Jako teolog, znam dogłębnie życie, teologię i duchowość Jana Pawła II. Ogólnie mówiąc, był to wielki człowiek w porównaniu do wielu. Jego wielkość polegała na służeniu całej ludzkości i całościowym służeniu Bogu. To zgodne jest z moją definicją ludzkiej strony Kościoła: najlepsze możliwe wypełnianie Dwóch Przykazań Miłości na przestrzeni życia. To jego największa zasługa: widzieć, że Bóg jest Ojcem wszystkich i że Jezus umarł za wszystkich! Wadą największą Jana Pawła II, według mnie, było niedopracowanie teologii "świętych obcowania na ziemi", w taki sposób, by zniszczyła ona raz na zawsze duchową przepaść pomiędzy duchownymi i świeckimi. Różnica "stanu", to jedna sprawa. Ale w duchu nie wolno mieć różnic, bo "duszą Kościoła całego, świeckich i duchownych, jest Duch Święty" (por. Leon XII Dominus illiud Ten "podział" niestety do dziś trwa. Wspólnego języka nie mamy! A wspólny język duchowy, to chrześcijańska jedność! Bez niego, jedności nigdy nie będzie! Trudno jednak winić Jana Pawła II za wszystkie braki i niedopatrzenia
teologiczne Kościoła na przestrzeni całej jego historii. Dlatego powtarzam, ogólnie mówiąc, Jan Paweł drugi zasługuje na świętość.

[Nie widzę sensu w rozwlekaniu swojej wypowiedzi, nie piszemy tu wierszy. WIST]

Samo sformułowanie Jan Paweł drugi zasługuje na świętość może być opacznie rozumiane.

Świętość jest czymś, co człowiek za życia osiągnął - więc skoro nie żyje, to albo osiągnął/albo nie osiągnął - a nie czymś na co zasługuje.

Świętość to łaska Boga - obcowanie z Nim po sądzie w godzinie śmierci, rezultat współdziałania z łaską Bożą za życia jeszcze. Żadna zasługa człowieka.

Ale faktycznie - przez Kościół mógłby już zostać uznany za błogosławionego. Ale procedury kanonizacyjne są. A dzisiaj jakieś rewelacje odnośnie rzekomych trudności się pojawiły.

To niestety nie jest takie proste jak się wydaje. Miliony świętych prawdziwie zasłużonych nigdy nie jest kanonizowane. Jest też nieskończona ilość świeckich, którzy byli świętymi, ale jakoś niezauważeni byli przez komisję kanonizacyjną! Przykładem jest protestancki męczennik, H. Bonhoeffer. Poza tym, miara świętości, to nie tylko to "co ktoś za życia osiągnął, albo nie osiągnął." Trzeba być zdolnym czynić cuda, po śmierci. Dlatego nie widzę nic "opacznego" w uznaniu, że ktoś zasługuje na świętość "wystarczająco". Każdy ma prawo do własnej opinii, zwłaszcza ten, kto jest teologiem.

Jako teolog powinienes wiedziec, ze cuda czyni tylko Bog, a swieci to ci, ktorzy najbardziej otworzyli sie na Boga i pozwolili Mu sie przemienic.
Swietosc nie jest nasza zasluga i na sie "nie nalezy". I przypuszczam, ze prawdziwym swietym jest dokladnie obojetne, czy zostana takowymi ogloszeni przez Kosciol, czy nie.

Jaki? Protestancki? To czemu go sobie protestanci nie kanonizują...
Hm... Jesteś teologiem. I piszesz o kanonizacji protestantów. Owszem, każdy ma prawo do własnej opinii, i do oceniania opinii innych, zwłaszcza protestanckich teologów.

Każdy "zasługuje" na świętość, bo Bóg stworzył nas do świętości. Ale też każdy wędruje przez życie. Czy dowędruje do Nieba, czy do Piekła...

Bóg decyduje o naszym pobycie w Wieczności. Nie musi czekać na postanowienia Kościoła. Ogłoszenie kogoś kanonizowanym jest tylko informacją dla wierzących, że kult tego czy innego świętego jest dopuszczony na Ziemi. Świętym, u Boga, w Niebie, jest on dużo wcześniej, niż zakończy się proces kanonizacyjny.

O ile mi wiadomo, to konkretne instytucje, a ostatecznie Ojciec Święty decyduje o tym kogo ogłosić świętym/błogosławionym. Przez wieki Kościół wypracował pewne procedury, których się trzyma i uważam, że wszelkie formy nacisku na prowadzących procesy są KARYGODNE. Dotyczy m.in. ostatnich nacisków Żydów w związku z beatyfikacją Piusa XII. Jednak do takich form nacisku zaliczam również wszechobecne w polskich kościołach modlitwy "o rychłą kanonizację Jana Pawła II". Patrząc przez pryzmat logiki - co ma oznaczać to sformułowanie? Dla mnie jedyną logiczną interpretacją jest to, iż już stwierdziliśmy świętość JP2, a teraz modlimy się, żeby "chłopaki" z Watykanu przyśpieszyły procedurę... A może by jednak należało dać odpowiednim osobom szansę na przeprowadzenie procesu od początku do końca, a papieżowi na podjęcie decyzji?

Co ciekawe na modlitwach się nie kończy. Jest jeszcze wiele innych rzeczy, które z pozoru zdają się być niewinne, a w rzeczywistości mają bardzo poważne skutki. Na przykład niemal nigdy nie zdarza się, żeby w liście pasterskim mojego kardynała, nie został wspomniany JP2, a za znalazło się słowo o BXVI. W mojej archidiecezji w dzień jedności z Kościołem na Wschodzie, kiedy zbiera się składkę na pomoc wiernym ze Wschodu, zbierano na Centrum Jana Pawła II. Ale i to jeszcze nic. Niektórzy idą już tak daleko, że pozwalają sobie na wieszanie portretów Jana Pawła II (osoby niekanonizowanej) na ołtarzach, co jest absolutnie niedopuszczalne! Moim zdaniem takie i podobne im zachowania stwarzają bardzo niezdrową atmosferę wokół JP2, stymulując kult jednostki, który nie ma nic wspólnego z tym, co rozumie się pod pojęciem kultu Świętych (a przypominam JP2 świętym nawet jeszcze nie został ogłoszony). W efekcie takiego "kultu" nierzadko zdarza się, że zadeklarowani "naśladowcy" i orędownicy JP2 dopuszczają się agresywnych ataków i mieszania z błotem osób, które tego "kultu" nie podzielają lub wyrażają jakiekolwiek obiekcje w stosunku do świętości JP2. Nie mówię już o tym, że niektórzy z "wyznawców JP2" nie zauważają, a nawet nieraz nie uznają (!) Benedykta XVI, bo przecież "naszego papieża już nie ma". To bardzo niepokojące, że coś takiego ma miejsce Kościele. Co wspólnego z miłością ma "kult", który nie prowadzi ku Najwyższemu, a za to wywołuje agresję i złość?

Tak jak ktoś wyżej napisał - świętym się jest albo i nie. Celem procesów jest potwierdzenie tej świętości lub jej zaprzeczenie, przy czym nie obowiązują tutaj zasady "demokracji". Uważam, że cały Kościół, a zwłaszcza w Polsce powinien z pokorą czekać na i przyjąć decyzję Ojca Świętego. Pytanie tylko gdzie dziś wśród nas szukać pokory?

PS a wyobraźmy sobie, że nagle okazuje się, że JPII nie był świętym i nie będzie kanonizowany. Jak zareagują te tysiące ludzi, w których już od lat wpaja się kult niekanonizowanego (jeszcze) "świętego"?

Ja jednak zadaje sobie pytanie czy pewna forma która nie jest konieczna sprawia że przekonanie wielu ludzi o świętości Jana Pawła II jest błędne. Myślę że dla wielu jest to kwestia nie tylko pochodzenia papieża z Polski, bo gdyby był przeciętny to byśmy tak nie skandowali, ale tego że faktycznie jego pontyfikat była ważny. Natomiast zgadzam się że co ma być to będzie i nic nie przyśpieszajmy bo to i tak sprawy potwierdzenia, nie ustanowienia czegoś nowego.

A lefebryści uważają inaczej...

http://wiadomosci.wp.pl/kat,35474%20135 ... omosc.html

To bardzo ciekawy artykuł, ale obawiam się, że dosyć daleko minął się z prawdą. I to nie tyle w meritum sprawy, ale całej otoczce, która ma jasno określony cel i bardzo złe skutki...

Proponuję przeanalizować choćby tylko lead (nagłówek):

Lefebryści - określenie potoczne o zabarwieniu pejoratywnym (zwroty potoczne i nacechowane emocjonalnie w newsie?!). Użycie tego określenia od razu nastawia czytelnika we "właściwy", nieprzychylny sposób. Chyba przyznają Państwo, że użycie "Bractwo Kapłańskie św. Piusa X jest przeciwne..." zabrzmiałoby CAŁKIEM inaczej? Jednak nie użyto obiektywnej formy, a żeby spotęgować negatywny efekt dodano na dokładkę "schizmatyczne bractwo". Pomijają już fakt, że nie istnieje słowo "schizmatyczne" (jeśli już to "schizmatyckie"), dam konia z rzędem temu, kto wykaże, że pomiędzy Bractwem i Kościołem doszło do schizmy. Ale przecież Kowalski o tym nie wie i raczej nie będzie dociekał. Takie tam "niewinne kłamstewko"... Lead kończy się zdaniem: "Wzorem świętości dla tradycjonalistów jest papież Pius XII". Jaka ma być funkcja tego zdania? Jedyne co mi przychodzi do głowy to chęć wskazania, że "lefebryści" sprzeciwiają się beatyfikacji JP2, a za to bronią "mordercy Żydów". Pominę już dalszą część artykułu, w której czytamy o "opacie", który w rzeczywistości okazuje się jednym z księży Bractwa (w którym nie ma funkcji opata, bo to nie zakon). W końcówce czytamy też niesamowicie ciekawą historię o tym, jakoby Benedykt XVI "przywrócił mszę łacińską". Dorzucę drugiego konia i furmankę temu, kto wykaże, że Msza Trydencka kiedykolwiek została w jakikolwiek sposób zabroniona/odrzucona/zakazana itp.

Mam nadzieję, że udało mi się pokazać, że wystarczy krótki, ale "właściwy" wstęp, aby mieć pewność, że czytelnik "prawidłowo" zinterpretuje treść artykułu. Jest to jeden ze sposobów, przy u użyciu którego nastawia się ludzi przeciwko komuś/czemuś, nie siląc się nawet na argumenty, a wręcz uciekając się do nieprawdy. Oczywiście możliwe jest też to, że nie było to intencją autora - mógł to zrobić bezmyślnie, powtarzając to, co gdzieś tam usłyszał/przeczytał. Wtedy należałoby zapytać dlaczego zabrał się do pisania o czymś, o czym nie ma pojęcia?!

Wg mnie cały problem polega na tym, że raczej z premedytacją zmanipulowano ten i inne teksty, a celem takiej działalności jest skłócenie między sobą katolików. I my się temu poddajemy. Jestem przekonany, że 95% katolików nie ma zielonego pojęcia o tzw. "lefebrystach" - jedyne co o nich wiedzą, to to co zafundowały im media, czyli w zasadzie nic prawdziwego. Najlepszym przykładem są szeroko rozpowszechnione błędne przekonania o m.in o rzekomej schizmie, o ekskomunice wszystkich lefebrystów (w rzeczywistości dotyczyła ona 4 biskupów i nikogo poza nimi), o rzekomym nieuznawaniu przez Bractwo papieża, o tym, że Bractwo rzekomo usiłuje doprowadzić do rozłamu, osłabienia Kościoła itp. O oskarżeniach o sekciarstwo czy innych niedorzecznościach już nie piszę. Problem w tym, że to są oszczerstwa rzucone przez wrogów Kościoła lub równie szkodliwych ignorantów. Co ciekawe często zdarza się, że skądinąd bardzo religijne osoby podburzone np. przez media pozwalają sobie na "obdarowywanie" inwektywami członków bractwa, czyli de facto księży Kościoła Katolickiego! To zakrawa o jakiś absurd! Można się nie zgadzać ze stanowiskiem Bractwa (żeby się nie zgadzać, należałoby je najpierw poznać? i to raczej nie za pośrednictwem mediów), ale nie wolno w związku z tym znieważać księży! Tak samo jak można się nie zgadzać z działalnością ojca Rydzyka, ale nie znaczy to, że uprawnia to do obrzucania go błotem. No chyba, że katolicyzm postępujących w ten sposób osób to taki katolicyzm, jak Gazety Wyborczej, kiedy ma okazję sprzedać albumy i płyty z papieżem...

Zawsze staram się sięgać do źródeł i samemu wyrabiać sobie zdanie, szerokim łukiem omijając media. Podobnie w tym przypadku. Zamieszczam więc tłumaczenie tekstu ks. Patricka de La Rocque, o którym mowa w artykule.