A co to jest: XXI wiek? Mam na podstawie tego, że żyję w erze intelektu i rozumu dojść do wniosku, że nie żyję w erze intelektu i rozumu?


Oho – nastepny, który Boga w piekle szuka.


Nie wierzę w demony złe do szpiku kości, wierzę w demony takie sobie. Może być?


Że co?

Iago, jesteś na forum Wiara a nie Ateista. I jesteś w dziale - sakramenty, czyli raczej przeznaczony dla wierzących. Zatem uszanuj wiarę innych, ok? Bez wyśmiewania się.

@equuleuus, za depresje i przemeczenie odpowiadaja demony i trzeba na to egzorcysty? To po co nam lekarze?
To jest naprawde dla osoby w stanie sigmysigmy dolujace, zeby jej wmowic, ze demon ja dreczy. Ot tak, w ciemno.

Ot tego sa spowiednicy, zeby rozeznac a dzc, chwala Bogu sa oni rozsadni i nie wmawiaja wszystkim opetania na zas.

Za problem ze spowiedzią nie trafia nikt do piekła, bo spowiedź to nie jedynie wyznanie win w konfesjonale, ale także codzienna osobista rozmowa z Bogiem.
Rozmowa w której wyznaj codzienne swoje zaniedbania, winy i z całego serca proś Go o pomoc i zawierzaj Mu szczerze wszystko - siebie, rodzinę.
Skoro masz problem z modlitwą, to mów do Niego swoimi słowami, prosto z Twego serca, módl się modlitwą-egzorcyzmem, którą nauczył Jezus "Ojcze nasz".
Odłóż na jakiś czas długie modlitwy ułożone, w stanie nerwicy lub depresji, u wiekszości osób normalną reakcja po modlitwie bywa irytacja, złość, przygnębienie.
I swoją drogą radzę Ci znaleźć dobrego psychiatrę, lub psychologa, bo bardzo niska samoocena i lęk to jeden z zasadniczych objawów nerwic i depresji. Dobry lekarz potrafi wyleczyć lub przynajmniej osłabić problem.

Kael, nie mówiłem sigmasigmie, że jest opętana. To jest nadinterpretacja tego co napisałem. Ale słusznie, że to wypunktowałeś, być może autorka wątku też tak to odebrała. Prócz opętania demony mogą jeszcze dręczyć, nie wiem czy są jeszcze jakieś inne ich aktywności. Opętanie jest wtedy, kiedy demon przejmuje kontrolę nad ciałem, dusza nadal jest wolna, ale ciało zniewolone. Dręczenia są wtedy kiedy demon dręczy danego człowieka natręctwami, wmawianiem mu, że jest nikim itp. Mam nadzieję, że niczego nie namieszałem bo nie opieram się na książkowych definicjach, tylko jakoś w ten sposób te terminy pamiętam.
W trudniejszych sprawach jacyś psychoterapeuci zwyczajnie nie są w stanie nic zdziałać, tak jak np. tutaj:
http://www.antyradio.pl/Muzyka/Duperele ... kop-poleca

oczywiście może to być zwykła dziennikarska bajka, jakich ostatnio jest pełno.

Czy w trudniejszych sprawach, czy błahych, każdy kościelny egzorcysta najpierw konsultuje potrzebującą pomocy osobę z psychiatrą.
Dopatrywanie demona w przypadku chorób neurologiczno-psychicznych, dokłada jedynie ciężaru osobie, która już dźwiga ciężar życia ponad miarę.
W przypadkach podobnych jak opisuje autorka, nie jest jej tyle potrzebna książkowa wiedza, raczej wiedza ludzi, którzy znają problem z autopsji.

Kael, nic takiego nie napisałam że sigma potrzebuje egzorcysty. Ale to fakt że za tego typu doświadczeniami może kryć się podłoże duchowe, depresja dość często ma podłoże duchowe, a sfera duchowa jest połączona z psychiką człowieka, to jakby nierozdzielne sprawy.

Także trzeba leczyć jedno i pomagać na drugie. I faktem jest że to może być dręczenie. Tego nie można także odrzucić. W takim razie jeśli to nawet jest dręczenie, to lepiej zamilknąć bo przerazimy sigmę a ona tym bardziej sobie nie pomoże?

Opętania to bardzo rzadkie przypadki, ale nawet nie wyobrażamy sobie jak wiele jest problemów o podłożu duchowym, jako osoba wierząca wiesz że nikt nie jest od tego wolny, od dręczenia demona na rózne sposoby, ale istnieją naturalne jak i te które są już nadnaturalne. Te naturalne to właśnie tego typu myślenie że jest do niczego, że wszystko robi źle, że jest niczym i nikim i że źle się spowiada i pójdzie do piekła, Kael ja mam doświadczenie w tej kwestii. Mówię to z własnego doświadczenia także.



Zależy jaki jest ten problem ze spowiedzią. Bo ukrywanie śmiertelnych i poważnych grzechów już jest problemem także poważnym i prowadzącym do potępienia. To także było moim doświadczeniem.

Zapewniam Cię, że mówię to z autopsji. Kilka lat niesamowitego doła według mnie jest wystarczającym doświadczeniem. Posłano mnie do neurologa, robili mi jakieś różne badania na mózgu, przez kilka lat nie przespałem ani jeden nocy w całości, budziłem się po 10 razy, byłem naprawdę wykończony psychicznie. Na sam koniec dali mi jakieś ciężkie leki neuro-cośtam, na receptę, kazali to to jeść chyba przez kilka tygodni. Zażywałem je 3-4 dni aż w końcu jak spora część facetów, stwierdziłem, że żadnych leków nie będę żarł. Nie poszedłem już więcej do tych lekarzy. Problem dalej występował. Zmieniłem pracę, która mnie strasznie dołowała, zacząłem stronić od toksycznych ludzi, natychmiast ucinam gadaninę z takimi ludźmi bo przebywanie z nimi jest bardzo męcząco, wyczuwam wtedy, że coś złego się dzieje, dziwne to jest i bardzo nieprzyjemne. Po 2-3 latach problem ustąpił. Zaczynałem się wysypiać, w innej pracy mnie doceniono, okazało się, że nie jestem guzik wartym pracownikiem tylko całkiem sporo umiem, wszystko jakoś nabrało świeżych kolorów. Najgorsza sprawa z tego wszystkiego jest taka, że jestem już osobą, która leczyła się neurologicznie, miałem przez to trochę problemów np. z prawem jazdy (mam kilka kategorii), miałem problemy z pozwoleniem na pojazdy uprzywilejowane (działam w OSP) itp. Od jakiegoś czasu nie mówię już przy żadnym wywiadzie z lekarzem, że się tak leczyłem. Dziś stwierdzam, że DLA MNIE gorszą sprawą byłoby mieć świadomość, że byłem chory psychicznie, w ogóle w tamtym czasie zastanawiałem się czy czasami ludzie nie wiedzą, że się leczę neurologicznie, czy nie widzą, że jestem jakiś walnięty itp., zaczynało się to robić coraz gorsze. Nie lubię wracać do tamtego okresu, był trochę mroczny. Oczywiście przez cały czas był Pan Bóg, Msze itp. Do tych lekarzy zaprowadził mnie znajomy ksiądz, mój spowiednik, który znał mnie od kilku lat, stwierdził, że ta lekarka jest wierząca i napewno nie będzie ze mnie robić wariata. Nie mam do nich o to żalu, sprawa jest zamknięta a oni napewno chcieli dobrze. Ave Maria!

Oby była zamknięta.
Mnie w wyleczeniu silnej depresji pomogła dobra lekarz psychiatra.
A własnie z autopsji wiem jak dołuje człowieka w takim stanie podpowiadanie - może to działanie demona?, może dręczenie?
Mnie w tym stanie pomógł zakonnik, który podczas spowiedzi zakazał abym choroby nie przypisywała jakimkolwiek działaniom demona, i unikała rozmów z osobami "dobrze radzącym" wskazującym na działanie demona.

Chciałem jeszcze dodać:

Nie opisałem całej sprawy w 100% ponieważ nie chcę tego robić. Polecam iść do dobrego spowiednika, który nie odeśle od razu do lekarzy. Dziś mam wrażenie, że ten mój spowiednik miał (wybacz mi Pani Boże jeżeli rzucam niesłuszne oskarżenie) słabą wiarę, bardzo letnią. Nie wychodziło mi nic na badaniach, a oni twierdzili, że napewno coś jest i należy kontynuować badania i leczenie (ciekawe czego leczenie?). Możesz spróbować iść do jakiegoś psychoterapeuty ale dobry spowiednik też sobie poradzi, a dodatkowo może Cię pobłogosławić, modlić się za Ciebie. Chodzi o to, żeby spróbować zachować zdrowy rozsądek i choć trochę być sceptycznym do tego co czasami lekarze nam mówią, mam nadzieję, że jestem dobrze zrozumiany. Ave Maria!

Zatem proszę koleżankę sigmę o to aby miała na uwadze, że moje wypowiedzi poparte są moim własnym doświadczeniem, a więc silnie związane z moim przypadkiem. Koleżanka Alus opowiedziała swój przykład, który jest całkowicie odmienny. Oba pełniej przedstawiają problem. Wiem sigma, że mówienie "będzie dobrze, głowa do góry" niewiele daje, często nawet jeszcze bardziej dołuje. Ale uwierz mi, będzie dobrze. Pomalutku, małymi kroczkami idź do przodu. Możliwe, że wchodzą tutaj w grę jakieś poranienia z przeszłości. Pooglądaj trochę konferencji ks. Piotra Glasa na youtubie.

Czym innym jest szanowanie wiary (doktryny rzymskokatolickiej), a czym innym przechodzenie obojętnie obok potencjalnie szkodliwych bredni wygłaszanych na zasadzie "a bo mi się wydaje" – teksty o tym jakoby "za podobne myślenie odpowiadają demony" jest wyłącznie prywatnym urojeniem użytkownika bylejaki, którego nawet specjalnie nie chciało mi się komentować, dlatego z politowaniem skwitowałem to jednym słowem.



Znów Twoje "a bo mi sie wydaje" – z łaski swojej racz oddzielać swoje wymysły od weryfikowalnych faktów, ok?



Kolejna niebezpieczna bzdura – jeżeli dany spowiednik nie jest psychoterapeutą tudzież lekarzem psychiatrą, to bez względu na jego "dobre chęci" nie poradzi sobie lepiej od prawdziwego specjalisty w tej dziedzinie. Jeżeli istotnie autorka tego wątku posiada pewne problemy natury psychicznej to należy iść przede wszystkim do kompetentnego specjalisty.

Proszę Cię bardzo Iago, zachowaj swoje weryfikowalne fakty i zacznij słuchać także innych bez pozycji ''wiem lepiej''. To nie są moje wymysły tylko to jest moje życie, a za przeproszeniem, wkurzają mnie takie intelektualne umysły - wymysły jak Twoje wypowiedzi tutaj, w tym temacie. Nie znasz mnie ani mojego życia, nie masz pojęcia o moim doświadczeniu, ale oczywiście widzisz tutaj tylko ciemnogrod z zacofaniem. Mam na myśli Twoją postawę.



Nie jest to tylko prywatnym urojeniem. Ale jest rzeczywistością której doświadczają i doświadczyło wielu ludzi, w tym także ja. Jak również jest to poparte doświadczeniem egzorcystów.

Nie jesteś katolikiem, nie wierzysz w działanie złych duchów na umysł / psychikę człowieka, nie wierzysz w sferę duchową, nie jesteś być może wierzący, w takim razie nie wiem dlaczego tak autorytatywnie wypowiadasz się tutaj w tym dziale. Sigma szuka pomocy duchowej także, bo napisała na forum - wiara a nie - psychologia. W takim razie wolno jest wypowiadać się dotykając także sfery duchowej, bo jest to odpowiedni dział i odpowiednie forum ku temu.



Nie jest to bzdurą. Depresja ma podłoże duchowe w zdecydowanej większości przypadków, a sfera ducha jest połączona i jakby nierozłączna z psychiką. Niegdyś tego typu choroby nazywano chorobami duszy.

No, to jest bełkot. Coś tam jakby, coś tam często, coś tam może, z czego wyciągamy wniosek, że na pewno i że wobec tego należy uszanować wiarę innych w demony, choćby sigma miała się od tej wiary przekręcić. Nie, nie będziemy szanować wiary innych w demony. Będziemy domagać się jasnego i ostrego postawienia sprawy. Depresja jest chorobą czy zjawiskiem nadnaturalnym? I na jakiej podstawie to stwierdzamy?

Potem poleciał jeszcze argument o osobistym doświadczeniu. Osobiste doświadczenie jest osobiste i nie da się go uogólniać na wszystkich ludzi, jacy po świecie chodzą.

Moje osobiste doświadczenie jest takie, że zdewastowałem sobie mózg na własną rękę i z własnej woli, będąc czternastoletnim smarkaczem, co nie zdawał sobie za bardzo sprawy z tego, co robi i jakie będzie to miało konsekwencje. Obecnie wychodzę z tej dewastacji i mózg mi się reperuje pomału, ale tylko dzięki chemii w pigułkach. Od tego odgraniczam ostro i wyraźnie problemy o podłożu, nazwijmy je z braku lepszego określenia duchowym, które faktycznie doprowadziły do psychoz i paranoi, z czym musiałem sobie już poradzić sam, własnomyśłnie. Poradziłem sobie, bez uciekania się do spowiedzi generalnej i innych katolickich rytuałów.

Da się? Tylko trzeba pod czaszką porządek mieć. To, że koleżankę wkurzają intelektualne umysły, lepiej rozwinięte i uporządkowane, to jest koleżanki problem własny. Jak nam equuleuss zrobi jakiś wynalazek, na którym skorzystają miliony, bez uciekania się do czystego intelektu, tylko używając swojego pomieszania z poplątaniem (jak można np. ufo z demonami kojarzyć, to przekracza moje pojęcie), to wtedy pogadamy na poważnie o tym, co equuleuss o świecie sądzi. Do tego czasu będziemy ją traktować gromkim brehehe.

Wobec problemów tak poważnych jak zaburzenia psychiczne wolę jednak pozostać przy weryfikowalnych faktach, niż czyiś wynurzeniach i wymysłach, których nie sposób zweryfikować.



"To nie są moje wymysły tylko to są moje wymysły"



Ludzie doświadczają różnych rzeczy – w Internecie można spotkać też takich którzy doświadczają spotkań pierwszego stopnia z wilkołakami, chupacabrami i bezgłowymi duchami nazistów jeżdżącymi konno w nocy po lesie. Masz prawo do swoich "doświadczeń" jednakże obiektywnie rzecz biorąc, nie mam pojęcia dlaczego miałoby się traktować to co wypisujecie o demonach i chorobach psychicznych poważniej od opowieści o chupacabrach.


I od razu disclaimer – nie neguje tutaj katolickich prawd wiary tyczących się istnienia upadłych aniołów, ale całego natłoku bzdur rodem z krainy „a bo mi się wydaje”, które poparcia w oficjalnej nauce Kościoła nie mają.



Ponieważ zanim zaczniemy się doszukiwać demonów i innych dziwnych rzeczy najpierw wypadałoby zrobić coś tak elementarnego jak zasięgnąć opinii prawdziwego specjalisty, nie bandy anonimów, na forum którzy mogą sobie wypisywać dowolne baje jakie im ślina na języczki przyniesie.



Udowodnij to, albo przyznaj że palnęłaś głupotę stawiają swoje "a bo mi się wydaje" jako fakt.