Czy do tego nurtu zalicza się też twórczość polskiej noblistki?

Szanowny/Szanowna,
Przeczytałem starannie, pojąłem dogłębnie, potępiłem z cała moca.

I przestancie poslugiwac sie liczmanami. Jak bylo w rzeczywistosci na Westerplatte, mozna bez problemu dowiedziec sie z literatury przedmiotu.

Takie myślenie jest wrogiem człowieka. Analogicznie można by powiedzieć: "ludźmi czynią nas grzechy, a nie świętość", "ludźmi czynią nas błędy, a nie słuszność". To jest bezsensowne, a nawet diabelskie. Tymczasem papież Benedykt XVI mówi, że bez uwierzenia nieodwołalnie człowiek nie może się rozwijać.

Mieć ciągle wątpliwości to tak, jakby chcieć wypłynąć w morze, ale ciągle zawracać z obawy przed głębiną. To tak, jakby chcieć iść, przemieszczać się tylko nogami, a nie tułowiem, czy całym ciałem. To tak, jakby przykładać rękę do pługa, a wstecz się oglądać... Nic taki nie osiągnie.

Wiesz co, jak szedł przez Plac Świętego Piotra i pozdrawiał pielgrzymów, zwykłych ludzi, witał się z nimi, to widać było jego wiarę, nadzieję i miość. A te trzy cechy to właśnie odwaga .

szymekb--a dlaczego nie zaufasz sobie i swojej intuicji?...rozumu nie posiadasz?

...

Szczególnie biorąc pod uwagę to, że udzielał się jako aktor przed i w czasie wojny. Wiele gestów było wykonywane na pokaz, np. całowanie płyty lotniska na której wylądował papieski samolot.

gdyby to był tylko aktorski gest, to nie miałoby sensu wielokrotne powtarzanie, zużyłby sie, stałby się śmieszny i drazniący, nie wywierałby wrażenia i nie miał znaczenia. Po co powtarzać ograne numery, na kogo zadziałają...
Jestem przekonana, ze to nie był pusty gest. To znak zbyt trudny, by go banalnie powtarzać. On miał sens i znaczenie. Zwłaszcza w wykonaniu coraz starszego Człowieka.

Co mnie zachwycało w JP2 jako w człowieku?
Pogoda ducha, prostota i uśmiech.
Umiejętność akceptacji ludzi, nawet całkiem się rózniących,szacunek do nich (np przedstawicieli innej religii)
Nie pamiętamy już że nasz Papież sporą częśc swojego życia przeżył w Kosciele przedsoborowym, którego my już nie znamy i nie pamiętamy, i że to On był jednym z głownych propagatorów nowego posoborowego Kościoła, który wychodzi do ludzi.
Odwaga. Pomimo że Papież o mało nie zginął w 1981 roku- pomyślcie o Nim jak o każdym człowieku, który musiał się bać śmierci, bólu, ran, zwłaszcza że ich doświadczył- pomimo że wiedział do czego zdolni są Jego wrogowie, zawsze bez lęku wychodził do ludzi, nie zamykał się, jeździł otwartym samochodem, pozdrawiał z okna, każdemu podawał rękę.
Taka spokojna mądrość, głebokie, szczere zawierzenie Bogu, autentyczny przykład wiary, skromnego życia (podobno bardzo niewielką wagę przywiązywał do rzeczy materialnych, nawet posiłki wolał proste i skromne), szacunku do czlowieka. Jego nauczanie szło w parze z Jego życiem. Tu nie było żadnego rozdźwięku. I to sprawia że dla mnie był "santo subito".

Zwykły, dobrze wykonujący swoją pracę, urzędnik jednego z wielu kościołów chrześcijańskich.
Do tego fotogeniczny, medialny, z przygotowaniem aktorskim.
Do tego Polak.

Szymku, bo to własnie zwykli dobrze wykonujący swoje obowiązki, żyjący w harmonii miedzy tym w co wierzą a czym żyją ludzie idą do Nieba. Tu nie trzeba fajerwerków i to pokazał Papież. Trzeba szacunku do innych, pracowitosci, uczciwości, życia w zgodzie ze sobą i innymi. On się nie wywyższał, nie uważał za kogoś wybitnego- On poprostu najlepiej jak umiał realizował to co było Jego misją. A dobro jakie pozostawił, trwa.

Trwa, juz całe szesc lat, i coraz wiecej ciemnych stron, afer [... - elka] sie ujawnia. Na przykład fakt zniesienia instytucji "advocatus diaboli".

A tak przy okazji: czy jest jakas procedura odwoływania beatyfikacji? Jakis bieg wsteczny?

Obawiam się ,że nie ma.

Ośmielam się przywołać źródło :http://pl.wikipedia.org/wiki/Promotor_Wiary
Urząd ten istniał od 1587 roku, gdy wprowadził go papież Sykstus V do 1983, gdy papież Jan Paweł II zastąpił go urzędem „Promotora Sprawiedliwości”