Chwileczkę, nie było tu mowy o chłopach, lecz o dochodzeniu przeprowadzonym przez Kościół. I bynajmniej nie sądzę, aby ci zrobili pokazowe dochodzenie. Takie rzeczy Kościół zawsze badał skrupulatnie, bo i wtedy było wiadomo że ludzie czasem kłamią. Tak jak nie każde objawienie bylo przyjmowane jako prawdziwe, tak i nie każdy cud był traktowany jako prawdziwy.

Co Cie zaskakuje w uzdrowieniach umysłu? Tyklko dlatego że nie są spektakularne, czy też wielu wydają się łatwiejsze do wytłumaczenia (ilu z nich zna się na psychologii) to są wątpliwe? Cudem jest coś niesamowitego w danych czasach. Dziś nie ma problemu z chodzeniem po wodzie, ale gdy mówimy o cudzie dokonanym przez Jezusa, to mowimy o czymś niesamowitym w tamtych czasach. Dziś ciało uzdrowić jest łatwiej, ale za to jak wiele jest problemów psychicznych u ludzi. I to niestety widać. Jak wielu z nas jest poranionych przez innych ludzi. Myślisz że to tak samo ustępuje i nie jest tak samo poważnym problemem jak brak kończyny? Co oczywiście nie znaczy że tylko takie cuda się dzieją. Najważniejsze dzieją się w życiu ludzi. Ile to ja słyszałem jak chore dzieci w jedną noc modlitwy nagle były zdrowe. Jak alkocholik przestał być alkocholikiem - nie tylko że nie pił, ale bez problemu mógł się napić alkocholu i nie wracał do nałogu, a jak wiemy alkocholikiem, nawet biernym, jest się całe życie i każda kropla alkocholu sprawia że caly nałóg wraca. Cóż, małe cuda, ale realne i ważne dla zwykłych ludzi to codzienność. Zresztą Jezus tak własnie wkraczał w zycie ludzi, moźliwe nawet że prawidłowo rozpoznał w jednym wypadku chorobę psychiczną i niej kogoś uleczył.

Jajko, skoro wierzysz w te wszystkie rzeczy to co stoi na przeszkodzie w uwierzeniu w Boga?

A kto twierdzi, że ja w te wszystkie rzeczy wierzę???

Jezus mógł sprawić,żeby komuś odrosła noga. To byłoby łatwiejsze od odpuszczenia grzechów,ale tego nie robił...

Sąd wiesz, co jest dla Jezusa łatwiejsze, a co trudniejsze??? Czy w ogóle jest sens to rozważać, skoro Jezus mógł wszystko???

Sam tak powiedziałeś:) Oczywiście z dopowiedzeniem, że gdzieś tam daleko w kosmosie ale jednak wierzysz

No ale to w co wierzę nie ma nic wspólnego z siłami nadprzyrodzonymi! W żadne duchy, demony, bóstwa czy bogów nie wierzę. Wierzę, że gdzieś we Wszechświecie istnieją inne cywilizacje, które są znacznie bardziej zaawansowane od nas. A to że niektórzy przedstawicieli tych cywilizacji zechcą nazwać bogami, to zupełnie inna sprawa. Takie przypadki są znane na Ziemi: vide kult cargo. To samo będzie jak na Ziemię przybędzie odpowiednio zaawansowany przedstawiciel obcej rasy.

Nie wierzę w Boga, bo nie chcę, za to wierzę w inne cywilizacje, bo tak chcę.....porażający argument

Mam wrażenie, że to są zupełnie różne "wiary" - co do tej jajkowej właściwszy byłby chyba termin "przekonanie".

Wiara w istnienie życia poza Ziemią, wiara w istnienie innych istot inteligentnych to jednak co innego niż wiara w Zeusa, Thora, Peruna, Allaha czy Jahwe. Taka wiara jest oparta na pewnych przesłankach logicznych, a nie tylko chciejstwie.

Poza tym wiara w kosmitów nie zawiera raczej w pakiecie zobowiązania wobec nich.

Ad. Jajko

Tylko że dla niektórych nie jest to kwestia wiary lecz wiedzy. Wiara zakłada margines zwątpinia – widza nie. Bo jest też aż nazbyt dostateczna liczba dowodów na ich/Ich istnienie, tylko nie można kierować się schematami myślowymi tendencyjnie wpojonymi przez różne systemy i z góry założonymi tezami ignorując wszystko co nie jest z nimi zgodne.
Jeśli chodzi wymienione przez Ciebie Istoty, to zauważ, że gdyby objawiły się zgodnie z regułami świata przejawionego/materialnego, to natychmiast straciły by ten status. Powiedziałbym bym, że zaglądają doń „kuchennymi drzwiami”, poprzez subiektywne odczucia, które są jak najbardziej realne i prawdziwe, ale dla poszczególnych osób a nie do końca (choć w jakimś zakresie – tak) weryfikowalne w kategoriach tzw obiektywizmu, który zresztą jest jedynie umowną konwencją a nie żadną obiektywną prawdą, co bezpośrednio wynika zarówno z osiągnięć jak dzieł filozoficznych Starożytnego Wschodu. Można tu znaleźć ograniczoną analogię do sfery uczuć człowieka: miłości, żalu czy smutku nie sposób zmierzyć a czasem nawet określić w sposób „obiektywny” i racjonalny.

Zgadza sie Gdyby nie badał, utraciłby kontrolę nad cudami, byłoby ich bez liku. Niekoniecznie musi chodzić o kłamstwa. Jeśli ktos jest nastawiony i oczekuje cudu, podświadomie interpretuje różne zjawiska w kategoriach cudu.
Tak, jak pisałem- znaczące wydaje sie przesuwanie akcentów z uzdrowień fizycznych na psychiczne. Te ostatnie są trudne do zweryfikowania. Spodziewam sie, ze bedzie to trwała tendencja.


Można to i tak ująć, ale to jest ujecie literackie a nie naukowe. Przez cud należałoby rozumieć coś niezgodnego z prawami nauki. Gdyby dawniejsze pokolenia, widząc niezrozumiałę zjawiska, powiedziały: "tego jeszcze nie potrafimy wyjasnić", nie byłoby wiary w cuda. Jednak prosciej było powiedzieć: oto wydarzył sie cud (oczywiście za sprawą jakiegoś bóstwa).

To jest znane medycynie. Poprzez oddziaływanie na umysł można leczyć takze choroby somatyczne. Wazne aby chory miał jakiś punkt zaczepienia, coś co w jego mniemaniu go uleczy. Dlatego nawet lekarz ateista będzie zalecał wierzącemu choremu modlitwę. Sprawdza sie to nie tylko w religii chrześcijańsjkiej. Moze to być dowolny bóg, w któego ten chory wierzy. Nie tylko bóg zresztą, mogą to być też inne wartości wazne dla chorego.
Jeśli chodzi o problemy psychiczne, to efekty osiągaja też terapeuci "cywilni", nie musi to mieć nic wspólnego z religią.

Bashobora i http://warszawa.gazeta.pl/warszawa/1,34862,14224410,Wierzy_w_uzdrowiciela___Cuda_widzialam_na_wlasne_oczy_.html...

Kto chce wyrobic sobie zdanie na temat wartości relacji naocznych świadków, powinien sobie poczytać na przykład wywiady z sędziami (czy w ogóle o zasadach otrzekania jakie ich obowiązują). Zauwazy wtedy, że kilku naocznych świadków widziało dane wydarzenie całkiem odmiennie i każdy gotowy jest przysiąc iz się nie myli.
Jeżeli chcemy potwierdzić zaistnienie cudu, musimy zastosowac metodologię naukową. Sa oczywiscie tacy, którzy tego nie potrzebują. Ich strata, ale idzie z tym żyć.