Czyżbyś próbował sugerować (...)

Prawdy o których piszesz są wielokrotnie wspominane w innych miejscach Mszy

Psalm który cytujesz rzeczywiście został pominięty natomiast niewiele wnosi do tematu istoty Ofiary Eucharystycznej a może być mylnie rozumiany bo konotacje z faryzeuszem przechwalającym się w Świątyni są dość bliskie

Byłoby fałszem utożsamiać odnowę liturgiczną z reformą rytów, o której zdecydował II Sobór Watykański. Ta reforma idzie o wiele dalej niż zalecenia soborowe (elle va bien au-delá). Liturgia jest stałym warsztatem (la liturgie est un chantier permanent) (J. Gelineau, Demain la liturgie, Les Editions du Cerf 1977, s. 9–10).

Reforma liturgiczna, witana z takim idealizmem i nadzieją przez wielu księży i świeckich, zmieniła się w liturgiczną destrukcję o zaskakujących rozmiarach — klęskę pogarszającą się z każdym rokiem. Zamiast oczekiwanej odnowy Kościoła i życia katolickiego, jesteśmy świadkami demontowania tradycyjnych wartości i pobożności, na której spoczywa nasza wiara. Zamiast owocnej odnowy liturgii, widzimy zniszczenie obrzędów Mszy, które rozwinęły się organicznie przez wiele stuleci (K. Gamber, The Reform of the Roman Liturgy, Foundation for Catholic Reform 1993).

Modlitwa Suscipe sancte Pater należy do najpiękniejszych , które wyrażają jasno przedmiot i cel ofiary, składanej Bogu Ojcu przez Syna, która kapłan za siebie naprzód, a następnie za wszystkich żywych i umarłych ofiaruje. (...) Spotykamy ją już w wieku IX w Liber precationum Karola Łysego jako modlitwę ofiarowania.

Słowa: Suscipe, sancte Pater dlatego mówimy, iż ofiara mszalna składa się Ojcu, który, aby świat zbawić, przyjął śmierć Syna swojego.

Omnipotens aeterne Deus dla oznaczenia nieskończonego majestatu, królującego w niebiosach.

Hanc immaculatam hostiam, gdyż za chwilę opłatek ten przeistoczy się w uwielbione Ciało Jezusowe, wolne od zmazy wszelakiej, albo, co jest prawdopodobniejsze, że hostia, przygotowana do Mszy, jest nieskazitelna, czysta, immaculata, przedstawiająca ową starożytną obiatę, której synody przyznawały łaskę wspomagającą I sprawiającą przebaczenie grzechów. Hostia ta per anticipationem odbiera te same prawie oznaki czci, jak hostia po konsekracji; więc okadza się ją itd. Stąd u dominikanów i kartuzów obiata przed konsekracją nazywa się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa; we Mszy bizantyńskiej kapłan przebija prosforę jako owieczkę.

Deo vivo et vero dla odróżnienia od bogów nieżyjących i fałszywych.

Ego indignus famulus tuus, bom jest grzesznik, przejęty pokornym uczuciem całkowitej zależności od Boga, składając ofiarę sprawiedliwości Bożej.

Pro peccatis et offensionibus, et negligentiis meis, gdyż Msza św. przede wszystkim kapłanowi przynosi szczególniejszy owoc, którym nie może podzielić się z nikim. (...)

Pro omnibus circumstantibus, którzy większy, niż nieobecni, mają udział osobisty w zasługach ofiarowania.

Pro omnibus fidelibus christianis vivis atque defunctis, gdyż wyłączeni z Kościoła i potępieni nie mogą mieć udziału we Mszy świętej.

Psalm ten według swej treści i według historycznego znaczenia jest pełną ufności prośbą Izraelity, prześladowanego niesprawiedliwie przez bezbożnych ludzi, o pomoc i ratunek do Boga. W tym celu powołuje się on na swą niewinność i gotów w swej niewinności umyć ręce, wysławia Boga i głosi miłość dla przybytku Pańskiego, tj. arki przymierza w świątyni Salomona, prosi, aby Bóg nie gubił go na równi z bezbożnymi i wybawił go łaskawie z niebezpieczeństwa grożącego. Zresztą okiem wiary jest już uratowanym, pes meus stetit in directo, i za to dzięki publiczne składać Bogu będzie.

Można także zastosować ten psalm bliżej do umywania rąk przez kapłana. Musi on być wolnym przynajmniej od grzechu ciężkiego, tak iżby mógł z czystym sumieniem powiedzieć: ręce moje, którymi mam dotykać Hostii Bożej, są czyste, dusza moja umiłowała Boga. Dbam o ozdobę Kościoła i duszy mojej; a że grzechy powszednie krępują mnie, więc modlę się, aby Bóg nie dał mi w grzech upaść, za co wysławiać Go będę.

Odmówiwszy strofę Offertorium, kapłan rozkłada kielich, bierze patenę z hostią z niekwaszonego chleba i podnosząc ją na wysokość swych oczu, ofiarowuje ją Bogu, odmawiając przy tym modlitwę Suscipe sancte Pater.

Ta modlitwa – najbogatsza w tej części Mszy – zawiera cały świat prawdy dogmatycznej. Kim jest ten, kto składa ofiarę? Jest nim kapłan, jako przedstawiciel Chrystusa: „którą ja, niegodny sługa Twój, ofiarowuję”. Komu? Ojcu, najświętszemu, wszechmocnemu Bogu, „żywemu i prawdziwemu”. Co ofiarowuje? „Tę niepokalaną Hostię”. Ofiarowuje chleb, ale słowa „niepokalana Hostia” wskazują, że myśli kapłana w trakcie tej modlitwy są gdzie indziej. Ten chleb, który trzyma on w rękach, nie jest jeszcze ani „Hostią” (ofiarą), ani, mówiąc ściśle, „niepokalany”. Jednak kapłan ma już w umyśle jego przeznaczenie. Ma się on stać Eucharystią, Hostia immaculata w najprawdziwszym znaczeniu tego słowa; wypełnienie tego antycypowane jest dopiero w myśli. A za kogo jest ofiarowana? Jako zadośćuczynienie za „za niezliczone grzechy, zniewagi i niedbalstwa” samego kapłana. Słowa te są oczywiście równoznaczne. Liturgia często używa takich skomasowanych wyrażeń, by wywrzeć głębsze wrażenie na naszym umyśle. Jest również ofiarowywana za „wszystkich tu obecnych”, a poza tym za wszystkich chrześcijan „żywych i umarłych”. Wszyscy skorzystają z ofiary, której ostatecznym celem jest, „aby mnie i im posłużyła do zbawienia z życiu wiekuistym”. Ostateczny cel Mszy jest więc taki sam, jak cel Ofiary Krzyża: zbawienie całego rodzaju ludzkiego. Ta modlitwa, tak bogata w doktrynę, mogłaby służyć jako podstawa dla całego traktatu o Mszy św. (P. Parsch, The Liturgy of the Mass, B. Herder 1961, s. 184–185).

Józef Gubała

Dołączył: 22 Lut 2005
Posty: 14
Skąd: okolice Warszawy
Wysłany: Pią Lut 25, 2005 11:15 pm Temat postu:

--------------------------------------------------------------------------------



Szanowna Pani!

Trochę się zmartwiłem, że argumentację zastępuje Pani krzykiem. Przedziwne schematy myślenia, jakie Pani stosuje, nie pozwalają Jej dostrzec, że moja krytyka reformy liturgicznej łączy się ściśle ze wskazywaniem na zasadniczą niezgodność tejże reformy z duchem dokumentów soboru. Nie jestem w tym zresztą odosobniony, co wskazują przytaczane wypowiedzi wybitnych hierarchów, teologów i liturgistów.

Nieraz spotykam się z zarzutami, że nie uznaję soboru, jestem przeciw soborowi itd. Ludzie formułujący tego rodzaju oskarżenia nie mają najczęściej pojęcia o tym, co to znaczy uznawać lub odrzucać sobór. Np. starokatolicy, podobnie jak prawosławie, odrzucają jedno z postanowień Soboru Watykańskiego I, nie uznając dogmatu o nieomylności Biskupa Rzymu. Jest to oczywiście równoznaczne z herezją, która zaowocowała powstaniem wielu schizmatyckich i heretyckich „kościołów”, z którymi dziś notabene prowadzi się intensywny dialog ekumeniczny. Tu można mówić o odrzucaniu soboru, doszło bowiem do zanegowania dogmatu ogłoszonego ex cathedra.

Jeśli natomiast chodzi o Vaticanum Secundum, sytuacja jest trochę bardziej skomplikowana.

Może na początek przytoczę słowa kard. Ratzingera wypowiedziane do biskupów chilijskich:


Powołuje się Pani na natchnienie Ducha Świętego obecne na soborze. Z pewnością Pani opinię podziela Christopher Ferrara, publicysta związany z „Catholic Family News”, pisząc w artykule Sobór Watykański II w świetle Fatimy:


Tak na marginesie: Czytała Pani kiedyś tę nota praevia? Czy jest zamieszczona w Pani wydaniu dokumentów soborowych? Bez niej Lumen gentium nie ma żadnej mocy prawnej.

Wracając do przerwanego wątku: Nauczanie soboru, zgodnie z wykładnią Centralnej Komisji Teologicznej Vaticanum II, można rozpatrywać co najwyżej w kategoriach Magisterium ordinarium. Zgodnie z powszechnie znanymi zasadami interpretacji teologicznej, takie nauczanie cieszy się nieomylnością, jeżeli można je zakwalifikować jako powszechne i niezmienne. Niezależnie od tego wierni winni okazywać mu uległość i posłuszeństwo. Dodam na marginesie, że niektóre fragmenty dokumentów ostatniego soboru niezwykle trudno byłoby zakwalifikować do kategorii Magisterium ordinarium.

Jeżeli natomiast mowa o postanowieniach o charakterze pastoralnym, ze względu na swój przedmiot nie angażujących nieomylności, wierni mają swobodę wyrażania swojej opinii, a zwłaszcza oceny słuszności pewnych decyzji post factum. Zasada ta zawsze obowiązywała, wystarczy choćby przytoczyć słynną kasatę (1782) i późniejszą reaktywację zakonu jezuitów.

W tej kwestii obowiązują nas jedynie reguły zawarte w KPK (1983):


Z tego prawa korzystało owocnie wielu wiernych, także świeckich, w tym autorzy tej miary co Michael Davies czy Dietrich von Hildebrand. Może przytoczę opinię tego ostatniego, nazywanego przez Piusa XII „Doktorem Kościoła XX wieku”, na problem innowacji liturgicznych:




Mam zatem niezłomną nadzieję, że także: Vivate omnia oecumenica Concilia sanctae catholicae Ecclesiae.
_________________
z Bogiem!

Ważniejszym jednak wydaje się ów brak uznania przez Ciebie kościoła katolickiego za... Kościół katolicki. Uznajesz, że w pewnym momencie przestał nim być. Kiedy? Przez Sobór? Przez decyzje Pawła VI? Skoro powołujesz się tak często na nieomylność Kościoła, to czemu teraz mu jej odmawiasz? Twoim zdaniem Kościół jednak może popaść w herezję? I tym sposobem przestaje być Kościołem Chrystusowym? Powiedz, na jakie wcześniejsze orzeczenie Kościoła się powołujesz? Używając Twoich słów: gdzie tak napisano, że sobór albo papież mogą popaść w herezję i dlatego kierowany przez papieża Kościół przestaje być Kościołem?

Uznajesz, że Sobór Watykański II uczył źle, że jego nauczanie było sprzeczne z poprzednią doktryną Kościoła (więc popadł w herezję), ale Kościół kierujący sie jego zasadami w herezję nie popadł? Chyba powinieneś się zdecydować.

Nauczanie soboru, zgodnie z wykładnią Centralnej Komisji Teologicznej Vaticanum II, można rozpatrywać co najwyżej w kategoriach Magisterium ordinarium. Zgodnie z powszechnie znanymi zasadami interpretacji teologicznej, takie nauczanie cieszy się nieomylnością, jeżeli można je zakwalifikować jako powszechne i niezmienne.

ROZPROSZYĆ OBAWY PRZED DAWNĄ LITURGIĄ
Wykład wygłoszony w Rzymie w dniu 24 października 1998 do uczestników pielgrzymki z okazji dziesięciolecia motu proprio Ecclesia Dei

"Wydaje mi się, że niechęci, o których mówiliśmy, są dlatego tak duże, ponieważ obie formy celebracji łączy się z dwiema różnymi postawami duchowymi, na przykład z dwoma różnymi sposobami pojmowania Kościoła i po prostu życia chrześcijańskiego. Powody tego są wielorakie. Pierwszym jest to, że osądza się obie formy liturgiczne na podstawie elementów zewnętrznych, dochodząc w ten sposób do wniosku, że są tu dwie fundamentalnie różne postawy. Przeciętny chrześcijanin uważa za istotę odnowionej liturgii to, że jest ona celebrowana w języku narodowym i twarzą do ludu, że jest dużo wolnej przestrzeni pozostawionej twórczości, oraz że wierni spełniają w niej funkcje czynne. W przeciwieństwie do tego, za istotę celebracji w starym rycie uważa się to, że odbywa się ona w języku łacińskim, że kapłan jest obrócony do ołtarza, że ryt jest surowo przestrzegany i że wierni uczestniczą we Mszy modląc się prywatnie, nie spełniając funkcji czynnej. W tej optyce istotna jest dla liturgii fenomenologia, a nie to, co sama liturgia uznaje za istotne."

Proponuję wobec tego zastanowić się, co w poniższych zdaniach jest kluczowe dla sprawowanej Liturgii:
1. a) podkreślenie swojej niegodności; b) podkreślenie, że ta ofiara składana jest za grzechy ludzi; 3) samo ofiarowanie chleba i prośba by stał się dla nas pokarmem na drodze do zbawienia; 4) uwielbienie Boga

2. a) podkreślenie, że Bóg stworzył i zbawił człowieka; b) modlitwa o włączenie nas w zbawczą Ofiarę Chrystusa, który dla nas stał się człowiekiem c) podkreślenie faktu istnienia Trójcy Świętej

4) Reszta psalmu z pewnością jest piękna - niemniej czy konieczna?
Zrozum mnie dobrze. Ja nie twierdzę - i nikt nie twierdzi - że te modlitwy nie są piękne czy dobre i zasługujące na szacunek. Niemniej nie są konieczne dla zachowania sensu liturgii. A w potoku słów - choćby pięknych i ważnych - łatwo zgubić to, co kluczowe i najważniejsze.

Liturgia prawowierna – to znaczy wyrażająca prawdziwą wiarę – nigdy nie jest kompilacją wytworzoną według kryteriów pragmatycznych.

Istnieje również niebezpieczna tendencja do minimalizowania ofiarnego charakteru Mszy oraz do usuwania misterium i sacrum pod pretekstem – który staje się jakby imperatywem – że ułatwia się zrozumienie.

Z drugiej strony trzeba przyznać, że celebracja w dawnej liturgii zbytnio zboczyła w stronę indywidualizmu i prywatności, a wspólnota między kapłanem i wiernymi była niewystarczająca. Mam wielki szacunek dla naszych przodków, którzy podczas mszy cichych odmawiali „modlitwy w czasie mszy” podane w książeczkach do nabożeństwa – ale na pewno nie można tego uważać za ideał celebracji liturgicznej! Być może te zredukowane formy celebracji leżą u podstaw tego, że w wielu krajach zniknięcie dawnych ksiąg liturgicznych nie miało żadnego znaczenia, nie powodując żadnego bólu. Nie stykano się tam nigdy z samą liturgią. Z drugiej strony, tam gdzie ruch liturgiczny wytworzył pewne umiłowanie liturgii, uprzedzając istotne idee Soboru (jak np. modlitewne uczestnictwo wszystkich w akcji liturgicznej), tam większy był ból z powodu reformy liturgicznej, podjętej w zbytnim pośpiechu i ograniczającej się często do aspektu zewnętrznego.

Moje pytanie powyżej pozostaje aktualne

Natomiast dyskusję o dogmatyczności i niezgodności z Magisterium Kościoła Soboru Watykańskiego II proponowałabym przenieść do tematu w Ekumenizmie http://www.forum.wiara.pl/viewtopic.php?p=50191#50191.

Prosiłabym tylko o zapoznanie się z wypowiedziami Bezimiennego - z konieczności tylko fragmenty większej polemiki...

Jeśli orzeczenia SV II są sprzeczne z nauczaniem Magisterium - tzn, że wg Pana Kościół popadł w herezję... z konsekwencjami jw.

Jeśli orzeczenia SV II nie są sprzeczne z nauczaniem Magisterium - to zgodnie z tym, co sam Pan napisał, są obowiązujące...

Pragnę powiedzieć mnirj więcej tyle, że jest to jedno z największych nadużyć przy tumaczeniu Mszalu do NOM.

Abp Levada właśnie zaproponował na synodzie, żeby od nowa przetłumaczyć dokumenty soborowe, bo obecne tłumaczenia są "nieprecyzyjne" i do tej pory nie istnieje żadne ich tłumaczenie, które byłoby "oficjalne" (???? !!!

http://www.zenit.org/english/visualizza.phtml?sid=78068

Czyżby to znaczyło, ześmy byli oszukiwani przez 40 lat? Czy na oficjalne i wierne tłumaczenie edycji typicznej Mszału też poczekamy kolejne 10 lat?