Mam poważny problem

feynman

Witam wszystkich. To mój pierwszy post na tym forum i prawdopodobnie nie ostatni.

Zacznę z grubej rury: pogubiłem się i nie wiem, co robić. Sądzę, że wiele już było takich wątków na forum, ale ten przypadek będzie na swój sposób szczególny... a dla mnie, jak tak sobie teraz o nim myślę, jest zwyczajnie przerażający.

Zacznijmy od początku.

Mam na imię Rysio (to nie jest moje prawdziwe imię, ale mówcie do mnie Rysio). Od wczesnych lat dziecięcych byłem po prostu gruby, momentami wręcz otyły. Miałem do tego faktu duży dystans do ok. 10 roku życia, kiedy koleżanki zaczęły się ze mnie śmiać, a kolega w szatni przed w-fem złapał mnie za pierś i powiedział, że "mam lepsze cycki, niźli dziewczyny w klasie". To jest w gruncie rzeczy dość zabawne, ale pamiętam ten dzień do dzisiaj, bo potwornie mnie to zabolało - a moja psychika jest dość chwiejna, o czym przekonacie się później.

Oczywiście popadłem w głębokie kompleksy, które pogłębiały się dalej wraz z dorastaniem. Wchodziłem w dorosłość z myślą, że jestem o poziom niżej od reszty równieśników. Nie brałem udziału w życiu towarzyskim - co prawda w liceum (katolickim) wszyscy (wszyscy!) mnie lubili i chcieli ze mną przebywać, ja nie wierzyłem w szczerość tych intencji - traktowałem je raczej jako coś w rodzaju litości. Później oczywiście zdałem sobie sprawę, jak głupie i egoistyczne z mojej strony było to podejście, ale mądry Polak po szkodzie... Tak czy owak, poczucie własnej wartości starałem się ratować nauką (wykręcałem jakieś kosmiczne średnie, w trzeciej klasie czteroletniego jeszcze liceum było to 6,0) i wiarą. Naprawdę wierzę w Boga, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego, bo widzę, jak Trójca działa w moim życiu i jak wiele tzw. zbiegów okoliczności, które są odpowiedzią na moje modlitwy, mnie spotyka. Wierzyłem zatem i wierzę nadal, że pomimo całej mojej beznadziejności Bóg mnie kocha i ma dla mnie jakiś plan, jakieś powołanie, które warto odnaleźć i warto Mu zaufać, i że nawet ktoś taki, jak ja, może zrobić na świecie coś dobrego.

Bardzo wcześnie odkryłem masturbację. Samodzielnie, w toalecie - miałem chyba 6 albo 7 lat. Robiłem to bardzo często i w ogóle nie kojarzyłem tego z grzechem, bo z nikim o tym nie rozmawiałem. Dopiero, kiedy miałem 13 albo 14 lat i zdarzyło mi się to na chwilę przed wyjściem na niedzielną Mszę Świętą, coś się we mnie poruszyło - poczułem się źle i wiedziałem, dlaczego poczułem się źle. Porozmawiałem z kilkoma osobami, m.in. z księdzem i dowiedziałem się, że popełniam grzech i to ciężki. Bardzo mnie to przeraziło i poczułem wielki wstręt do swojej seksualności - jako do czegoś, co mnie prowadzi do grzechu. Od tego dnia zaczęły się moje zmagania z masturbacją, które trwają do dzisiaj - zmagania, które napędzane są mniej lub bardziej świadomą nienawiścią do własnej seksualności.

Jednocześnie, jako człowiek zakompleksiony, nie wierzyłem, że będę się kiedykolwiek podobał jakiejś dziewczynie. Wiecie, mimo wszystko byłem i jestem facetem - nieraz serce zabiło mi mocniej na widok jakiejś koleżanki. W późniejszych latach kilku z nich nawet o tym powiedziałem, co zawsze spotykało się z chłodem, bądź było kwitowane mniej więcej tak: "jesteś super, bardzo cię lubię, jesteś idealnym materiałem na męża, ale nie mogę ci dać tego, o co prosisz - nie jesteś w moim typie". Co to tak naprawdę oznaczało? "Nie podobasz mi się fizycznie". I wiecie, nigdy żadnej kobiecie nie miałem tego za złe, bo przecież widziałem, jak wyglądałem - i tym bardziej nienawidziłem siebie samego... Za to, jak wyglądam; za to, że odczuwam popęd seksualny, który mi tak przeszkadza; za to, że nie umiem wygrać z masturbacją i za to, że ta masturbacja to prawdopodobnie jedyna forma spełnienia seksualnego, która mnie czeka w życiu - i która, w dodatku jest ciężkim grzechem, co mnie doprowadzało i wciąż doprowadza do ostatecznej rozpaczy. Zawsze się z tego spowiadałem, zawsze upadałem i zawsze wracałem - i tak w kółko. Ktoś mi kiedyś powiedział, że "dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą" - to nawet dość mądre, ale na litość, nie czuję smaku zwycięstwa, jedynie gorycz.

Kiedy miałem 22 lata i byłem na 4-tym roku studiów, uznałem, że albo coś ze sobą zrobię, albo nie wytrzymam - i postanowiłem zniszczyć domniemane źródło wszystkich swoich problemów, czyli nadwagę. I wiecie co? W ciągu pół roku schudłem 10 kg, a w ciągu następnego pół roku - 30 kg. Zrobiłem to w sposób absolutnie niezdrowy - po prostu się katowałem. Prawie nic nie jadłem (troszkę białka), biegałem w śnieżycach, płakałem na domowym atlasie do ćwiczeń i tak dalej. Ze 115 kg zszedłem do 75 kg, ocierając się po drodze o anoreksję (w sensie choroby psychicznej) - stawałem na wadze 4 razy dziennie i bałem się zjeść jabłko, bo było zbyt masywne. Robiłem to wszystko z czystą nienawiścią do własnego ciała, które było i nadal jest źródłem mojego cierpienia.

Po tej "kuracji" zacząłem wyglądać dość elegancko - przy wzroście 182 cm, waga 75 kg to dobra waga. Straciłem nawet swój legendarny biust, którego zazdrościły mi koleżanki na roku. Oczywiście coś takiego ma swoją cenę - moje problemy nie zniknęły, a ja wpadłem w ciężką depresję; częściowo z powodu tego, że ostatnia, racjonalna przyczyna moich życiowych niepowodzeń zniknęła i to nic nie zmieniło; a częściowo dlatego, że przez pół roku narobiłem sobie sporo niedoborów rozmaitych neuroprzekaźników.

Zacząłem sporo rozmawiać ze swoim kierownikiem duchowym, a także z psychologiem - z tych rozmów biło przesłanie: "nie kochasz siebie, jak zatem chcesz kogoś pokochać ze wzajemnością?". W porządku - postanowiłem spróbować siebie polubić i zaakceptować własną seksualność. Mój spowiednik i pani psycholog wspólnie zasugerowali, że moja masturbacja nosi już znamiona uzależnienia i przez to traci wymiar grzechu ciężkiego; ja jednak - usłyszawszy to - postanowiłem walczyć z tym jeszcze bardziej. Nigdy się z tym nie pogodzę, nigdy się nie pogodzę z grzechem! NIGDY!

Tak czy owak, zacząłem patrzeć na siebie trochę przychylniej (co wcale nie oznacza, że przychylnie - po prostu mniej destrukcyjnie). Na swoje 24-te urodziny dostałem dość nietypowy prezent - narzeczona mojego przyjaciela, ze słowami: "Rysio, ja nie mogę patrzeć, jak taki fajny facet jak ty, się marnuje, to jest nie do pomyślenia", wręczyła mi login i hasło do konta na portalu randkowym, które mi osobiście założyła. Ze zdjęciem i w ogóle. Mnie zatkało, ale postanowiłem - żeby nie robić jej przykrości - potrzymać to konto przez tydzień, a potem usunąć.

Następnego dnia ktoś do mnie napisał. Dziewczyna z dalekiego miasta, w moim wieku - w dodatku psycholog. Nazwijmy tąż panią Krzysia. Zaczęliśmy duuużo rozmawiać, ja jej opowiedziałem o sobie w zasadzie wszystko, bez przemilczeń. Ona w masturbacji ani w seksie przedmałżeńskim nie widziała nic złego - była niewierząca.

Rozmawialiśmy chyba miesiąc, ja w międzyczasie zacząłem doktorat i tak oto "złożyło się", że musiałem pojechać na konsultacje do pewnego instytutu badawczego, który, ha ha, zgadnijcie, znajduje się dokładnie w jej mieście - i to niedaleko jej domu. Gdy jej o tym powiedziałem, ucieszyła się i zaprosiła do siebie - "co prawda mam tylko jedno łóżko, ale będą dwie kołdry" (mieszkała sama). Mi się zapaliła wtenczas czerwona lampka, ale byłem zbyt zafascynowany faktem, że chyba podobam się jakiejś kobiecie - zresztą, do licha, w końcu wyraźnie jej powiedziałem, że dla mnie temat seksu przed ślubem nie istnieje (...ale będę spał w łóżku z kobietą! to fascynujące! niesamowite! nareszcie! to jasne, że nie upadnę! nareszcie!!!).

Pojechałem. To było dla mnie skrajnie fascynujące - ja, podobam się kobiecie. To mi w zupełności wystarczyło. Niemożliwe. Niesamowite. I szpiku kości egoistyczne w moim wykonaniu.

Może trudno wam w to uwierzyć, ale naprawdę nie pojechałem tam, aby się z nią kochać. Przeciwnie, bardzo tego nie chciałem - wierzę w głęboki sens czystości przedmałżeńskiej. Chciałem miło spędzić z nią czas - ale pierwszej nocy usłyszałem, że jest gotowa na wszystko. Odpowiedziałem, że nie chcę tego robić i kropka. Po kilku nocach, w trakcie których uważam, że byłem uwodzony, jakimś cudem skończyło się tylko na seksie oralnym.

Wróciłem do domu i uznałem, że moje sumienie eksploduje. Poszedłem do spowiedzi, do mojego kierownika duchowego. Opowiedziałem mu o wszystkim. "Rysio, jeżeli chcesz jeszcze do niej jechać - NIE MOŻECIE SPAĆ W JEDNYM ŁÓŻKU!". Ok, nie będziemy.

Pojechałem do niej drugi raz, bo to - wbrew pozorom - jest naprawdę dobry człowiek i urzekła mnie w pewnych względach. Za drugim razem było spokojnie, bariery zostały zachowane. Ale, rzecz jasna, spaliśmy w jednym łóźku.

Pojechałem do niej po raz trzeci, na cały tydzień - na okres między Świętami a Sylwestrem AD 2009. Pojechałem i, zobaczywszy, jak ona bardzo się męczy, w jakiś pokrętny sposób wytłumaczyłem sobie, że to dla jej dobra. I, z własnej inicjatywy, straciłem dziewictwo.

Myślałem, że zwariuję. Dużo nie brakowało.

To był straszny tydzień - sumienie nie dawało mi spokoju i ona o tym wiedziała. Odesłała mnie do psychiatry z nadzieją, że "jak odbędę terapię, to może mój religijny fanatyzm nieco osłabnie". To przelało czarę goryczy - powiedziałem jej, że to wszystko moja wina, że popełniłem błąd, że nie chcę tego robić. Nie wytrzymam tego - nie będę tego robił wbrew sobie. Bardzo mnie to pociąga, aż rozrywa mi trzewia, ale nie. Nie przed ślubem.

Drogi popędzie seksualny, nienawidzę cię. Niszczysz moje życie, bo nie umiem cię w sobie zdusić i prowadzisz mnie do grzechu. Walczę z tobą, ale przegrywam. Przez całe życie.

Od tamtej chwili nasza relacja zaczęła się psuć w błyskawicznym tempie. Byłem potem u niej jeszcze dwa razy, już bez żadnej aktywności cielesnej - byłem tam, aby spróbować uratować naszą relację. Bezskutecznie. Rozstaliśmy się po 3 miesiącach znajomości.

Ja wylądowałem u psychiatry i dostałem leki przeciw-depresyjne (przy okazji wyszło, że mam również zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne i wybitną skłonność do obsesyjnego myślenia, także o seksie). Po lekach czułem się trzy razy gorzej i szybko je odstawiłem - samodzielnie.

W międzyczasie Krzysia spotkała faceta, który za niedługo będzie jej mężem. Dziękuję Bogu za to, że zesłał jej kogoś, kto daje jej szczęście. Ja nie potrafiłem i na pewno ją skrzywdziłem - ale chyba, niestety, z wzajemnością. Czuję się trochę wykorzystany, wina na pewno leży pośrodku.

Minął rok i depresja wróciła - znowu poszedłem do psychiatry i znowu dostałem leki. Tym razem wytrzymałem na nich nieco dłużej - ale znowu odstawiłem je samodzielnie, bo uznałem, że nie mam problemu. Czasem żałuję, że nie mam w domu żadnej broni, bo bym sobie palnął w ten głupi łeb (to oczywiście żart, ale jest w nim sporo prawdy - nie lubię swojej głowy. Za dużo myśli, za dużo analizuje, nie daje mi spokoju.)

I tyle tytułem wstępu - przejdźmy do realnego problemu.

Po tej całej sytuacji jednogłośnie uznałem, że ja jestem po prostu chory psychicznie i nie nadaję się do związków. I chwilami żałuję, że przy tej myśli nie zostałem.

Od trzech miesięcy ponownie jestem w związku, ze wspaniałą dziewczyną, którą nazwijmy Tosia. Tosia jest do szpiku kości dobrym człowiekiem, czułym i pragnącym mojego dobra, z pełną wzajemnością. Ja ją szczerze pokochałem - to naprawdę wspaniała kobieta, taka, z którą mógłbym spędzić życie. Ona twierdzi, że mnie kocha - z podkreśleniem różnicy, która od razu ciśnie się na usta: "nie, ja się nie zakochałam; ja cię kocham - rozumiem różnicę między zakochaniem, a miłością".

Happy end? Chyba żartujecie.

Tosia, jak twierdzi, nie jest ani wierząca, ani niewierząca - "religia jest dla mnie zbędna, przyjmuję świat takim, jakim jest. Jeżeli Bóg istnieje, to wspaniale, a jeżeli nie, to trudno. Mam własne sumienie, którym się kieruję i wiem, że trzeba być dobrym człowiekiem. Ale religia... to nie dla mnie". I, niestety: "seks jest dla mnie czymś wspaniałym i nie rozumiem, dlaczego miałoby go nie być przed ślubem".

Ja, od pół roku, mieszkam sam. Tosia, gdy się poznaliśmy, szybko zaczęła mnie odwiedzać. Szybko zaczęła zostawać na noc - do niczego jednak nie dochodziło. Mi to przychodziło zadziwiająco łatwo, jej - niekonicznie. Widziałem czasem, że popłakuje w kącie, ale nic nie mówiła. Wiedziałem, że chodzi o TO - w końcu udało mi się to z niej wyciągąć.

Znowu zacząłem kombinować i tłumaczyć sobie, że tym razem sytuacja jest inna. "To chyba kobieta na całe życie, więc grzech chyba będzie trochę innego kalibru - oczywiście, jeżeli małżeństwo dojdzie do skutku. Chyba warto zaryzykować."

I stało. I dzieje się do dzisiaj.

Zastanawiam się, ile w tym wszystkim było mojej hipokryzji - tj. w jakim procencie tak naprawdę chciałem zrobić to dla niej, a w jakim dlatego, że po prostu miałem na to ochotę i piękna, dobra kobieta jest obok. Wersja oficjalna, w moim sumieniu, była taka, że zrobiłem to dla niej - dzisiaj widzę, że chyba było inaczej. Swoją drogą, Tosia wyraźnie mówiła: "Rysio, ja sobie dam radę. Nie chcę, żebyś się dla mnie zmieniał. Nie chcę, żebyś TO robił dla mnie, rozumiesz? Ja wytrzymam, po prostu przestanę u ciebie nocować". A ja, zamiast pójść za tą myślą, stwierdziłem, że skoro jest dla mnie tak dobra, to dla niej warto...

Czy się z tym pogodziłem? Wprost przeciwnie. Odczuwam coraz większy ból. Moralny ciężar tego zjawiska jest dla mnie nie do zniesienia. Już raz poprosiłem, abyśmy przestali - zgodziła się, ale wystraszyła się, że chcę ją zostawić, że już nie wie, na czym stoi - czuje się niepewnie. Boi się, że zostawię ją dla religii, że Bóg jest dla mnie ważniejszy, niż ona, że przez to nie kocham jej tak bardzo, jak ona by tego chciała. Staram się jej wytłumaczyć, że miłość do Boga i do człowieka to nie jest to samo - tak, jak miłość do żony i do własnego Ojca, ale jak to wytłumaczyć osobie, która de facto w Boga nie wierzy?

Problem jest jednak dużo głębszy. Wytrzymaliśmy tydzień - i znowu do tego wróciliśmy. W międzyczasie byłem u spowiedzi i czułem sie naprawdę dobrze. Teraz czuję się fatalnie - od spowiedzi stało się to dwa razy i jestem już po tym fizycznie chory - potwornie boli mnie głowa. Ja tego nie wytrzymuję i boję się, że to wreszcie nasz związek rozwali - tak samo, jak mój pierwszy "związek".

Tosia jednak jest dość bystra i powiedziała do mnie coś takiego: "Rysio, czy jesteś w stanie mi zagwarantować, że po ślubie będziesz chciał się ze mną kochać? Bo ja myślę, że niekoniecznie. U ciebie nie chodzi tylko o wiarę, tylko masz problem dużo głębszy. Ty nienawidzisz seksu i boję się, że sakrament małżeństwa tego nie rozwiąże". I chyba trafiła w sedno... Jakim cudem mam nagle polubić seks, jakim cudem mam polubić swój popęd seksualny, skoro całe życie go nienawidziłem i nienawidzę nadal, bo jest dla mnie źródłem tylko i wyłącznie cierpienia?

Sądzicie, że odczuwam przyjemność z seksu? Nie. Ja do niego podświadomie dążę, to prawda. Ja mam na niego ochotę, ja go pragnę - ale cierpię w trakcie i mam ochotę się zabić po. Ale nie rezygnuję z niego, bo nie mam sił fundować Tosi kolejnej huśtawki... Ona na to nie zasłużyła. Chcę, aby była szczęśliwa - nie mam sił jej więcej ranić. Przynajmniej - tak to sobie tłumaczę, ale już nie do końca sobie ufam...

Znowu poszedłem do pani psycholog - załamała się, jak jej o wszystkim opowiedziałem. Stwierdziła, że u mnie "seks stał się naprawdę poważnym problemem i jeżeli go nie rozwiążę, to on po ślubie pozostanie i to będzie poważny powód, aby moja żona dostała kościelnie unieważnienie ślubu"... Super, prawda?

Boję się Tosi. Boję się, że za tę huśtawkę ona mimo wszystko obwinia moją wiarę. Boję się, że jeżeli zostaniemy małżeństwem, będzie chciała po cichu mi tłumaczyć, że z tą swoją wiarą przesadzam - po co się tym wszystkim przejmować? Twierdzi, że nie będzie tego robić - jednak każdy człowiek ma ograniczoną wytrzymałość. Czy moja wiara ją zbliża do Boga? Nie, moja wiara ją oddala, bo ona przez nią cierpi w sposób, który nie ma dla niej sensu.

A to naprawdę, naprawdę, naprawdę wspaniały człowiek. Gdybym Wam opowiedział, do jak pięknych i niesamowitych rzeczy ona jest zdolna, to sądzę, że niejeden z Was by się wzruszył. Sam się wzruszyłem nieraz. Ja ją kocham. Czy może bardzo chciałbym ją kochać, ale nie umiem, bo tak naprawdę wciąż siebie nienawidzę?

Ratunku...

Mam ją zostawić, aby jej więcej nie męczyć? Ona aż się trzęsie na myśl o tym, że mielibyśmy się rozstać.

Być może myślicie, że jestem złym człowiekiem. Prawda jest taka, że ostatnią rzeczą, jaką chcę robić, jest krzywdzić kogokolwiek. Jestem też bardzo dobrotliwy, momentami naiwny, bo nigdy nie doszukuję się dwulicowości ni podtekstów w cudzych słowach ani czynach. Sobie zabiorę, żeby komuś dać. Ale jestem bardzo zagubiony w sobie i przez to trochę egocentryczny - i Tosia przez to cierpi. Gdy przeze mnie płacze, rozrywa mi to serce i umysł, a ostatnio zdarza się to coraz częściej.

Wygląda na to, że mam coś zepsute w głowie i nie jestem gotowy na związek. Co ja mam zrobić? Co ja - wymawiam to z pełną rozpaczą - mam zrobić? Ja cierpię i ona cierpi, ale trwa przy mnie, bo kocha. Czy coś takiego wolno po prostu odrzucić? Mam się z nią kochać i przekonywać się do seksu, a przez to żyć w grzechu? Mam poczekać, aż sama mnie zostawi? Sam mam odejść?

Podobno Bóg nigdy nie daje nam więcej, niźli jesteśmy w stanie unieść. Wiem, że muszę nad sobą pracować - tylko nie wiem, jak.

Pogubiłem się i jestem głęboko nieszczęśliwy. Całe życie, nienawiścią do samego siebie, uczciwie pracowałem na to, co teraz mam.

Jeżeli wpadnie wam do głowy jakaś ciekawa myśl... Proszę.

Sądzę, że po przeczytaniu tego tekstu - o ile wytrwaliście - macie wrażenie, że napisał to wariat, który nie potrafi zapanować nad własnym życiem. Smutne jest to, że prawdopodobnie macie rację. Dlatego potrzebuję pomocy.

Pozdrawiam.
Rysio