Spowiedz to nie tylko wyznanie grzechów. Pogłębioną formą sakramentu pokuty jest także kierownictwo duchowe. Korzystne jest także wybranie sobie stalego spowiednika i kierownika duchowego. To jest bardzo ważne by przyczyniac się do własnego wzrostu duchowego

Ja także jestem przeciwna zbiorowemu "wyznawaniu" grzechów . Jednak chciałabym zauważyć, Salomeo, że żaden grzech nie jest indywidualną sprawą konkretnego człowieka. Każdy grzech zadaje ranę Kościołowi jako wspólnocie ( to aluzja do tematu : Grzech mój i tylko mój ! )
Piękną - chociaż rzadką - praktyką są nabożeństwa pokutne, podczas których zostaje wyrażona łączność między wszystkimi członkami Kościoła. Jest spowiedź powszechna, rachunek sumienia i spowiedź indywidualna . Jedni klęczą u kratek konfesjonału, drudzy modlą się za nich.



Julio, to troszeczkę nie tak
Kierownictwo duchowe nie jest formą sakramentu pokuty. Kierownictwo duchowe może towarzyszyć spowiedzi ( i tak jest najlepiej), ale może także odbywć się poza nią .

Z swojej strony zapraszam do przeczytania artykułu bardzo ciekawego.

SPOWIEDŹ

no tak... juz sie poprawiam... masz racje baranku... troche sie zakrecilam przepraszam... zgadza sie ze sakrament pokuty nie jest kierownictwem duchowym. poza tym nadal utrzymuje ze warto miec stalego spowiednika, jak rowniesz dobrego ierownika duchowego...

calkowicie sie z Toba zgadzam. Wydaje mi sie wlasnie podczas spowiedzi "jeden na jeden" jest sie w stanie tak naprawde skupic nad tym co sie mowi a co za tym idzie zaczac myslec dlaczego PO RAZ KOLEJNY wymieniam ten sam grzech, czy nie da sie czegos zrobic zeby to zmienic.

A odnosnie stalego spowiednika ... jestem jak najbardziej za

pozdrawiam

Ja również uważam taką formę sakramentu pokuty za coś czego nie chciałabym by się zmieniło. W spowiedzi spotykam się z życzliwością, otwarcią i delikatnością kapłanów. Gdy były rany zadane przez grzech to spowiednicy pomogli je uzdrowić. Wielokrotnie dzięki spowiedzi udało mi się rozwiązać konkretny problem grzechu. Wracam do Światła jakim jest Jezus i trwam przy Nim, regularna spowiedź pozwala mi unikać popełniania grzechów ciężkich ale równocześnie wiem, że w przypadku ciężkiego upadku spowiedź otwiera mi drogę powrotu do życia w stanie łaski uświęcającej. Regularna spowiedź (z grzechów lekkich) jest umocnieniem w dobrym, stanowi pomoc w pracy nad sobą, w walce ze swoimi słabościami.

Kiedyś w Kościele była spowiedź publiczna, ale to zmieniło się, gdyż władze Kościelne doszły do wniosku, że z publicznego wyznawania grzechów wychodzi więcej złego niż dobrego (urazy jednych do drugich, narażenie na szyderstwa itd.), nie widzę więc żadnego usprawiedliwienia dla regresji w tym punkcie. Zresztą to by nawet było niepraktyczne - gdyby ludzie mieli wyznawać grzechy na mszy, publicznie, to przeciągałaby się ona godzinami (chyba, że mówimy o jakiejś maleńkiej parafii ), a jeśli ta spowiedź miałaby się odbywać poza mszą, to co za publika przychodziłaby by jej wysłuchać? Chyba tylko "ciekawscy".
Salomeo, przyznam, że ja nigdy nie spotkałem katolików którzy chcieliby powszechnego wyznawania grzechów (prędzej wyznawania ich w zwykłej modlitwie, bez pośrednictwa kapłana), ale racje takich osób są na tyle słabo uzasadnione, że nie ma problemu z ich obaleniem

Ja też jestem za tym aby spowiedz przebiegała między dwoma osobami :kapłan i penitent.
Mysle ,że taki układ jest o wiele lepszy niż grupowy.Ja np. nigdy nie wyznałabym grzechów przed duża grupą ludzi.Ludzie śa tylko ludzmi i choćby nie wiem jak uduchowiona wspólnota myśle ,że do końca nie zrozumieliby tego co chciałabym im przekazać...czesto kapłanowi zrozumieć i poradzić jest trudno dlatego prosi się o światło Ducha św.Wiec skoro oni nie umieliby mi pomóc w jakim celu mam mówić im moje grzechy?
naprowadźcie mnie jesli źle mysle.

Oczywiscie, że forma sakramentu pokuty zmieniała się na przestrzeni wieków. Teraz mamy spowiedź uszną. Może komus to nie pasuje, stwierdza, ze to krępujące... Tylko popatrzmy np. na spowiedź(pokutę) w pierwszych wiekach Koscioła. Była powszechna praktyka publicznej pokuty za ciężkie przewinienia. Szczególnie ciężkie. Np. za cudzołóstwo. Taka osoba mogła byc tylko na Mszy katechumenów, wszyscy widzieli, ze ona popełniła jakiś bardzo ciężki grzech. Czekała przez pewnien czas w takim upokorzeniu na pojednanie z Bogiem i Kościołem.


Dzisiejsza forma sakramentu, nie jest wiec szczególnie cieżka. Wyznajesz grzechy po cichu jednej osobie. W dodatku jest ona zobowiązana tajemnicą spowiedzi.


Możliwość wyznawania grzechów w obecnej formie bardzo pomaga. Każdy człowiek potrzebuje podzielić się swoimi niepowodzeniami z innymi. Stąd rosnące jak grzyby po deszczu na Zachodzie gabinety psychoterapeutów. Ale podstawowa różnica pomiędzy spowiedzią, a kozetką u psycho- specjalisty lub kawiarnią, do której można przyjść i pogadać o życiowych wzlotach i upadkach jest taka, że spowiedź ma leczyć przede wszystkim duszę- zraninoną psychikę przy okazji. To jest tak, że po prostu rany duszy odbijają się na psychice. Lecząc duszę, leczy się psychikę. A skupiając się tylko na duszy, nie usuwa się przyczyny tylko skutek. Oprócz tego żaden psycholog nie powie Ci- jestes wolny! tego z czym do mnie przyszedłeś już nie ma! zaczynasz nowe życie!


Dziękujmy Bogu za dar spowiedzi i kierownictwa duchowego.