Mężczyźni mają prawo docierać do wzorów męskości, a wzory te nie powinny być ośmieszane lecz traktowane z szacunkiem.

Kobiety zamiast kreować męskość w chłopcach traktują je jak lalki typy Ken, w odróżnieniu od lalek typu Barbie. Stąd płyną późniejsze dramaty małżeńskie i rodzinne, powielane na dalsze pokolenia. - To jest moje zdanie na temat problemów z męskością w społeczeństwie.

Zaintrygowało mnie to zdanie. Możesz rozwinąć ten temat - w jaki sposób wzory męskości (i jakie wzory konkretnie ?) są ośmieszane ?

W dorosłość niestety wszedłem drastycznie nieprzystosowany. Jak to kiedyś ktoś napisał: "wiedziałem, jaki mam nie być; nie wiedziałem, jaki mam być". Musiałem dopiero sam, metodą prób i błędów, nauczyć się "męskości", ale dwudziestu lat opóźnienia nie da się nadrobić w rok. Nigdy nie osiągnę tego poziomu, którzy mogą mieć mężczyźni z normalnych rodzin.

Człowiek Bez Oczu przerysował umyślnie temat, żeby sobie zażartować, a zagubiona_21 wzięła to za dobrą monetę.
I tak to bywa, gdy za sprawy męskie zabierają się panie

Kobiecość to bierność, opór przed sprawami, które są moralnie wątpliwe albo przerastają kobietę.
Męskość tkwi w aktywnej postawie wobec otaczającego świata. Kobieta wybiera to, co zastała.
(...)Dlatego wysiłki mężczyzn nad zrealizowaniem swoich męskich misji i budzą często śmiech kobiet.

W bajkach dla najmłodszych dzieci daje się już zauważyć wyraźny podział na dzielnych śmiałków i czekające na nich z utęsknieniem nagrody w postaci żon, bojących się ciemności i myszy. Klasyczna bajka o Kopciuszku, na której wychowały się miliony dzieci, prezentuje wizerunek kobiety, która czeka, szorując gary, aż przyjdzie jakiś mężczyzna i „coś z nią zrobi”. Największy melodramat wszech czasów Przeminęło z wiatrem pokazuje, że kobietę zdobywa się siłą – nawet jeśli protestuje, to tylko po to, by pokazać, że nie jest tą pierwszą lepszą. Tę samą zasadę pokazują takie filmowe hity, jak Absolwent, w którym Dustin Hoffman uparcie narzuca się wybrance i w końcu porywa ją sprzed ołtarza (za co ona jest mu w domyśle niezmiernie wdzięczna), czy Tootsie, w którym bohater bezceremonialnie i podstępem wchodzi w intymną przestrzeń upatrzonej kobiety, za co dostaje tylko policzek i wszystko kończy się happy endem. W moim pojęciu oba te filmy nie opowiadają o miłości, a raczej o twardym przekonaniu, że wybrana kobieta staje się własnością mężczyzny i może on używać wszelkich środków, aby to udowodnić. Sporadycznie nakręcane filmy o wojowniczych kobietach w rodzaju Obcego czy Tomb Raider działają na zasadzie wyjątku raczej lub wybryku natury niż wzorca, który dałoby się naśladować.

(...)Utwierdziłem się w tym przekonaniu, prowadząc kursy samoobrony, gdzie obserwowałem, jak szybko kobiety uczą się przejmowania kontroli nad sytuacją przemocy i jak dobrze czują się w roli agresorów. Tak szybki proces zmiany nawyków może sugerować tylko jedno: że są to umiejętności wrodzone, które należy tylko przypomnieć sobie i uaktywnić

(...)Na kursie samoobrony zdarzają się kobiety, które biją całkiem porządnie instruktora, jednocześnie sygnalizując całym ciałem, a często i mową, że robią to fatalnie. Ich wewnętrzny monolog jest tak przekonujący, że nie widzą własnej skuteczności w działaniu. Kobieta może też wprost przywoływać nakazy lub zakazy słyszane często w dzieciństwie: „Nie wolno odmawiać, gdy ktoś prosi. Bądź miła i nie złość się. Pomagaj starszym i szanuj ich. Postępuj uczciwie, a ludzie będą cię szanować”. Normy te, skądinąd szacowne i poczciwe, traktowane jako bezwzględny wymóg, w oczywisty sposób mogą przeszkodzić w przewidywaniu przemocy i w samoobronie.

Uczenie kobiet, że mężczyźni stanowią dla nich zagrożenie i powinny umieć bronić się przed złymi mężczyznami

W czym interesie jest wzniecać poczucie zagrożenia u kobiet względem tych, którzy w naturze mają je osłaniać, ochraniać?

Być może kobieta w samoobronie tak wyuczonej stara się unicestwić męskość we własnym dziecku...