Mam takie odczucie, że Kościół z jednej strony mówi ludziom o konieczności życia w małżeństwach zawartych w kościele, a z drugiej strony akceptuje istnienie małżeństw tzw. "niesakramentalnych"
No bo jak inaczej rozumieć fakt, że w każdej (chyba) diecezji jest specjalny duszpasterz od związków niesakramentalnych, są dla nich organizowane specjalne rekolekcje, Msze św. itp.

Jeszcze można by to zaakceptować, gdyby chodziło o ludzi, którzy nie mają przeszkód do zawarcia związku małżeńskiego, (ale na razie nie biorą ślubu kościelnego), wtedy rola takiego duszpasterstwa byłaby czytelna - doprowadzić tych ludzi do ołtarza.

Ale jak można wspierać duchowo osoby, które zniszczyły swoje małżeństwo katolickie, porzuciły żony/mężów sakramentalnych i związały się z innymi osobami ? Przecież to jest zwyczajne cudzołóstwo i wielki grzech rozbicia rodziny, a Kościół organizuje dla nich specjalne duszpasterstwa.
Czy ktoś potrafi to wyjaśnić ?

arola - byłem wtedy młodym księdzem, pierwsza parafia po święceniach, pierwsze odwiedziny kolędowe...

W jednym z mieszkań - związek cywilny, przeszkoda ze strony kobiety. Widząc, że w tej sytuacji nie mają możliwości zawarcia sakramentu małżeństwa, nie nawiązałem do tego tematu (dzisiaj uważam to za błąd - od tamtego czasu mówię zazwyczaj, że nadal są w Kościele, że nie są odtrąceni, przegrani, potępieni). Rozmawialiśmy tylko o tym jak żyją, czy chodzą do kościoła itp. Widziałem jednak, że są jacyś nienaturalni, spięci. Kiedy zbierałem się do wyjścia kobieta nie wytrzymała i zapytała dlaczego o tym nie wspomniałem. Odpowiedziałem wówczas, że mają przeszkodę więc nie mogą zawrzeć małżeństwa - co zatem może zmienić mówienie o tym? Wtedy się otworzyła. Opowiedziała o tym jak często byli traktowani z tego powodu przez księży na kolędzie... Wspominała jak jej mąż ją zostawił z trójką dzieci, bez środków do życia... jak pracowała od rana do wieczora by je utrzymać... jak poznała człowieka, który ją pokochał i przyjął wraz z dziećmi, jak był dla nich prawdziwym ojcem, choć nie fizycznym. Mówiła o swojej wierze, miłości do Pana Boga, o tym, że chodzą do kościoła co niedzielę, modlą się, przekazują wiarę dzieciom... mówiła o swojej tęsknocie za Komunią Świętą i żalu, że inni - ci, których wiara i Pan Bóg niewiele obchodzą na co dzień - kiedy chcą, czyli zazwyczaj od święta, mogą do spowiedzi i Komunii przystąpić...

Po tej wizycie kolędowej miałem jeszcze kilka podobnych - i rozpocząłem w parafii regularne spotkania z takimi osobami. Mówiłem im rzeczy bolesne i trudne - że żyją w grzechu, że stało się zło, że zamknęli sobie drogę do spowiedzi i Komunii. Ale jednocześnie mówiłem, że nie są odrzuceni przez Boga, że są nadal w Kościele, że nie zostali przekreśleni, że jest dla nich nadzieja... Twoim zdaniem należało ich odrzucić i pozostawić samym sobie?

O ile ten winny ( zdradzający małżonek, czy wykluczająca potomstwo Twoja żona)
są słusznie pozbawieni zawarcia nowego, sakramentalnego małżeństwa,
to ci porzuceni, czy inaczej oszukani ( jak Ty) - powinni mieć prawo do powtórnego małżeństwa w Kościele.

Jak to ma się do nierozerwalności węzła?
Skoro jest i trwa, to zawrzeć innego małżeństwa nie można,
a jeśli tego węzła nie ma (jest nieważny), to dlaczego miałyby istnieć przeszkody do zawarcia ważnego?
//por. viewtopic.php?f=1&t=24859 (Klauzula Mateusza)

Węzeł małżeński nigdy nie wiąże tylko jednej osoby
(chyba że jest to ślub czystości, ale w praktyce i tak można go zerwać).

A w przypadku odejścia jednej strony wychodziłoby na to, że węzeł wiąże tylko tę stronę, która została.