To znaczy proponujesz, aby zrezygnować z dzieci? Czyli jedno pokolenie i koniec, a potem zostaną sami "mamoniarze"?

Tym:


Czy w swojej rodzinie również takie rzeczy rozpowiadasz, nawet spodziewającym się potomka?
Ludzie chcą mieć dzieci bez względu na cudze widzimisie. Ty żyjesz teorią spiskową jaką jest aPOkalipsa, ale zrozum- nie każdy wierzy w jakieś teorie spiskowe i niektórzy uważają, że dzieci to dar od Boga i że skoro wzięli ślub, to dopełnią przysięgi. Ty natomiast nakłaniasz do łamania przysięgi i decydowania się na bezdzietność.
Jak się zdecydują na dziecko, to w większość przypadków wiedzą jakie są konsekwencje. I mało kto wierzy w "smoka" i w to, że ich dziecko będzie zboczeńcem- ciekawa jestem jak by zareagowali Twoi bliscy, gdybyś im powiedział, że niestety, ale z racji aPOkalipsy ich dziecko będzie zboczeńcem .
Obawiam się, że z Twojej strony to zwykłe chciejstwo i "marzenie", aby każde przyszłe dziecko wyrosło na "zboczeńca".

jak już mówiłem, Maluczki, twoje teorie są sprzeczne z naukami kościoła.
Mamy się rozmnażać - sam zresztą brałeś udział tu w dyskusjach dotycząc bycia otwartym na życie, a teraz wygadujesz głupoty kompletnie zaprzeczające temu i nakłaniające na ZAMKNIĘCIE się na życie.

zaprzeczasz sobie, zaprzeczasz kościołowi, zaprzeczasz nawet naukom Jezusa w Biblii...poprostu jesteś Trollem, którego celem jest wszystkim zaprzeczyć i na siłę wymusić swoją wyższość - bardzo egoistyczne podejście moim zdaniem

W sumie się ubawiłam Powinni na chrzcie dorzucić pytanie, czy przyrzekamy nie wychowywać dziecko na zboczeńca
A tak serio to życzę maluczkiemu więcej uśmiechu, pogody ducha i szacunku dla ciężkiej pracy każdych rodziców. Także tych, którzy może nie wierzą w Boga, ale za to kochają z całych sił swoje dzieci.

Zapytałam Cię dlatego , ze mi w terapii własnej wyszło iż w dzieciach przeszkadzało mi to czego nie miałam poukładanego w sobie lub na co sobie bardzo nie pozwalałam. Czy brak okiełznania jest zły zawsze ? Czasem pomaga np w odreagowaniu stresu , czasem pozwala znaleźć nowe wyjście z sytuacji, którego osoba poukładana nawet by nie dopuściła do myśli. Wiec jakkolwiek co za dużo to nie zdrowo , ale w pewnym zakresie jest w porządku, a kiedyś próbowałam się go wyzbyc i kontrolowac po całosci.
Tak samo z głosnością , już mogę pozwolic sobie na radosny , niepohamowany śmiech , śpiew w samochodzie razem z dzieciakami , zdarza mi się właczyć głosno muzykę kiedy jestem sama i nawet potańczyc dziko i jakos teraz przestało mi to przeszkadzac u innych ludzi.
Własnie brak okiełznania i bycie głosnym jest elementem ekspresji samego siebie , pomyśl czy sobie na to pozwalasz , czy nie wstawiłeś się w rameczki próbujac być tym kim powinieneś być , ale do końca nie jesteś.

nie no luzik, nie jestem sztywniakiem. Wręcz przeciwnie. Dość wyluzowany ze mnie gość
Ważne, by nie przeszkadzać innym swą ekspansywnością. Dzieci nie zdają sobie sprawy, z tego, że to innym przeszkadza, o co do nich pretensji nie mam. Ale lubić nie muszę...

Jak dla mnie to dzieci odwracają życie do góry nogami. Moje życie dzielę na to beztroskie PRZED dziećmi i PO pojawieniu sę dzieci, odpowiedzialne i moim zdaniem trudne, Dla mnie to życie pełne problemów ciągła odpowiedzialnośc za dzieci, ich choroby, bezpieczeństwo ciągle trzeba myśleć o ich nakarmieniu, ubieraniu a do tego od rana do wieczora GADAJĄ NA OKRĄGŁO itd itp - mnie osobiście to wszystko wykańcza psychicznie. Gdybym miała zaczynać od początku - na pewno NIE miałabym dzieci.

Z drugiej strony dzieci są naprawdę CUDEM - jak patrzę na moje (6 i 3 lata) to nie moge uwierzyć, niby część mnie i męża a są takie oddzielne, indywidualne, niezależne, każde ma inny charakter. Myślę, że dopiero jak będą dorosłe to spojrzę na to inaczej, może jak na jakiś życiowy sukces ale aby go osiągnąć trzeba się natyrać na maxa!!!!!

O TAK! Pod tym podpiszę się oburącz. Ale różni nas jeden zasadniczy wniosek:Gdybym miał zaczynać od początku, to nie miałbym dwoje dzieci ale co najmniej czwórkę (sam do końca nie wiem dlaczego zrezygnowaliśmy z tych planów).

Gdybym mogła zacząć od początku to zdecydowałabym się wcześniej
na założenie rodziny, właśnie (między innymi) po to, by mieć więcej dzieci.
Jak widać ile ludzi tyle poglądów.

Ja wogóle nie chciałam mieć dzieci, życie napisało mi inny scenariusz i mam dwójkę - jak na mnie to i tak wielki liczebny sukces!

Ikm, na pocieszenie powiem Ci, że tw maluchy powoli wychodzą z tego najbardziej
absorbującego rodziców okresu, jak to określiłaś-wykańczającego fizycznie
i psychicznie.
Niewiele mam starsze dzieci od Ciebie, w zasadzie mały ma trzy lata, to chyba jak u Ciebie,
ale już odczuwam ulgę w porównaniu do dwóch lat wstecz

Poza tym pomyśl, inni muszą płacić za aerobic a my mamy za darmo .

a ja podpisując się pod wami- myślę o trzecim dziecku i mam nadzieje że nie jest na to za późno:) Pierwsze urodziłam w wieku 27 lat. Myślę że był to wiek rozsądny, taki "normalny"- byliśmy samodzielni życiowo w sensie że mieliśmy oboje wykształcenie, zawód i pierwszą pracę. Nie czekaliśmy aż osiągniemy coś tam, aż zrobimy karierę, zarobimy pieniądze- mieliśmy bardzo niewiele pieniędzy decydując się na pierwsze dziecko Tak jak kiedyś pisałam mieszkanie nie było nasze i nie mieliśmy samochodu, kupiliśmy pierwsze tanie stare autko kiedy byłam pod koniec ciąży. Wiedziałam doskonale że będe musiała oddać opiekunce na początku 70% pensji, ale to nie spowodowało decyzji o długim czekaniu z planowaniem ciąży. Niczego nie żałuję, może czasem odrobinkę że rok temu już nie zdecydowałam się na trzecie Pracę utrzymałam, awansowałam, dzieci jakoś wychowuję, godzę to wszystko powoli jakoś.

A mi strasznie przykro.
Zawsze marzyłam o dzieciach (tak 3-5). Ale "ułożyło się" inaczej.
Teraz czuję, że zawsze zostanę na "niższym levelu" - na okresie "PRZED dziećmi".
Zastanawiam się, czy da się żyć bez dzieci? Czy moje istnienie nadal ma sens?
Wiem, że to głupie, ale jak Was czytam to coraz bardziej myślę, że jestem wybrakowana i coś wielkiego mnie ominie.

Szarotko- a co sądzisz o adopcji?

no właśnie- za mało wiemy o twoich problemach. Ale jeśli ktoś nie może mieć własnych dzieci, a chce, adopcja może dać mu naparwde wiele szczęścia. Mam znajomych którzy po wielu latach starań zaadopotowali dziecko a teraz urodziło im się jednak własne i mają dwoje