Bez cytatu ksiądz nam na katechezie tłumaczył i miałem na wykładzie z liturgiki pastoralnej

Księża na katechezie różne rzeczy mówią ...
Proszę o uzasadnienie teologiczne czy inne dlaczego rodzice nie mogą błogosławić dzieci (np. przed wyjściem z domu) czyniąc nad nimi znak krzyża i mówiąc "Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn i Duch Święty".
Drugie pytanie jakie padło: czy różni się czymś błogosławieństwo duchownego od np. błogosławieństwa rodzica? Czy jest jakaś jakościowa różnica?
Proszę o jasne odpowiedzi, ze sprawdzalnym źródłem.

No to szkoda, że cytaty nie będzie, bo obawiam sie, że jest to raczej pogląd niż prawda.

No to jaka jest prawda?

No wiesz ksiądz po 6 latach studiów, chyba wie najlepiej i świeckim wtrącać się w to nie wypada, byłoby to nie stosowne. A z błogosławieństwem to taka różnica, że kapłan udziela błogosławieństwa kapłańskiego na mocy święceń, a my po prostu sami życzymy drugiemu dobrze i chcemy, aby Bóg miał nad nim pieczę. A jest jeszcze możliwość nałożenia dłoni na głowę, często księża w ten sposób małym dzieciom błogosławią. Rodzice mogą błogosławić czemu nie ? Kiedyś to był zwyczaj, przed wyjściem do szkoły rodzice błogosławili dzieci, nauczyciele nawet uczniom przed wakacjami błogosławili, aby je radośnie przeżyły. Bł. to takie bądź zdrów, i niech Pan ma cię w opiece.

Określenie "na mocy święceń" oznacza, że błogosławieństwo przynależy tylko kapłanom. Podstawę teologiczną proszę. Bo jak na razie to tylko twoje przekonanie.

A właściwie czym jest wg ciebie błogosławieństwo kapłana, jak nie życzeniem pomyślności i opieki Boga? Jakimś innym (magicznym?!?), osobnym rytuałem?

"Najpierw kilka wyjaśnień dotyczących „błogosławieństwa". Pojęcie to oznacza zasadniczo przychylność, pozytywne nastawienie, zwrócenie się Boga pełne miłości i akceptacji wobec człowieka. Błogosławieństwo jest skutkiem obietnicy, jaką Bóg dał swojemu ludowi, ale przede wszystkim jest darem łaski samego Boga.

Tak więc błogosławieństwo wyraża pozytywne nastawienie Boga ku swojemu stworzeniu, a zarazem staje się możliwą przestrzenią opisu stanu egzystencjalnego i życiowej sytuacji tego stworzenia. Z takiej sytuacji - głębokiej więzi pomiędzy Bogiem i stworzeniem wynika rozumienie błogosławieństwa jako modlitwy skierowanej ku Bogu oraz uwielbieniu Go.

W obliczu potencjalnego, całkowitego unicestwienia i wielorakiego zła, jakiemu poddane jest całe stworzenie, błogosławieństwo jest przyzywaniem Bożego imienia i Stwórcy Wszechświata; Boga, który nie pragnie nieszczęścia dla swojego stworzenia i dla wspólnoty ludzi, którą gromadzi, ale Boga, który jest miłością i pokojem.

Warto w tym miejscu przywołać, choćby przykładową, sytuację ze Starego Testamentu (Pwt 1, 19-46), kiedy nie Boże błogosławieństwo prowadzi Naród Wybrany, ale Lud ten zaczyna ufać sam sobie. Kontekst, w jakim jest ukazana ta prawda, to sytuacja niepokoju i wojny, która stanowi nieustanne brzemię Izraela. Co prawda były wojny, w których królowie Izraela odnosili zwycięstwa w bitwach, ale wielka tradycja duchowa Izraela zawsze przedstawiała zwycięstwo Narodu Wybranego jako pozostające w rękach Boga. Przywołany fragment tekstu jest opowiadaniem, które przekazuje, w jaki sposób Izrael został ukarany, kiedy w obliczu wrogów nie zaufał Bogu, ale pokładał ufność w samym sobie. Konsekwencją takiego zamknięcia się na Boga jest całkowita klęska.

Nowy Testament kontynuuje tę naukę. W czasach Nowego Testamentu Izrael przebywał pod panowaniem rzymskim i prowadzenie jakichkolwiek walk z cesarstwem nie było życiowym rozwiązaniem problemów Narodu ani nie prowadziło do rozsądnych decyzji. Podstawą jest zaufanie Bogu, a nie prowadzenie wojen. Warto przywołać scenę w ogrodzie Getsemani, opisującą pojmanie Jezusa. Jezus w sposób szczególny akcentuje swoim uczniom, aby nie bronili go mieczem, gdyż ci, którzy chwytają za miecz, giną od miecza. Wypowiedź ta jest pełna głębokiej wiary w moc Ojca, wiary, która - tak naprawdę - zwycięża. „Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów?"

Bóg zwycięża we wszystkich sytuacjach, jakie mogą pojawić się w ludzkim życiu. Gdy wisi nad człowiekiem prawdziwe niebezpieczeństwo, można zawierzyć Bogu i dzięki temu nie ulec złu. Cała biblijna tradycja jest przepełniona tą ufnością, która pragnie Boga. W niej mieszczą się formuły i gesty, które mają człowiekowi uprosić potrzebne łaski. W czasach Starego Testamentu znane i popularne było choćby błogosławieństwo ojcowskie i kapłańskie. Przywołajmy sytuację pobłogosławienia Jakuba przez Izaaka z Rdz 27, 28-29: Niechaj tobie Bóg użycza rosy z niebios i żyzności ziemi, Obfitości zboża i moszczu winnego. Niechaj ci służą ludy I niech ci pokłon oddają narody. Bądź panem twoich braci I niech ci pokłon oddają synowie twej matki! Każdy, kto będzie ci złorzeczył, niech będzie przeklęty. Każdy, kto będzie cię błogosławił, niech będzie błogosławiony!

Bóg, będąc źródłem wszelkiego dobra w stworzeniu i jego zbawienia, jako pełnię swojego błogosławieństwa zesłał nam Jezusa Chrystusa. To o Nim Pismo Święte świadczy, że przeszedł przez ziemię „dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich" (Dz 10, 38), błogosławił dzieci (por. Mk 10, 16), kładł ręce na chorych (por. Łk 4, 40) oraz błogosławił chleb i łamał dla tych, którzy go słuchali (por. Mk 6, 41). To właśnie w Jezusie Chrystusie Bóg napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym, powołując wierzących do tego, aby osiągnęli błogosławieństwo, ale i by błogosławili.

W tej biblijnej perspektywie Kościół ustanowił sakramentalia, to znaczy święte znaki, podobne w pewien sposób do sakramentów. Nie zostały one jako święte znaki ustanowione przez Jezusa Chrystusa, ale przez Kościół. Swoje owoce przynoszą dzięki modlitwie wstawienniczej Kościoła i dzięki współdziałaniu tych, którzy je przyjmują. Dzięki nim zostają uświęcone różne dziedziny i okoliczności życia (KL 60).

Sobór Watykański II podkreśla: „Tak więc liturgia sakramentów i sakramentaliów sprawia, że prawie każde wydarzenie życia odpowiednio usposobionych wiernych zostaje uświęcone przez łaskę, wypływającą z paschalnego misterium Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, z którego czerpią swoją moc wszystkie sakramenty i sakramentalia; w ten sposób niemal każde godziwe użycie rzeczy materialnych może zostać skierowane do uświęcenia człowieka i uwielbienia Boga" (KL 61).
Gest ten - znak krzyża jest najpierw wezwaniem imienia Jezusa Chrystusa, aby oddać Bogu chwałę i zwrócić się ku Niemu. W praktyce życia znamy wiele błogosławieństw, które czynią ludzie świeccy (znaki krzyża, które czynią rodzice na czołach swoich dzieci przed złożeniem przez nich przysięgi małżeńskiej czy też przed przyjęciem przez kandydatów sakramentu święceń).

Najbardziej codziennym i najbardziej rozpowszechnionym, a zarazem mocno biblijnie zakorzenionym błogosławieństwem jest modlitwa przed i po posiłku. Częste jest też błogosławienie pól z prośbą o dobrą pogodę i obfite plony. Stare obyczaje każą nam błogosławić pokarmy na stół wielkanocny czy też zioła w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Innym błogosławieństwem jest poświęcenie wody, używanej np. do obrzędu święceń krzyży i medalików, a która przypomina nam o przyjętym przez chrześcijan sakramencie chrztu świętego, tak by codzienność napełniać nowym życiem w Jezusie Chrystusie. Szczególny wyraz ma to podczas niedzielnej Eucharystii, gdy wierni zostają pokropieni na pamiątkę chrztu poświęconą wodą albo też, gdy kapłan na zakończenie Mszy świętej błogosławi wiernych.

Istnieją pewne błogosławieństwa, które wyłączają niektóre osoby czy rzeczy ze sfery świeckości i poświęcają je wyłącznie Bogu. Mówimy tak w wypadku zakonników i zakonnic (nie są to święcenia sakramentalne, jak te diakonów, kapłanów i biskupów), a w wypadku rzeczy, szczególnie myślimy o kościołach, ołtarzach i naczyniach liturgicznych. Z tematem błogosławieństw złączone są także egzorcyzmy, w przypadku kiedy Kościół oficjalnie, mocą swojej władzy prosi w imię Jezusa Chrystusa o wyzwolenie spod wpływu zła i jego napaści.

Dzięki błogosławieństwom ludzkie życie nie tworzy wyizolowanych punktów wspaniałej historii bez Boga, ale zostaje włączone w historię zbawienia: przymierza Boga z ludźmi. W ten sposób rozgrywa się liturgia świata, w której nasze życie codzienne może i powinno uczestniczyć. W dzisiejszym świecie trzeba nam rzeczywiście znaków przypominających o Bogu, znaków, które otwierać nas będą na Bożą rzeczywistość, a takimi znakami są błogosławieństwa.

Podsumowują trzeba podkreślić, że błogosławieństwa nie wolno traktować jak „jakiejś magii” ale jest ono uwielbieniem Boga i przyzywaniem Jego łaski, powierzaniem w Jego opiekę siebie lub innych osób. Nie tylko, że mogą to czynić ludzie świeccy ale po prostu powinni."
ze strony parafii Narodzenia Najśw. Maryi Panny

Zamiast wklejać przydługi wywód, to następnym razem po prostu podaj link, a zacytuj tylko to, co dotyczy dyskusji.

A co do wątku: ja w tym tekście nie znajduję niczego na poparcie twoich tez. Co więcej są podane argumenty przeczące twojej tezie, ze błogosławi tylko kapłan, a swieccy co najwyzej zyczą sobie czegos dobrego:

"Podsumowują trzeba podkreślić, że błogosławieństwa nie wolno traktować jak „jakiejś magii” ale jest ono uwielbieniem Boga i przyzywaniem Jego łaski, powierzaniem w Jego opiekę siebie lub innych osób. Nie tylko, że mogą to czynić ludzie świeccy ale po prostu powinni."

Czytasz teksty, które wklejasz?

Ale o co ci chodzi? Teraz to ty się mylisz, każdy może błogosławić, każdy bez wyjątku. Przecież pisałem że:

A rozmawiałem niedawno ze starszą panią i mówiła, że kiedy szła do szkoły to rodzice zawsze jej błogosławili, przed wyjściem.
Jakich tez co ty gadasz? Każdy ma prawo błogosławić bez wyjątku, a jak to czyni jego sprawa, Czy coś tu jest błędnego, błogosławieństwo przecież ma nas utwierdzać w dobrem.
Masz teologicznie
KKK 2626 Błogosławieństwo jest wyrazem głębokiego dążenia modlitwy chrześcijańskiej: jest ono spotkaniem Boga i człowieka; w błogosławieństwie dar Boga i przyjęcie go przez człowieka przyzywają się nawzajem i jednoczą. Modlitwa błogosławieństwa jest odpowiedzią człowieka na dary Boże. Ponieważ Bóg błogosławi, serce człowieka może z kolei błogosławić Tego, który jest źródłem wszelkiego błogosławieństwa.
KKK 1078 Błogosławienie jest czynnością Boską, która daje życie i której źródłem jest Ojciec. Jego błogosławieństwo jest równocześnie słowem i darem. W odniesieniu do człowieka pojęcie to będzie oznaczać adorację i oddanie się Stwórcy w dziękczynieniu.
KKK 1671 Wśród sakramentaliów znajdują się najpierw błogosławieństwa (osób, posiłków, przedmiotów, miejsc). Każde błogosławieństwo jest uwielbieniem Boga i modlitwą o Jego dary. W Chrystusie chrześcijanie są błogosławieni przez Boga Ojca "wszelkim błogosławieństwem duchowym" (Ef 1, 3). Dlatego Kościół udziela błogosławieństwa, wzywają imienia Jezusa i czyniąc zazwyczaj święty znak krzyża Chrystusa.
A że napisałem "bądź zdrów", no bo jeżeli ty komuś błogosławisz to chcesz aby Bóg się nim opiekował, a nie żeby go coś złego spotkało, nie życzysz mu źle tylko dobrze.

A jak się błogosławi inaczej niz słowami??

A co ze znakiem krzyża?
Raz piszesz, że przy błogosławieństwie tylko kapłan czyni nad kims znak krzyza, a swieccy tylko się żegnają, a zaraz potem piszesz, ze rodzice kresla znak krzyza na dziecku. Coś tu niespójne.

Są więc jakiekolwiek róznice pomiędzy błogosławieństwem księdza, a każdego innego? Czy jeżeli ksiadz odmówi modlitwę przed/po jedzeniu (to takze forma błogosławieństwa) będzie to "bardziej wazne" niz gdy odmówi ja ktokolwiek inny?

A o te słowa to czułem, że ktoś się zapyta, tak mi się napisało, inaczej się nie da , a jeżeli chodzi o sposób to tu już jest inna sprawa. A rzeczywiście trochę poplątałem zeznania Bo można to robić na wiele sposobów. Jak np. błog. bp to może uczynić 3 lub 4 znaki krzyża w bł.pontyfikalnym, jeżeli czyni je rodzic na chrzcie to czyni krzyżyk na czole, można też nałożyć na głowę rękę, często jak ks. zbiera tacę to w ten sposób bł. małym dzieciom jak rzucą pieniążka. Błogosławimy w imieniu Chrystusa, więc można by przypuszczać, że bł. są sobie równe. Tyle wiem a ważność trzeba by jakiegoś księdza spytać.

Z tym pytaniem księdza to wyjdzie pewnie jak z tym znakiem krzyża...

Jak dotychczas błogosławić może każdy każdemu każdymi słowami. Wyjątki to liturgia, gdzie jest ustanowiona taka, a nie inna dyscyplina (co jest całkowicie zrozumiałe).

Błogosławię wszystkim biernym i czynnym uczestnikom tego wątku: niech Was błogosławi Ojciec i Syn i Duch Święty. Trwajcie w wierze i w miłości do wszystkich ludzi.

Bobra to teraz tak, różnica w ważności nie ma znaczenia, bo to wiadomo że kapłan czyni błogosławieństwa liturgiczne, a my nie, a taka naprawdę ważna różnica to to, że gdy my świecy błogosławimy to życzymy, komuś dobrze, życzymy otrzymania Bożych darów i Jego opieki, a gdy to kapłan błogosławi to on już nie życzy ale przekazuje Bożą łaskę, wzywając imienia Trójcy, przez moc swoich święceń.

A to skąd wziąłeś? I co to za rytuał?

Proboszcz