Kontynuacja wzajemnych uwag: viewtopic.php?p=978102#p978102

Te oburzenie na chec ulzenia cierpiacym ludzim bardzo mi przypomina dawne i pewnie juz calkowicie zapomniane kampanie w sprawie znieczulen w dentystyce i znieczulen porodowych.
Oczywiscie na zupelnie innym poziomie w porownaniu z eutanazja, ale skojarzenia samo sie narzuca.
Polska metoda to bylo ze musi bolec bo...cierpienie uszlachetnia ?
Pamietam pierwsza wizyte u dentysty i bezbolesne borowanie, dalej nieprzyjemne ale bez porownania z tym do czego bylem przyzwyczajony. Efekt - fatalny stan uzebienia wiekszosci polskiego spoleczenstwa widoczny do tej pory co specjalnie razi u osob publicznych.
Z porodami dalej nie wiem czy znieczulenia sa czesto w Polsce stosowane, cos obilo mi sie o uszy ze dalej wiekszosc lekarzy ma z tym problem.
Ja mam propozycje dla osob forsujacych poglad "cierpienie uszlachetnia" - stosujcie to na sobie a od innych sie odklejcie i nie narzucajcie im swoich pogladow. Kazdy inaczej odbiera i przezywa bol i kazdy powinien miec w sprawie swego bolu prawo wyboru.

Różnica pomiędzy środkami, które skracają życia do miesiąca, czy dwóch (gdy stan pacjenta jest już bardzo zły) a środkami, które skracają do kilkunastu minut jest marginalna.


W eutanazji celem jest skrócenie cierpień w jedyny możliwy sposób.


Mój dziadek też umierał na raka w szpitalu. Ostatni miesiąc jedynie męczył się z bólu i - prawdopodobnie z powodu zaburzeń metabolizmu w organizmie lub przerzutów do mózgu - wyglądało to tak, jakby cierpiał na depresję. Nie miał ochoty rozmawiać i tylko patrzył przed siebie obojętnym wzrokiem. Za to ostatniego tygodnia stracił już przytomność całkowicie i czasem tylko krzyczał. Krzyk ten nie brzmiał jak powodowany bólem. Raczej taki krzyk bez żadnego widocznego powodu.

Wtedy przekonałem się na własne oczy, że czekanie na siłę do samego końca nie ma żadnego sensownego uzasadnienia.

Oczywiście, jeśli ktoś jest np. wierzący i chce iść drogą Jezusa albo ma jakikolwiek inny powód może nie chcieć eutanazji. Mój dziadek akurat nic o tym nie wspominał ale znam też przypadek kogoś innego z rodziny, kto pod koniec mówił, że już dłużej wytrzymać nie może i dostawał takie dawki morfiny, że pewnie bardzo to wszystko przyspieszyło. Ale on i tak wolałby szybciej.


Przykłady masz powyżej. Choć jest jasne, że istnieją sytuacje, gdy nie można pomóc.

Na przykład w terminalnym stanie nowotworów wiele osób chciałoby skrócić swoje cierpienie.

A może to Iago przeoczył odpowiedź na konkret?
Jest on tutaj: viewtopic.php?p=978097#p978097

Chodzi o to, że jeżeli ktoś pyta o konkretne rozwiązania, to powinien podać konkretny opis problemu. Czyli konkretną osobę, jej wiek, płeć, sytuację społeczną, schorzenie, sytuację rodzinną, światopogląd temperament, itd.

Jeżeli pytający tego wszystkiego nie podaje, możliwości udzielenia konkretnej odpowiedzi nie ma. Panuje tu zasada symetrii, że odpowiedź dopasowuje się do problemu i za każdym razem jest ona inna, bo konkretne rozwiązanie, jest dopasowane do konkretnego człowieka.
Zatem należy zacząć od podania konkretnych danych.

O konkrety pytałem dlatego, bo rzucałeś filozoficznymi ogólnikami o perspektywach, z których nic jasno nie wynikało. Wiadomo, że są ludzie, którym realnie pomóc nie można. Innym, z kolei, nie ma kto pomóc - albo nikt nie szuka kogoś takiego. Gdy zalegalizują eutanazję, przynajmniej może niektórzy ruszą się z domu, aby spróbować skutecznej pomocy udzielić.

Mój ojciec, 60 lat, płeć męska, rencista, zaawansowany rak płuc, niewierzący, narwany alkoholik.

Wystarczająco konkretnie?

Nie zalegalizują.
Niemniej gdy się popatrzy realnie na sytuację w Polsce w perspektywie 5-10 lat, czyli miliony starych, schorowanych ludzi, przy totalnymi brakami medyków, to aż strach myśleć

Zalegalizują, gdy zmieni się nastawienie społeczeństwa. Jeśli jest odpowiednio duży odsetek ludzi, którzy czegoś chcą, ktoś to zrealizuje.

Ja bardzo proszę...
Podstawą całego światopoglądu na temat dopuszczalności eutanazji jest opinia, że pewnym ludziom pomóc nie można. I jest to zasadnicza kwestia sporna, bo przeciwnicy eutanazji wyrażają opinię, że życie człowieka na żadnym jego etapie, nie jest stanem beznadziei, niemocy i rozpaczy, któremu to życiu pomóc nie można. Jak to kiedyś ładnie ujął jeden z moderatorów:

Pewnie dyskusja na temat czy są ludzie, którym pomóc nie można, będzie się toczyła jeszcze długo, a sens tej dyskusji będzie polegał na tym, że będzie się podawało wartościowe argumenty. Natomiast mówienie, że są tacy ludzie, bo wiadomo, że tacy są, jakby odrobinkę omija to, co w tej dyskusji najważniejsze... No i być może jest ciut nieregulaminowe, bo nie podaje argumentów. Ale akurat ja moderatorem nie jestem

Ale to chyba nie katolicy, prawda? Bo to byłaby gruba herezja.

To ciekawe ze ten argument jest podnoszony przez ludzi zdrowych i w miare mlodych, bo sami zainteresowani maja przeciwne zdanie :

https://jamanetwork.com/journals/jamain ... cle/485433

80% smiertelnie chorych uczestnikow tego badania, rekrutowanych wsrod ludzi z hospicjow poparlo mozliwosc eutanazji lub assisted suicide w wybranym przez siebie momencie, co zgadza sie z innymi badaniami na ten temat robionymi wsrod ludzi smiertelnie lub przewlekle chorych bez nadziei na wyleczenie.

https://www.youtube.com/watch?v=lZupsTMLX9E

Tzn, zmierzasz do wniosku, że opinie młodych i zdrowych, nie są miarodajne?

Czyją opinię mamy stosować jako wzorzec? Osoby zdrowej, która posiada zdolność prawidłowego rozumowania, czy osoby chorej, której percepcja jest chorobowo zmieniona?

Zdarza się, że młodzi ludzie po ich zawodach miłosnych, dokonują prób samobójczych, a impuls, który ich do tego popycha, jest autentyczny.
Czy autentyczność ich prób samobójczych, też może być podstawą do ich zalegalizowania, podobnie jak w przypadku eutanazji?

Tak informacyjnie: próby samobójcze jak i same samobójstwa są legalne.

W sensie formalnym racja, chodziło mi o sankcjonowanie samobójstw młodych ludzi w rodzaju eutanazji.

Sam po części zdeprecjonowałeś istotę opinii młodych, jak pisał wieszcz górną i durną, bo tylko durny podejmuje próby samobójcze po zawodzie miłosnym.
O dramacie bólu, na który żadna medycyna nie pomaga, niedoświadczeni tym bólem, tylko sobie górnie i durnie fantazjują.
Osobiście nie optuję za eutanazją, mam jedynie nadzieję, że nauka wytworzy jakiś medykament niwelujący zupełnie straszliwy ból.
Rozumiejący umieścili w Katechizmie zapis o konieczności uśmierzania bólu, nawet kosztem przyspieszenia śmierci.

PS. charakterystyczne, że o bólu tak gorliwie dyskutują mężczyźni, przywołując nawet zabiegi "Na żywca" przed wiekami, a jestem przekonana, że gdyby Bóg to panom powierzył rodzenie dzieci to ludzkości byłaby co najmniej o 50% mniej.