Jak waszym znaniem, na kanwie ostatnich rewelacji o nie posłuszeństwie ks Jankowskiego, ma wyglądać posłuszeństwo Bogu, który ustanowił nad nami biskupów?.

Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią.
(Dzieje Apost. 20:28, Biblia Tysiąclecia)

Zaś konstytucja o Kościele mówi....

KK 45." Skoro zdaniem hierarchii kościelnej jest paść Lud Boży i prowadzić go na pastwiska najobfitsze (por. Ez 34,14), przeto do niej również należy mądre kierowanie przez swoje ustawy praktyką rad ewangelicznych, które w szczególny sposób sprzyjają doskonałej miłości Boga i bliźniego. Ona również podążając skwapliwie za tchnieniem Ducha Świętego, przyjmuje reguły przedłożone przez znakomitych mężów i niewiasty, a następnie dokładniej uporządkowane oficjalnie zatwierdza, autorytetem swoim czujnym i pomocnym wspiera Instytuty ustanowione tu i ówdzie dla budowania Ciała Chrystusowego, aby wzrastały i rozwijały się w duchu założycieli.
Aby zaś tym lepiej zaradzić potrzebom całej trzody Pańskiej, każdy Instytut służący celom doskonałości, jak też poszczególni jego członkowie, mogą być wyjęci przez papieża, z racji jego prymatu nad całym Kościołem i ze względu na ogólny pożytek, spod jurysdykcji miejscowych ordynariuszy oraz poddani jemu samemu. Podobnie mogą być pozostawieni lub powierzeni swym władzom patriarchalnym. Ze swej strony członkowie owych Instytutów powinni w wypełnianiu obowiązków wobec Kościoła wynikających ze swoistej formy ich życia okazywać biskupom cześć i posłuszeństwo w myśl ustaw kanonicznych - ze względu na pasterski autorytet biskupów w Kościołach partykularnych i ze względu na konieczną w pracy apostolskiej jedność i zgodę."

ADHORTACJA APOSTOLSKA - REDEMPTIONIS DONUM Jana Pawła II. mówi .....

Można więc powiedzieć, że ci, którzy decydują się na życie wedle rady posłuszeństwa, w szczególny sposób stają pomiędzy tajemnicą grzechu74 a tajemnicą usprawiedliwienia i zbawczej łaski. Stoją w tym „miejscu” z całym grzesznym podłożem swej własnej ludzkiej natury, z całym dziedzictwem „pychy tego życia”, z całym egoistycznym dążeniem do panowania, a nie do służenia — i decydują się właśnie przez ślub posłuszeństwa przetworzyć siebie i przeobrazić na podobieństwo Chrystusa, który „przez posłuszeństwo aż do śmierci odkupił i uświęcił ludzi”. W radzie posłuszeństwa pragną znaleźć własny udział w Chrystusowym Odkupieniu oraz własną drogę uświęcenia.

Jest to droga, którą Chrystus wyznaczył w Ewangelii, mówiąc po wielekroć razy o wypełnianiu woli Boga, o jej nieustannym szukaniu. „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło”75. „Nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał”76. „Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił Mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba”77. „... Z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał”78. To stałe spełnianie woli Ojca przywodzi na myśl także owo mesjańskie wyznanie Psalmisty ze Starego Przymierza: „W zwoju księgi o mnie napisano: Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu”79. Takie posłuszeństwo Syna — pełne radości — dochodzi do swego zenitu w obliczu Męki i Krzyża: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie”80. Od modlitwy w Ogrójcu Chrystusowa gotowość pełnienia woli Ojca wypełnia się po brzegi cierpieniem, staje się owym „posłuszeństwem aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej”, wedle słów św. Pawła.

Poprzez ślub posłuszeństwa osoby konsekrowane decydują się naśladować z pokorą posłuszeństwo Odkupiciela w sposób szczególny. O ile bowiem poddanie się woli Bożej i posłuszeństwo Bożemu Prawu jest warunkiem życia chrześcijańskiego w każdym stanie, to w „stanie zakonnym”, w „stanie doskonałości”, ślub posłuszeństwa ustanawia w sercu każdego i każdej z Was, drodzy Bracia i Siostry, powinność szczególniejszego odniesienia do Chrystus „posłusznego aż do śmierci”. A ponieważ to Chrystusowe posłuszeństwo stanowi istotny rdzeń dzieła Odkupienia, jak wynika z przytoczonych powyżej słów Apostoła, dlatego też w wypełnianiu ewangelicznej rady posłuszeństwa należy także upatrywać szczególny moment tej zbawczej „ekonomii Odkupienia”, które przenika całe Wasze powołanie w Kościele.

Płynie stąd owa „całkowita uległość Duchowi Świętemu”, działającemu przede wszystkim w Kościele, jak się wyraża mój Poprzednik, Paweł VI, w Adhortacji Apostolskiej Evangelica testificatio81, a która zawarta jest również w Konstytucjach Waszych Instytutów. Wynika stąd również owa zakonna uległość, jaką w duchu wiary osoby konsekrowane okazują swoim prawowitym przełożonym, zastępującym Boga82. W Liście do Hebrajczyków znajdujemy na ten temat bardzo znamienną wskazówkę: „Bądźcie posłuszni waszym przełożonym i bądźcie im ulegli, ponieważ oni czuwają nad duszami waszymi i muszą zdać sprawę z tego”. I Autor Listu dodaje: „Niech to czynią z radością, a nie ze smutkiem, bo to nie byłoby korzystne dla was”83.

Dla mnie postawa Ks Jankowskiego jest postawą kontestacji swojego arcybiskupa. Sam wczoraj w TV słyszałem co mówił.

Wydaje mi się, że ks. Henryk Jankowski jest przede wszystkim politykiem, a dopiero potem księdzem. Stanowisko proboszcza w jednej z głównych parafii pomaga mu tylko w spełnianiu się na niwie politycznej. Co więcej, jest on politykiem dość prostackim, a przy tym butnym, ale jako taki odpowiada w pełni potrzebom rydzykowego Radia Maryja, które uprawia politykę dezinformacji.
Sądzę, że Biskup Gdański będzie dość zdeterminowany w swym działaniu w celu przywrócenia spokoju w parafii św. Brygidy przez odwołanie dotychczasowego proboszcza i mianowanie innego, który będzie duszpasterzem, a nie politykiem.

Polecam pisma świętego biskupa Augustyna o pasterzach. Pasterze niestety nieraz błądzą, co utrudnia kroczenie dobrą drogą wiernym. Posłuszeństwo Kościołowi nawet wtedy jest ważne, nie polega przecież na naśladowaniu życia pasterzy (co najwyżej świętych, których za wzór dano) a na wypełnianiu nauki Kościoła.

Papieże nieraz byli wielkimi grzesznikami, nigdy jednak nie błądzili w swoim nauczaniu. To, że papież był rozpustnikiem, nie zmieniało jego nauki, ona zawsze mówiła, że rozpusta jest zła. Dlatego nauki Kościoła możemy być pewni i nią się kierować.

Takim przykładem posłuszeństwa Kościołowi w osobach biskupów do tego namaszczonych jest O. Pio. Kiedy został na dwa lata zawieszony we mszach i kazaniach z ludzmi , ze względu na stygmaty otrzymane przecież od samego Jezusa. I On poddał się całkowicie woli Bożej, a przecież jak wiemy był wyrywny i nawet z konfesjonału potrafił grzesznika wywalić, by się opamiętał.

Więc jak to jest?

Czy potrzebny jeszcze komentarz do tej wypowiedzi?
Jeden smieszny pralacina, chce trzasc Kosciolem.........zbierajac kupke oszolomow.....toz to KARYGODNE!

pozdrowka

Wojtku, o. Pio miał 10 letni zakaz:od czerwca 1923r do lipca 1933r.
Ale o.Pio i ks. Jankowski to dwa przeciwległe bieguny.
Ks. Jankowski kiedyś chciał być wojskowym zawodowym, nie został przyjęty do szkoły oficerskiej, to poszedł do seminarium (sam o tym mówił w udzielanym wywiadzie)
Władza a nie służba, i tu jest sprawa.

Nie wiedziałem, że aż tak długo.
Oczywiście to twa różne bieguny, ale mi rozchodziło się o zasadę posłuszeństwa swojemu biskupowi, której ni jak nie widze u ks. Jankowskiego.

Prywatnie, kojarzy mi się on z typem szlachetki - warchoła (sorki za porównanie) ale takie machanie szabelką na słowa do Niego najbardziej pasują. Choć muszę przyznać że wiele zrobił dla ludzi , Solidarności, i Polski w przeszłości. Ale to polityka. Ja zaś raczej skupiał bym się na Jego nieposłuszeństwie, i czy może ono moralnie być jakoś usprawiedliwione.

To co wkleił Balizariusz dokładnie wyraża to co czuję i myślę na ten temat.