bł. Dominik od Matki Bożej (Dominik Barberi) (†1849)

Niczyj ból nie był nigdy tak głęboki, ponieważ nigdy nie było na świecie syna bardziej kochanego.

Głębia bólu Maryi jest jedną otchłanią, której dna nikt nie jest w stanie dotknąć.

Ból bowiem jest kon­sekwencją miłości i pozostaje do niej zawsze propor­cjonalny.

Serce tym bardziej cierpi z powodu utraty przedmiotu, im bardziej go kocha.

Ból jest więc znakiem pozwalającym poznać wielkość miłości, a miłość jest jedyną przyczyną wielkości bólu, który jest zawsze proporcjonalny do przyczyny.

Aby więc poznać, jak silny był ból Maryi, trzeba zrozumieć, jak wielką miłością darzyła Ona Jezusa. Ale któż potrafi zmierzyć wielkość żaru Jej miłości do Syna i do Boga?

Na ziemi chyba nikt nigdy nie znajdzie miłości czulszej, głębszej, gorętszej niż miłość matki do swych dzieci. Jedynie matka jest w stanie zrozumieć, czym jest miłość matki.

Zwracam się do was, matki, powiedzcie mi, jeśli potraficie, jak wielka jest wasza miłość do dzieci?

Ze swej strony powiem wam tylko, że sam Bóg, gdy chce określić wielkość swej miłości do nas, porównuje ją do miłości matki. On wie dobrze, że nie można znaleźć na ziemi miłości większej od miłości matek.

Maryja była prawdziwą Matką Jezusa, swego jedynego, niewinnego Syna, ukochanego ponad wszelkie wyobrażenie. Walory serca tej najczulszej i najbardziej kochającej Matki, a także Jej Syna przyczyniały się do wzrostu mocy i żaru miłości Maryi.

Miłość innych matek często bywa podzielona między dzieci, ale Jezus był jedynym Synem. Miłość innych matek jest często mniejsza, bo nie wszystkie matki i nie wszystkie dzieci są dobre. Jednak w uczuciu Maryi nie było nic z tych rzeczy.

Jej serce było przepełnione wszystkimi najcenniejszymi, najbardziej wzniosłymi i najbardziej doskonałymi przymiotami. A jej Syn był doskonałym, najbardziej niewinnym i ukochanym dzieckiem.



Poza tym Jej miłość rosła z każdą chwilą. Każde spojrzenie, które Maryja kierowała na Syna albo którym Jezus obdarzał Matkę, było nowym powodem do miłości, nową przyczyną wzrostu tego uczucia.
(...)

Jeszcze większym źródłem miłości Maryi do Jezusa był fakt, że był On nie tylko Jej Synem, ale także Jej Bogiem. I to źródło było tak ogromne i tak mocne, tak obfite, że wszystko inne pozostawało niczym w porównaniu z nim.

Serce Maryi kochało tak mocno, tak gorąco Boga, że gdyby całą miłość istot, matek, świętych i aniołów zamknąć w jednym sercu, nie zdołałaby ona, jak sądzę, nigdy dorównać rozmiarami miłości Maryi do Boga.

Jezus był jednocześnie Jej Synem i Bogiem. Pomyślcie więc i wyobraźcie sobie, jeśli potraficie, to wielkie uczucie miłości płynące z serca Maryi ku Jezusowi, a owa miłość zawsze będzie mniejsza od rzeczywistej miłości Maryi.

Oto więc jak proporcjonalnie do miłości był silny i głęboki ból, jaki wycierpiało to kochające serce. Im bardziej czule kochała, tym głębiej serce Maryi przeszywał miecz boleści.

Nie jest więc możliwe znalezienie bólu podobnego do boleści Maryi, ponieważ nie można znaleźć syna bardziej godnego ukochania i kochanego niż Syn Maryi. Niczyj ból nie był nigdy tak głęboki, pisze św. Bernard, ponieważ nigdy nie było syna bardziej kochanego.

Św. Maria Maravillas Pidal (†1974)

Jak piękne jest nabożeństwo różańcowe! Odmawianie różańca świętego jest najskuteczniejszą rzeczą zarówno dla nawrócenia jak i dla pogłębienia żarliwości życia. Bóg da swojej Matce wszystko to, o co poprosi.

bł. Matka Teresa z Kalkuty (†1997)

"Jeśli możecie, podejmijcie różaniec. Nawet jeden różaniec może uczynić cuda w świecie i w waszym życiu!”

Sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński (†1981)

„Szczególną ufność naszą w czasach dzisiejszych budzi różaniec. To pokorne, a tak skuteczne lekarstwo na dni nawet najgroźniejsze. Ilekroć Kościół Boży był w wyjątkowym niebezpieczeństwie, Stolica Apostolska wzywała do modlitwy różańcowej. Różaniec bowiem zrodził się w chwilach niebezpiecznej walki wywrotowych sekt i herezji przeciwko Kościołowi i porządkowi społecznemu. (…) Najwybitniejsi papieże odsyłali walczących z mocami ciemności do różańca. Czynił tak Leon XIII, papież filozofów i robotników; czynił podobnie Pius XI, papież świeckich apostołów. W czasach grozy wydawali piękne odezwy, wzywające świat katolicki do modlitwy różańcowej.” List pasterski o codziennym odmawianiu różańca świętego, Lublin, 15 sierpnia 1947 (fragment)

Sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński (†1981)

Zachowaj mnie wiernym Twojemu różańcowi.
Prudnik, 25.IX.1955

Sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński (†1981)

Zwiążmy myśli, usta i dłonie nasze różańcem świętym, napełnijmy domostwa i wioski nasze szeptem modlitewnych pozdrowień maryjnych, przekazujmy jedni drugim uporczywe wołanie: Zdrowaś Maryjo! Sięgajmy do myśli Bożej i w rozważanie życia Chrystusa na tle radosnych, bolesnych i chwalebnych tajemnic – pogłębiajmy w sobie zrozumienie głównych prawd wiary świętej: wcielenia Syna Bożego i odkupienia świata. List pasterski o codziennym odmawianiu różańca świętego, Lublin, 15 sierpnia 1947 (fragment)

Sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński (†1981)

Zżyjmy się z różańcem tak, byśmy go stale odmawiali, byśmy łatwo doń wracali, byśmy mu poświęcali wszystkie wolne chwile. Jak miłym i wiernym towarzyszem naszych zajęć może być różaniec! List pasterski o codziennym odmawianiu różańca świętego, Lublin, 15 sierpnia 1947 (fragment)

św. Maksymilian Maria Kolbe († 1941)

Modlitwa więc, a szczególnie różaniec i pokuta - oto zlecenia Niepokalanej dla nas wszystkich.

św. Jan Bosko (†1888) - znany jest z doświadczania wielu proroczych snów. Krótki opis jednego z takich snów poniżej.

Sen o wężu (zachęta do różańca)

W jednym ze snów ksiądz Bosko jest wyprowadzony przez Przewodniczkę na łąkę, na której widzi grubego, długiego na osiem metrów węża. Chce uciekać, lecz Przewodniczka powstrzymuje go i zachęca do walki. Razem biorą sznur, rozciągają go nad karkiem potwora, uderzają, a potem zawiązują na szyi gada pętlę. Wąż się rzuca, uderza cielskiem o ziemię, aż jego ciało zaczyna rozrywać się na strzępy. Przewodniczka zwija sznur i chowa do skrzynki. Po otwarciu skrzynki widać, że sznur ułożył się w słowa Zdrowaś Maryjo. W tej chwili Przewodniczka wyjaśnia: Wąż przedstawia demona, a sznur modlitwę Zdrowaś Maryjo, a raczej różaniec, który stanowi kontynuację Zdrowaś. Nim można pokonać, zwyciężyć i zniszczyć wszystkie piekielne demony.

Sługa Boży Jan Paweł II (†2005)

"Różaniec jest moją codzienną i umiłowaną modlitwą."
Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański , 29 października 1978

św. Urszula Ledóchowska (†1939)

Muszę przykuwać moje małe serce do Serca Maryi cudnym łańcuchem różańca świętego.

św. Paweł od Krzyża (†1775)

"Wszystko co mam ci do powiedzenia teraz to: pocieszaj biedną Matkę Jezusa. To cud że Ona nie umiera, jest zanurzona w cierpieniu Jezusa. Naśladuj Ją, i pytaj Św. Magdalenę i umiłowanego ucznia Św. Jana jakie są ich uczucia".

św. Urszula Ledóchowska (†1939)

"Matko, uproś mi, by nigdy nie zgasła w moim sercu święta gwiazda nadziei! Maryjo, Matko świętej nadziei, módl się za mną!"

"Maryjo, niech moje serce nie buntuje się przy każdym cierpieniu, ale niech zawsze i za wszystko zasyła ku niebu dziękczynne Magnificat."

"Mogę śmiało powiedzieć: Maryja jest ze mną. Jeżeli Ona mnie weźmie pod swą opiekę, to niczego bać się nie potrzebuję."

św. Urszula Ledóchowska (†1939)

Matko, naucz mnie kochać różaniec, naucz mnie dobrze go odmawiać!

Maryjo, znasz nasze wady, nasze słabe strony, wiesz, co dla nas jest niebezpieczeństwem. Imię Twoje jest naszą tarczą, różaniec naszą bronią, miłość ku Tobie naszą siłą.

Uproś mi ducha modlitwy, Maryjo! Naucz mnie korzystać z wolnych chwil czekania lub przymusowej bezczynności, by słowem i czynem odmawiać różaniec.

Św. Wincenty Maria Strambi - pasjonista, biskup (†1824)

Jesteśmy pewni, że otrzymamy owoc obfitszy i bezpośrednio płynący z męki i śmierci Pańskiej, jeśli zwrócimy się z miłością i ufnością do Matki łaskawej i miłosiernej, jeśli żyć będziemy pod opieką Królowej nieba, jeśli troszczyć się będziemy, by coraz bardziej zasłużyć na Jej wstawiennictwo.

Polecamy więc wam już od dzisiaj głębokie nabożeństwo do Matki Bożej. I póki sił i życia, nie zaprzestaniemy wpajać wam tego, na ile będziemy mogli, ponieważ słodka myśl, że nasze owieczki wraz ze swym pasterzem żyją oddane pod opiekę i obronę ukochanej Matki, pociesza nas i w cudowny sposób daje nam poczucie pewności.

Ona będzie przez całe nasze życie naszą ucieczką, obroną i pociechą, naszą radością, słodyczą i nadzieją życia.
Z "Pierwszego listu pasterskiego"