Słusznie napisałeś, że dziecko (jeżeli w ogóle) przejmuje religie automatycznie. Ale jeśli nie chce jej przejmować, to moim zdaniem zmuszać nie należy i jest to sprzeczne z prawem.

To, że nie jesteś dzieckiem, nie zmienia faktu że jakoś byś się czuł, gdyby ktoś Cię zmuszał do oddawania czci jakiemus obcemu Ci bóśtwu. Możesz napisać jak byś się czuł? Myślisz, ze dziecko nic nie czuje?

Żonę też ukarzesz, jak nie pójdzie do kościoła?

Nie wiem do jakiego wieku, szczerze mówiąc. Dla moich rodziców ja cały czas jestem dzieckiem, a mój syn nie ma jeszcze 13 lat, więc nie wiem co sam będę sądził.

Do początku okresu dojrzewania dziecko w sposób naturalny przejmuje wzorce od rodziców. Brak takiego przejmowania jest dowodem patologii.
Próby zmuszania dziecka w trakcie dojrzewania do przyjęcia (podtrzymywania) wzorców rodziców, to głupota. Raz, że w sposób niemal gwarantowany spowodują odrzucenie tych wzorców. Wyjdzie to na jaw od razu, albo po usamodzielnieniu się i opuszczeniu kręgu władzy rodziców.
Dwa, że zmuszanie takie nie sprzyja wyrobieniu się dojrzałego światopoglądu. Trzeba dyskutować (ale nie z pozycji siły) i wykazywać konsekwencje wyborów w odniesieniu do całości kontekstu.

A ty pewnie sądzisz, że wiesz, co dziecko czuje.

Nie ożeniłem się z dzieckiem.

Polskie prawo definiuje 13 lat jako granicę braku możliwości podejmowania decyzji co do swojego losu. Po osiągnięciu tego wieku, można się znaleźć w identycznym położeniu tylko po sądowym orzeczeniu ubezwłasnowolnienia.
Dlatego m.in. interpretacje sądów rodzinnych w tym zakresie są bezprawiem.

Rozumiem, że na trudne pytania nie odpowiesz...a miałem nadzieję, że nie ulegniesz standardom tego forum...

Ja staram się zrozumieć, co dziecko czuje. Rozmawiam z nim. Moje przede wszystkim czuje nudę w kościele.

To ciekawe co piszesz o tym wieku 13 lat. Możesz jakiś link podrzucić do konkretnego przepisu?

O jakie konkretnie pytanie ci chodzi? Możesz je powtórzyć?
Po prostu wzoruje się na tobie. To ty czujesz (czułbyś) nudę, a dziecko ciebie naśladuje.
Kodeks cywilny, Księga pierwsza, Tytuł II, Dział I, Rozdział I, Art.12-13

Jasne, że mogę powtórzyć, choć są one w poście powyżej (SAM JE CYTOWAŁEŚ), a Ty na nie nie odpowiedziałeś (albo udzieliłeś odpowiedzi wymijającej, tudzież odpowiedziałeś pytaniem na pytanie), więc łatwo się zorientować.


1. To, że nie jesteś dzieckiem, nie zmienia faktu że jakoś byś się czuł, gdyby ktoś Cię zmuszał do oddawania czci jakiemuś obcemu Ci bóstwu. Możesz napisać jak byś się czuł?
2. Myślisz, ze dziecko nic nie czuje?
3. Żonę też ukarzesz, jak nie pójdzie do kościoła?

Pewnie bym męczennikiem został.
Myślę, że czuje w pełnym zakresie, choć inaczej niż dorosły. My, czyli dorośli, jesteśmy po przekształceniu naszego umysłu w okresie dorastania i nawet gdy poziom hormonów zaczyna gwałtownie spadać (już tego doświadczam), to nie przywraca nam to sposobu myślenia dziecka.
Ani mi się śni. Wolałbym spokojnie dożyć następnego dnia.

1. Ja pytam jak byś się czuł, a nie kim byś został.
2. Czyli jednak dziecko coś czuje. Może warto spróbować dowiedzieć się co czuje i zareagować?
3. No widzisz, chcesz karać bezbronne dziecko, ale osoby dorosłej już nie, gdyż obawiasz się jej (słusznej) reakcji! Dziecka się nie boisz, bo nic Ci nie zrobi... co najmniej wątpliwa postawa.



Hmm, chcesz powiedzieć, że dziecko czuje to co ja bym czuł??? Telepatia jakaś czy co? Ciekawe, że dziecko najwyraźniej nie czuje tego samego co ja, gdy oglądamy Teletubisie. Ja się nudzę - dziecko śledzi z wypiekami na twarzy. Dlaczego to teraz tak samo nie działa?

[/quote]

A jak ma się do tego artykuł 53. Konstytucji? Co jest nadrzędne?

Wychowanie polega m.in. na nauczeniu dziecka, że czasem w życiu robi się rzeczy nudne, gdyż żyje się nie tylko dla rozrywki.

Czułbym się z tym tak źle, że starałbym się temu ze wszystkich sił zapobiec, do męczeństwa włącznie.
Są różne sposoby karania.
To nie działa tak prosto. Poczytaj sobie lepiej o psychologii dziecka.
Nadrzędna jest zawsze ustawa zasadnicza. Nie należy jednak zapominać o tym, że prawo stanowi jednolitą całość (a jeśli nie, to interweniuje Trybunał Konstytucyjny) i przepisy prawa podrzędnego uszczegóławiają poszczególne przypadki. Czytałeś ten fragment KC, który podałem?

No to przynajmniej rozumiesz naszą Różę i wszystkich innych prześladowanych w imię wiary. Cieszę się.



Czytałem. Tylko nie wiem co wspólnego ma zdolność do czynności prawnych z prawem do niebycia zmuszanym, bitym, zabijanym.

Art 53 Konstytucji mówi o wolności religijnej, a art.12,13 KC o ubezwłasnowolnieniu. Gdzie tam znalazłeś coś o biciu lub zabijaniu?
Bo jeśli chodzi o zmuszanie, to owszem, ubezwłasnowolnienie polega właśnie na tym, że wola ubezwłasnowolnionego jest nie brana pod uwagę podczas czynności opiekuńczych, pod warunkiem, że te czynności nie mają charakteru czynów naruszających dobro ubezwłasnowolnionego. Co więc znaczy naruszenie dobra? Np. kary cielesne. Tego nie wolno robić. Ale wolno pozbawić dzieciaka deseru, kieszonkowego, telewizji, prezentu na gwiazdkę (zamiast tego symboliczne rózgi), wyjścia do wesołego miasteczka, kina itd. itp. Zapewniam cię, że jest to o wiele bardziej dotkliwe dla dziecka niż jednorazowy klaps w pupę.

Czy twierdzisz, że osoba poniżej lat 13 jest całkowicie ubezwłasnowolniona, a więc można ją zmuszać do tego, czego zakazuje Konstytucja???

No chyba jednak nie czytałeś tych artykułów w KC. Zacytuję:Kodeks stawia na równi osoby ubezwłasnowolnione całkowicie i osoby poniżej lat 13.

I owszem, można je zmuszać, byleby nie w sposób zabroniony prawem. W końcu, niezależnie od wieku, zarówno dwunastolatek jak i chory umysłowo może rozedrzeć się w kościele, wrzeszcząc:

Nie chcę tu być! Dlaczego mnie do tego zmuszasz!
.

Zapewniam, że po takim, nawet jednorazowym występie, rodzice czy opiekunowie będą skłonni brać pod uwagę wolę ubezwłasnowolnionego.

Kodeks stawia takie osoby na równi POD WZGLĘDEM CZYNNOŚCI PRAWNYCH. Czy prawo do niebycia zmuszanym jest czynnością prawną? Nie sądzę.

Twoje sądy nie mają tu wartości argumentu. Przytocz może opinię jakiegoś legisty.