpieczeństwa. Mogą
one odstraszać od nowego sposobu udzielania Komunii świętej; oznaczają one także
utratę czci dla szlachetnego sakramentu ołtarza, jego profanację lub [color=red]zafałszowanie
właściwej doktryny[/color][/b]