http://www.sac.org.pl/gallery/gal742.jpg

To nie nasza pielgrzymka.

Te zdjęcia zamieszczam dzięki pracowitości Pana Potra z serwisu Fidelitas

Witaj, Błażeju

Oglądając niektóre z wklejonytch przez Ciebie zdjęć, przenoszę się w myślach w czasy, kiedy jako studentka uczestniczyłam w warsztatach tańca sakralnego
To niezwykłe doświadczenie, kiedy w modlitwę jest zaangażowany zarówno duch, jak również ciało:)

Rozumiem, Błażeju, że nie pochwalasz tańca w liturgii ..? Nie wiem tylko, czy jest to Twoje własne stanowisko, czy też całego FSSPX .

O wielbieniu Boga tańcem wpomina Biblia Jest w niej wiele fragmentów mówiących o tańcu chwalącym Boga. Do najbardziej znanych możemy zaliczyć taniec Dawida przed Arką (2 Sm 6) czy też taniec Miriam po przejściu przez Morze Czerwone (Wj 15, 20). Jest też o nim mowa w Psalmach: niech chwalą Jego imię wśród tańców (Ps 149, 3).

Co więcej, taniec liturgiczny został oficjalnie zatwierdzony przez Watykan w 1988 r. w "Rzymsko-zairskim rytuale Mszy św." natomiast w Europie jest on obecny w jednej z nowych wspólnot - we Wspólnocie Błogosławieństw.

Na pierwszych zdjęciach są tańczący księża. Hmmm.. szczerze mówiąc, nie widzę w tym niczego złego. Czy kapłan nie ma prawa tańczyć, radować się ? A jeśli tańczy , czy nie wolno mu zatańczyć z dziewczyną To chyba naturalne , że pragnie się z kimś podzielić radością, jaką daje mu wiara. Jednym ze sposobów wyrażania tej radości jest taniec.
Chrześcijaństwo jest religią radosną , gdyż głosi Dobrą Nowinę o zbawieniu

Jeśli chodzi o siostry Benedyktynki

1.Skąd pewność, że ubrane na biało, tańczące panie, są zakonnicami?
2. A o co chodzi na drugim zdjęciu? O wiek tych kobiet Wybacz, ale nie rozumiem, co chciałeś powiedzieć, wklejając tą fotkę .

W drugim poście- tym, gdzie jest na początku czarno-białe zdjęcie- najpierw należy się zastanowić, czy to w ogóle jest msza, czy moe raczej przedstawienie o tematyce biblijnej?

Na ostatnim zdjęciu- mogą Cię razić trzy rzeczy:
1. siedzący chyba na ziemi kapłan
2. fakt, iż czyta kobieta w krótkich spodenkach
3. Odprawianie mszy na ołtarzu ze starych opon.

To tylko moje przypuszczenia... myślę jednak, że chodzi Ci właśnie o zastąpienie ołtarza oponami. Tyle tylko, że opony posłużyły za fundament "ołtarza", a Chrystus nie spoczywa bezpośrednio na nich. Zachowano także przepis o przykryciu ołtarza białym obrusem.

Błażeju, dla Chrystusa ważniejsze jest przygotowanie naszych serc, niż warunki zewnętrzne. Sądzę, że Jezus cieszył się, iż został zaproszony do uczestnictwa w kolejnym dniu pielgrzymki. Tym bardziej, że nie widzę tutaj nic, co mogłoby świadczyć o braku szacunku dla Eucharystii.

Dedykuję Ci, Błażeju, w sposób szczególny, książkę pt. Mój Chrystus połamany. Jest tam przejmujący opis wędrówki Chrystusa do ludzi zapomnianych przez innych, do miejsc brudnych, budzących naszą odrazę.
Jest taże opis , jak Chrystus odrzuca piękną, wyścielaną walizkę i domaga się noszenia Go w starej i zniszczonej .

Błażeju, bardzo proszę, abyś wklejając zdjęcia, tłumaczył, co Cię na nich razi

OK

Zdecydowane potępienie tańca liturgicznego to stanowisko całego FSSPX.

Temat ten już był poruszany gdzie indziej, ale wypada przypomnieć:

Temat o sposobie prowadzenia dyskusji został wydzielony tutaj :

viewtopic.php?t=3348

Ja osobiscie mysle ze nie ma nic zlego w tancu. Kazdy moze tanczyc, nawet David tanczyl. Ale w czasie mszy jestesmy zjednoczenie z Jezusem na krzyzu. Ja osobiscie nie wiedzielabym jak tanczyc w takim momencie.

Po mszy, tak ale w czasie nie!

light

Chyba nie lubisz ekumenizmu.

Patrzcie państwo, jeden człowiek, a mądrzejszy od całej Kongregacji.

w tzw. międzyczasie cytowany przez kol. Ultramontanina JEm kard Ratzinger stał się JŚw Benedyktem XVI. Miejmy nadzieję, że Papież niebawem wyśle "mszał zairsko-rzymski" tam, gdzie jest jego miejsce

Powiedz bracie , czemu miałby to uczynić?.

Vide: cytat z książki Benedykta XVI zamieszczony w ostatnim poście Ultramontanina.

Małe sprostowanie:

SVII ustalił odnowę liturgii. Ale to, że przesunięto kapłana na drugą stronę ołtarza, to nie jest ustalenie SVII, tylko papieża Pawła VI w nowym mszale.

Ten mnich nie modli się do ściany. Ja, mimo dość znacznej wady wzroku, dostrzegam tam zawieszony krzyż.

Może coś przeoczyłem, ale nie widziałem w nowym mszale nakazu odprawiania "twarzą do ludu". Jedyną aluzją do tego może być przepis IGMR, że należy budować nowe ołtarze w oddaleniu od ściany. Wystarczy zresztą wskazać prosty i jakże budujący przykład: w katedrze na Wawelu nie ma ani jednego stołu, a wszystkie Msze odprawiane są "tyłem do wiernych".

Teza, że krół Dawid tańczył, to i my możemy jest niedoprzyjęcia z dwóch powodów:
1. rozumowy: król David oprócz tego, że tańczył, miał nieco więcej niż 1 żonę, czemu nie chcecie żyć w trójkątach i czworokątach i wielokątach, skoro król David tak żył? - Pius XII w "Mediator Dei" potępił tych, co chcą przywrócenia obrządków starych tylko dla ich starożytności (bez względu na to, czy pochodzą z liturgii chrześcijańskiej, czy żydowskiej)
2. mszał zairski dotyczy rytu zairskiego. zatem łamiecie przepisy tańcząc na swoich novusach, bo ryt ten nie jest sprawowany wg mszału zairskiego, ale rzymskiego. Wobec tego, jak chcecie se pląsać na mszy, to niech Wam ją duszpasterz wasz zatańczy w zairskim rycie.



TEMAT WĄTKU: Co to jest FSSPX.

Jest to, na mocy pozwolenia biskupa diecezji Lozanny, Fryburga i Genewy (nazwiska nie pamiętam), w 1970 roku założona konfraternia kapłańska powołana na to, aby przez liturgię tradycyjną (niezmodernizowaną po Vaticanum II) wyrażała swoją wiarę w wieczne kapłaństwo i we wszystko to, co Kościół Katolici przez wszystkie wieki wierzył i nauczał, a w szczególności FSSPX ma się oddawać pielęgnowaniu ideału kapłańskiego poprzez studium i życie wspólnotowe. Temu właśnie służy struktura Bractwa: kapłani żyją w kilkuosobowych wspólnotach, ich domem wspólbym są przeoraty a centrum przeoratu jest kaplica, w której odprawia się wspólnie trzy godziny kanoniczne z brewiarza i oczywiście Msza św. wg rytu skodyfikowanego pod inspiracją Soboru Trydenckiego.

Obecnie FSSPX to: ponad 400 księzy, bracia i zakonnice, trzeci zakon - tysiące wiernych, wierni gromadzący się wokół kaplic i kościołów na mszach, rekolekcjach ignacjańskich, dniach skupienia.

Katolickie rodziny pod opieką duchową FSSPX pielęgnują ideał rodzin przesiąkniętych wiarą, które pomnażają liczebnie armię dusz katolickich żyjących w świecie ale co ważniejsze - są żródłem powołań kapłańskich i zakonnych.

Z FSSPX współpracują zgromadzenia zakonne pielęgnujące oprócz tradycyjnej liturgii również reguły swoich założycieli bez modernistycznych naleciałości pochodzących z ducha Vaticanum II.

Tyle mogłem dziś napisać.
Resztę dopiszą inni, albo i ja sam ale później.

Proszę nie zapominać, że Chrzescijaństwo jest religią radości - a nie oderwaną od życia zbiorem skostniałych zasad ...
Każdy wyraz chwalenia Pana jest dopuszczalny jeżeli nie wiąże się z łamaniem Bożych nakazów.
Tym bardziej cenny - jeżeli jest powiązany z okazywaniem radości

Ps 150: 3-5 BT

Jdt 16: 1 BT
Również co nieco o chwaleniu Pana:
Ps 100: 4 BT "Wstępujcie w Jego bramy wśród dziękczynienia, wśród hymnów w Jego przedsionki; chwalcie Go i błogosławcie Jego imię!"

"Alleluja. Chwalcie Pana, bo dobry, bo na wieki Jego łaskawość."
Ps 106: 1 BT
"Alleluja. Chwalcie, słudzy Pańscy, chwalcie imię Pana:"
Ps 113: 1 BT
"Alleluja. Chwalcie Pana, wszystkie narody, wysławiajcie Go, wszystkie ludy," Ps 117: 1 BT
"Kapłani Pańscy, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! "Słudzy Pańscy, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki!" Dn 3: 84-85
Tyle "ST"
Również i w Nowym wyraźnie pisze:
quote]
"I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, niech Go uwielbiają wszystkie narody."
Rz 15: 11 BT
"Za /wielką/ bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele!"
1Kor 6: 20 BT
"I wyszedł głos od tronu, mówiący: Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy!"
Ap 19: 5 BT[/quote]

Absolutnie nie rozumiem więc tych ataków ze strony ekskomunikowanych przecież przez Kościół "lefebrystów" na Kościół Katolicki ...

Że chrześcijaństwo jest religią radości nie wąptpię, ale obawiam się, że ma Pan mocno pokiereszowaną nie tylko hierarchię wartości, ale przede wszystkim jakiś dziwaczny zmysł katolicki.
Przrewartościowuje Pan radość, która jest uczuciem, stanem subiektywnym, indywidualnym.
Tymczasem człowiek stworzony został na obraz Boży i przez dar łaski posiada nawet do Boga, swego Stwórcy podobieństwo. A jakie wypływają z tego wnioski? człowiek przed upadkiem pierwszych rodziców był istotą cieszącą się wolną wolą, która była na tyle silna, by poskromić pokusy i pożądliwości, i kierować się za własnym przyrodzonym rozumem. Alw w skutek grzechu pierworodnego tę zdolność zatracił i nie potrafi oprzeć się pożadliwościom i subiektywnym pragnieniom. Z tą niedoskonałością przychodzi nam się borykać całe życie.
Z filozofii w tradycyjnym katolickim ujęciu, jaką znajdzie Pan na pewno u św. Tomasza z Akwinu, dowie się Pan, że swoistym ideałem, do jakiego się dąży w procesie kształtowania osobowości, jest człowiek posiadający wolę, która wzmocniona Bożą łaską jest na tyle silna, by podążać za rozumem, którym Bóg obdarowal tylko czloweika i aniołów, orazna tyle silna, by umieć poskromić to, co zmysłowe, subiektywne, drugorzędne. W tej menażerii uczucia zajmują miejsce za rozumem i wolą, są na pewno ważne, ale stanowią jedynie jakby tło naszej egzystencji. Jak chypa Pan bez problemu rozumie, tło nigdy nie stoi na pierwszym planie, to ono nadaje obrazowi kolorytu, ale nie stanowi motywu przewodniego.

Zmiezrzając ku konkluzji, wydaje się, że niestety uległ Pan jednej z największych chorób, jakie trapić mopgą katolika - sentymentalizmowi i wyłaniającemu się z niego subiektywizmowi.
Liturgia jest aktem kultu, tak jednostki, jak i społeczności względem Boga. Zasadza się na adorcji i podziwianiu tajemnic i dzieł Boga. A akt adoracji to akt najwyższego szacunku i uniżenia człowieka - stworzenia - biednego i nędznego grzesznika wobec Wszechmocnego Stworzyciela.
Radość przeżywana przy adoracji jest stanem wewnętrznym, którego nie trzeba za wszelką cenę ostentacyjnie okazywać i na siłę uzewnętrzniać.
Ja na przykład podczas Mszy Trydenckiej odczuwam na prawdę wielką radość, że korzę się przed moim Panem i Bogiem. Radość ta uzzewnętrznia się we wnętrzu duszy, natomiast na zewnątrz przebija właśnie postawa pokory, uniżenia względem Bezmiaru Boga i adoracji.