Jasne, że jest różnica. Ale zarówno na rozsądnie moderowanym forum jak i w demokratycznych państwach nie mamy problemu ograniczania wolności wyrażania własnych poglądów. Natomiast zarówno w internecie jak i w tzw. przestrzeni publicznej mamy problem zalewu chamstwa i prymitywizmu. Tak jak nie widzę miejsca na sikanie na ulicy, tak nie widzę miejsca na niektóre wypowiedzi.
Oczywiście to tylko moja ocena, ale obawiam się, że to zdziczenie obyczajów daleko nas nie zaprowadzi.

Mnie też to przeszkadza. Ja generalnie jestem dość niecodzienna pod tym względem. Przeszkadza mi plucie na chodnik, rzucanie papierków gdziekolwiek indziej niż do śmieci, głośne, przeszkadzające innym zachowanie, nieliczenie się z drugim człowiekiem, wulgaryzmy i wiele innych. Nie jestem zachwycona tym, jak wygląda współczesny świat. Powinnam się przenieść ileś lat wstecz. Ktoś mnie nawet kiedyś określił ładnie: "staroświecka dusza, zaklęta we współczesnej dziewczynie" I coś w tym jest

Tylko że świat nie wygląda tak, jakbym chciała, standardy są takie a nie inne... A nawet jakby chciano je zmienić, to nie kwestią zapisu o obrazie uczuć (takich czy siakich), bo to doprowadzi do wspomnianych absurdów, a raczej zakazem np. używania słów wulgarnych.

Zgadza się, ja też muszę się z tym pogodzić, ale wcale nie musi mi się to podobać.


Ja też nie bronię konkretnego zapisu o obrazie uczuć religijnych. Odniosłem się do Twojego ogólnego stwierdzenia na temat wolności słowa. W mojej ocenie brak wolności słowa nie jest dzisiaj wielkim problemem (przynajmniej w UE), w przeciwieństwie do zalewu chamstwa. Dlatego nie widzę sensu cedzenia komara i połykania wielbłąda.

No właśnie, a mnie chodziło przede wszystkim o tą wolność słowa w odniesieniu do obrazy uczuć (religijnych i w ogóle). Wolność słowa w odniesieniu do chamstwa czy wulgaryzmów, to trochę inna rzecz. Bo te nie są potrzebne do tego, by ktoś poczuł się obrażony, a nawet największy wulgarny prymityw nie musi swoją wypowiedzią nikogo konkretnego obrazić.
Ja generalnie jestem za tym, żeby można było mówić wszystko i wyrazić każdą swoją opinię, ale przy zastosowaniu odpowiedniej formy.
Nie przeszkadza mi nawet najbardziej kontrowersyjna w treści wypowiedź (no chyba że nawołuje do nienawiści), natomiast strasznie mnie razi wulgarne słownictwo w zdaniu, którego treść jest nawet zupełnie "niewinna".

Czy nie byłoby nic złego w tym, że ktoś mówiłby o tobie, że zabiłaś setki dzieci,
gdyby tylko zmienił formę i mówiłby "tylko", że dokonałaś setek aborcji?
Czy mówienie każdej nieprawdy o tobie (przy zastosowaniu odpowiedniej formy) nie przeszkadzałoby ci?

Ale w jakim kontekście pytasz? Czy chodzi Ci o moje osobiste odczucia (akceptuję lub nie, każdą jedną rzecz wypowiedzianą przez kogoś, jeśli tylko forma będzie zachowana)?
Czy raczej o to, czy - jeśli uznam, że mnie to dotyka lub obraża - chciałabym jednak aby w określonych sytuacjach prawo regulowało takie rzeczy i chroniło mnie przed pomówieniami?

Nie jest rozwiązaniem zamiana drugiego problemu na pierwszy. Dla mnie wolność słowa jest ważniejsza niż wolność od chamstwa.

Bardzo dziwi mnie podejście opinii publicznej do tej sprawy. Uważam, ze decyzja sądu w tej sprawie była słuszna. Uważam także, że słusznie uniewinniono Nergala, tak jak zapewne stałoby się, gdyby ktoś zechciał pozwać twórców/dystrybutorów Żywotu Briana. Moim zdaniem między tymi zjawiskami nie da się postawić znaku równości.

Przede wszystkim podkreślę - jestem przeciwna prawu na podstawie którego skazano Rabczewską. Ale jestem także zwolenniczka praworządności. Prawo ustalone, nawet głupie, powinno być przestrzegane i egzekwowane. Oczywiście, być może pora na zmianę prawa, jednak dopóki ono istnieje - dopóty osoby dorosłe, dojrzałe i świadome własnych słów powinny go przestrzegać.

Dorota Rabczewska słynne słowa wypowiedziała podczas wywiadu telewizyjnego dla gazety Dziennik. Znana jest z arogancji, jej fani wielokrotnie podkreślają jej trudny charakter, który objawia się choćby w rozmowach z ludźmi, którzy "jej się nie spodobali". W tym przypadku doszło właśnie do sytuacji, w której rozpuszczona (przez m.in.rodziców) celebrytka nie zapałała sympatia do starszej, wyjątkowo "sztywnej" dziennikarki i prawdopodobnie zechciała ją zaszokować/sprowokować.

Do czego zmierzam? Otóż kluczowy jest tu sposób, w jaki to powiedziała, a także kontekst całej wypowiedzi oraz intencje mówiącej. A te były obliczona na wyszydzenie - dla samego wyszydzenia. Okoliczności wywiadu dla "poważnej" gazety wykluczają wypowiedź o charakterze satyrycznym (jak w przypadku Żywotu Briana). nie można tez mówić o tzw. prowokacji artystycznej, jakiej dopuścił się Nergal na scenie. Osoba, która wypowiada się w rozmowie z dziennikarzem wysyła do odbiorców jasny przekaz - to jest "na serio", "mówię poważnie", wypowiadam się jako "ja" a nie moje sceniczne alter ego a poprzez autoryzację jestem świadoma, ze moja słowa zostaną tak własnie odebrane.

A co do samej wypowiedzi? Wiele mówi się przy okazji całej sprawy o tzw. wolności słowa i prawie do wyrażania poglądów. A ja zapytam: gdzie w tym wyrażanie pogladów? Czy naprawdę trudno zrozumieć, ze podczas wywiadu dla konserwatywnego pisma warto okazać szacunek jego czytelnikom a nie pleść co ślina na język przyniesie, by było śmiesznie i szokująco, "dowalając" przy okazji sztywnej dziennikarce?

Kilka miesięcy temu w Polityce ukazał się wywiad Jacka Żakowskiego z Rabczewską. Z wywiadu dowiedziałam się, ze ta prawie 30-letnia kobieta nie ma żadnych zainteresowań, nie ma o niczym pojęcia! Ba! Ona wychwala swoja ignorancję! (Co odbija się na jej muzyce, bo jej piosenki, oprócz wątpliwej wartości muzycznej są pod względem tekstowym przeraźliwie nudne i puste).

Może zamiast pochylać się z litością nad prawem piosenkarki Dody do obrażania i wyszydzania wszystkiego wokoło, wedle jej własnego uznania i humoru, zastanówmy się nad tym, kogo zapraszamy do "poważnych" mediów i co ta osoba tak naprawdę ma nam do przekazania.

A gdyby miała pojęcie o czymkolwiek, o polityce, filozofii itd... to jej życie stałoby sie dzieki temu lepsze, bogatsze?

Ważne, że ma pojęcie co do tego jak żyć zgodnie z własnymi aspiracjami, jak robić w życiu to co się lubi i żyć jeszcze dzięki temu na przyzwoitym poziomie

Może to co ją zawsze interesowało stało sie w pewnym momencie jej zyciem, jej doświadczeniem.


To mi się skojarzyło z dziećmi z gimnazjum, które chcąc się dowartościować mówią że czegoś nie słuchają bo to komercja



Dodę, myślę warto zapraszać.
Jest żywym przykładem tego, że jeśli człowiek mocno czegoś pragnie, pracuje i nie poddaje się; to marzenia mogą stac się rzeczywistością.

Problemem wielu osób jest, że o czymś marzą, czegoś pragną, lecz nie robią nic by to osiągnąć. A potem są wiecznie sfrustrowani bo znów muszą rano wstać i osiem godzin na kasie w biedronce przesiedzieć.

No nie...


O tak, a twórczość na 100%.


Doda to już nie jest nawet komercja.


I to w niej akurat cenię.
A że to za mało widać po jej kolejnych utworach. Już na DB teksty oscylowały wokół jej wspaniałości, miłostek i konfliktów. T7T tylko to potwierdziły. Dziewczyna ma warunki głosowe, ale jej twórczość jest tak samo nudna i wtórna jak wywiady z nią, w których w kółko klepie o tym samym: o własnej "zajebistości", związkach i horoskopach. Wystarczy tego na jeden, góra dwa artykuły, a nie lata "kariery". I to już się zaczyna odbijać czkawką, bo nawet fani Doroty są już tym powoli zmęczeni.


To brzmi jak fragment wywiadu Doroty. Dodaj jeszcze wzmiankę o "burakach z Polski, którzy nie doceniają jej talentu".
Pamiętaj, nie każdy marzy o tym samym.

Mam wrażenie, że nie wzięłaś pod uwagę kilku rzeczy.

Po pierwsze - to, czy słowa Dody wyczerpują znamiona przekroczenia normy prawnej nie jest oczywiste, a rzekłbym nawet, iż wysoce wątpliwe. Po drugie - prawo nie jest w stanie ująć wszystkich przypadków i wszystkich możliwych sytuacji skodyfikować, dlatego też rolą sądu jest rozstrzygnąć ostatecznie, czy czyn, nawet jeśli nosił określone znamiona, był w istocie szkodliwy społecznie czy nie i w jakim stopniu. Nie jest więc tak, że istnieje jakieś prawo, które Doda w sposób oczywisty przekroczyła, zaś sąd nie miał swobody działania. Moim zdaniem miał swobodę, a poszedł po linii najmniejszego oporu, wydając wyrok nie wymagający myślenia - ot, ktoś poczuł się obrażony, więc widać go obrażono. Warto przy tym zauważyć, że owym obrażonym był mierny polityk, który z bycia obrażanym przez artystów uczynił sobie niemal zawód, lansując w ten sposób swoją osobę, najwidoczniej nie potrafiąc zdobyć się na to, by osiągnąć cokolwiek samodzielnie. Wyrok, który można interpretować jako pochwałę takiego zachowania a jednocześnie zamach na wolność słowa, jest w moim odczuciu sam w sobie wysoce szkodliwy społecznie.

A przy okazji - ciekaw jestem w jakim celu tak poważna gazeta, mająca tak poważnych i wrażliwych czytelników, przeprowadzała wywiad z tak niepoważną, nie mającą jakoby żadnych zainteresowań i pozbawioną talentu osobą jak Doda?



Oczywiście, że można, ba - w gruncie rzeczy im poważniejsze medium tym prowokacja lepiej rokuje.

Skoro pani sędzia rozstrzygała sprawę tego, czy wypowiedź Dody "godzi w autorytet" Biblii, to proces nie zachowywał nawet pozorów obiektywności. (Swoją drogą, jaką obiektywność można zachować przy ocenie urażenia czyichś uczuć religijnych? - [ten przepis jest bzdurny i rozwala spójność KK]). Czy rzeczywiście chodziło o obrażanie uczuć religijnych czy o proces za podważanie autorytetu?

Tylko jakie to wszystko ma znaczenie dla tego wyroku? Jeżeli ktoś nie wie, co mówi, plecie, co mu ślina na język przyniesie, to tym bardziej nie powinien być za to karany, przynajmniej w sensie prawnokarnym - bo, oczywiście, solidny kop w **** od mediów to by jej się przydał, tyle, że żyjemy w czasach, w których nawet Żakowski czuje potrzebę, by zapraszać różne Dody do "poważnych" rozmów.. inna sprawa, że na pewno tej rozmowy by nie było, gdyby nie było tego procesu. Można mieć co najwyżej satysfakcję z tego, iż jego wywiad doskonale pokazał, że nie ma sensu robić z Dody "obrończyni wolności słowa" ani nikogo w tym rodzaju, bo ta osoba w ogóle się niespecjalnie orientuje co mówi, co się wokół niej dzieje itp.

Zdecydowanie prawda. Robi wokół siebie dużo szumu i tyle. A proces tylko ten szum powiększył.

Pragnę (ponownie) zwrócić uwagę, że druga strona procesu najwyraźniej też lubi robić wokół siebie szum, zaś wyrok sugeruje, że tego typu pieniactwo popłaca.