Na katolickiej mszy przed reformą, takiej zwykłej niedzielnej, parafialnej, ksiadz intonował Credo po lacinie głośno, a dalej organista z ludem spiewali piosenkę na temat wiary w Boga. Ksiądz recytował sobie cicho po łacinie Credo klekajac, zegnajac się itd. W starych katolickich spiewnikach można zobaczyc "piesni na Wierzę"...
Z tym śpiewaniem Credo przez lud (choćby na przemian z organista), żegnaiem się i klekaniem, to taka sama bajka, jak ze spiewaniem Wierzę podczas odnowionego rytu. Pewnie, ze gdzieś się zdarza.

Zgadza się, przed reformą była taka praktyka, zwłaszcza na prowincji. Z całym zestawem pieśni w języku ludowym śpiewanych na mszach można się zapoznać tutaj:
http://spiew-koscielny.tumnus.info/index.php?board=30.0

Natomiast opis w niniejszym wątku tyczy się współcześnie odprawianych mszy trydenckich. Śpiewanie Credo przez lud, klękanie i żegnanie się jest obecnie w Polsce regułą. Jeśli Kolega nie wierzy, zapraszam do kościoła.

A co dokładnie się okadza (ołatarz? wiernych?)

.

Okadzane są dary ofiarne, ołtarz, celebrans, ministraci i wierni. O szczegółach postaram się napisać następnym razem (mogą być ciekawe, kapłan znacznie częściej macha kadzienicą niż w Novus Ordo). Postaram się również napisać parę słów o ofiarowaniu podczas mszy z asystą.

Przypomnę, co uzgodniliśmy na początku:



I BARDZO proszę się tego trzymać.

Piotr1 napisał

Zamiast organisty wspaniele wychodzi śpiewanie poszczególnych części przez schole męską i żeńską. Coś takiego odbywa się podczas mszy pielgrzmki tradycji Paryż - Chartres. Tak śpiewane credo przez odpowiadajace sobie chóry robi niesamowite wrażenie dając pewną jedność. Wszystko do zrobienia, wbrew pozorom , nie jest to trudne dla chórów.

W Agendzie z 1995 r pojawiły się, raczej pod wpływem katolickiego mszału, 2 modlitwy "Benedictus es, Domine..." ale bez słow "quem/quod tibi offerimus". Jest to opcjonalna, prywatna, cicha modlitwa księdza podczas przygotowania na ołtarzu Wieczerzy. Są to starochrzesciajńskie modlitwy, mające swe żródło, jak cała chrześcijańska liturgia, w liturgii żydowskiej.

Dzięki za wyjaśnienie. Zauważywszy analogię zastanawiałem się kto od kogo zrzynał, ale nie zdążyłem sprawdzić.

I jak zwykle fotki.

Ofiarowanie chleba:


Ofiarowanie chleba, ministraci czekają z ampułkami:


Ofiarowanie chleba podczas mszy solennej, za kapłanem diakon, za diakonem subdiakon:


Okadzenie w trakcie ofiarowania podczas mszy solennej, po prawej stronie księdza diakon:


Ministrant okadza wiarnych po ofiarowaniu. Kapłan w tym czasie odmawia modlitwę Suscipe Sancta Trinitas:

Minął miesiąc (z górką).
Doczekamy się go w końcu?
Czy to może już koniec tak pięknie zapowiadającego się wątku?

Przepraszam za zwłokę w kontynuacji cyklu, ale ostatnio rozmnażałem się (czego efektem jest narodzona przedwczoraj Róża Hildegarda) i rozbudowywałem rodzinne imperium medialne w postaci nowego serwisu http://katolicy.net

Kolejnym etapem mszy świętej jest dialog przed prefacją. Wygląda on identycznie jak w nowej liturgii, jedyną różnicą jest ukłon czyniony przez ministrantów i chętnych wiernych podczas słów "gratias agamus".

Prefacji w rycie trydenckim jest mniej niż w NOM, i na przykład we wszystkie niedziele zwykłe ksiądz śpiewa prefację o Trójcy Przenajświętszej (obecnie używaną raz w roku). Można mówić, że to monotonia. Z drugiej jednak strony, wszelkie raporty o stanie wiary Polaków mówią, że z rozumieniem tajemnicy Trójcy św. jest u nas tragicznie (niektórzy "katolicy" wręcz mylą ją ze św. Rodziną), więc chyba jednak częste stosowanie tej prefacji nie było złym pomysłem.

Po prefacji rozpoczyna się Sanctus. Ministrant dzwoni (zależnie od zwyczaju) trzy razy, albo raz, dwa i trzy razy na każde słowo Sanctus. UWAGA - WIERNI KLĘKAJĄ i klęczą aż do słów Per omnia seacula saeculorum kończących święty Kanon.

Msza trydencka ma JEDNĄ modlitwę Eucharystyczną - Kanon Rzymski. Jest to bardzo piękna, stara i czcigodna modlitwa, o której święty Sobór Tydencki orzekł:

A ponieważ wypada, by rzeczy święte sprawować święcie, a ze wszystkich ta ofiara jest najświętsza, [dlatego] w celu godnego jej składania i uczestniczenia w niej, Kościół katolicki przed wielu wiekami ustanowił św. kanon, tak wolny od wszelkiego błędu, że niczego w nim nie ma, co by jak najbardziej nie tchnęło świętością i pobożnością i nie wznosiło ku Bogu umysłów tych, którzy składają ofiarę. Na kanon bowiem składają się tak słowa samego Pana, jak tradycje apostolskie i nabożne modlitwy wprowadzone przez świętych papieży.

Kanon Rzymski można spotkać również w nowej liturgii, pod nazwą Pierwszej Modlitwy Eucharystycznej. [...]

Sam Kanon to temat rzeka, więc opiszę go po kawałku w kolejnych odcinkach.


Regulamin działu się nie zmienił Proszę się ściśle trzymać tematu Mszy Trydenckiej, a nie oceniać NOM
- baranek

Dzwonienie na Sanctus robi sie zwyczajowo tak. Przy mszy śpiewanej w momencie rozpoczęcia wypowiedzenia przez kapłana pierwszego Sanctus (nie zakłócać śpiewu ), krótko trzy razy. W mszy recytowanej w momencie wypowiadania przez kapłana każdorazowo Sanctus, można mocniej dla podkreślenia chwili.

Tak tylko oddając hołd rubrykom doprecyzuję, że według Mszału z 1962 podział jest następujący.
I. Msza śpiewana (czy ze śpiewem) "in cantu", tzn. Msza podczas której celebrans śpiewa przypisane mu części Mszy;
II. Msza recytowana, tzn. Msza podczas której celebrans czyta przewidziane dla niego części Mszy.

Dalej Msza ze śpiewem ("in cantu") dzieli się na:
a) Mszę uroczystą ("solemnis"), wtedy, gdy odprawiana jest z udziałem diakona i subdiakona;
b) Mszę śpiewaną ("cantata"), gdy nie ma asysty diakona i subdiakona.

Szczególnym przypadkiem Mszy uroczystej jest Msza pontyfikalna, tzn. sprawowana przez biskupa lub prałata odpowiedniej rangi. W tym przypadku część ceremonii opiera się na Caeremoniale Episcoporum.

Innym szczególnym rodzajem Mszy jest tzw. Msza dialogowana. Jest to Msza recytowana, podczas której wierni udzielają wszystkich odpowiedzi przewidzianych normalnie dla ministrantów. Podczas Mszy recytowanej wierni mogą z kapłanem recytować Pater noster, a nawet (w wyjątkowych przypadkach b. dobrego przygotowania) głośno z kapłanem odmawiać Introit, Graduał, Offertorium i Communio.