św. Klara z Asyżu (1184 - 1253)

"Jeśli więc tak wielki Pan, schodząc w łono Dziewicy, chciał objawić się światu jako człowiek wzgardzony, biedny i ubogi, ażeby ludzie - którzy byli jak najbardziej nędzni i biedni, zgłodniali z powodu braku niebieskiego pokarmu - stali się w Nim bogaci posiadaniem Królestwa niebieskiego, przeto, Pani, cieszcie się i radujcie wielce, pełna ogromnej radości i duchowego wesela. Zaprawdę, wy, którzy daliście pierwszeństwo wzgardzie świata przed zaszczytami, ubóstwu przed bogactwem doczesnym i powierzyliście swoje skarby nie tyle ziemi, co niebu, "gdzie rdza nie niszczy, mól nie psuje, złodzieje nie wykopują i nie kradną" (Mt 6, 29), "otrzymacie bardzo wielką nagrodę w niebie" (Mt 5, 12) i słusznie zasłużyliście na miano siostry, oblubienicy i matki Syna Najwyższego Ojca i chwalebnej Dziewicy."

Z "Listu I do bł. Agnieszki Praskiej"

"Jego piękność podziwia słońce i księżyc; Jego nagrody mają wartość i wielkość nieskończoną. Mówię o Synu Najwyższego, którego porodziła Dziewica, nie przestając być nadal dziewicą. Przytul się do tej najsłodszej Matki, która porodziła tak wielkiego Syna, że "niebiosa nie mogą Go objąć" (1Krl 8, 27); Ona jednak zawarła Go w maleńkim klasztorze swojego świętego łona i nosiła Go w swoim dziewiczym wnętrzu."

Z "Listu III do bł. Agnieszki Praskiej"

źródło:
"Teksty o Matce Bożej. Franciszkanie średniowieczni", opracował: Maurycy Stanisław Wszołek OFMConv, Niepokalanów 1992

bł. Rajmund Lull (ok. 1235 - 1314)

"Matka Boska jest jutrzenką blasku; z Niej wziął ciało Syn Boży, który jest światłem światłości i blaskiem blasków. Matka Boska dlatego została tak oświecona blaskiem w tym wcieleniu, ponieważ Ona jest początkiem blasku dla świętych proroków, którzy go długo pragnęli i przepowiedzieli. Ona jest także światłem i blaskiem grzeszników, ponieważ w Niej zaczyna błyszczeć miłosierdzie, przebaczenie i odkupienie rodzaju ludzkiego, i za Jej przyczyną kończą się mroki, w których był pogrążony cały ród ludzki z powodu grzechu pierwszego ojca i pierwszej matki.
O świcie słońce zaczyna wschodzić w swej jasności i rozpoczyna rozświetlac ziemię, która w nocy była zaciemniona mrokami. W tej nocnej porze wzrok jest uwięziony w cieniu mroków, a złodzieje i lubieżnicy w nocy dokonują swych czynów. Lecz gdy nadchodzi świt, wtedy oczy zaczynają widzieć blask, a źli ludzie zaczynają pierzchać. Wówczas nabiera radosnej mocy odwaga ludzi dobrych, którzy w nocy postanowili dokonac dobrych czynów w dniu rozpoczynającym sie od jutrzenki. W ten sposób, a nawet jeszcze wspanialej, z Matki Boskiej będącej jutrzenką przybywa Syn Boży, który opromienia i oświeca świat, i zmusza do ucieczki złych ludzi, a daje radość i zbawienie ludziom sprawiedliwym i świętemu życiu. Z tego blasku, który przybywa i rodzi się z Matki Boskiej, biorą światło wszystkie inne jasności i blaski, a przed tym tak jasnym swiatłem nie mogą ostać się żadne mroki. Z tego światła wzięli wiedzę i jasność wszyscy dawni mędrcy i w tym świetle żaden człowiek nie może być pastwą ciemności. I oto z tego całego światła wzięła swój początek Matka Boska, która jest jasnością świtu."

źródło:
"Teksty o Matce Bożej. Franciszkanie średniowieczni", opracował: Maurycy Stanisław Wszołek OFMConv, Niepokalanów 1992

św. Tarazjusz (+ 806)

"Jakim więc imieniem nazwiemy Maryję? Czy niebem? Rzeczywiście, Ona w łonie swym zamknęła Stwórcę nieba i ziemi. Czy słoncem? Rzeczywiście, lśniąc siedemkroć jaśniej od słońca, poczęła Słońce sprawiedliwości. Czy księżycem? Rzeczywiście, świecąc nieporównanie piękniej, zrodziła wszelką pięknością ozdobionego Chrystusa. Czy chmurą? Rzeczywiście, Tego, którego okrywają chmury, Ona na swych rękach nosiła. Czy świecznikiem? Rzeczywiście, tym, co siedza w ciemnościach i w cieniu smierci, zajaśniała światłość. Czy tronem? Rzeczywiście, Tego, który niewidzialnie króluje na ojcowskim tronie, w Duchu Świętym opisanego w swym łonie przyjęła. Czy perłą? Ona o wiele cenniejszą perłę darowała śmiertelnym. Czy rajem? Rzeczywiście, tych, co zostali potepieni, otwierając Eden wprowadziła do królestwa, które trwa na wieki. Czy górą? Rzeczywiście, Temu, na którego rozkaz "góry dymią" (Ps 104, 32), nie było w Niej ciasno; Czy ziemią? Rzeczywiście, Tego, na którego rozkaz ziemia się trzęsie, bez bólu nosiła w łonie. Czy stołem? Rzeczywiście, Tego, który nam daje pokarm, Ona karmiła macierzyńskim mlekiem. Czy morzem? Rzeczywiście, Tego, który zgromadził wody w jednym miejscu, wargami swymi całowała."

źródło:
"Ojcowie wspólnej wiary. Teksty o Matce Bożej", przełożył ks. Wojciech Kania, Niepokalanów 1986

św. Albert Wielki (ok. 1200 - 1280)

"Błogosławiona Dziewica jest "naczyniem wojska" straszliwego. W naczyniu tym znajdują się Boże zastępy niezliczonych aniołów, które czuwają gotowe do odparcia wrogów od każdego, kto prosi o Jej wstawiennictwo. Toteż czytamy w Pnp 3, 7n: "Łoże Salomona otacza sześćdziesięciu mocarzy spośród najmężniejszych Izraela, wszyscy wprawni we władaniu mieczem i wyćwiczeni w boju. Każdy ma miecz u boku, aby się nie bać w nocy." Błogosławiona Dziewica jest łożem, w którym Książe Pokoju znalazł wytworny odpoczynek. Z pokory stał się On niemowlęciem, a kwiatem poprzez swoje cnoty, i spoczął w Jej duchu i ciele. Godziło się bowiem, aby Chrystus, "kwiat z korzenia Jessego" (Iz 11, 1), narodził się w kwiecie dziewictwa - bo takie jest znaczenie słowa Nazaret - i żeby miał łoże ozdobione kwiatami, tak aby mógł z ochotą spocząć, korzystając "z owocu sławy i zacności" (Syr 24, 17).
To pokorne i ozdobione kwiatami łoże otacza "sześćdziesięciu mocarzy", czyli zastępy aniołów, przeznaczone wiernym jako ochrona. [...] "Wszyscy oni są wprawni we władaniu mieczem" - aby bronić nas przed nieprzyjaciółmi - "i wyćwiczeni w boju", zdolni do uśmierzenia wszelkich pokus."

źródło:
„Teksty o Matce Bożej. Dominikanie średniowieczni”, przełożył o. Jacek Salij OP, Wydawnictwo Ojców Franciszkanów Niepokalanów 1992.

"O Maryjo, ukrywam się i zawierzam swoje sprawy Twoim matczynym dłoniom, wewnętrznie pewna, że otrzymam to, o co Cię błagam. Ufam Ci, ponieważ jesteś moją słodką Matką, Tobie zawierzam, ponieważ jesteś Matką Jezusa, Tobie się polecam.

W zaufaniu tym odpoczywam, uspokojona, że zostałam we wszystkim wysłuchana. Z taką ufnością w sercu pozdrawiam Cię Matko moja, ufności moja. Tobie poświęcam się wewnętrznie, prosząc Cię, abyś pamiętała, że jestem rzeczą i własnością Twoją. Strzeż mnie i bądź mi obroną, o słodka Maryjo i we wszystkich chwilach mego życia Ty sama przedstawiaj mnie Twemu Synowi Jezusowi."
sw. Gianna Beretta Molla

Dzięki Lucyno!

św. Maksymilian Maria Kolbe (1894-1941)

"Żadna pokusa nie jest grzechem. Chociażby pokusa trwała nie wiem jak długo, nie jest bynajmniej grzechem, ale owszem, jak się dusza opiera, jest polem do zasług. Co do sposobu walki, to nie bawić się w wątpliwości i nerwowość, ale ze spokojem oddać się Niepokalanej i nic sobie z tego nie robić, po prostu nie mieć na to czasu. Być zajętym czym innym. Czasem się ktoś tym martwi i trapi. Więc nie trzeba się tym martwić i niepokoić, bo szatan chce tylko dusze tak wymęczyć. Powtarzam więc, żadna pokusa nie zrobi duszy żadnej szkody, o ile z naszej strony nie ma na to zezwolenia."

Przem. 16.8.1936

"Diabeł starać się będzie wiele czasu zabrać przez pokusy pychy. Nie powinny nas one zniechęcać i zmniejszać rozmiaru pracy. Owszem, jeszcze lepiej służmy Niepokalanej, gorliwiej pracujmy. Jeśli diabeł przekona się, że jego pokusy przyczyniają się do tym większej pracy i miłości Niepokalanej - da spokój. Starać się bardzo o pokój. Marzenia czasem przychodzą i pewną przyjemność sprawiają - odrzucać je natychmiast! Od rana do wieczora starać się pełnić wolę Niepokalanej, ale spokojnie, bez pomyłek, systematycznie i planowo. Wtedy jest i roztropniej i wedle możliwości praktyczniej. Pokój zewnętrzny pomaga pokojowi wewnętrznemu."

Przem. 21.2.1938

"Diabeł jako duch sprytny, ma umysł daleko bystrzejszy od nas, ale przy pomocy łaski Bożej, przy pomocy Niepokalanej myśmy dużo od niego potężniejsi. Jeżeli nie może nas doprowadzić do upadku, to przynajmniej stara się opóźnić nam bieg w doskonałości, ale nie dajmy mu tej satysfakcji, gardźmy nim i zaufajmy całkowicie Niepokalanej, a ataki kusiciela przyczynią się tylko do zwiększenia naszych zasług. Pamiętajmy i o tym, że najwięcej w walce z pokusami robi modlitwa i częste akty strzeliste - to broń niezawodna i pewna do zwycięstwa."

Przem. 20.11.1938

"W razie upadku - oddaj się natychmiast Niepokalanej, i całą sprawę upadku swego, i proś o przebaczenie: "Mamusiu droga, przebacz i wyproś przebaczenie u Jezusa". Najbliższą czynność staraj się spełnić tak, by Jej i Jezusowi jak największą sprawić przyjemność, i bądź pewny, że ten akt miłości to przewinienie zgładzi całkowicie. Przy najbliższej spowiedzi świętej wyznasz ten upadek, ale przedtem już ci Ona i Jezus, i Ojciec tego nie pamiętają."

Mk: Ty Jej

"Możesz spokojnie używać wyrażeń: "pragnę pełnić wolę Niepokalanej", "niech się dzieje wola Niepokalanej", "Niepokalana tak zrządziła", bo Ona chce tego, czego chce Jezus, a On - czego chce Ojciec. Więc Jej wola nie różni się od woli Syna i Ojca. Owszem, powołując się na Jej wolę bez żadnych zastrzeżeń, przez to samo wyznajesz oprócz umiłowania woli Bożej jeszcze i tę prawdę, że jej wola jest tak doskonała, że w niczym się od woli Bożej nie różni, i oddajesz chwałę Bogu - i Ojcu, i Synowi, że tak doskonałe stworzenie stworzył i na Matkę przysposobił."

Mk: Ty Jej

św. Jan Maria Vianney (1786 - 1859)


„Biskup, który miał zadecydować, czy wyświęcić na kapłana przyszłego proboszcza z Ars, bał się podjęcia takiej decyzji, ponieważ św. Jan Maria Vianney nie dawał sobie rady z nauką. W końcu biskup postawił decydujące pytanie: "Czy umiesz odmawiać różaniec?", "Kocham tę modlitwę!" odpowiedział Vianney. Słysząc taką odpowiedź biskup powiedział: "Wyświęćmy go. Będzie dobrym księdzem".”

źródło:
http://www.jadwiga.one.pl/rozaniec.htm

"Objawienie Najświętszej Dziewicy można najlepiej przyrównać do pięknego słońca w mglisty dzień."

św. o. Pio (1887 – 1968)

„Trwajmy ze stałością i uporczywością, a Matka Boża nie pozostanie głucha na modlitwy swoich dzieci... Jeśli będziemy trwać, To Matka Miłosierdzia nakłoni Serce Swoje ku naszym modlitwom i wzdychaniom...”

„Kochajcie Matkę Najświętszą i czyńcie wszystko, by Ją kochano. Zawsze odmawiajcie Różaniec.”

„Jak ta uboga Mateńka pragnie dla mnie dobra, doświadczam tego i teraz, w tym miesiącu ( tj. maju). Oto z jaką dobrocią towarzyszyła mi w drodze do ołtarza tego ranka! Wydaje mi się, że Ona nie myślała o niczym innym, tylko o tym, aby moje serce napełnić świętymi uczuciami (Epistolario I, s. 276).”

„Tak bym chciał mieć bardzo mocny głos, aby nim wezwać wszystkich grzeszników świata, aby kochali Maryję Dziewicę! To jednak przekracza moje możliwości. Prosiłem więc mojego kochanego Anioła Stróża, by on był łaskaw za mnie wypełnić to zadanie... Chciałbym latać i zapraszać wszystkie stworzenia, by kochały Jezusa i kochały Maryję (Epistolario I, s. 277).”

źródło:
http://www.katolik.pl/index1.php?st=artykuly&id=825

„Ojciec Agostino da San Marco in Lamis, w swoim wspomnianym już Diario, zapisał treść różnych ekstaz Ojca Pio, przy których miał szczęście być obecnym. W ekstazach tych Ojciec Pio mówił bezpośrednio do Jezusa i Matki Bożej, a słowa wówczas wypowiedziane świadczą o jego wielkim synowskim oddaniu dla Matki Bożej i wielkiej z Nią zażyłości.

Wspaniałym tego przykładem jest ekstaza 30 listopada 1911 r., pospiesznie zanotowana przez Ojca Agostino, w której Ojciec Pio zwraca się do niebieskiej Matki:
"...Twoje oczy są wspanialsze od słońca..., Jesteś piękna, kochana Matko, jestem dumny, że Cię kocham..., a więc pomóż mi...". Nieco później w tej samej ekstazie mówi: "Och, jesteś piękna... śmiejesz się? Nie szkodzi... Jesteś piękna! ...".


"Kiedy przy końcu życia, on już z nami nie mógł rozmawiać, po przekazaniu mu naszych myśli, jego jedyną odpowiedzią było pokazanie różańca i słowa: Zawsze, zawsze..."

źródło:
http://www.kapucyni.ofm.pl/maryja/maryja1.html

św. Tomasz z Akwinu (1225 - 1274)


Błogosławiony jest owoc Twojego łona

16. Grzesznik niekiedy poszukuje czegoś, czego osiągnąć nie może, a osiąga to sprawiedliwy. „Dobremu przypadnie majątek grzesznika” (Prz 13, 22). Ewa pragnęła owocu, ale nie znalazła w nim tego czego oczekiwała. Błogosławiona zaś Dziewica w swoim owocu znalazła to wszystko, czego pragnęła.

17. Ewa bowiem doszukiwała się w swym owocu trzech rzeczy.
Po pierwsze, tego co jej fałszywie obiecywał diabeł, mianowicie zrównania z Bogiem i wynikającego zeń poznania dobra i zła. „Będziecie – powiedział ów kłamca – jako bogowie” (Rdz 3, 5). Skłamał, gdyż jest kłamcą i ojcem kłamstwa (J 8, 44). Ewa jedząc owoc nie stała się podobna do Boga, wręcz przeciwnie stała się niepodobna; grzesząc odstąpiła od swego zbawienia, od Boga, i dlatego została wygnana z raju. Tymczasem to właśnie podobieństwo znalazła Błogosławiona Dziewica w owocu swego łona, a z Nią wszyscy chrześcijanie. Poprzez Chrystusa łączymy się i upodabniamy się do Boga. „Gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest" (1 J 3, 2).
Po drugie, Ewa pragnęła zakosztować owocu, gdyż wydawał się jej smaczny; nie znalazła jednak smaku, gdyż natychmiast uświadomiła sobie nagość i ból. My tymczasem w owocu Dziewicy znajdujemy słodycz i zbawienie. „Kto spożywa moje Ciało… ma życie wieczne” (J 6, 54).
Po trzecie, owoc Ewy miał piękny wygląd. Piękniejszy jest owoc Dziewicy, którego podziwiać pragną aniołowie. „Tyś najpiękniejszy z synów ludzkich!” (Ps 45[44], 3), a to dlatego że jest odblaskiem ojcowskiej chwały.
Znalazła Ewa w swoim owocu to, co i każdy grzesznik odnajduje w swoim grzechu. My zatem szukajmy zaspokojenia naszych pragnień w owocu Dziewicy.

18. Owoc Maryi jest tak przez Boga pobłogosławiony, że przelewa się z niego łaska na nas składających Jemu hołd. „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym… w Chrystusie” (Ef 1, 3). Hołd Mu składają aniołowie: „Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu Naszemu” (Ap 7, 12); oraz ludzie: „Niech każdy język wyzna, że Pan Jezus Chrystus jest w chwale Boga Ojca” (Flp 2, 11), „Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie!” (PS 118[117], 26).
Tak więc Dziewica jest błogosławiona; ale jeszcze bardziej jest błogosławiony Jej owoc.

źródło:
"Święty Tomasz z Akwinu. Dzieła wybrane."opracował i wstępami poprzedził o. Jacek Salij OP, Wydawnictwo Antyk, Kęty 1999

Bł. Jordan z Saksonii OP (+ 1237), generał zakonu – często wypowiadał modlitwę: „Przyjmij Najsłodsza Dziewico Maryjo, słowa, które Tobie od Pana są powtarzane przez Anioła” i odmawiał niekończące się różańce.

Św. Małgorzata Węgierska OP, córka króla Beli IV ( + 1242) – nigdy nie zaniedbywała odmawiania różańca, a powiększała ich liczbę szczególnie w święta Matki Bożej.

Św. Rajmund z Pennafort OP, trzeci generał zakonu ( + 1275) – „Bogurodzicę nieustannie wzywał” i pragnął do wiernych przybliżyć Maryję jako Twórczynię Różańca szczególnie w święto Zwiastowania N.M.P., które było patronalnym dla bractw różańcowych.

Bł. Benwenuta Bojani OP ( + 1292) – słynęła z rekordowej liczny odmawiania różańców.

Św. Agnieszka z Montepolitiano OP ( + 1317) – w czasie odmawiania tajemnicy Wniebowzięcie N.M.P. ukazała się jej Matka Boska z Dzieciątkiem i pozwoliła jej potrzymać Dzieciątko na rękach.

Św. Katarzyna ze Sieny OP ( + 1380) – „Malutka czołgając się po schodach, odmawiała Anielskie Pozdrowienie i to jest jej najmilszą zabawką.”

Św. Albert Wielki OP ( + 1280), autor „Biblia Mariana” i „Mariale” – jego przywiązanie do różańca mają potwierdzać słowa: „Pozdrawiam Ją jak najczęściej – niech nie odchodzi z ust, niech nie odchodzi z serca...”

Św. Tomasz z Akwinu OP ( + 1274) – „... filiali quoque erga Deiparam Virginem Mariam pietate flagravit”, jeden z fragmentów jego dzieł sugeruje podział różańca na trzy części: „Chrystusa w Najświętszym Sakramencie potrzeba tak samo adorować, jakbyśmy Go widzieli w ramionach Dziewicy, rozpiętego na krzyżu i siedzącego po prawicy Ojca.”

Bł. Henryk Suzo OP ( + 1366) - w miesiącu maju, na 6 wieków przed wprowadzeniem nabożeństwa majowego, przystraja figury Matki Bożej. Jest to łączenie wieńców z kwiatów z wieńcami modlitwy Ave Maria.

Bł. Rajmund z Kapui OP ( + 1399) – przeprowadzając reformę zakonu, odnawia zaniedbane nabożeństwo różańcowe.

Bł. Jan Dominici OP, kardynał ( + 1419) – głosi modlitwę różańcową i sam rozdaje różańce.

Św. Wncenty Ferreriusz OP ( + 1419 ), apostoł modlitwy różańcowej. Swój różaniec podarował przed śmiercią Joannie, księżnej bretońskiej, który jako relikwie był przechowywany w kościele w Nantes.

Bł. Fra Angelico de Fiesole OP ( 1387-1455), malarz. Namalował tajemnice różańcowe ze św. Dominikiem, który je rozważa.


Bł. Jan Amato OP ( + 1538) – miał otrzymać polecenie od Maryi: „Głoś mój różaniec”. Różańcem uzdrawiał chorych.

Św. Ludwik Bertrand OP ( 1526-1581) – misjonarz Ameryki Łacińskiej. Swoje nauki misyjne wiązał z głoszeniem modlitwy różańcowej. Słynął z rozdawania różańców. Kiedyś miał powiedzieć swojemu przyjacielowi o Różańcu: „ Weź go, bo on uzdrawiał chorych, nawracał grzeszników i nawet wskrzesił umarłą.”

Św. Pius V OP, papież ( 1504-1572) – na pamiątkę różańcowego zwycięstwa nad Turkami w bitwie pod Lepanto ( 1571 r.) w 1572 r. ustanowił święto Matki Boskiej Zwycięskiej, które potem jako Królowej Różańca św. (O. Żukiewicz OP za Aktami Stolicy Apostolskiej dotyczących różańca wylicza tzw. zwycięstwa różańcowe ( około 40 ) z lat 1212-1716.

Św. Katarzyna de Ricci OP ( + 1590) – mówiono o niej, że w dzieciństwie Anioł Stróż nauczył ja odmawiania różańca. Kiedyś przy odmawianiu V tajemnicy radosnej ukazała się jej Matka Boża z Dzieciątkiem.

Św. Róża z Limy OP ( 1586-1617) – modlitwę różańcową nazywała „szyciem sukni dla Matki Bożej”, wyliczając kolejno z jakich i ilu modlitw ma się składać każda z części Jej okrycia.

Bł. Alfons Navarette OP ( + 1617) – poniósł śmierć męczeńską ze 107 towarzyszami w Japonii ( dominikanie, tercjarze i osoby bliżej nieznane). Nazywano ich „Braćmi Różańcowymi”.

Św. Jan Macias OP ( + 1645) – brat zakonny z Limy. Od dzieciństwa codziennie odmawiał: pierwszą część Różańca – za dusze w czyśćcu, drugą – o nawrócenie grzeszników i trzecią – rozszerzenie wiary katolickiej.

Bł. Franciszek Capillas OP ( + 1648) – zamordowany w Chinach. Do końca trzymał różaniec w rękach.

Św. Ludwik Grignon ( + 1716) – kapłan, tercjarz dominikański, „Ojciec z wielkim różańcem”. W opinii dominikanów Różaniec stał się dla niego natchnieniem do wprowadzania „Niewolnictwa N.M.P.”
Napisał dzieło na temat Różańca (Le secret admirable du très saint Rosaire.


źródło:
o. Waldemar Kapeć "Różaniec w dominikańskiej tradycji".
http://www.dominikanie.lub.pl/

św. Bazyli Wielki (329 - 379)

"Maryja jest jak Kryjówka, w której zgromadzili się, bez żadnego wyjątku, wszyscy chorzy, biedni, porzuceni: Bóg dla nich stworzył to Schronisko."

"Racje naszej pobożności maryjnej są następujące: Maryja jest najświętsza ze wszystkich stworzeń, Maryja jest Matką Boga, Maryja jest naszą Matką”.

„Ten, kto pokłada ufność w Maryi, nigdy się nie zazna zawodu”.
„Maryja chce rzeczywistości, a nie pozoru”.
„Maryja nie czyni rzeczy połowicznie".


"Maryja Wspomożycielka otrzymała i otrzyma zawsze szczególne łaski, także nadzwyczajne i cudowne dla tych, którzy przyczyniają się do tego, aby dać chrześcijańskie wychowanie młodzieży zagrożonej - poprzez dzieła, porady, dobry przykład lub po prostu poprzez modlitwę”.


„Maryja jest naszą Przewodniczką, naszą Mistrzynią, naszą Matką”.


"Najświętsza Maryja była nam zawsze Matką”.



„Drodzy młodzi, macie wielkie wsparcie, potężną broń przeciwko zasadzkom szatana w nabożeństwie do Najświętszej Maryi”.


„Maryja zapewnia nas o tym, że gdy będziemy Jej czcicielami, zaliczy nas do swoich synów, okryje swoim płaszczem, napełni błogosławieństwami na tym świecie, abyśmy później dostąpili Raju”.


„Maryja jest Matką Boga i Matką naszą, Matką potężną i litościwą, która gorąco pragnie napełnić nas niebieskimi łaskami”.


„Jesteśmy na tym świecie, jak na wzburzonym morzu, jak na wygnaniu, na padole łez. Maryja jest gwiazdą morza, pociechą na wygnaniu, światłem, które wskazuje drogą do nieba, osuszającym nasze łzy”.


„Najświętsza Maryja otacza opieką swoich czcicieli we wszystkich ich potrzebach, ale chroni ich najbardziej w godzinie śmierci”.


„Matki ziemskie nigdy nie opuszczają swoich dzieci. Podobnie Maryja, która tak bardzo kocha swoje dzieci za życia, z tak wielką czułością, z tak wielką dobrocią, czyż nie przybędzie, aby chronić je w ostatnich momentach życia, kiedy najbardziej jej potrzebują”.


„Kochajcie, czcijcie, służcie Maryi. Troszczcie się o to, aby inni Ją poznali, kochali i czcili. Nie tylko nie pójdzie na zatracenie dziecko, które czciło tę matkę, ale może mieć nadzieję na otrzymanie wielkiej korony w niebie”.


„Jest prawie że niemożliwe dotrzeć do Jezusa, jeżeli się nie idzie przez Maryję".

źródło: http://www.donbosco-torino.it/pol/page8.html

Powyższe słowa wypowiedział:

św. Jan Bosko (1815 -1888)

Prawdę o Wniebowzięciu NMP ogłosił jako dogmat wiary papież Pius XII 1 listopada 1950 r. w Konstytucji apostolskiej "Munificentissimus Deus":

"...powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej" (Breviarium fidei VI, 105)


św. Grzegorz z Tours (+ 594)

I znowu przy Niej stanął Pan, i kazał Jej przyjąć święte ciało i zanieść w chmurze do nieba, gdzie teraz połączywszy się z duszą zażywa wraz z wybranymi dóbr wiecznych, które się nigdy nie skończą.

św. Ildefons (+ 667)

Wielu przyjmuje jak najchętniej, że Maryja dzisiaj przez Syna Swego (...) do pałaców niebieskich z ciałem została wyniesiona.

Św. Fulbert z Chartres (+ 1029)

Chrześcijańska pobożność wierzy, że Bóg Chrystus, Syn Boży, Matkę swoją wskrzesił i przeniósł Ją do nieba.

Św. Piotr Damiani (+ 1072)

Wielki to dzień i nad inne jakby jaśniejszy, w którym Dziewica królewska została wyniesiona do tronu Boga Ojca i posadzona na tronie. (...) Budzi ciekawość aniołów, którzy Ją pragną zobaczyć. Zbiera się cały zastęp aniołów, aby ujrzeć Królową, siedzącą po prawicy Pana Mocy w szacie złocistej w ciele zawsze niepokalanym.

Św. Jan Damasceński (+ ok. 749)

Ten, który zachował Jej nienaruszone dziewictwo nawet po swoim narodzeniu, uchronił Jej ciało od skażenia i przeniósł je do nieba przed powszechnym ciał zmartwychwstaniem. (...) W czasie tego wniebowzięcia, o Matko Boża, wojska anielskie przejęte radością i czcią okryły swoimi skrzydłami Twoje ciało, wielki namiot Boży.

Św. Modest, biskup Jerozolimy (+ 634)

Jako najchwalebniejszą Matkę Chrystusa, Zbawcy naszego, który jest dawcą życia i nieśmiertelności, wskrzesił Ją z grobu i wziął do siebie w sposób sobie wiadomy.

Św. Andrzej z Krety (+ 740)


Był to zaiste nowy widok, przechodzący siły rozumu, gdy niewiasta, która swoją czystością przewyższała niebian w ciele (swoim) weszła do niebieskich przybytków. Jak przy narodzeniu Chrystusa nienaruszonym był Jej żywot, tak samo po Jej śmierci nie rozsypało się Jej ciało. O dziwo! Przy porodzeniu pozostała nieskażoną i w grobie również nie uległa zepsuciu.

Św. German, patriarcha Konstantynopola (+ 732)

Najświętsze ciało Maryi już powstaje z martwych, jest lekkie i duchowe, gdyż zostało już przemienione na zupełnie nieskazitelne i nieśmiertelne. (...) Tak jak napisano, jesteś piękna i Twoje dziewicze ciało jest święte, jest przybytkiem Boga i dlatego zostało zachowane od obrócenia się w proch. (...) Niemożliwym było, aby Twoje ciało, to naczynie godne Boga, w proch się rozsypało po śmierci. (...) Ciało Twoje dziewicze jest całkiem święte, choć jest ciałem ludzkim. Ponieważ dostąpiło najdoskonalszego żywota nieśmiertelnego (...) nie może ulec śmierci.

Św. Kosma, biskup z Maiouma (+ 743)

Rodząc Boga, Niepokalana, zdobyłaś palmę zwycięstwa nad naturą, (...) zmartwychwstałaś dla wieczności. Grób i śmierć nie mogą zatrzymać pod swoją władzą Bogurodzicy.

źródło:

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelni ... 8-15a.php3

"Pierwszym, który w historii Kościoła użył słowa "Wspomożycielka", to św. Efrem, diakon i największy poeta syryjski, doktor Kościoła (+ 373). Pisze on wprost, że "Maryja jest orędowniczką i wspomożycielką dla grzeszników i nieszczęśliwych". W tym samym czasie Maryję jako Wspomożycielkę rodzaju ludzkiego nazywa św. Grzegorz z Nazjanzu, patriarcha Konstantynopola, doktor Kościoła (+ ok. 390), kiedy pisze, że jest Ona "nieustanną i potężną Wspomożycielka". Z treści pism doktorów Kościoła wynika, że przez słowo "Wspomożycielka" rozumieli oni wszelkie formy pomocy, jakich nam Matka Boża udziela i udzielić może. Tak więc pierwotne nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny jako do Wspomożycielki zawierało w sobie przekonanie wiernych o wszechpośrednictwie łaski, to znaczy, że Maryja jest Szafarką Bożych łask."

źródło:
http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelni ... 5-24a.php3