Co takiego zrobiła babcia Luiza?
Salomea: – Kiedy nosiła mnie pod sercem, chorowała na gruźlicę. To była choroba nieuleczalna w tamtym czasie. Po zajściu w ciążę poszła do lekarza, który powiedział: „Pani absolutnie nie może tego dziecka urodzić, pani się musi leczyć”. Mama odpowiedziała: „Pan nie ma prawa tak mówić i pan mnie leczył nie będzie. Zabraniam panu przychodzić do mojego domu”. Bała się, że lekarz może spowodować poronienie. „Pani to życiem przypłaci, a urodzi pani cherlaka” – ostrzegał lekarz. No i proszę popatrzeć, jakim cherlakiem jestem…

Po urodzeniu mnie wiedziała, że wkrótce umrze, dlatego przez następny rok szydełkowała, szyła, haftowała, żeby Tata miał wszystko, co trzeba, dopóki się nie ożeni. Mówiła mu: „Postaraj się ją wychować tak pobożnie, jak to jest tylko możliwe”. Dostałam od niej obrazek Serca Pana Jezusa. Na odwrocie było napisane: „Córko, bądź zawsze wierna Bogu i Kościołowi świętemu”. Ona mnie oddała Panu Bogu w ręce i ja Mu się wywinąć nie jestem w stanie… Wiem, że ona zawsze nade mną czuwa. To jest świętych obcowanie, któremu nie da się zaprzeczyć.

Jak na Pani życie wpłynęła świadomość tego poświęcenia?
Salomea: – Pracowałam w poradni życia rodzinnego, prowadziłam spotkania dla młodych ludzi. Maturzystki wykłócały się ze mną na różnych spotkaniach o kwestię aborcji. Mówiły: jak to możliwe, że kobieta nie może o sobie decydować? Nie chciałam nikomu mówić o tym, jak to było z Mamą; myślałam sobie, że to jest moja rodzinna tajemnica. Ale zrozumiałam, że Pan Bóg chce inaczej, że to nie moja, ale Jego tajemnica, że muszę to powiedzieć. Powiedziałam – i dopiero to skutkowało. Mówiłam im: mnie by tutaj nie było, nie byłoby mojego syna księdza ani mojej córki lekarki. Ile życia zostało uratowanego – to są sprawy niewymierne, to tylko wie Pan Bóg, ale mogę śmiało powiedzieć, że jedno życie oddane przyniosło plon stokrotny.

Zaraz - chwileczkę
1. Jeśli kobieta JEST w ciąży poród tą czy inną drogą nastąpić MUSI. Można się zastanawiać, jak uratować kobietę i dziecko, ale uniknąć go się nie da.

2. Pozbawienie kogoś życia jest złem. Kogokolwiek. Ratowanie życia dziecka nie wymaga bezpośredniego zabicia matki. Dla ratowania życia matki NIE MOŻNA bezpośrednio zabić dziecka.

3. Decyzja o tym, czy matka ryzykuje swoje życie by ocalić dziecko, czy broni swojego życia, nawet jeśli leczenie może dziecku zaszkodzić należy do matki. Nie do lekarza, ojca, moralistów, kogo tam jeszcze...

K66 - usunęłam zdanie, że "zmiana leku nie powoduje ciąży" - albo jakoś tak W ciągu kilku minut po jego napisaniu Widzisz, jak nieprzyjemna może być edycja postów?

Nie - nie lepsza będzie śmierć obu. Ale nie rozmawiamy o sytuacji, w której mamy do wyboru dwie śmierci lub jedną. Rozmawiamy o sytuacji "albo-albo".

Ratowanie życia dziecka nie wymaga bezpośredniego zabicia matki. Dla ratowania życia matki NIE MOŻNA bezpośrednio zabić dziecka.

K66 - NIE WIEM.
Zrozum, że nie ma kodeksu postępowania na każdą sytuację.

K66
Uratowanie dziecka (jesli jest możliwe) NIE WYMAGA bezpośredniego zabicia matki (np podania śmiertelnej dawki czegokolwiek). Ratowanie matki NIE MOŻE POWODOWAĆ działań mających jako bezpośredni cel zabicie dziecka (czytaj - aborcji).

A co w teakiej teoretycznej sytuacji : tata, mama i dziecko plyna sobie lodka po jeziorze.
Jakas burza i wypadaja za burt - ani matak ani dziecko nie potrafia plywac.

Kogo ma ratowac tata/maz?