Potrzebuję komentarzy do tych czytań

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

W dawniejszych czasach upokorzył Pan krainę Zabulona i krainę Neftalego, za to w przyszłości chwałą okryje drogę do morza wiodącą przez Jordan, krainę pogańską.
Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło. Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują we żniwa, jak się weselą przy podziale łupu.
Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemiężcy Jak w dniu porażki Madianitów.

oraz

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian

Upominam was, bracia, w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni i by nie było wśród was rozłamów; byście byli jednego ducha i jednej myśli.
Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory. Myślę o tym, co każdy z was mówi: „Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa”.
Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni?
Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża.

Komentarze mogą być bardzo krótkie
Z góry dziękuję za pomoc

(Międzynarodowy komentarz do Pisma Świętego)
KSIĘGA IZAJASZA

"8,23b-12,6: Zbawienie „Reszty” Izraela i różdżka Jessego

Tekst 8,23b-10,19 zapowiada ocalenie, jakie nastąpi po ukaraniu przestępstw Izraela.
Sekcja ta rozpoczyna się nową wyrocznią mesjańską.
Wiersz 23b służy jako jej tytuł, który zapowiada, że tereny ujarzmione w 732 r. przed Chr. przez Asyrię zostaną wyzwolone.
Tekst czyni aluzję do wydarzeń wywołanych wojną syroefraimską:
Odrzucając oparcie się na Bogu, Achaz zwrócił się o pomoc do Asyrii przeciw koalicji.
Asyryjczyk, bardzo zadowolony z tego wezwania, rzucił się niezwłocznie na koalicję,
by pokonać Aram-Syrię i ujarzmić północną część Izraela,
która staje się „krainą” (galil) pogańską (stąd określenie „Galilea pogan”, Mt 4,15).
Część Ziemi Obiecanej jest odtąd skazana na życie w „mrokach” okupacji pogan (Asyrii).
W 721 r. przed Chr. padła z kolei Samaria.
To właśnie te terytoria są przedmiotem wyroczni o wybawieniu, dość zaskakującej,
gdyż głosi nie tylko wybawienie z jarzma pogan,
lecz także unicestwienie wszelkiej siły wojennej i ustanowienie królestwa pokoju (w. 4 i 6).
Zapowiedź ta wiąże się ze wzmianką o narodzinach dziecięcia, która prowadzi nas z powrotem do rozdz. 7.
Dziecię otrzymuje insygnia królewskie i cztery najwyższe tytuły,
które mogą nawiązywać do egipskiego zwyczaju koronowania faraona,
zwyczaju przyjętego w Jerozolimie w czasach Dawida. Faraon
otrzymywał, oprócz swojego imienia, pięć znaczących tytułów.
W tym przypadku mielibyśmy aluzję właśnie do koronacji, a nie do narodzin Ezechiasza,
która wtedy mogła mieć miejsce (istnieją problemy z chronologią Ezechiasza), gdy był on jeszcze dzieckiem.
Jednakże w tej formie, w jakiej wyrocznia ta została sformułowana, sięga ona niewątpliwie dalej niż narodziny młodego króla.
Mówi ona o ustanowieniu kosmicznego pokoju przez dziecię, które wyjdzie z Jerozolimy.
Spełnienie się tej wyroczni musi poprzedzić długi okres oczyszczenia,
gdyż w najbliższej przyszłości należy oczekiwać zaślepienia, zapowiedzianego na końcu rozdz. 8.
Następuje nowa seria wyroczni skierowanych przeciwko pysze królestwa izraelskiego (9,7-10,4).
Przejmujący grozą refren mówi o gniewie Boga,
który nie zdołał dotąd nakłonić ludu do nawrócenia i dlatego będzie trwał nadal:
„Po tym wszystkim nie uśmierzył się gniew Jego i ręka Jego – nadal wyciągnięta”
(9,11b.16c.20b; 10,4b).
Bóg, z powodu arogancji i niesprawiedliwości ludu, wyda go na pastwę ognia.
Sekcja następna dotyczy sądu nad Asyrią.
Wyrocznie z różnych okresów zostały tu zebrane, aby zapowiedzieć zagładę narodu,
który za panowania Achaza był niefortunnym sojusznikiem, a za rządów Ezechiasza stał się jawnym wrogiem.
Kiedy Bóg „dokona całego dzieła swego na górze Syjon” (10,12),
wtedy też ukarze Asyrię za nadużycie otrzymanego mandatu i za złupienie i wyniszczenie wielu narodów.
Po przejściu ognia Bożego nie pozostanie z jej pychy nic, prócz żałosnych „ostatek” (10,18-19).
Sekcja 10,20-12,6 mówi o paradoksalnych wstrząsach, jakie dotkną dynastię Dawida.
Zaraz na początku pojawia się w 10,20 ponownie temat „Reszty”, lecz w zupełnie odmiennej perspektywie.
Tym razem chodzi o „Resztę” Izraela, jaka powróci po zmiażdżeniu ucisku,
przedstawionym w kategoriach nowego Wyjścia (w. 26b).
Bóg wtedy podniesie laskę, ale nie by nią grozić, lecz wybawić, jak za dni wyjścia z Egiptu.
Inna wyrocznia (10,27b-34) opisuje inwazję z północy w kierunku Jerozolimy.
Bóg „z trzaskiem obcina korony drzew” (10,33).
Mając na uwadze proroctwo o „Reszcie”, można by wnosić, że wyrocznia ta zapowiada radykalny sąd,
mający związek z wypowiedzianymi już słowami Izajasza w 6,12: pozostanie jedynie pień.
Następuje teraz, jako logiczna konsekwencja, tekst mówiący m.in. o „różdżce” Jessego (11,1-16).
Z uschniętego pnia, do jakiego zostanie sprowadzone życie rodu Jessego, wyrośnie „różdżka” (neser).
Termin hebrajski pochodzi od czasownika nasar, który znaczy „ustrzec, zachować w rezerwie, przechować”.
Różdżka ta ma rysy anonimowej jednostki, która sprawuje władzę królewską przywracając sprawiedliwość.
Spocznie na niej Duch Pański obiecany już sędziom i królom Izraela.
Wraz z tym Duchem otrzyma ona mądrość, rozum, radę i męstwo oraz „wiedzę o Panu”,
którą przekaże ludowi, umożliwiając realizację tego, co wyraża w. 9
(„kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze”).
Zostanie też napełniona bojaźnią Pańską, czyli – zgodnie z obiegowym znaczeniem tego wyrażenia
w środowisku mądrościowym – postawą będącą odwrotnością pychy,
jaka doprowadziła do upadku całą rodzinę królewską.
Wiersze 3-5 opisują tę postać jako nowego Salomona, przyobleczonego w sprawiedliwość i wierność,
okazującego sprawiedliwość biednym i małym, a karcącego niegodziwców.
Wiersze 6-8 mówią, że ta nowa sprawiedliwość zostanie przywrócona
nie tylko wśród ludu Bożego, lecz także w całym porządku kosmicznym.
Pokój i harmonia zapanują w świecie zwierząt; niemowlę będzie się mogło bezpiecznie bawić w pobliżu kobry.
We wzmiance o żmii w tym tekście opisującym nowy raj niektórzy dopatrują się aluzji do węża z Rdz 3.
Od tego miejsca perspektywa przybiera charakter eschatologiczny:
za pośrednictwem „różdżki” Bóg zapoczątkuje nowy porządek świata,
w którym Ziemia Obiecana stanie się jakby poszerzeniem „góry Świętej” (11,9), gdzie w świątyni obecny jest Bóg.
Proroctwo to jednak nabiera nieoczekiwanego zwrotu w w. 10, mówiąc że „korzeń Jessego” będzie stać „na znak” dla narodów.
To, co było ukryte, stanie się pełnym chwały sztandarem ponownego zjednoczenia.
Wyrocznia ta, pochodząca niewątpliwie z późniejszego okresu,
jest proroctwem wyrażającym słowami Księgi Wyjścia nowy exodus – powrót z wygnania (11,15-16), i to
nie tylko powrót samych wygnańców, lecz również wrogich dotąd obydwu królestw, północnego Izraela i Judy (11, 13).
Dlatego ponowne zjednoczenie się właśnie w związku z postacią mesjańską pochodzącą z pnia Jessego.
Wiersz 14, mający pozornie posmak zemsty, w gruncie rzeczy
oznacza odzyskanie terenów pierwotnie należących do Ziemi Obiecanej.
Ta cała sekcja kończy się tekstem o charakterze psalmicznym (12,1-6), późniejszym dodatkiem. Gdy Bóg zostanie wywyższony i gdy zniknie lęk, mieszkańcy Syjonu będą czerpać ze źródeł zbawienia.
Po ukazaniu perspektywy powrotu z wygnania (w. 15-16)
dziękczynienie to zapożycza słowa pieśni z Wj 15, sławiącej wyzwolenie z Egiptu:
„Bóg jest (...) mocą moją i (...) stał się dla mnie zbawieniem” (Wj 15,2; Iz 12,2)."

(Międzynarodowy komentarz do Pisma Świętego)
PIERWSZY LIST DO KORYNTIAN

"1,10–4,16: Spory i podziały we wspólnocie

Po pozdrowieniu i dziękczynieniu Paweł od razu ostrzega chrześcijan korynckich przed podziałami wewnątrz wspólnoty.
Niepokojąca sytuacja Kościoła w Koryncie daje mu okazję do zastanowienia się,
co znaczy być apostołem, jak również do głębszej refleksji nad orędziem Ewangelii.
Omawiana część listu ma jednak swoje szczególne centrum zainteresowania.
Według Pawła spory mają swe źródło w próżności, w fałszywej mądrości, która odrzuca słowo krzyża.
Apostoł atakuje takie postawy i głosi „głupstwo Boga”, prawdziwą mądrość.
W tej pierwszej głównej części listu można wyodrębnić pięć mniejszych jednostek:
1,10-17 (spory w Koryncie), 1,18-2,5 (orędzie krzyża), 2,6-16 (mądrość Boża),
3,1-4,5 (Paweł i Apollos) oraz 4,6-16 (przykład i plany Pawła).


1,10-17: Spory w Koryncie

Już na początku tej pierwszej jednostki Paweł jednoznacznie wypowiada się przeciw podziałom
(„upominamy was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa”) i
wzywa Koryntian, aby byli „jednego ducha i jednej myśli” (w. 10).
To napomnienie jest niezbędne z uwagi na rywalizację. Pojawiły się stronnictwa.
W w. 13-17 Paweł wykazuje, że podział nie ma racji bytu: „Czyż Chrystus jest podzielony?”
Apostoł zaczyna przemawiać językiem autobiografii.
On, Paweł, nie został za Koryntian ukrzyżowany.
Ponadto, o ile sobie przypomina, ochrzcił niewiele osób (Kryspusa – por. Dz 18,8 – i Gajusa oraz dom Stefanasa).
Ten świadomy sposób postępowania ma podwójną motywację:
negatywną, ze względu na podziały („nikt przeto nie może powiedzieć [...]” w. 15),
oraz pozytywną: Chrystus nie posłał go, aby chrzcił, lecz aby głosił Ewangelię.
Paweł dodaje, że to ostatnie nie dokonywało się w jego przypadku
„w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża” (w. 17).
Zastrzeżenia te wprowadzają adresatów w szczególne rozważania Pawła nad istotą Ewangelii.
Paweł pisze stylem żywym: dwa razy pada słowo „bracia” (w. 10 i 11),
w w. 13 pojawiają się trzy ostre pytania, w w. 16 – wyraźna autopoprawka.
Co jednak wiemy o podziałach? Czy rzeczywiście istniały cztery stronnictwa,
czy też czwarta uwaga w w. 12 („a ja Chrystusa”) oznacza reakcję tych, którzy odrzucają podziały?
Czy można zatem wspomniane trzy grupy (por. 3,22) określić następująco:
Paweł jako założyciel wspólnoty i głosiciel Ewangelii przynoszącej wyzwolenie od Prawa,
Apollos (por. Dz 18,24-28) jako nauczyciel, atrakcyjny z powodu swej bardziej zhellenizowanej chrześcijańskiej „mądrości”,
oraz Kefas – czy kiedykolwiek był w Koryncie? – jako postać, do której odwołują się judaizujący chrześcijanie?
Zdaniem niektórych autorów, wzmianka Pawła o chrzcie w w. 13-16 sugeruje, że
osobę udzielającą chrztu uważano za przywódcę grupy, nie ma jednak co do tego całkowitej pewności.
Inni (już Jan Chryzostom) uważają, że w rozdz. 1-4 Apostoł atakuje
w zamaskowany sposób nauczycieli mądrości i konflikty,
do których oni doprowadzili, i że cztery stronnictwa jako takie w rzeczywistości w ogóle nie istniały (por. 4,6).
Mała aktywność Pawła w zakresie udzielania chrztu łagodzi wymowę radykalnej konstrukcji „nie... ale” w w. 17;
niewykluczone że można ją rozumieć w sensie „nie tyle... ile”.
Druga połowa w. 17 przypomina nam, że sposób przepowiadania (forma wypowiedzi) ma wpływ na treść.
Efektowna prezentacja może wyjałowić i unicestwić przesłanie krzyża,
ale czy w wyrażeniu „mądrość słowa” chodzi tylko o sztukę retoryczną?"

Dziękuję bardzo. Potrzebowałbym jeszcze komentarza wprowadzającego do liturgii Eucharystii na której poświęcony zostanie ołtarz boczny.