Z życia św. Jana Marii Vianney'a (†1859)

To jakie były jego kazania można chociażby wywnioskować ze słów opętanej: Czemu nauczasz w tak prosty sposób. Uchodzisz za nieuka. Czemu nie głosisz w wielkim stylu, jak to robią w miastach. Ach jakże podobają mi się te wielkie kazania , które nikomu nie przeszkadzają

Z życia św. Jana Marii Vianney'a (†1859):

Zachęcał zgromadzonych, by nie wątpili w rzeczywistą obecność Pana naszego w Eucharystii.

Wyznał mi, że ponieważ bardzo lubił kawę, prosił Boga, by mu ją uczynił gorzką, i że został wysłuchany.

Przywilej Niepokalanego Poczęcia był szczególnie drogi jego sercu. Był zadowolony: czcił Najświętszą Pannę i na ile mógł nakazywał oddawanie Jej czci z tytułu Niepokalanego Poczęcia.

Radził matkom powierzać dzieci Najświętszej Pannie każdego ranka.

Gdy mu polecano nawrócenie jakiegoś grzesznika, radził orędować do Najświętszej Panny i odmawiać nowenny do Najświętszego Serca Maryi.

Kazał modlić się dzieciom z "Opatrzności " o łaski, które chciał wyjednać, i mówił, że zawsze był wtedy wysłuchany.

źródło:
Św. Jan Vianney - proboszcz z Ars Myśli, Wybór: Ks. Bernard Nodet, Kraków 2000

"Na tych stronach chciałbym opowiedzieć kilka zdarzeń dotyczących naszego ukochanego Ojca Pio, chorych oraz oczywiście Aniołów, którzy i tu odegrali swoją rolę.
„Pewna kobieta, dusza bardzo bliska Ojcu Pio, miała siostrę, która była bardzo chora na zapalenie płuc, a było to w czasach, kiedy to schorzenie nie było uleczalne, jak dzisiaj. Kobieta ta poszła do klasztoru, lecz kiedy dotarła do niego, stwierdziła, że jest zamknięty i wskutek tego była zrozpaczona. Jednakże, myśląc o swoim Aniele Stróżu, powiedziała: »Ojcze Pio, pomóż mi! Mój Aniele Stróżu, idź i powiedz Ojcu Pio, że przy szłam po j ego pomoc, bo inaczej moja siostra umrze«. W tym momencie z okna kościoła usłyszała głos Ojca Pio. Pytał on: »Kto woła mnie o tej godzinie? Co się stało?« Ta biedna kobieta opowiedziała o żałosnym stanie swej siostry, a Ojciec Pio, którego serce zawsze pękało z nadmiaru miłości do bliźniego, poszedł w bilokacją do tej chorej i ona wyzdrowiała!"
(Ojciec Pio, Przyślij swojego Anioła Stróża)

Z życia św. o. Pio:

Pisząc do swojego kierownika duchowego (List I, 252) O. Pio opisuje, jak w styczniu 1912 przeżył atak diabła, który zrzucił go z łóżka, wlókł po pokoju, bił kijami i przedmiotami z żelaza. Lecz w tym strasznym doświadczeniu – podsumowuje O. Pio – blisko niego był św. Józef, który go obronił i pocieszył.

z życia św. Jana od Krzyża:

Hieronim od Krzyża, inny spośród tych, którzy najczęściej z nim podróżowali, tak o nim mówił: dokądkolwiek by się udał, z kimkolwiek by dyskutował, bardzo wszystkich budował, nawet właścicieli gospód; jeśli się choć na chwilę zatrzymał, chociażby po to, by doglądnąć zwierzę, wszyscy mówili: "to nie może być nikt inny, tylko święty", "pachnie świętością".

Cechą charakterystyczną Jana, jako podróżnika, która mu zyskiwała u zakonników wielką cześć i poważanie, był jego duch posłuszeństwa: szybki i zawsze gotowy. Udaje się w podróż punktualnie, zaledwie otrzyma polecenie przełożonego, mimo srogiej pogody, złego stanu zdrowia, mimo tego, że zakonnicy radzą mu inaczej. W takich dokładnie okolicznościach, gdy zbiegają się wszystkie przeciwności losu, odpowiada współbraciom, że nie mógłby zalecać im ochoczości w posłuszeństwie, gdyby sam jej nie praktykował.

źródło:
José Vicente Rodrígues OCD, Bóg mówi pośród nocy,
Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 1991

Z życia św. o. Pio:

Naoczni świadkowie jego życia potwierdzają, że zawsze widziano go odmawiającego różaniec. Jego ręce były opasane różańcem wtedy gdy modlił się, spowiadał, spacerował w ogrodzie, chodził po korytarzach, schodach i wówczas, gdy wraz z braćmi przebywał w refektarzu. Szczególnie podczas bezsennych nocy trwał na modlitwie różańcowej zyskując w ten sposób łaski dla dusz czyśćcowych .

z życia św. Jana od Krzyża:

o. Bruno Froissart OCD w książce Święty Jan od Krzyża (Wydawnictwo Karmelitów Bosych 1982) pisze, że św. Jana od Krzyża dręczyły demony "prześladując go w nocy ohydnymi zjawami i biciem tak okrutnym, "że o. German, jego towarzysz, i br. Franciszek od Apostołów nieraz to zauważyli"
----------------------------------
Św. Jan od Krzyża zmagał się z demonami - ale to nie przeszkadzało mu być bardzo skutecznym egzorcystą. Św. Teresa z Avila pisze o nim : "Bóg obdarzył go łaską wypędzania demonów z ciał ludzi opętanych. W Avila właśnie uwolnił pewną osobę od trzech legionów demonów. W imieniu Boga zażądał, by powiedziały mu, kim są. Usłuchały go natychmiast".(list do przeoryszy z Medina del Campo, Agnieszki od Jezusa, jesień 1574)
---------------------------------

Z życia św. Teresy od Jezusa (z Avila):

"W dzień św. Klary, w chwili gdy szłam do Komunii, ona ukazała mi się, jaśniejąca przedziwną pięknością i powiedziała mi, bym uzbroiła się w męstwo i dalej prowadziła rozpoczęte dzieło, a ona mi dopomoże. Powzięłam odtąd wielkie do niej nabożeństwo, a obietnica jej w zupełności się sprawdziła. Klasztor bowiem żeński jej Zakonu, położony w pobliżu naszego, wspomagał nas zaopatrując w pierwsze potrzeby do życia. A co ważniejsze, tak mi dopomogła do spełnienia się głównego mego pragnienia, że to ubóstwo, jakie Święta zaprowadziła w swoich domach, zachowuje się i w naszym. My także żyjemy z jałmużny. Niemało mnie to kosztowało zachodu, nim ten punkt został nieodwołalnie zatwierdzony powagą Ojca Świętego, tak iż nigdy już nie może być naruszony, i nigdy klasztory nasze nie będą miały stałych dochodów. I tę jeszcze łaskę czyni nam Pan, także za przyczyną najmilszej Świętej, że choć nikogo o nic nie prosimy, najłaskawsza Opatrzność Jego dostarcza nam hojnie wszystkiego, czego potrzeba. Niech będzie błogosławiony za wszystko, amen."

św. Teresa od Jezusa Księga życia, rozdz. 33, 13

Z życia św. Katarzyny ze Sieny (†1380)

Świadectwo bł. Rajmunda z Kapui, wiernego towarzysza, spowiednika i późniejszego biografa Świętej Katarzyny ze Sieny:

Żniwo dżumy były wielkie. Często brakowało mi czasu na posiłek i sen. Gdy chciałem choć trochę odpocząć, zaraz ktoś przybiegał i prosił, bym udał się do umierającego. Pewnej nocy nagle odczułem silny ból w brzuchu. Dotknąłem bolącego miejsca ręką i wyczułem obrzęk. Przeraziłem się i od razu nasunęła się myśl, że powinienem przygotować się na śmierć. Chciałem, by jak najszybciej nadszedł ranek, bym mógł jeszcze zobaczyć świętą dziewicę, zanim choroba się wzmoże. Tymczasem pojawiła się gorączka i straszliwy ból głowy - objawy typowe dla dżumy. Gdy nastał dzień, z pomocą towarzysza dotarłem do domu Katarzyny. Kiedy zobaczyła mnie leżącego na łożu boleści, zgięła kolana, położyła mi rękę na czole i zaczęła się modlić. Jak to zazwyczaj bywało podczas jej rozmów z Bogiem - wpadła w ekstazę. Miałem wrażenie, że widziała coś, co miało związek z dobrem mej duszy i ciała. Czułem się jak ktoś, kto ma za chwilę umrzeć. Śmierć jednak nie przychodziła, natomiast doświadczałem dziwnego uczucia w kończynach, jakby mnie coś gwałtownie ciągnęło. Zanim dziewica skończyła się modlić, poczułem się całkowicie zdrowy. Pozostało jednak pewne osłabienie, może jako znak uleczonej choroby, a może na skutek mojej słabej wiary. Katarzyna poleciła, by przygotowano mi coś do jedzenia. Posiliłem się, posłuszny jej woli. I wstałem od stołu silny, jakbym w ogóle nie przeszedł żadnej choroby. Ona widząc to rzekła: "Idźcie do pracy, zbawiać dusze i dziękujcie Bogu Najwyższemu, który was wyrwał z niebezpieczeństwa". Co też uczyniłem.

źródło:
http://www.nasza-arka.pl/2004/numer.php?numer=4

z życia św. o. Pio:


W ciągu dnia ojciec Pio wielokrotnie wchodzi i schodzi ze schodów, pod którymi czeka wielu ludzi. Dla każdego z nich ma ojciec jakąś odpowiedź, napomnienie, uśmiech a kiedy trzeba, to także jakieś surowsze słowo. Czasami ojciec jakimś zawoalowanym, odpowiednim do okoliczności żartem pokrywa bardzo ważne przesłanie.

„Ojcze, moja matka umarła...”. „Twoja matka została zbawiona, myśl teraz o swojej duszy”15.

„Ojcze, da mi ojciec medalik?...”... „Zobaczę, czy mam... (i szuka w kieszeni habitu)... proszę... po jednym dla każdego...”. Mówiąc to ojciec podaje cztery medaliki. Osoba, która o nie poprosiła ma żonę i dwoje dzieci16.

„Ojcze, pobłogosław, proszę, kobietę, która właśnie rodzi”... A ojciec: „Jedno błogosławieństwo dla narodzonej i jedno dla tej, która urodziła...”, oznajmiając tym sposobem, że narodziła się dziewczynka17.

15 - Odpowiedź ta została udzielona autorowi niniejszej książki.

16 - Świadkiem był autor niniejszej książki.

17 - Z prośbą o błogosławieństwo zwróciła się do ojca, na korytarzu klasztornym Maria Tagliavia z Salemi.

źródło:
Luigi Peroni Ojciec Pio Pełna biografia w 40 rocznicę śmierci

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS ... bio39.html

z życia św. Jana od Krzyża:

Dona Maria Yera, jedna z najwybitniejszych zakonnic, zachorowała ciężko i był moment, iż zdawało się, że już nie żyje. Siostry bardzo były przejęte, gdy o. Jan od Krzyża wszedł ze swoim towarzyszem. "Ojcze, powiedziała Anna Maria, jak to mogło się stać? Tak dbasz o swoją córkę, że zmarła bez spowiedzi i bez sakramentów?" Ojciec nic nie odpowiedział, wszedł do chóru (...) i pogrążył się w modlitwie. Po dłuższej chwili ta, którą miano za umarłą, powróciła do życia; dano znać o. Janowi. "Córko, czy jesteś zadowolona?" - rzekł do Anny Marii. Natychmiast wyspowiadał i zaopatrzył donę Marię Yera, która tak przygotowana, mogła puścić się na dobre w drogę do wieczności.

znaleziono w:
o. Bruno Froissart OCD "Święty Jan od Krzyża" (Wydawnictwo Karmelitów Bosych 1982)

z życia św. Weroniki Giuliani (+1727), klaryski kapucynki:

Podczas agonii siostry Luizy, która zawsze była Weronice nieprzyjazna, Święta widziała demony, które przyszły zabrać jej duszę, krzycząc: "Jest nasza! Jest nasza! Biada tobie!". Siostra Luiza złapała konwulsyjnie rękę Weroniki: "Obroń mnie! Uratuj mnie!", a ta wołała: "Należy do Boga!"; a potem modliła się: "Mój Boże, włóż na moja głowę koronę cierniową, ale okaż łaskę i ocal tę duszę"...
...A przy łożu siostry Angeliki, która źle ją traktowała przez całe życie, Święta czuwała dzień i noc, klęcząc wytrwale, modląc się i ofiarując się za nią. "Panie Jezu - błagała, podczas gdy demony ją biły - spraw, niech na korzyść tej duszy przemówi Twoja Krew i Twoje zasługi; uzyskaj tę łaskę od Twojego Ojca Przedwiecznego! Jestem gotowa na każdą udrękę".
Po wielu dniach takiego czuwania, upadła przed Najświętszym Sakramentem, podczas gdy jakiś straszny głos narzekał: "Wygrałaś, ale zapłacisz mi za to, nieszczęsna" i olbrzymi kot rzucił się na nią... A umierająca siostra wydała swój ostatni oddech w jej ramionach.
--------------------------------------------------------------------
Mogłem to opublikować dzięki siostrom klaryskom kapucynkom ze Szczytna:
http://kapucynki.szczytno.pl/

św. Paweł od Krzyża (†1775)

Jest zapisany w księdze jego życia jeden przypadek, który daje nam wyobrażenie o skuteczności jego wstawiennictwa.Był ksiądz, którego Święty darzył wielkim szacunkiem i w swej świętej przyjaźni radził mu jak skorygować kilka drobnych wad, od których był on uzależniony. Pewnej nocy, gdy Święty udał się już na spoczynek, usłyszał dziwne pukanie do drzwi. Myśląc, że to diabeł przybył aby go dręczyć postanowił nie otwierać ( św. Paweł od Krzyża był często niepokojony przez demony). Kiedy pukanie powtórzyło się trzy razy, uświadomił sobie, że to musi być jakiś inny gość i zażądał aby ten się przedstawił i powiedział, co go przywiodło o tej porze. "Ja jestem...", powiedział - św. Paweł ujrzał jego duszę w wewnętrznej wizji - "tym, który zmarł tej właśnie nocy i przybyłem, aby powiedzieć ci, że zostałem skazany na męki czyśćcowe z powodu wszystkich tych win, które mi wyłożyłeś. O jak ja cierpię! Wydaje się, że minęło tysiąc lat odkąd zakończył się mój ziemski żywot." Paweł spojrzał na zegarek i uznał,że jego gość jest martwy, według jego własnej relacji, od jakichś 15 minut. Sługa Boży rozpoczął modlitwy i pokutne ćwiczenia i nie przestawał aż do świtu, oferując wszelkie rodzaje odpustów i umartwień za duszę swego zmarłego przyjaciela. I jak zwykle w takich przypadkach, nie otrzymał jasnych oznak czy został wysłuchany. Wreszcie zawołał: "O drogi Panie... Błagam Cię uwolnij mego przyjaciela od tego więzienia." Następnego dnia, przed południem dane mu było zrozumieć,że łaska zostanie okazana. O świcie odprawiał mszę za jego wieczny odpoczynek i kiedy spożywał hostię ujrzał duszę księdza radośnie zmierzającą do nieba.

z życia św. Franciszka z Asyżu:

"Całe noce trawił na modlitwie w kościołach opuszczonych lub położonych na odludziu, przy czym wsparty łaską boską przezwyciężał liczne lęki i liczne uciski ducha".

Tomasz z Celano - Życiorys pierwszy św. Franciszka z Asyżu

św. Antoni, Pustelnik (+356)
Miał też taką łaskę. Gdy był sam na pustyni i nie mógł sobie poradzić z jakąś kwestią. Opatrzność ob­jawiała mu rozwiązanie podczas modlitwy. Był ów święty, jak napisano, uczony przez Boga. Gdy potem dyskutował z tymi, którzy go odwiedzali, o przejściu duszy i o tym, gdzie będzie ona później przebywać, następnej nocy zawołał do niego głos z wysoka i po­wiedział: „Antoni, wstań, wyjdź i patrz". Skoro więc wyszedł (wiedział bowiem, że dobrze jest być posłusz­nym) i popatrzył, ujrzał jakąś wielką, bezkształtną i przerażającą postać, która sięgała aż do chmur, i in­ne postaci, które unosiły się, jakby uskrzydlone. Ów rozkładał ręce i jednym przeszkadzał, inni zaś przela­tywali i spokojnie zdążali dalej. Na tych olbrzym ten zgrzytał zębami, a cieszył się z tych, którzy spadali. Nagle doszedł Antoniego głos: „Zrozum to, co widzisz" i natychmiast otworzył się jego umysł, i poznał, że było to przejście dusz, a ów olbrzym to nie­przyjaciel, który wiernym zazdrości, a zależnych od niego chwyta i przeszkadza im w przejściu. Tych, któ­rzy mu nie ulegli, nie może pochwycić, oni zaś przela­tują. Kiedy Antoni to zobaczył, przypomniał sobie, by codziennie starać się czynić większe postępy. Nie zwykł był o tym opowiadać, ale gdy długo modlił się i trwał w zachwyceniu, ci, którzy mu towarzyszyli, py­tali go i naciskali, musiał więc im opowiedzieć, jak oj­ciec, który nic nie może ukryć przed swoimi dziećmi. Widział też, że ma czyste sumienie, a opowiadanie takie przyniesie im korzyść, ponieważ dowiedzą się, że są dobre owoce ascezy i że widzenia często są pocie­chą w trudach.
-------------------------------------------------------------------------
Z "Żywota świętego Antoniego" napisanego przez św. Atanazego z Aleksandrii, biskupa i doktora Kościoła (Kraków - Tyniec 2005, tł. Ewa Dąbrowska):