Napiszcie mi czy moje odczucia są normalne?
Kieruję się w życiu wartościami chrześcijańskimi, mam też rodzinę - mąż i dwójka dzieci. Swego czasu miałam fajne grono znajomych jeszcze z liceum i studiów. Od kilku lat okazało się, że moje dwie samotne koleżanki z tego grona wdały się w romans z żonatymi mężczyznami. Przeżyłam szok i zawód wewnętrzny wobec tych osób, gdyż nigdy nie myślałam, że te akurat osoby są zdolne do czegoś takiego, wydawało mi się że je znam a tu klops!
Przy okazji rozmowy na ten temat każdej z nich wyraziłam swoje zdanie (jedna z nich wprost spytała co ja o tym sądzę że ona spotyka się z żonatym i dzieciatym facetem). Jednak one od kilku lat w tych związkach tkwią NADAL i nie zamierzają przestać. Dawniej chętnie umawiałam się z nimi na kawę gdzieś na mieście, przyjeżdżały do mnie każda z osobna - bo one obie się nie znają (są też z innych miast niż ja). Natomiast od dłuższego czasu delikatnie acz stanowczo ograniczyłam te kontakty, bo nie mam ochoty spotykać się z osobami, które robią coś takiego, nie mam ochoty nawet rozmawiać w stylu" co co słychać u Ciebie i pana X - gdzie byliście na wakacjach? itp...
Moja pytanie jest takie: Czy jako chrześcijanka postępuję dobrze - czy też jestem nietolerancyjna i moja niechęć do bliźniego jest w tej sytuacji grzechem?

Jeśliby twój brat zgrzeszył, to idź upomnij go w cztery oczy.
Jeśli cię usłucha, pozyskałeś brata.
A jeśli cię nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, aby "na zeznaniu dwóch albo trzech świadków opierała się cała sprawa".
A jeśli ich nie posłucha, powiedz Kościołowi, a
jeśli Kościoła nie posłucha, to niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik.
(Mt 18:15-17) BP

Jeśli ktoś przychodzi do was i tej nauki nie przynosi,
nie przyjmujcie go do domu i nie pozdrawiajcie go,
albowiem kto go pozdrawia, staje się współuczestnikiem jego złych czynów.
(2 Jana 7:10-11)

Ikm, jak sądzę twoja niechęć jest niechęcią nie do samego bliźniego (w rozumieniu stricte) tylko do postępowania niezgodnego z życiem i postawą chrześcijanina - jakie twoje koleżanki prezentują. A to dwie różne rzeczy. Można kogoś lubić, nawet kochać, a jednak nie akceptować tego co robi, gdy wiemy, że sprzeciwia się to choćby ogólnemu pojęciu moralności (nie wnikając już nawet w przykazania, katolicyzm itd).
Powinnaś - moim zdaniem - umieć powiedzieć im prawdę, że krzywdzą siebie i innych ludzi itd, itd, i tylko w tym sensie masz wpływ na ich życie. Bo to ich życie, ich wybory i ostatecznie to one będą ponosiły konsekwencje swoich czynów. Ty możesz je tylko upomnieć, ewentualnie modlić się....

Nie widzę grzechu w takiej niechęci i w tym, że chcesz ograniczyć kontakty z koleżankami w zaistniałej sytuacji....
Masz do tego prawo i nie doszukiwałabym się w tym zła, czy braku tolerancji. Czasem jest nam po prostu z kimś nie po drodze i idziemy dalej inną ścieżką....

Cytaty podane przez Elbrusa praktycznie wszystko wyjaśniają. Ja bym dodała jeszcze jedno - miłość, łagodność i modlitwę. To dobrze, że widząc grzech "rusza Cię to". Teraz najważniejsze co z tym zrobisz - czy poprzestaniesz na niechęci i odrzuceniu (zauważ, że to robili np faryzeusze) czy wytłumaczysz z łagodnością a przede wszystkim czy będziesz się modlić do Boga o ratunek dla tych biednych ludzi.

Gdybym chciał natomiast żyć według w/w fragmentu to tak na dobrą sprawę musiałbym przestać odzywać się do wszystkich znajomych którzy:

- nie stosują się do przepisów o ruchu drogowym
- nie stosują się do przepisów prawa podatkowego
- notorycznie nie kasują biletów komunikacji miejskiej
- źle wypowiadają się o Donaldu Tusku, Kaczyńskim, Milerze (tudzież wymienionym osobom życzą śmierci)... itp, itd.

A co najważniejsze Jezus potępiał jedynie grzech a nie człowieka...

Rozumiem dylemat ikm. Bardzo trudno przestawać z kimś, czyich wyborów się nie akceptuje. Myślę, że należy powiedzieć to wprost: nie pochwalam twojego zachowania, według mnie popełniasz błąd. Ale nie sprowadzajmy sytuacji tylko do naszych odczuć, wszak nie my jesteśmy w takim układzie najważniejsi. Jeśli nie zależy nam na tych ludziach, machnijmy ręką. Ale jeśli są nam bliscy, należy z nimi rozmawiać. Być może coś to uświadomi. Niekoniecznie z perspektywy "to jest grzech", tylko z takiej zwykłej, ludzkiej "czy uważasz, że to, co robisz, jest uczciwe".