Tekst do przewidzenia, po tym, jak kilka dni temu pojawiły się informacje na temat kolejnego, corocznego chyba spotkania papieża z Trybunałem Roty Rzymskiej, gdzie od kilku lat powraca jak bumerang kwestia przede wszystkim tego, że papież - delikatnie, ale wprost - sugeruje, żeby nie iść na łatwiznę i nie tak łatwo dokonywać stwierdzenia nieważności małżeństw.

Zastanawiam się, co i jak w praktyce - w kwestii kryteriów do zawarcia małżeństwa - miało by się zmienić (bo przepisy odnośnie postępowań o stwierdzenie nieważności są jasne).

Kolejna dziennikarska kaczka bardzo ambitnej gazety

Papiez przypomnial rzeczy dawno juz znane. W ostatnich latach zdarzaly sie sprawy o stwierdzenie niewaznosci malzenstwa, z ktorych wynikalo , ze na wskutek niedbalstwa ze strony duchownego lub lekkomyslnosci narzeczonych malzenstwo zostalo zawarte niewaznie.

Jesli ktos nie spelnia kryteriow waznosci malzenstwa,nie moze sie tego domagac od Kosciola i twierdzic,ze ma do tego prawo.

A co do pytan to jest to juz nadinterpretacja. Stawia sie pytania , ktore sa podane w protokole przedslubnym.

Papież idzie w bardzo dobrym kierunku doprowadzenia do czystości Sakramentu Małżeństwa.
Przynajmniej w warunkach Konkordatu, dziś nikt nie musi brać ślubu w Kościele.
Dość powszechnie mówi się, także na tym forum, że na przykład Polacy chcą koniecznie ślub w Kościele bo jest ładna oprawa, długie suknie, welony i piękna muzyka, a także tradycja.

No więc jeśli kandydaci do Sakramentu Małżeństwa proszą o ślub w Kościele z tych powodów i mimo zadawania szczegółowych pytań o powody - nie mają więcej nic do powiedzenia, to uważam, że takich kandydatów należy wyrzucać co najmniej na nauki o istocie Sakramentów, czyli jakąś podstawową formację Katechizmową.

Ja mam niejednorodne odczucia. Z jednej strony w pełni popieram aby ten sakrament był przyjmowany godnie. Z drugiej strony takie odgorne zaostrzenia nie koniecznie muszą przynieśc dobry efekt. Dzieje się tak dlatego że nadal jakaś częśc naszego społeczeństwa nie rozumie że ślub to nie konieczność, czy tradycja, ale coś dla tych którzy wierzą i chcą. Są zatem naciski, a już najbardziej paradoksalen sytuacje to te gdy dziewczyna zajdzie w ciąże i trzeba szybko brac ślub. Sprzeczność jak ogien i woda. Trudno wtedy ocenić realne pobudki.

Prócz tego ta dokładność, swoista inwigilacja relacji tych ktorzy przygotowują się do przyjęcia sakramentu. Wynika to też niestety z anonimowości w Kościele. Sprawdzianem mają być przygotowania, podpisy, formalności, a nie znajomość danych ludzi i rozeznanie ich prawdziwych intencji.

WIST,
nie lękaj się.
Nie sądzę, by Papież chciał wprowadzić przed ślubem dochodzenia na miarę dochodzeń w postepowaniach o unieważnienia małżeństwa.
Parę pytań należy zadać NAPRAWDĘ i NAPRAWDE podjąć decyzję jako proboszcz na podstawie tego, co nupturienci odpowiadali, a nie na podstawie co łaska, czy innych przesłanek.
W pewnych sprawach i sytuacjach nupturienci powinni przedstawić dowody materialne a nie tylko oświadczenia.

Proboszcz parafii, w której mieszkałem gdy zapragnąłem wziąć ślub nauczył mnie racjonalnego podejścia do tego postępowania przed ślubem. I mimo, że trochę bolało, nauczyło mnie na całe życia szacunku do siebie samego, do innych i do Sakramentu Małżeństwa, a także innych Sakramentów. No i szacunku do Kościoła.

Dla ciekawskich dodam, że ten proboszcz zasłynął tym, że wyrzucił parę młodą w dniu ślubu z kościoła mimo, że ci przyszli z orszakiem ślubnym, usiłując go "zgwałcić". Nie spełniali wymagań protokołu przedślubnego i nie mogłem obciążać sumienia błogosławieniem ich związku w imieniu Kościoła - wyjaśniał proboszcz.

Dziś uświadamiam sobie że te wszystkim przygotowania powinny nazywać się raczej procesem oceny i przygotowania, oraz powinny być uzależnione od indywidualnych możliwości. Myślę że stanowczość w decydowaniu kto może, a kto nie jest ważna. Nie chodzi o karanie,czy złośliwości, ale jeśli tak naprawdę nie chcesz, nie czujesz tego, to po co ten ślub? Za te same pieniądze mona zrobić inną ceremonie, tylko niestety już bez kogo kto jakkolwiek "zatwierdza" ślub. Myślę zatem że sami wierni też powinni wyprostować swoje myślenie, podobnie pewnie jak i niektórzy księża. Problem jest właśnie w myśleniu i mentalności, nie w potrzebie ciągłego zaostrzania przepisów. One są pomocne, ale nie skutkują. Myślę że jeśli Tobie to coś dało to raz że dzięki księdzu, a dwa że dzięki temu że chcieliście.

Co do tego przykładu, jeśli przyszli chcąc coś wymusić to było niepoważne z ich strony. Jedynie można pochwalić księdza że się nie ugiął. Chodzi przecież o zdrowe podejście, a nie takie cyrki.

Podobnie jest z sakramentem bierzmowania - tutaj chyba nawet gorzej niż małżeństwa, bo gdy przychodzi czas idą armie kandydatów.

Pozwolę sobie zacytować wypowiedzi z innego wątku://pogrubienie moje

Tak, tytuł mało ambitny, gdy chodzi o źródło.

Wydaje mi się jednak, iż ze słów papieża przebrzmiewała troska o to, aby nie iść na łatwiznę i nie próbować "robić ludziom dobrze", stwierdzając nieważność małżeństwa nie zawsze spełniającego warunki.

Dokładnie tak, widziałem to i słyszałem w pracy nie tak dawno. Coś głębszego - wiara, umiłowanie liturgii - ee tam. Żeby się raz w życiu przejść przez pełen kościół w białej sukni i welonie - o, to jest cel.

Tylko w tym sensie - jak weryfikować, kto i po co do ślubu idzie? Każdy zapytany/a - na potrzeby protokołu i rozmów z księdzem - zawsze mówi, że wierzący, praktykujący, że dzieci chce wychować w religii i w ogóle chce je mieć, itp. Ściemniają jak z nut. Z wariografem protokoły spisywać?

Odnośnie tego, co Wist napisał - ludzie pewnie zdają sobie sprawę, ale w wielu miejscach ciągle żywa jest i pokutuje mentalność w stylu np. "jesteś w ciąży, to ślub bierz i koniec", albo wymuszanie ślubu po prostu, gdy ludzie np. chcą zamieszkać razem, na co nie zgadzają się rodziny, i nie mają innego wyjścia, więc bez sensu i zastanowienia się nad konsekwencjami biorą ślub, bo tak. A później dramaty są - jak po kilku latach okazuje się, że nawet wówczas nie dorośli do małżeństwa, a co dopiero w momencie, gdy je przed Bogiem zawierali.

nigdy w rękach SE nie miałem i nie zamierzam tego zmieniać, ale jeśli to prawda to jestem za. Jedyną niedogodnością może być teraz słuchanie jęków "postępowych" katolików, czyli ta sama paplanina co z in vitro, może na mniejszą skalę.
btw nie mogę pojąć tego brania ślubu "bo dziecko w drodze". Polska się na tyle zlaicyzowała że nie ma już presji społeczeństwa, a też na pewno niechęć do życia w grzechu nie jest dla tych ludzi motywacją.
btw2 mam w rodzinie niestety sporo osób które brały ślub z powodu ciąży i prawie wszystkie te małżeństwa się rozpadły.

Ta ciąża to ciekawy aspekt jest.

W moim środowisku, paradoksalnie może, ciąża jest powodem do odłożenia ślubu w czasie, na czas, gdy mama już nie jest ciężarna.

Argumenty są różne.
Najczęstszym ten, że w ciąży nieładnie się wygląda w sukni ślubnej

Są jednak i głębsze, że ta ciąża to był przypadek, że jeszcze różnie może być z ojcem dziecka, że nie ma co przymuszać. Księża akurat tez wolą by akt ślubu odłożyć, bo ślub z ciężarną rodzi zawsze jakieś kontrowersje i głupie uwagi wobec Kościoła.

Jak dla mnie bombowa sprawa . Jestem bardzo szczęsliwy na wieść o szczególnej trosce Kościoła o tak ważna sprawe jak sakrament małżeństwa .

Ja osobiscie nie bralabym slubu w ciazy, powodow jest kilka, m.in:
- stres zwiazany z przygotowaniami, ciaza ma byc okresem spokoju, nerwy szkodza dziecku (i ten powod wlasciwie by juz wystarczyl)
- nie chcialabym podejmowac decyzji pod wplywem emocji.
- chcialabym sie choc troche pobawic na moim weselu, a w ciazy nawet kieliszka nie powacham, nie mowiac juz o tancu w zaawansowanej ciazy
- moze przyziemnie, ale prawda jest taka, ze aby miec wesele latem na wymarzonej sali, to trzeba sobie przynajmniej 2 lata wczesniej rezerwowac

A tak na marginesie uwazam, ze kobieta w ciazy w suknie slubnej moze wygladac slicznie, wystarczy, ze bedzie szla do kosciola z nastawieniem jak na slub, a nie jak na stype.

dużo jest zawieranych slubów po tak zwanych wpadkach, ludzie Ci niewiele maja wspólnego z katolicyzmem

Oprócz tego, że są katolikami i tworzą Kościół.
Takie drobne szczegóły...

Żadna reguła - znam wieloletnie małżeństwa po wpadce, żyjące zgodnie.
I znam niby bardzo katolickie - osoby praktykujące, bez wpadek, które zostawiały współmałżonka, dzieci, bo "wreszcie spotkał/a miłość swego życia".