4. Trzymając się wiernie Tradycji, Sobór święty oświadcza, że Matka Kościół uważa za równe w prawach i godności wszystkie prawnie uznane obrządki, chce je na przyszłość zachować i zapewnić im wszechstronny rozwój. Pragnie też, aby w miarę potrzeby zostały one roztropnie i gruntownie zmienione w duchu zdrowej tradycji oraz aby im nadano nową żywotność, stosownie do współczesnych warunków i potrzeb.

1.3. Odnowienie liturgii
KL 21. Aby lud chrześcijański pewniej czerpał ze świętej liturgii obfitsze łaski, święta Matka Kościół pragnie dokonać ogólnego odnowienia liturgii. Liturgia bowiem składa się z części niezmiennej, pochodzącej z ustanowienia Bożego, i z części podlegającej zmianom, które z biegiem lat mogą lub nawet powinny być zmienione, jeżeli wkradły się do nich elementy, które niezupełnie dobrze odpowiadają wewnętrznej naturze samej liturgii, albo jeżeli te części stały się mniej odpowiednie.
To odnowienie ma polegać na takim układzie tekstów i obrzędów, aby one jaśniej wyrażały święte tajemnice, których są znakiem, i aby lud chrześcijański, o ile to możliwe, łatwo mógł je zrozumieć i uczestniczyć w nich w sposób pełny, czynny i społeczny.

KL 36.
§1. W obrzędach łacińskich zachowuje się używanie języka łacińskiego, poza wyjątkami określonymi przez prawo szczegółowe.
§2. Ponieważ jednak i we Mszy świętej, i przy sprawowaniu sakramentów, i w innych częściach liturgii użycie języka ojczystego nierzadko może być bardzo pożyteczne dla wiernych, można mu przyznać więcej miejsca, zwłaszcza w czytaniach i pouczeniach, w niektórych modlitwach i śpiewach, stosownie do zasad, które w tej dziedzinie ustala się szczegółowo w następnych rozdziałach.
§3. Przy zachowaniu tych zasad powzięcie decyzji o wprowadzeniu języka ojczystego i o jego zakresie należy do kompetencji kościelnej władzy terytorialnej, o której mowa w art. 22, § 2, w wypadku zaś gdy sąsiednie okręgi używają tego samego języka - po zasięgnięciu także rady ich biskupów. Decyzja ta musi być zatwierdzona przez Stolicę Apostolską.
§4. Przekład tekstu łacińskiego na język ojczysty do użytku liturgicznego powinien być zatwierdzony przez kompetentną kościelną władzę terytorialną, wyżej wspomnianą.

KL 49. Aby więc ofiara Mszy świętej także pod względem obrzędowym osiągnęła pełną skuteczność duszpasterską, Sobór święty biorąc pod uwagę Msze odprawiane z udziałem wiernych, zwłaszcza w niedziele i święta nakazane, postanawia to, co następuje:
KL 50. Porządek Mszy należy tak przerobić, aby wyraźniej uwidocznić właściwe znaczenie i wzajemny związek poszczególnych części, a wiernym bardziej ułatwić pobożny i czynny udział.
W tym celu obrzędy należy uprościć, zachowując wiernie ich istotę, należy opuścić to, co z biegiem czasu stało się powtórzeniem lub dodatkiem bez większej korzyści. Natomiast pewne elementy, zatracone w ciągu wieków, należy przywrócić stosownie do pierwotnej tradycji Ojców Kościoła, o ile to będzie pożyteczne lub konieczne.

„Papież Jan Paweł II w 1986 r. postawił komisji złożonej z dziewięciu kardynałów dwa pytania. Po pierwsze, czy papież Paweł VI lub inna prawowita władza prawnie zabroniła powszechnej celebracji Mszy trydenckiej obecnie? To pytanie Papieża skierowane zostało także do kardynała Benelliego [głównego odpowiedzialnego za reformę liturgii] […] On nie odpowiedział ani tak, ani nie. Dlaczego? On nie mógł powiedzieć: "Tak, papież zabronił", bowiem papież nie mógł zabronić Mszy, która była od początku ważna i obowiązująca, i która była Mszą tysięcy świętych i wiernych. […] Odpowiedź dana przez pozostałych ośmiu kardynałów brzmiała, że Msza św. Piusa V nigdy nie była zakazana. […]

Drugie pytanie było bardzo interesujące: "Czy biskup może zabronić księdzu o dobrej opinii celebrowania Mszy trydenckiej?" Dziewięciu kardynałów zgodziło się jednomyślnie , że żaden biskup nie może zabronić żadnemu katolickiemu księdzu odprawiania Mszy trydenckiej. Nie ma oficjalnego zakazu i myślę, że Papież nigdy nie wydałby oficjalnego zakazu”.

Aby poznać opinię Ojca Św. Jana Pawła II o Mszy św. w rycie trydenckim, trzeba zacytować słowa samego Ojca Św. z jego Listu apostolskiego Ecclesia Dei wydanego w 1988 r.:

„Wszędzie należy uszanować nastawienie tych, którzy czują się związani z liturgiczną tradycją łacińską, poprzez szerokie i wielkoduszne zastosowanie wydanych już dawniej przez Stolicę Apostolską zaleceń, co do posługiwania się Mszałem Rzymskim według typicznego wydania z roku 1962”.

Chodzenie na Mszę św. w rycie trydenckim nie prowadzi do schizmy, o ile chodzimy na Mszę trydencką odprawianą w porozumieniu z miejscową hierarchią Kościoła. W kilku miejscach w Polsce odprawiana jest Msza trydencka.

Jedną z cech katolickiej liturgii jest jej rozwój, tzn postępujące w czasie coraz pełniejsze upiększenie sposobu składania Bogu ofiary. Można porównać to do kwiatu róży. Gdy wykiełkuje, jest jedynie ładną rośliną, lecz z biegiem czasu rozwija się, wypuszcza nowe listki i staje się jeszcze piękniejsza, lecz ciągle jest to ta sama różą. Trwa to do momentu, gdy osiągnie maksimum swoich możliwości. Podobnie było z mszą św. Przez wieku następywał jej rozwój, zawsze z zachowaniem i poszanowaniem tego, co było przedtem. Aż papież Pius V zdecydował, że nadszedł moment, w którym Ofiara mszy św. osiągnęła maksymalny pułap. W związku z czym, bullą "Quo primum" Ojciec Święty ustalił, że w takiej formie ma być ona sprawowana już do końca czasów, a ktokolwiek odważyłby się coś w niej zmienić, "niech wie, że naraża się na gniew Wszechmogącego".

W mszy łacińskiej ksiądz wraz z wiernymi był zwrócony twarzą w kierunku ołtarza na którym znajdowała się Hostia Święta.

pierwszym, który odprawił Ordo Missae i tym samym złożył Ojcu przebłagalną ofiarę za nasze grzechy był Nasz Pan Jezus Chrystus.

Wyobraźmy sobie, że Jan Paweł II jedzie z wizytą apostolską do Kościoła katolickiego w Chinach. W jakim języku odprawi Nową Mszę dla tamtejszych wiernych