Witam Wszystkich bardzo serdecznie,

Piszę do Was ponieważ odczuwam potrzebę podzielenia się swoimi rozważaniami na temat spowiedzi i braku uzyskania rozgrzeszenia.
Na samym początku chciałem zaznaczyć że post ten nie ma charakteru bluźnierczego i że CAŁKOWICIE ZGADZAM się ze wszystkimi (poniżej opisanymi przeze mnie) uwagami Kapłana. Nie neguje jego decyzji ani ich słuszności.
A więc krótko o sobie. Mam 27 lat i jestem osobą wierzącą i praktykującą. Od 3 lat mieszkam z dziewczyną (obecnie narzeczoną). Mamy zaplanowany ślub na przyszły rok. Ona również jest osobą wierzącą. Oboje staramy się co Niedzielę czynnie uczestniczyć we Mszy św. i wypełniać obowiązki jakie spoczywają na barkach chrześcijanina. To że ze sobą mieszkamy nie wynika z konieczności (ja mogę mieszkać ze swoimi rodzicami) lecz chęci poznania się w życiu codziennym. Wiele słyszy się teraz o małżeństwach które rozstają się po upływie kilku miesięcy od ślubu z powodu niezgodności charakteru ale nie o tym chciałem pisać. My nie chcielibyśmy dołączyć do tej grupy więc staramy towarzyszyć sobie w życiu w każdym jego momencie by w pełni się poznać. Jak się domyślacie w naszym życiu niestety jest grzech związany ze współżyciem. Mamy świadomość wagi tego grzechu i wiemy że jest to grzech ciężki jednak jesteśmy ludźmi i nie potrafimy walczyć ze wszystkimi pokusami...
Jak się domyślacie spowiednik odmówił udzielenia mi rozgrzeszenia właśnie z powodu faktu mieszkania i współżycia z narzeczoną. Całkowicie się z nim zgadzam i nie mam zamiaru wyżalać się tutaj na ten temat ani iść do innego księdza licząc na większą pobłażliwość. Oczywiście jest mi bardzo ciężko w tej sytuacji, pociesza mnie jednak fakt że przed ślubem (jak powiedział spowiednik) uzyskam upragnione rozgrzeszenie ponieważ nie będzie to wtedy spowiedź świętokradcza. W chwili obecnej oczywistym jest że po spowiedzi wrócę do domu i dalej będę mieszkać z dziewczyną a więc niemożliwa jest poprawa i wyrzeczenie się grzechu która jest warunkiem koniecznym ważności spowiedzi. Swoją droga jest to fakt na który wcześniej nie zwróciłem uwagi...
Nasunęła mi się jednak taka wątpliwość czy brak rozgrzeszenia wynika z samego faktu mieszkania z narzeczoną, czy może bardziej z tego że wysoce prawdopodobne jest że będziemy znowu współżyć ze sobą za jakiś czas.
Jeśli jest to spowodowane przez sam fakt mieszkania z narzeczoną to w czym jestem gorszy od mężczyzny który mieszka z rodzicami, uprawia seks np. z dziewczyną czy narzeczoną i przy spowiedzi uzyskuje rozgrzeszenie. A jeśli jest to spowodowane wysokim ryzykiem wystąpienia grzechu to czy takie założenie nie jest nieco nad wyraz? Połowa z osób odchodzących od konfesjonału popełni grzechy z których właśnie się spowiadała. Ale po to jest sakrament spowiedzi by się z nich spowiadać. Gdyby spowiednicy nie udzielali rozgrzeszenia za każdym razem gdy istnieje prawdopodobieństwo ponownego popełnienia grzechu konfesjonały świeciłyby pustkami... Moje pytania są bardzo trudne (przynajmniej tak mi się wydaje). Tak jak powiedziałem nie mam zamiaru dyskutować z decyzją spowiednika i całkowicie się jej poddaje. Chciałem jednak w pełni zrozumieć sytuację jaka zaistniała dlatego prosiłbym Was o komentarz na ten temat. Z góry dziękuję.

Pozdrawiam Serdecznie
Żbik

Pytanie: czy żałujesz tego współżycia seksualnego z dziewczyna?
I czy obiecanie poprawy jest prawdziwie szczere?

Bez żalu i chęci poprawy nie ma szans na rozgrzeszenie.

Właśnie o to chodzi że spowiednik nie zapytał mnie o to tylko z góry założył iż nie żałuje oraz że i tak znowu zgrzeszę. Tak jak napisałem jest to wysoce prawdopodobne i zgadzam się z nim ale zastanawiałem się czy sam fakt mieszkania z inną kobietą to już grzech. Poza tym tak jak napisałem jestem świadomy swoich złych uczynków i jest mi z nimi źle ale jestem człowiekiem istotą ułomną, błądzącą i grzeszną z natury. Jednym z ważniejszych powodów planowanych zaślubin jest właśnie potrzeba wyjścia z grzesznego życia. Tyle że to chyba za mało...

@Aprylka
Chyba trochę przesadzasz szczególnie pisząc o mieszkaniu ze współlokatorka itd. Idąc tym tokiem myślenia każdy kto legalnie posiada broń w domu naraża się na grzech ciężki potencjalnie łamiąc przykazanie "Nie zabijaj" ponieważ ma świadomość że może zabić i dobrowolnie trzyma broń w domu... Poza tym w każdym przypadku trzeba dostrzegać jeszcze człowieka czy jest w nim chęć poprawy i walki z pokusami. W końcu ostatecznie może zaistnieć 1000 warunków ale to od jego decyzji zależy czy grzech zostanie czy nie zostanie popełniony. Na pewnej stronie (nie wiem czy wolno umieszczać mi adres) znalazłem odpowiedź o. Jezuity na podobne pytanie:



Odpowiedź ta wiele mi wyjaśnia i chyba już całkowicie rozumiem swoją sytuację oraz to dlaczego nie uzyskałem rozgrzeszenia. Powiem tylko tyle że ksiądz wykazał się ogromną mądrością a ja sam nie dostrzegałem iż to byłoby świętokradcza spowiedź...

Jaka to przesada widać z tego cytatu:


Pierwszym warunkiem walki z pokusami jest zmniejszenie liczby okazji do nich. A takiej woli nie wyrażasz, prawda? Nazywając rzecz po imieniu, to żyjecie w konkubinacie i nie zamierzacie na razie tego zmienić.

Do tego dochodzi kwestia zgorszenia - kolejnej kropli do tego, by uznać, że konkubinat to coś normalnego i nie ma w tym nic niewłaściwego. Po prostu ludzie chcą się lepiej poznać. Zgorszenia nie w sensie "świętego oburzenia", ale tego, że inni na skutek m.in. waszego przykładu też wejdą/ mogą wejść w podobny grzech.

Podobnie jak ja nie spotkałem nigdy kogoś kto współ-wynajmował mieszkanie w celu współżycia.



A gdzie ja to napisałem?



Ale umiesz czytać ze zrozumieniem prawda? Ślub jest już (za)planowany więc wydaje mi się to wystarczający 'zamiar'...

Wystarczający by nie mówić że nie zamierzamy tego stanu zmienić.

Czytam to i nie wiem w czym Ty masz problem. I jeszcze oburzony jesteś, że ktoś napisał tak a nie inaczej.
Nawet jeśli byś dostał rozgrzeszenie tak jak inni je dostają co byś miał z tego? Nic! Przypominam o 5 warunkach dobrej spowiedzi, to one są najważniejsze, i one powodują, że spowiedź jest ważna.



Najlepiej powiedzieć nie potrafię. Po co takie kity wciskać? Po prostu nie chcecie i już. Z Bogiem wszystko można. A Ty nawet nie próbujesz, tylko z góry zakładasz, że nie potrafisz.

A więc wiesz, że tkwisz, w grzechu ciężkim i mimo tego dalej to czynisz, brak u Ciebie postanowienia poprawy, bo z góry zakładasz, że nie potrafisz, żalu zapewne też nie ma, więc czym do Spowiedzi??

Kapłan mógłby zrobić ten znak krzyża, dać Ci te rozgrzeszenie, ale i tak byłoby nie ważne.

I to byłoby na tyle. Wiem wszystko co chciałem się dowiedzieć a reszta to już sprawa między mną a Bogiem. Dziękuję wszystkim za rozmowę i pomoc.

o widzisz, możesz kłamać i rozgrzeszenie dostaniesz, albo coś zataić, ale co wtedy ta spowiedź będzie warta?no oczywiście nic tak samo jak wtedy gdy czegoś nie żałujesz.w sumie jestem w podobnej sytuacji do Ciebie tylko darowałam sobie spowiedź, bo wiedziałam ze mnie ksiądz wygoni.
zarówno szczerość jak i kłamanie nie popłacają, a pośredniego stanu nie ma.
Najgorzej jest z żalem i chęcią poprawy...

co do kwestii gorszenia to jest juz tak naciagane...dziwne ze sasiadow wedlug niektorych gorsza studenci mieszkajacy razem, czy pary mieszkajace razem bez slubu....bardziej jednak gorszacy jest maz ktory bije zone, kobieta ktora chodzi co niedziele do kosciola a jest nieziemsko wredna dla sasiadów.gorszyc powinno to, co czyni innym krzyde, a nie to co sie nam z racji pogladu nie podoba.

w taki spób jak to odbierasz czlowiek powinien zalowac albo conajmniej przepraszac za to, że zyje,jest czlowiekiem. ludzie zamiast swoj dom ladnie wysprzatac chca sie brac za domek sasiadow. bo albo moze kogos gorszyc, dawac zle swiadectwo, i przez swoje postepowanie piekielne meki po śmierci przybliżać. w tracanie i mowienie innym jak maja zyc to juz nie jest pycha przypadkiem?wychodzic musisz z zalozenia chcac kogokolwiek pouczac ze Twoj model zycia jest najlepszy.
a na świecie nie jest tylko swiatopogład katolicki.a potem własnie pelno jest takich wscibskich sasiadek, ktore swojego zycia juz nie maja, tylko żyją życiem sąsiadów;/zgroza społeczna.
a macie tak wszystko super dograne w zyciu, bez zarzutu, aby innym mowic jak powinni zyc a jak nie?wątpię.
model jaki aprylko prezentujesz za 70 lat zniknie, wymra dwa pokolenia i we wlasnym domu bedzie mozna zyc naprawde w spokoju, bez wscibstwa i nadmiernego martwienia sie o nie swoje sprawy.
gorszaca moze byc agencja towarzyska w poblizu, ksiadz pedofil, a nie zycie o którym pisze żbik.