Jaki ma stosunek Kościól do małzenstwa w przypadku gdy jeden z partnerów jest nosicielem wirusa HIV a drugi jest zdrowy??

ks. Piotr - 2008-11-04, 14:20
Znalazłem podręcznik ks. dr Adama Kokoszki "Moralność życia małżeńskiego" cz.III, Wydawnictwo Biblos, seria Academica - a więc drogie Teolożki będziecie pewnie z niego w ciągu studiów korzystać. Jest tam mowa co Kościół mówi na powyższe tematy. Książka jest ogólnodostępna - więc Kościół o tym jednak naucza. Oczywiście - pewnie nie mówi się o tym w kazaniach niedzielnych ale przecież zdecydowana większość ludzi w Polsce prawdopodobnie nigdy nie miała i nie będzie miała z chorymi na AIDS kontaktu. Dlatego pewnie przeważa w nauczaniu zwykłym np. katechezie wezwanie do zachowania czystości oraz przypomninienie, że przkazanie miłości bliźniego dotryczy wszystkich ludzi - także osoby chore, których trzeba szanować i w miarę możliwości im pomagać...

Co można wyczytać w podręczniku i czego uczy się studentów teologii:

1. Jeżeli narzeczony/a wie, że jest na coś powaznie chory powinien o tym fakcie poinformować narzeczonego/ą. W przeciwnym wypadku mogłaby istnieć podstawa do starania się przez oszukanego współmałżonka o stwierdzenie przez Kościół niewazności danego związku.

2. Czy osoba zarażona wirusem HIV, po poinformowaniu narzeczonego/ej i za jego zgodą może zawrzeć katolickie małżeństwo?

Podręcznik stwierdza, że "w świetle zasad etycznych mozna takie mażeństwo jedynie odradzić". Rozumiem to w ten sposób, że trzeba wezwać do powaznego zastanowienia się jakie skutki mogłoby przynieść dla obojga zawarcie tego małżeństwa (moze nie zawsze zdaja sobie oni z tego sprawę do końca). Natomiast nie ma tu mowy o zakazie zawarcia takiego małżeństwa (odradzanie to nie zakaz). Oczywiście - w razie zawarcia małżeństwa dojdą dodatkowe zasady moralne, których małżonkowie winni przestrzegać...

3. "Małżonkowie winni w intymnym pożyciu, kierować się prawdziwą miłością i sprawiedliwością, mając na uwadze wzajemne dobro, a nie tylko chęć zaspokojenia własnych pragnień. Dlatego też współmałżonek zakażony wirusem HIV nie może oczekiwać od drugiej strony zgody na podjęcie aktów małżeńskich. Strona zdrowa ma prawo do odmówienia współżycia. Co więcej, wręcz nie do przyjęcia jest również taka sytuacja, w której strona zakażona uprzedza współmałżonka o niebezpieczeństwie infekcji, a strona zdrowa mimo wszystko podejmuje współżycie. Porządek moralny nie tylko nakazuje powstrzymać się od działań sprzecznych z wymogami cnoty czystości, ale rónież zabrania działania na szkodę drugiej osoby w tak ważnej sferze, nawet za jej przyzwoleniem"...

"Trzeba tu jednak przypomnieć, że wspólne przebywanie ze sobą przy obustronnym zachowaniu ostrożności, zasad higieny i oczywiście rezygnacji ze wspóżycia małżeńskiego - praktycznie nie stanowi zagrożenia."

Myślę, że wypowiedź ta jest zrozumiała, choć zapewne zachowanie jej w życiu nie jest łatwe.

Oczywiście - jeżeli chodzi o to, że powinnismy szanować osoby chore (nie tylko zresztą na AIDS) czy, że personel medyczny powinien udzielać im fachowej pomcy to jest to jasne. W dyskusji padło nazwisko ks. Arkadiusza Nowaka, który w Polsce zaangażował się mocniej w duszpasterstwo osób chorych na AIDS i organizowanie dla nich pomocy... Taką działąlność Kościół wiec też podejmuje...

Nie wiem czy odpowiedziałem na wszystkie wątpliwości ale na razie niech wystarczy tyle...

Co więcej, wręcz nie do przyjęcia jest również taka sytuacja, w której strona zakażona uprzedza współmałżonka o niebezpieczeństwie infekcji, a strona zdrowa mimo wszystko podejmuje współżycie. Porządek moralny nie tylko nakazuje powstrzymać się od działań sprzecznych z wymogami cnoty czystości, ale rónież zabrania działania na szkodę drugiej osoby w tak ważnej sferze, nawet za jej przyzwoleniem.

odradzanie kobiecie takiego małżeństwa znaczy skazywanie ludzi zarażonych wirusem na kolejne męki, poczucie, że są gorsi i należy od nich uciekać jak od trędowatych.

Samo to, że trzeba najpierw dyskutować czy można kochać chorego jest dla niego poniżające.

jest jeszcze jedna rzecz, która do mnie nie dociera: małżeństwo jest z miłości (której się nie wybiera; P)

po to, żeby były dzieci (wg Kościoła).

"Bądźcie płodni i rozmnażajcie się". Dawniej chyba mieli lepiej bo nie wiedzieli kto na co jest chory to nie mieli dylematu. Proponowane pożycie bez seksu to jak brat i siostra, nie mąż i żona. Z tego dzieci nie będzie. Więc po cóż w ogóle ślub?

Nieprawda. Nikt czegoś takiego nie powiedział.

Nikt na ten temat nie dyskutuje, więc nie wiem skąd się to zdanie wzięło. Każego należy kochać. Ale nie każy jest zdolny do małżeństwa - z całym szacunkiem i miłością do trędowatych, ale myślę, że oni nie są (tak wiem, brzmi brutalnie).

Wybiera się. Zakochania można nie wybrać, ale swoje czyny sie wybiera. Miłość jest postawą, ciągłą decyzją, a nie tylko emocjami. Jeżeli jesteś z kimś i jesteś w nim zakochana/y, a widzisz, że nie ma szans na szczęśliwe małżeństwo (lub: nie ma szans na życie zgodnie z wolą Boga w tym małżeństwie), to nie decydujesz sie na to małżeństwo.

KKK 2363 Przez zjednoczenie małżonków urzeczywistnia się podwójny cel małżeństwa: dobro samych małżonków i przekazywanie życia. Nie można rozdzielać tych dwóch znaczeń, czyli wartości małżeństwa, bez naruszenia życia duchowego małżonków i narażenia dobra małżeństwa oraz przyszłości rodziny.

Bo nie trzeba takich rzeczy mówić wprost. Ale jak Ty byś się czuł, gdybyś był chory a Twojej kochającej dziewczynie ktoś delikatnie mówiąc odradzał małżeństwo z Tobą? (pochyliłbyś głowe, grzecznie zgodził się z księdzem, zostawił dziewczyne i poczekał aż jej przejdzie i zakocha się w kimś innym, bo jeśli ją naprawdę kochasz to musisz jej umożliwić "prawdziwe szczęście" z kimś zdrowym. Ale jakbyś TY sie czuł? Jak ktoś gorszy, ktoś z którym nie warto sobie marnować życia).

Ja raczej z podziwem patrzyłabym na osobę zdrową, która chce się zdecydować na takie małżeństwo, a nie straszyła ją grzechem, mówiła co jest "nie do przyjęcia", bo prawda jest taka, że i tak niewiele jest tak odważnych ludzi. Sama nie podejrzewam siebie o to, że potrafiłabym się zdobyć na takie coś.

Nam, zdrowym łatwo gadać i zabraniać.

Tutaj są szanse na szczęśliwe małżeństwo, nie wiem kiedy Bóg takiego czegoś zabronił.

Czyli kochający się ludzie nie mogą się pobrać i nie mieć dzieci?
A jeśliby chcieli adoptować?

musimy tu rozgraniczyć dwie sprawy- miłośc niekoniecznie zawsze musi wiązać się z seksem. Przeciez są sytuacje kiedy seks jest przeciwskazany.
Dlatego uważam że bardzo szlachetne jest jesli ktoś nie opuszcza kochanej osoby z powodu choroby- nawet zakaźnej- i jak najbardziej można go podziwiac- ale równie szlachetne byłoby gdyby zrezygnował z seksu żeby chronić zdrowie i zycie kogoś kogo kocha.