Czytając Twoje posty, zauważyłam że Twoja postawa anty zaostrzyła się i czasem odpływasz.

Dziwnym trafem postrzegasz świat jednostronnie, gdzie ateiści nie mają problemów z psychiką i w ogóle świat ateistyczny zapewniałby ludziom szczęście i normalność.

I rada, żeby porzucić ateizm/religię i problemy znikną jest radą naiwną, bo problemy nie znikają poprzez zmianę obiektu, to ich pudrowanie, zwłaszcza w przypadku problemów z psychiką.

To tylko zmiana przedmiotu obsesji/lęku na inny. Zmiana dżumy na cholerę. Tyle że jest tym gorsza, że osoba, która tak uczyni popadnie w złudzenie, że jej problemy zostały rozwiązane. Jej umysł będzie stosował się do jej wyboru i będzie racjonalizował każdy sygnał obsesji/lęku, bo tak się zaprogramowała: nie ma problemu, bo zmieniłem poglądy. Ten dramat będą widzieć wszyscy poza samym zainteresowanym. To nigdy nie kończy się dobrze.

Nie znikną. Ale odejście od jednego ze źródeł zamieszania powinno pomóc.

Ludziom, którzy dostają nagłych ataków religijnych urojeń w tzw. miejscach świętych, najbardziej pomaga powrót do normalnego (dla danej osoby) otoczenia, gdzie bynajmniej nie szukają oni sobie innego przedmiotu obsesji.

Ma problemy głównie w sferze seksualnej, które religia wyłącznie pogłębia.

Na jakiej podstawie?

Poproszę o źródła badań, które wykazały, tak wysoką skuteczność takiej terapii względem innych.

I masz zakrzywiony obraz rzeczywistości, zaprogramowałeś się, że religia jest źródłem wszystkich problemów, a przynajmniej je pogłębia. To zła perspektywa postrzegania rzeczywistości i bierze się z osobistych uprzedzeń...chyba że potrafisz uzasadnić w sposób naukowy, że tylko religia pogłębia problemy, a więc że po wyłączeniu tego czynniku, klinicyści zaobserwowali poprawę w tej sferze wśród osób z wymienionymi zaburzeniami.

a nie są to Twoje odczucia na podstawie tego, co autor napisał.

Na takiej, na jakiej uznaje sie za dobry pomysł zabranie z linii frontu kogoś cierpiącego na PTSD.

Oczywiście znów manipulujesz. Nie napisałem że tylko religia pogłębia, ale że religia tylko pogłębia,

Ma problemy głównie w sferze seksualnej, które religia wyłącznie pogłębia.

http://bjp.rcpsych.org/content/176/1/86#sec-15 - tak, jest to opis fenomenu z literatury, a nie studium badawcze. Ze wszystkiego jednak wynika jasno, że kluczem jest miejsce i związana z nim religijna ekscytacja.

Są. Nie jestem psychologiem/psychiatrą, a moja opinia to nie ekspertyza, tylko zwykła rada.

czy gdyby autor wątku uprawiał okultyzm i skarżył się m.in. na lęk przed demonami - czy tak samo zareagowałabyś na radę, by sobie ów okultyzm opuścił?

Cóż to za arogancja, żeby zarzucać manipulację komuś kto Cię cytuje, twierdząc, że napisałeś coś innego niż napisałeś i rozmówca jest be, bo czyta to co napisałeś

Ma problemy głównie w sferze seksualnej, które religia wyłącznie pogłębia.

chyba że potrafisz uzasadnić w sposób naukowy, że tylko religia pogłębia problemy

Ma problemy głównie w sferze seksualnej, które wyłącznie religia pogłębia.

Widze ze jak w wielu innych tematach dyskutanci zaczynaja sobie nawzajem udowadniiac racje, a autor po prostu zwalil cala winne wszystkiego co robi zle, na rzekoma chorobe. Rzekoma, bo wiekszosc ludzi ma tego typu problemy z osobowoscia.
Idac tym tropem mozna by w kazdym znalesc jakies zaburzenia, czy to psychiczne, czy neurologiczne.
Nie znaczy to jednak ze zwolni nas to z odpowiedzialnosci za postepowanie.
Dzis te granice odpowiedzialnosci tak sie zatarly i wymyslono tak wiele chorob psychicznych i neurologicznych ze mozna by kazdego obdarzyc kilkoma roznymi na raz, i jeszcze pewnie wiele zostalo by wolnych do przydzielenia jeszcze nie narodzonym.
Autor powinienn przestac sie nad soba rozczulac i wziasc sie za jakas prace (nawet przeznaczona dla inwalidow) i zaczac pracowac takze nad soba.

WIERZĘ W SKACZĄCEGO KOTA

W niedawnym artykule o uczniach z zespołem Aspergera była wzmianka o chłopcu posłanym przez matkę do katolickiej szkoły. Posypały się komentarze, że było to posunięcie totalnie bez sensu, bo osoby z ASD są z natury myślące bardzo logicznie i racjonalnie. Nie interesuje ich ani wiara w rzeczy nadprzyrodzone, ani bezsensowne spędy ludności.

Podczas pracy nad książką Koci Świat dostałam pytanie, czy osoby z ASD mogą być religijne. Musiałam odpowiedzieć zgodnie z prawdą, że raczej nie. Sama mam etykietkę ateistki w Nergalowym stylu (takie porównania słyszałam), chociaż nie robiłam publicznie takich deklaracji. Z wyjątkiem spisu powszechnego, kiedy to wyskoczyło mi zapytanie o wyznanie, to zaznaczyłam ateizm, żeby odciąć się statystycznie od KK. Tak, wiem, że to nic nie daje.

Nie mam złych chęci. W wieku wczesnonastoletnim śpiewałam nawet psalmy podczas mszy (tak, wychodziłam na ambonę i zawodziłam) oraz należałam do parafialnego zespołu muzycznego. Jeździliśmy po okolicy i śpiewaliśmy piosenki religijne. Czasem o tym opowiadam różnym ludziom, ale zwykle uważają, że jaja sobie robię. Jakoś nie pasuje im to do mojego wizerunku, który sobie stworzyli. Tymczasem kościelna otoczka mało mnie wówczas obchodziła. Bardzo lubię śpiewać, rodzice zawsze zachęcali mnie do dołączania do różnych grup, żebym się integrowała, no to się zapisałam. Integracja nie wyszła, bo zostałam parafialnym pośmiewiskiem, ale sobie pośpiewałam i pochłonęłam tony słodyczy, bo na imprezach zawsze coś dostawaliśmy.

Moi rodzice mieli i mają ostro wywalone na Kościół. Nie chodzą na msze i nie lubią księży, ale mimo to zaliczyłam wszystkie sakramenty. Chodziłam też na religię, gdzie mówiono nam, że należy chodzić do kościoła. No to chodziłam w każdą niedzielę, bo jestem porządna. W kościele było strasznie duszno, światła waliły po oczach i nieraz zdarzało się, że zrobiło mi się niedobrze. Podczas kolędy zawsze opieprzałam za to księdza.

Ksiądz: Czy macie jakieś uwagi dotyczące parafii?
Ja: Tak! W kościele jest duszno, śmierdzi i światła są za jasne!
Matka: Cicho!
Ja: No co, ksiądz sam zapytał.
Ksiądz: No wiesz, na mszy jest mnóstwo starszych ludzi, im jest zimno...
Ja: Oni mają grube płaszcze, nic im nie będzie.

Msze były niesamowicie nudne. Podczas nich zajmowałam się robieniem statystyk ludziom - zauważyłam modę na moherowe berety, grube płaszcze i ogólną przewagę staruszków. Przyglądałam się witrażom i przesuwałam sobie różne wzory tak jak Temple Grandin podczas wizyty u psychiatry. Wyobrażałam sobie, co by się stało, gdyby nagle wybuchła bomba albo wpadliby terroryści. Najfajniejszą częścią mszy było pójście w pokoju.

Nauka przekazywana na lekcjach religii zaczęła mnie porządnie wkurzać w gimnazjum. W liceum powiedziałam, że nie będę więcej chodzić na te b**ury. Parę miesięcy wcześniej podeszłam do bierzmowania, bo może kiedyś się przydać do ślubu kościelnego. W kościele mimo to pojawiałam się co tydzień, ponieważ czułam podobny przymus jak rano, kiedy koniecznie musiałam zjeść płatki. Szampon do włosów musi stać z lewej strony, rano musi być herbata, a w sobotę jest zawsze sprzątanie. Taki był rytuał, bez którego posypałby mi się cały porządek świata.

W 2005 roku agitacja polityczna z ambony osiągnęła tak paskudne rozmiary, że już nawet ten rytuał zaczynał mnie denerwować. No ale jak to tak nie iść w niedzielę do kościoła? Z pomocą przyszła mi choroba, która ciągnęła się dość długo i podczas której musiałam leżeć w łóżku. Nie poszłam więc na mszę raz i drugi, i trzeci... i nic się nie stało. A nawet bardzo fajnie było. Więcej się na mszy nie pojawiłam. No, prawie. Byłam parę razy na ślubach i pogrzebach, ponieważ jestem porządna.

Nie wiem, czy Bóg istnieje. Nie wiem, czy ma formę osobową, bo niby dlaczego miałby mieć? Jakoś nie chce mi się specjalnie wierzyć w to, co opowiada KK. Być może istnieje sobie gdzieś jakaś niepojęta Siła Wyższa, ale pewnie trzyma się z dala od Kościoła. Jeśli przyjmiemy, że Szatan istnieje jako Całe Zło Tego Świata, to w instytucji powołującej się na Boga jest go całkiem sporo. Mam w d*pie taki Kościół. Kiedy pomyślę o nim, to widzę syfiaste bagienko, nie zaś jakieś duchowe sprawy.

Nie mam zamiaru brać ślubu kościelnego ani chrzcić dzieci, jeżeli kiedyś przyszedłby na to czas. Ogólnie jestem zdania, że zorganizowane religie to zło. Może się to zmieni i na starość zostanę moherem, bo określiłabym swoje przekonania jako teizm agnostyczny. Oby jednak tak się nie stało.

Czy wierzę w skaczącego kota? Oczywiście, ponieważ skaczące koty istnieją i wyglądają całkiem ciekawie. (...)

Wiem, że istnieją osoby z ASD, które deklarują się jako religijne. Być może zgadzają się z tym, co opowiadają księża. Być może chodzą do kościoła z tego samego powodu, co ja kiedyś - bo w każdą niedzielę należy pójść do kościoła, takie przecież są zasady. Część może mieć obsesję na punkcie wiary i płoną im mózgi. Nie czytam w myślach, więc najlepiej będzie, jeśli wypowiecie się w komentarzach.

Toż to pojechałeś po bandzie. PTSD powstaje, gdy ktoś znajdzie się w sytuacji zagrożenia życia lub wystąpi inna sytuacja traumatyczna np. gwałt, wypadek, katastrofa. W efekcie może wystąpić u takiej osoby szereg symptomów zaburzeń psychicznych, takich jak obsesja czy lęk. Jednakże, nie można porównywać takiej sytuacji do ludzi z atakami religijnych urojeń, ponieważ przyczyna w obu przypadkach jest inna. W PTSD wystąpił czynnik zewnętrzny, który wpłynął na psychikę, a w przypadku ataku religijnego niekoniecznie. W przypadku autora czynnik jest wewnętrzny- jego mózg jest uszkodzony, ma mniej neuronów w ciele migdałowatym i inne zaburzenia funkcjonowania mózgu, które przekładają się na jego funkcjonowanie w rzeczywistości, dlatego jego sytuacja jest nieporównywalna(jego mózg funkcjonuje inaczej).

Wydaje mi się, że osoby o bardziej tradycyjnym podejściu do religii raczej uznawałyby osoby takie jak ja za "pospolitych grzeszników" czy co najwyżej skrupulantów, a nie za osoby upośledzone. U mnie jest problem z funkcjonowaniem ogólnym. Rodzina widzi we mnie raczej "normalnego", a nie chorego umysłowo. Mama myśli o tym, abym zrobił prawo jazdy, pewnie chciałaby drugiego kierunku czy doktoratu, babcia nie chce, abym został bezżenny do końca życia. Nawet i najbanalniejsza praca w moim przypadku byłaby wyraźniejszym sukcesem. Biorę lek na natręctwa i myślę, że osłabia on ich objawy, także te związane z religią (niestety, śpi się przez to raczej dość wyraźnie dłużej i o prowadzeniu samochodu nie ma co myśleć, taki lek raczej osłabia koncentrację). Samo wykąpanie się jest też dla mnie sukcesem.

Niektóre obowiązki religijne (nie chodzi tu o te proste, takie jak uczęszczanie na Mszę w dni nakazane czy odmówienie kilku krótkich modlitw dwa razy na dobę, które nie są problematyczne) są dla mnie jak bariera rozwojowa. Nie dość, że mam ewidentne skłonności do skrupulanctwa, to jeszcze miałem bagaż mnóstwa rzeczy, o których przeciętny człowiek musiałby wspomnieć na spowiedzi generalnej. A spowiedź generalna dla skrupulantów jest niewskazana czy szkodliwa nawet... Nie jestem samodzielny życiowo. Chodzi tu o znajdowanie pracy i jej utrzymywanie, kontakty z innymi itp. Praca musi być dla mnie także czymś leczniczym, nie katorgą czy walką o przetrwanie. Do rodzicielstwa mnie nie ciągnie, nie wiem też, czy dzieci nie byłyby upośledzone. Moja kondycja to ukryta, niemała niepełnosprawność. Takie osoby mogą być sporym ciężarem dla społeczeństwa, zwłaszcza wtedy, gdy są nieodpowiednio prowadzone i nie mają zbyt wysokich reguł moralnych.

Nie można nazywać tego tak, jak nazywa się pospolite kondycje psychologiczne takie jak nerwice czy zaburzenia osobowości. To jest upośledzenie, choroba, autyzm. Nie można tego bagatelizować. Skoro ktoś jest niezdolny do rodzicielstwa (w moim przypadku raczej wygląda to na trwałą, dożywotnią niezdolność), to według nauki katolickiej (zwłaszcza tradycyjnej?) nie nadaje się do tego, by mieć żonę. Powstaje wtedy przymusowa bezżenność, nie ma co nawet szukać sobie potencjalnej żony. Tym bardziej nie nadaje się taka osoba na kapłana czy na osobę składającą śluby (takie jak zakonne).