[quote="WIST" ]


Nikt z ludzi nie jest obiektywny, bo obiektywne są normy moralne podawane przez Kościół Katolicki.
Zachęcam Cię bardziej do patrzenia z perspektywy katolickiej, skoro jesteś moderatorem naszego katolickiego portalu, a historyczne oglądy niech będą tylko dodatkiem, wsparciem.

Są jak najbardziej subiektywne, określane z punktu widzenia katolików.



Ależ nauczał. KK zawsze trzymał z bogatymi, nie dziwota więc, że tylekroć zobowiązywał wiernych (biednych) do posłuszeństwa wobec panów (bogatych)... wymuszaną przez KK dziesięcinę zniesiono dopiero w XIX wieku.

proteom napisał(a):





Pokaż mi proszę, gdzie w naszym Katechizmie Kościoła Katolickiego jest taka nauka? Gdzie nakazuje łamać Prawa Boże?
http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkap.htm

Nie w Katechizmie a nauczaniu bieżącym że tak powiem, i nie dziś, a wówczas gdy było to Kościołowi na rękę. Nauka społeczna KRK zmienia się wraz ze społeczeństwem, to raczej logiczne.

Dla mnie liczy się ( jest wiarygodne i autorytatywne) oficjalne nauczanie KrK, a nie opinie jakiegoś księdza, z całym szacunkiem dla niego. Czy masz jakieś inf. potwierdzające, że KrK popierał niesprawiedliwą pańszczyznę - ja w to nie wierzę. Część ludzi Kościoła mogła go popierać, ale nie większość i nie w oficjalnym nauczaniu, bo to zaprzecza miłości blizniego, a tego naucza Kościół.

W starożytności Kościół dysponował własnymi majątkami i własnymi niewolnikami. Od średniowiecza Kościół dysponował własnymi majątkami i własnymi chłopami pańszczyźnianymi. Czego jeszcze potrzebujesz, żeby zrozumieć, że Kościół nie mógł potępiać własnej działalności, z której się utrzymywał?

Nie wierzę, żeby Kościół posiadał niewolników, to mogły być przypadki ,a nie norma. Nie wierzę, że posiadał chłopów pańszczyznianych, bo to niesprawiedliwe i upokarzające, tak traktować dziecko Boże, a chłop nim był. Jeśli coś takiego miało miejsce, to rzadko i bez wiedzy i zgody papieża. To mogły być pewne nadużycia, ale co do zasady Kościół bronił i broni słabszych i wykluczonych, bo tak naucza Jezus. Zamiast oskarżać Kościół o takie niecne praktyki, to lepiej podaj żródła historyczne o tych niegodnych postawach wobec chłopów. Łatwo potępiać, trudno udowodnić.

Nie ulega wątpliwości, że trzeba najpierw zrozumieć, żeby właściwie ocenić. Nie zgodzę się jednak z tym, że ocenianie według dzisiejszych standardów jest pozbawione sensu. Nikt chyba nie ma pretensji do ludzi z dawnych czasów, za to że żyli zgodnie z obowiązującymi wówczas zasadami, ale nie widzę powodu, dlaczego powinniśmy się powstrzymywać od krytyki tych zasad. Czy potępienie takich praktyk jak mordowanie bezbronnych, składanie ofiar z ludzi czy palenie na stosie kobiet podejrzanych o czary możemy zakwalifikować jako błąd ahistorycznego myślenia?

Kościół był jednym z filarów państwa feudalnego, w którym wykształciła się pańszczyzna. Nie mógł on jej krytykować, bo był jednym z jej beneficjentów. Powszechnie uważano, że taki ustrój jest zgodny z prawem bożym.

Jeśli chodzi o duchownych stających w obronie wyzyskiwanych chłopów to przypominam sobie jedynie ks. Piotra Ściegiennego. Wątpliwe, żeby którykolwiek papież protestował przeciwko pańszczyźnie.

Przecież nie na tym polega błąd ahistorycznego myślenia, że krytykuje się jakąś praktykę z dzisiejszego punktu widzenia. Błąd ahistorycznego myślenia polega np. na tym, że ocenia się ludzi, którzy wtedy robili takie rzeczy tak, jak ocenilibyśmy ludzi, którzy robiliby takie rzeczy teraz. Inną postacią tego błędu jest np. błąd polegający na ocenianiu postaw ludzi z punktu widzenia, który im nie był dostępny (np. oczekiwanie od ludzi wypowiadających się przed II Wojną Światową takich samych opinii o Hitlerze, jakie wypowiadamy dzisiaj).

Jakie "niecne"? Przecież Biblia nie potępiała instytucji niewolnictwa, więc i Kościół nie potępiał. W państwie rzymskim stopniowo rezygnowano z niewolnictwa nie dlatego, że chrześcijańskich cesarzy, papieży, biskupów czy zwykłych właścicieli sumienie gryzło, że nie było zgodne z ich moralnością. Niewolnictwo z przyczyn gospodarczych traciło na znaczeniu na rzecz... stosunków pańszczyźnianych właśnie. Których wczesną fazą był kolonat, zaostrzony (zakaz opuszczania ziemi) przez pierwszego chrześcijańskiego władcę, Konstantyna. W szkole nie uczyli? Więc powinni odesłać religię do sal katechetycznych, bo widocznie nauczanie jej w szkole koliduje z nauczaniem historii.

Pierwsze z brzegu źródło o niewolnikach będących własnością Kościoła:

Ręce i nogi opadają. Słyszałeś chociaż o dobrach kościelnych w średniowieczu i później, słyszałeś o Państwie Kościelnym? Wydaje ci się, że tam sami księża i zakonnicy mieszkali i zarabiali na siebie i majątki kościelne pracując na roli?

Zacznijmy może od odmitologizowania pańszczyzny.

Pańszczyzna polegała na tym, że chłop musiał zapłacić w roboczogodzinach za dzierżawę pola należącego do szlachcica. Cena była różna, od 1 osobodnia w tygodniu za 1 łan pola (według przywileju toruńskiego) do, w ekstremalnych przypadkach, nawet 10 osobodni w tygodniu w XIII wieku. 10 dni w tygodniu? Jak to możliwe? Ano tak, że to cena od całego gospodarstwa, a nie od jednej osoby. Dodajmy, ze 1 łan to właśnie przeciętna wielkość takiego gospodarstwa chłopskiego. W rodzinie był mąż, żona i n dzieci. Przyjmijmy że 5, nic niezwykłego w tych czasach. No, powiedzmy, 4 z nich już mogą pracować. Nasze 10 osobodni w tygodniu rozdziela się na 6 osób. Wychodzi na to, że średnie obciążenie pańszczyzną per capita wynosiło 1,6 dnia. Przyjmując, że pracujemy 6 dni w tygodniu, wychodzi nam, że średnio chłop musiał oddawać panu 27% swojego czasu pracy, czyli tak jakby płacił 27% podatek. I to w czasach nawiększego "wyzysku"! A jak było więcej dzieci? To dopiero była polityka prorodzinna!

Dla porównania, w 2011 roku, obchodziliśmy dzień wolności podatkowej 7 lipca, co znaczy, że średnio oddajemy w pańszczyźnie 51% owoców swojej pracy.

Pewnych spraw, ktore kiedyś zostanął uznane za "wołajace o pomstę do nieba"
Kościół obecnie też nie dostrzega i przeciw nim nie protestuje (tak jak kiedyś).

Oraz sam swoim autorytetem wspiera aktualny stan rzeczy
czy przekonania jakie sam kiedyś uzna za błędne (tak jak kiedyś).

Dlatego uważam, że nie powinno się zbyt sztywno stosować w swoim mysleniu
do szeroko rozumianego nauczania Kościola. Być może katolicy krytyczni,
czy nawet zbuntowani przeciwko pewnym poglądom w głoszonym przez Kościół
czy postawie Kościoła będą kiedyś uznani za prekursorów nowego spojrzenia na te sprawy.

O czym konkretnie myślisz? Mogłabyś to rozwinąć?




Kościół ma być autorytetem moralnym i świadkiem Bożej Obecności, bo prowadzi Go Wcielony Bóg - Jezus Chrystus. Moim zdaniem, ostatecznym kryterium jest nauczanie Jezusa zawarte w Ewangeliach i wyrażone w przykazaniach MIŁOŚCI .
Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem, żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.
Po tym wszyscy poznają, żeście moimi uczniami, jesli będziecie sie wzajemnie miłowali.

J 13:34-35

Bez względu co myśli o sobie katolik i jak bardzo powołuje się na nauczanie Kościoła i zajmowane w nim miejsce, choćby wysokie( biskup,papież) musi się skonfrontować z nauczaniem Mistrza. Czy miłuję drugiego człowieka, bez względu kim jest ( poglądy polityczne, religijne, płeć, narodowość, wykształcenie itd) tak jak On - do końca, bezwarunkowo , aż po krzyż. Kocham, i umieram dla drugiego w codziennych sprawach np. poświęcam się dla żony, nie dlatego , że mi się to opłaca , ale bo odnajduję w niej obraz Zmartwychwstałego i Jego Miłością ją kocham. Wiem, że próbując "kochać' ją swoją ludzką, uwarunkowaną "miłością" ostatecznie uprawiam egoizm emocjonalny - ja ci pomogę, jak ty mi pomożesz. Nie pytam : co kochanie mogę jeszcze zrobić dla ciebie, abyś czuła się szczęśliwa, ale układam związek pod siebie - aby mi było dobrze. Człowiek jest z natury egoistą i tylko dzięki zaufaniu Jezusowi w każdej sferze może to powoli w sobie zmieniać, ale to praca na lata, a może i na wieczność. Zawsze można kochać bardziej, zawsze można być bardziej Jezusowy dla drugiego, a nie zapatrzony w siebie, w swoje ego. Ale trzeba najpierw zaakceptować swój egoizm, bezmiar własnej grzeszności , aby podjąć pracę z Mistrzem działającym np. w sakramentach. Bez ich pomocy jest trudniej. Codzienny rachunek sumienia ze stosunku do drugiego pomaga się wyzwalać z egoizmu, ale tylko z pomocą Jezusa, bo inaczej zamykam się w pysze : jaki to ja jestem dobry .