A coś więcej na ten temat?

Może kogoś to zbuduje?

tylko do biskupów...

może dlatego że ten papież bardzo powraca do zwyczajów przedsoborowych.. wtedy kiedy papieże kierowali swoja słowa tylko do tych nad którymi mają władzę.. chyba podkreśla siew ten sposób ukierunkowanie na katolików.. to ligiczna konsekwencja postawy wyrażonej w Pastor Bonus..[/url][/b]

a wy znowu zajmujecie sięsprawami nie związnaym z tematem, czyli nie piszecie o wymowie merytorycznej encykilki ani waszych duchowych przeżyciach z nią zwiazanych, ale o tym do kogo jest skierowana, a do kogo były skierowane encykliki JPII... to trochęnie tak..
Po pierwsze aby zrzumiećdo kogo jest skierowana trzeba znać jej sens merytoryczny... czyliogólne przesłanie "Deus caritas est" bóg jest miłością miłośc chrześcijańska w odniesienu do miłosci Boga... wiecie ktoś kto nie wierzy w Boga, nie jest tematcznie związny z tekstem. Może siędowiedziec, że Bóg go kocha, jak kocha całą ludzkość... ale niewiele mu to da...

Ok, może teraz napiszcie cos o samej encyklice DEUS CARITAS EST, albo załózcie osobny topic ok????

Tez mi sie wydaje ,że to piękny początek pontyfikatu..miłośc najpiękniejsze uczucie jakie może być
Coraz cześciej się przekonuje jak bardzo ważny jest dla mnie Ociec Święty.

dzisiaj "odkryłem" ten fragment:

13. Poprzez ustanowienie Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus nadał temu aktowi ofiary trwałą obecność. Antycypuje On swoją śmierć i zmartwychwstanie, dając już w owej godzinie swoim uczniom siebie samego w chlebie i winie, swoje Ciało i swoją Krew jako nową mannę (por. J 6, 31-33). Jeśli świat starożytny uważał, że w istocie prawdziwym pokarmem człowieka — tym, czym on jako człowiek żyje — jest Logos, odwieczna mądrość, teraz ów Logos stał się dla nas prawdziwie pokarmem — jako miłość. Eucharystia włącza nas w akt ofiarniczy Jezusa. Nie tylko otrzymujemy, w sposób statyczny, Logos wcielony, ale zostajemy włączeni w dynamikę Jego ofiary. Obraz zaślubin Boga z Izraelem staje się rzeczywistością w sposób wcześniej niepojęty: to, co było przebywaniem przed Bogiem, teraz, poprzez udział w ofierze Jezusa, uczestnictwo w Jego Ciele i Jego Krwi, staje się zjednoczeniem. "Mistyka" sakramentu, której podstawą jest uniżenie się Boga ku nam, ma zupełnie inną doniosłość i prowadzi znacznie wyżej, niż mogłoby tego dokonać jakiekolwiek mistyczne uniesienie człowieka.
ENCYKLIKA
DEUS CARITAS EST
OJCA ŚWIĘTEGO
BENEDYKTA XVI, fragment (pogrubienie tekstu moje)

Ja to tak rozumiem - że zjednoczenie z Jezusem w Eucharystii - jest o wiele "mocniejsze" niż wszelkie przeżycie kontemplacyjne jakie wierzący może doswiadczać. Jest to wielkie pocieszenie także dla tych, którzy nie doznaja żadnych "uniesień" w przeżywaniu wiary.

Encyklika „Deus caritas est” skierowana jest DO BISKUPÓW, PREZBITERÓW I DIAKONÓW, DO OSÓB KONSEKROWANYCH I WSZYSTKICH WIERNYCH ŚWIECKICH czyli do całego Kościoła wymieniając wszystkie grupy, bo każda z nich znajdzie konkretne wezwanie skierowane do nich. A więc czytając encyklikę wyróżniamy w niej dwa poziomy. Pierwszy to jedność miłości w stworzeniu i historii zbawienia człowieka, drugi zaś Caritas: dzieło miłości dokonywane przez Kościół. Encyklika porusza wiele wątków, jednak naszą uwagę skupimy jedynie na wybranych zagadnieniach poruszanych w treści encykliki. Konkretnie chodzi o wieloaspektowe relacje miłości między kobietą i mężczyzną w małżeństwie oraz o zadania Kościoła w wypełnianiu dzieł miłości w świecie. Miłość niejedno ma imię, również w Kościele. Małżonkowie składają dar z własnej płodności na ołtarzu rodziny i w ten sposób uczestniczą w kontynuacji dzieła stworzenia. Są też tacy, którzy dla Królestwa Bożego postanowili żyć w celibacie i rezygnując z posiadania rodziny, w ten sposób służyć Kościołowi. Ale są też i tacy mężczyźni, którzy będąc już małżonkami, z woli Kościoła, zostali umocnieni pierwszym stopniem Sakramentu Święceń, aby skuteczniej i owocniej służyć wspólnocie, do której w Jego imieniu zostali posłani. Po pierwsze Ojciec Św. przypomina, że miłość miedzy kobietą i mężczyzna w małżeństwie we wszystkich wymiarach jest święta, że akt małżeński przeżyty w czystości, w zgodzie z przykazaniami, w niczym nie zakłóca relacji z Bogiem. Po drugie, Kościół jest odpowiedzialny za działalność charytatywną, którą w imieniu biskupa wypełniają diakoni. Doświadczenie Kościoła zarówno pierwszych wieków, jak i w okresie posoborowej odnowy pokazuje, że posługa diakonów jest czymś ważnym i znaczącym dla wspólnoty wierzących i że dokonuje się tutaj swoiste uzupełnianie własnych zadań i charyzmatów, zarówno diakona jak i prezbitera. Zarówno powołanie diakonów w starożytności chrześcijańskiej, jak i obecna reaktywacja w Kościele polskim, powodowana jest dążeniem do ukazania pełnego obrazu trójstopniowej hierarchii duchowieństwa, która od początku składała się z biskupów, prezbiterów i diakonów. I nie ma niebezpieczeństwa, że diakoni będą „wyrywać” prezbiterom ich obowiązki, ponieważ te działania jedynie uzupełniają się lub wprowadzają w nowe obszary obecność Kościoła hierarchicznego, gdzie w inny sposób nie może On dotrzeć z pomocą i służbą, w środowiska zamieszkania i pracy zawodowej.

"Spe salvi" - no, nawet nie wiedziałem że papa przygotowuje dla nas "wydanie" nowej encykliki. Czyli wszyscy wierni Kościoła - do czytania!
Przy okazji odświeżę sobie także "Deus caritas est". Mam nadzieję że Gość przygotuje książkową formę "Spe salvi" - wygodniejsza w czytaniu.
Cieszy mnie ta nowa encyklika i jestem jej ciekaw. Czytanie Benedykta to zawsze przeżycie i przygoda. Przywodzi na myśl listy pierwotnego Kościoła.